Μια συζήτηση με έναν σύγχρονο ποιητή για το Φτηνό Κρεβάτι και την πόλη
Ο Δημήτρης Αθηνάκης αγαπάει το γράψιμο και την πόλη. Αν συνδυάσεις αυτά τα δύο έχεις έναν σύγχρονο ποιητή που γράφει για ό,τι τον απασχολεί, παίζοντας υπέροχα με τον χρόνο, και προσβλέπει σε ένα αθηναϊκό κέντρο σχεδιασμένο για να ζουν οι κάτοικοί του. Με αφορμή την πρόσφατη έκδοση της ποιητικής του συλλογής με τίτλο Φθηνό Κρεβάτι (εκδόσεις Πόλις), συζητάμε για ποίηση, έμπνευση και φυσικά την πόλη που ζούμε.
Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς. Με τι ασχολείστε;
Παρότι έχω αλλάξει πολλές επαγγελματικές περιοχές και τίτλους, ασχολούμαι πάντα και αποκλειστικά με τις λέξεις ― σε διάφορες μορφές, με έμφαση σε εκείνες που επικοινωνούνται. Δηλώνω δημοσιογράφος, αλλά εν γένει είμαι "γραφιάς" και επιμελητής (και μεταφραστής) των κειμένων άλλων. Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, είμαι υπεύθυνος Επικοινωνίας του Προγράμματος Πιλοτικής Αναβάθμισης του Εμπορικού Τριγώνου του δήμου Αθηναίων.
Μέσα στον χρόνο που πέρασε, κυκλοφόρησε η ποιητική σας συλλογή "φτηνό κρεβάτι" (εκδ. Πόλις). Τι σας ώθησε να τη γράψετε και τι πραγματεύεται;
Θα έλεγα ότι αφορμή ήταν ένα σοκαριστικό γεγονός στις 19 Μαΐου 2014 ― περιγράφεται και στο ποίημα "Φώντας" εξάλλου. Αιτία, όμως, ήταν η επιθυμία μου να πω όσα είχα να πω για μένα, την εποχή μου, τους άλλους ή αυτόν, τον έναν, τον Άλλον. Αυτόν τον τρόπο έχω, αυτόν εμπιστεύτηκα: τις λέξεις.
Τι νιώσατε την πρώτη φορά που είδατε το βιβλίο σας τυπωμένο;
Ήταν η τέταρτη φορά που μου συνέβαινε, αλλά κάθε φορά είναι το ίδιο άγχος: πού πάνε οι λέξεις όταν τυπώνονται;
Υπάρχουν ποιητές που έχουν καθορίσει τη σχέση σας με το είδος και ποιοι είναι αυτοί;
Δεν θέλω να ρίξω σε κανέναν το φταίξιμο ότι έγινα ποιητής.
Πιστεύετε ότι ο κόσμος σήμερα διαβάζει ποίηση;
Νομίζω ότι περισσότερο γράφει ποίηση παρά διαβάζει. Δεν μου φαίνεται, ωστόσο, φαινόμενο της εποχής. Η αρχαιολογία του παρόντος ποτέ δεν είχε φανατικούς οπαδούς.
Γράφετε κάτι άλλο πέρα από ποίηση, κι αν ναι, να περιμένουμε να εκδοθεί;
Όπως σας είπα και νωρίτερα, δεν κάνω τίποτε άλλο από το να γράφω, να παράγω λέξεις. Σχετικά με τα προσωπικά μου γραψίματα, όμως, το μόνο που κάνω πέραν της ποίησης ―που κι αυτή δεν μου "συμβαίνει" συχνά― είναι ορισμένα λεκτικά πειράματα στο Facebook, γράφοντας κατεβατά και σεντονιάδες χωρίς σημεία στίξης. Είναι η δική μου απελευθέρωση από τις γραμματικές, συντακτικές και οποιασδήποτε άλλης μορφής συμβάσεις της δικής μου καθημερινότητας.
Έχετε ασχοληθεί αρκετά με το εμπορικό τρίγωνο της Αθήνας. Πώς βλέπετε την εξέλιξή του;
Αυτό που γίνεται σε αυτά τα 110 στρέμματα του κέντρου της Αθήνας είναι μία γεύση από τις σύγχρονες, δυτικές, φιλόξενες και περπατήσιμες πόλεις του κόσμου. Είναι ένας τρόπος να δούμε πώς λειτουργούν τα αστικά κέντρα σήμερα: με άπλετο δημόσιο χώρο, με μεικτές χρήσεις γης, με συνύπαρξη εργασίας, εμπορίου, κατοικίας και διασκέδασης, με "έξυπνα" φώτα και αποκομιδή απορριμμάτων, με καθαρές όψεις κτιρίων αλλά και με ενθάρρυνση της υψηλής τέχνης του δρόμου, με πεζοδρόμους που μετατρέπουν την πόλη σε μέρος για να ζεις.
Ποια είναι τα αγαπημένα σας μέρη στην πόλη;
Προφανώς, οι δρόμοι του Τριγώνου, εκείνοι που περικλείονται από την Πραξιτέλους, τη Λέκκα, την Ευριπίδου, την Αθηνάς, την Αγ. Ειρήνης – Αθηναΐδος – Περικλέους. Είναι, όμως, και η Γ΄ Σεπτεμβρίου, η Πατησίων, η Δροσοπούλου, η Διδότου, η Μετσόβου, η Σπύρου Μερκούρη, η Αναγνωστοπούλου, η Αρδηττού, η Αναπαύσεως, η Ιερά Οδός, η Πειραιώς. Η Αθήνα είναι οι δρόμοι της. Εκείνοι που λένε την ιστορία μιας σύγχρονης πόλης που ακουμπάει τρεις αιώνες.
Αν η πόλη ήταν στίχος από ένα ποίημα, ποιος θα ήταν αυτός;
"Στη σιδερή της φορεσιά σωπάζοντας, μετά τον/ τρόμο, δέσποινα που αγαπήθηκε πολύ,// κι ήταν ωραία, και αχρεία, Θε μου" ― Τζένη Μαστοράκη, "Μ’ ένα στεφάνι φως", εκδ. Κέδρος 1989.
Κεντρική Φωτογραφία: Νίκος Βατόπουλος
