"Όχι δεν θα κοιμηθείς στου Πέτρου και δεύτερη βραδιά", "Μη, πόσες φορές σου είπα να μην παίζεις με την κατσαρόλα όταν είναι στο μάτι".
Και μόνο που διαβάζεις αυτές τις φράσεις νιώθεις μια ένταση. Κουράζεσαι. Αυτές οι οριοθετήσεις έχουν χαρακτήρα εντολής. Βεβαίως είναι απαραίτητο να θέτει ο γονιός όρια σε ένα παιδί, όμως ο τρόπος που θα το κάνει είναι σημαντικός. Κάποιες φορές οι εντολές είναι απαραίτητες, αλλά δεν μπορεί να είναι η βάση και ο ρυθμιστικός κανόνας των σχέσεων.
Αν καταγράψουμε επί μια εβδομάδα τι λέμε στο παιδί μας που πηγαίνει, για παράδειγμα, στο Δημοτικό, πόσο μάλλον αν είναι μικρότερο, με έκπληξη θα διαπιστώσουμε ότι κυριαρχούν οι λέξεις και οι φράσεις που συνιστούν εντολές, προσταγές, απαγορεύσεις και υποτιμήσεις: Μη, όχι, πρόσεχε, δεν μπορείς, φτάνει πια, φάε, ντύσου, πλύσου, διάβασε, πήγαινε για ύπνο, είσαι μικρός, δεν ξέρεις, θα κάνεις αυτό που σου λέω εγώ, μη μιλάς, θα το κάνεις και θα πεις κι ένα τραγούδι, άλλη φορά να ακούς…
Το 98% των λεγομένων κινείται μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Έτσι όμως χτίζεται μια σχέση; Έτσι δομείται ή αποδομείται η σχέση;
Διάβασε περισσότερα στο themamagers.gr
