Η Βάσω Παπαγιαννακοπούλου υπογράφει το πρώτο της editorial στη Madame Figaro Αυγούστου.
Αυτό είναι το πρώτο μου editorial για τη Madame Figaro. Το έγραψα χίλιες φορές στο μυαλό μου, στις τρεις τα χαράματα πριν κοιμηθώ, αλλά με ένα κλείσιμο του ματιού όλες οι λέξεις σβήστηκαν, λογοκρίθηκαν. Ήθελα να πω για την απόφασή μου στα 12 να γίνω δημοσιογράφος. Για τη βουτιά μου στην ιλουστρασιόν "δίνη" των lifestyle περιοδικών στα 14, τότε ακόμα που σημειολογούσαν τις φυλές της πόλης και εγώ, όπως και κάθε εφηβάκι, προσπαθούσα να "χωρέσω" στην αγέλη, να ανήκω.
Σκέφτηκα να γράψω για το πρώτο μου δημοσιευμένο ενυπόγραφο κείμενο – ένα κείμενο 80 λέξεων που ο επιμελητής ύλης είχε κάνει αγνώριστο. Να μιλήσω για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο μου και μου όρισαν τη διαδρομή, αλλά και για τις απορρίψεις που μου έδειξαν νέες κατευθύνσεις για τον ίδιο πάνω-κάτω προορισμό. Όλοι πολύτιμοι συνοδοιπόροι σ’ αυτό το ταξίδι προσωπικής εξέλιξης, τους οφείλω ένα τεράστιο "ευχαριστώ". Ήθελα να μιλήσω για τη Μελίνα Αδαμοπούλου, τη Μελίνα Σπαθάρη, τη Στέλλα Ράπτη, τις γυναίκες που έδωσαν πνοή στο DNA της Madame Figaro και την έκαναν έναν από τους πιο σπουδαίους τίτλους γυναικείων περιοδικών. Ιστορίες σημαντικές για μένα, αλλά πιθανόν ασήμαντες για την ανθρωπότητα. Και σ’ αυτή την ιστορική στιγμή, με τον κόσμο ένα καζάνι που κοχλάζει και είναι έτοιμο να εκραγεί, με τους ανθρώπους να επαναπροσδιορίζουν τις αξίες, τα όνειρα, τι έχει σημασία και τι όχι στη ζωή, η προσωπική ιστορία του καθενός γίνεται τόσο δα μικρούλα μπροστά στην απεραντοσύνη του δάσους.
Οπότε, αποφάσισα να συμπεριφερθώ στο πρώτο μου editorial χωρίς να προσδώσω ειδικό βάρος, χωρίς ναρκισσισμούς και συναισθηματικές υπερβολές, ως αυτό που παραδοσιακά είναι σε κάθε έντυπο του πλανήτη:
μια σύντομη ξενάγηση στην ύλη του τεύχους. Πέντε νέοι Έλληνες συγγραφείς γράφουν αποκλειστικά για τη Madame Figaro ένα σύντομο διήγημα (σελ. 33) συνθέτοντας μια ανθολογία που θολώνει τα όρια μεταξύ περιοδικού και βιβλίου. Διηγήματα που διαβάζονται σε όποια παραλία αποφασίσουμε αυτή την τόσο περίεργη χρονιά να ξεκουράσουμε το μυαλό μας και να εξαγνίσουμε από πάνω μας την γκριζάδα της πόλης. Η Ντιάνα Γρηγοροπούλου επιμελήθηκε τη "Νέα εποχή της μόδας" (σελ. 52) και φυσικά από αυτό το αφιέρωμα με τα διεθνή ονόματα της μόδας να στοιχειοθετούν ο καθένας τις δικές του προβλέψεις και να επικοινωνούν τις προσωπικές τους ανησυχίες δε θα μπορούσε να λείπει η Stella McCartney, μια ηχηρή καταγγελτική φωνή στη βιομηχανία της μόδας με αίτημα τη βιωσιμότητα και τις ηθικές πρακτικές στις διαδικασίες παραγωγής εδώ και περίπου 20 χρόνια.
Ο κόσμος αλλάζει, η Madame Figaro αλλάζει, εγώ, εσύ και όλοι γύρω μας αλλάζουν, η εποχή σε όποια της μορφή –έντυπη, ψηφιακή ή πραγματική– χρειάζεται τρία βασικά συστατικά: κριτική ματιά, ετοιμότητα και ευελιξία. Μας εύχομαι ένα όμορφο ξεκούραστο καλοκαίρι κι ας μην αφήνουμε τα μικρά πράγματα να επηρεάζουν τη μεγάλη εικόνα, ας απελευθερώσουμε άγχη, φόβους και έγνοιες εκεί στο βάθος του ορίζοντα, αφού κάνουμε την πρώτη μας βουτιά. Η θάλασσα ανέκαθεν είχε ιαματικές ιδιότητες.
ΥΓ.: Ευχαριστώ θερμά τον φωτογράφο Terry Tsiolis γι’ αυτό το απίθανο πορτρέτο που τράβηξε σε ένα από τα σύντομα ταξίδια του στην Αθήνα. Δεν έχω πολλές επαγγελματικές φωτογραφίες, αλλά αυτή είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες που θα μπορούσα να έχω. Γιατί είναι εγώ.
