Ο παιδαγωγός Spencer είχε πει ότι παιδαγωγός γεννιέσαι, δε γίνεσαι. Τι γίνεται όμως αν είσαι γονιός; Γεννιέσαι καλός ή γίνεσαι;
Μέσα σ’ ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει με τη μάθηση και τη γνώση, είναι χρησιμότερο να συμπληρώσουμε ότι καλός παιδαγωγός και γονιός μπορεί κάποιος να γεννιέται, αλλά μπορεί και να γίνει μέσα από σοβαρή και συνεπή προσπάθεια ενδοσκόπησης, παρατήρησης και πειραματισμού. Στους περισσότερους παιδαγωγικούς μου προβληματισμούς, με βοηθάει η χρονική "βουτιά" στις δικές μου παιδικές μνήμες, στα κόλπα που χρησιμοποιούσα για να "χειριστώ" τους γονείς μου και στις μεθόδους που εκείνοι χρησιμοποιούσαν για να μεγαλώσουν ένα ήρεμο και ευτυχισμένο παιδί.
Πολλές φορές σύμφωνα με τις αφηγήσεις των γονιών μου, θέλοντας να τραβήξω την προσοχή τους, σκαρφιζόμουν διάφορους τρόπους, ώστε να είμαι το κέντρο του σύμπαντός τους. Έκλαιγα, τσίριζα, πετούσα με θυμό πράγματα, ξυπνούσα μες στη νύχτα και ζητούσα να τρυπώνω στο κρεβάτι τους, έτρωγα το φαγητό μου ύστερα από πολλά παιχνίδια και γενικά σε κάθε περίπτωση "αυτοσχεδίαζα" ώστε να τρέχουν από πίσω μου. Βέβαια όλη αυτή η προσπάθεια με κούραζε κι εμένα και με εξαντλούσε, αφού μπορεί να έκλαιγα για ώρες, χτυπιόμουν και ούρλιαζα και γενικά έκανα ό,τι μπορεί να σκεφτεί ένα παιδί που γυρεύει την κακή προσοχή των γονιών του.
Διάβασε περισσότερα στο themamagers.com
