Η απώλεια ως μέρος της ζωής μας μέσα από 15 σύντομες κι ευφάνταστες ιστορίες
"Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορεί να χάσει κάποιος καθημερινά. Το μυαλό του, στιγμές, αντικείμενα, αναμνήσεις, ανθρώπους από τη ζωή του, ακόμα και την ίδια τη ζωή του όπως την ξέρει, όλα είναι κομμάτια απωλειών που μένουν αμετάκλητες. Και όταν χαθούν όλα αυτά, τελικά πού πάνε; Δυστυχώς αυτό το βιβλίο δεν έχει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Έχει όμως τη διάθεση να μιλήσει για την απώλεια ως μέρος της ζωής μας μέσα από δεκαπέντε σύντομες κι ευφάνταστες ιστορίες".
Στο δεύτερο βιβλίο της, 15 ιστορίες για την απώλεια (Εκδόσεις Βακχικόν), η Κέλλυ Κουναλάκη καταπιάνεται με ένα θέμα που πολλοί από εμάς αποφεύγουμε και να συζητήσουμε. Η απώλεια, αποτελεί μέρος της ζωής μας, έχει μεγάλο φάσμα, κι επηρεάζει τον καθένα μας διαφορετικά. Η Κέλλυ Κουναλάκη μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της πάνω στο θέμα.
Πες μας λίγα λόγια για το βιβλίο σου. Τι πραγματεύεται και τι σε ώθησε να το γράψεις;
Ήταν μια σκέψη της στιγμής, λίγο μετά, λίγο πριν, δεν θυμάμαι ακριβώς, αφού είχα ολοκληρώσει το "Ταίρι” η οποία άρχισε να χτίζεται λίγο – λίγο και να γράφονται οι ιστορίες σε άτακτους χρόνους, όποτε μου δινόταν ένα ερέθισμα, κυρίως παρατηρώντας τους άλλους γύρω μου και λιγότερο με αφορμή προσωπικά βιώματα. Είναι πολύ συγκεκριμένες οι ιστορίες στο βιβλίο που έχω γράψει για να ξορκίσω τη δική μου φοβία για την απώλεια γενικά. Οι 15 Ιστορίες για την Απώλεια πραγματεύονται αυτό που λέει ο τίτλος του βιβλίου, μέσα από μια σειρά μικρών διηγημάτων. Οι ιστορίες εναλλάσσονται, το φανταστικό ακολουθεί το ρεαλισμό και το ανάποδο, κάποια πράγματα προσπαθήσω να τα αντιμετωπίσω με χιούμορ και σε κάποια άλλα δεν το διαπραγματεύομαι και μιλάω στεγνά για αυτό που έχει χαθεί. Άλλωστε όλα είναι κομμάτια της ζωής του καθενός και για καλό μας πρέπει να συμφιλιωθούμε με την έννοια της απώλειας. Αυτός περίπου είναι ο σκοπός του βιβλίου. Η συμφιλίωση με τη χασούρα μας.
Υπάρχει κάποια μορφή συνέπειας στη γραφή από το Ταίρι;
Όχι, καμία συνέπεια απολύτως, γιατί να υπάρξει άλλωστε. Το γράψιμο αυτού του είδους θέλει ελευθερία, αν το ψυχαναγκάσεις και αυτό, δεν έχει νόημα. Δεν υπήρξε συνέπεια ούτε χρονικά, ούτε υφολογικά, αν και κάποιες ιστορίες μοιάζουν στη χροιά του πρώτου βιβλίου. Αλλά φαντάζομαι πως αυτό έχει να κάνει με το στιλ της γραφής μου και όχι με κάποιου είδους εμμονή να γράφω με συγκεκριμένο τρόπο.
Ποια είναι η δική σου φιλοσοφία απέναντι στην απώλεια και το πένθος;
Θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει από αρκετά πιο παλιά πως είμαι φτιαγμένη να δέχομαι και τη δυστυχία. Βέβαια όταν τα έλεγα αυτά ήμουν μάλλον πιο ξεκούραστη εγκεφαλικά και ψυχολογικά και ό,τι και αν ήρθε τότε το αντιμετώπισα πιο στιβαρά. Έκτοτε, πέρασα μια φάση όπου ήμουν πολύ κατηφής λόγω ανεργίας, μετά νόμιζα πως το ξεπέρασα κι αυτό και τότε ήταν που τράκαρα με τη ΓΑΔ (γενικευμένη αγχώδη διαταραχή) και ήρθα αντιμέτωπη με την πραγματική φιλοσοφία της απώλειας, της απώλειας της ψυχικής μου ηρεμίας, καθόλου επιτηδευμένα, καθόλου προετοιμασμένη, καθόλου διαβασμένη για το τι μου συμβαίνει και τι πρέπει να κάνω. Και το χειρότερο είναι να νιώθεις δυνατός και έτοιμος για τις αλλαγές και μια τόσο μεγάλη αναταραχή να σου ταράζει την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου. Η φιλοσοφία μου λοιπόν απέναντι στην απώλεια, είναι η φιλοσοφία που έχω απέναντι στον εαυτό μου.
Θέλει σεβασμό και χρόνο και μοναχικότητα ίσως, και είναι απολύτως λογικό στον κάθε ένα από εμάς να παίρνει διαφορετικά χρονικά διαστήματα για να την καταπιούμε. Είναι κομμάτι της ζωής μας και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, άρα το να τη "φυσιολογικοποιήσουμε" είναι το πιο σοφό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Το πένθος από την άλλη είναι ένα προσωπικό ζήτημα το οποίο αλλάζει προσωπεία ανάλογα την περίπτωση και δεν νομίζω πως χωράει φιλοσοφίες, μόνο αγάπη και χρόνο.
Πιστεύεις ότι έχει αλλάξει ο τρόπος που βιώνουμε το πένθος στη σύγχρονη εποχή;
Το πένθος είναι ένας φυσικός μηχανισμός του ψυχισμού ενός οργανισμού και δεν νομίζω πως στο τέλος της ημέρας αλλάζει ο τρόπος που το βιώνει ο άνθρωπος, είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, το lifestyle ή ο,τιδήποτε άλλο αυτή η κατάσταση στην οποία μπαίνει κάποιος όταν το πένθος του ξεσπά. Η εκδήλωση του πένθους είναι μια καθαρά προσωπική κατάσταση και δεν χωράει μανιέρες ή τρόπους συγκεκριμένους. Κάποιοι δεσμοί σχέσεων είναι πολύ ισχυροί και δε νομίζω πως αλλοιώνεται αυτό με την αλλαγή των εποχών. Όσο ο άνθρωπος αισθάνεται, θα πενθεί. Κοινωνιολογικά τώρα το μόνο που θα μπορούσα να σκεφτώ ότι θα είχε τη δύναμη να αλλοιώσει τη μορφή του πένθους είναι ίσως ο χρόνος, που δεν τον έχει άπλετο ο σύγχρονος άνθρωπος πια. Δυστυχώς, εδώ δεν έχουμε χρόνο να ζήσουμε πολλές φορές, ίσως να μην έχουμε χρόνο ούτε να πενθήσουμε...
Ευχαριστούμε για τη συνέντευξη την Κέλλυ Κουναλάκη, συγγραφέα του βιβλίου 15 ιστορίες για την απώλεια που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
