Η Χριστίνα Μαξούρη μιλάει στη Madame Figaro για τον ρόλο στον Άγιο Έρωτα και την παράσταση Τα τραγούδια της Σωτηρίας που συνεχίζεται για τέταρτη χρονιά.
Από τη θεατρική και μουσική σκηνή η Χριστίνα Μαξούρη βρέθηκε στα τηλεοπτικά πλατό συμμετέχοντας σε επιτυχημένες σειρές. Φέτος τη συναντάμε στον Άγιο έρωτα που προβάλλεται, Δευτέρα με Πέμπτη, μέσα από τη συχνότητα του Alpha. Η ηρωίδα της είναι η Καλλιόπη, μια αυστηρή, θεοσεβούμενη και καταπιεστική γυναίκα. Η διάδραση που έχει με τους υπόλοιπους ρόλους και οι εξελίξεις που έχει προκαλέσει την έχουν κάνει το αγαπημένο θέμα του X. Μια ακόμα απόδειξη του πόσο έχει αγαπηθεί η ιστορία που πραγματεύεται η σειρά και είναι τοποθετημένη στη δεκαετία του 1950.
Η μεγάλη επιτυχία που γνωρίζει η σειρά πιστεύετε ότι οφείλεται στο θέμα της;
Δεν νομίζω ότι είναι τόσο το θέμα όσο ο τρόπος που αποτυπώνεται, που ζωντανεύει από τους ηθοποιούς. Η προσέγγιση που έχουν κάνει ο επικεφαλής σκηνοθέτης και οι σκηνοθέτες με τον σεναριογράφο, τον σκηνογράφο, τον ενδυματολόγο και τους ηθοποιούς. Το πώς ζωντανεύει είναι η επιτυχία και όχι το θέμα αυτό καθαυτό. Το θέμα είναι μία καλή βάση, ένα καλό υλικό στα χέρια αλλά το υπόλοιπο θεωρώ ότι είναι το πολύ σημαντικό.
Η τηλεόραση σας γοήτευε στο ξεκίνημά σας; Το ρωτάω γιατί οι περισσότεροι σας είχαμε ταυτίσει με το θέατρο πριν σας δούμε πέρυσι στο Προξενιό της Ιουλίας και φέτος στον Άγιο Έρωτα.
Πέρα από την παιδική και εφηβική ηλικία, όπου έβλεπα φανατικά κάποιες σειρές, δεν έβλεπα τηλεόραση. Μετά, λόγω της σχολής και της δουλειάς, δεν προλάβαινα να δω αλλά ούτε ήταν και κάτι που είχα επιθυμία να κάνω. Έβλεπα μόνο κάποιες εκπομπές που αναζητούσα ή ταινίες. Όταν μπήκα μέσα σε αυτό πέρυσι, μου άρεσε πολύ ο τρόπος που συνέβαινε. Βέβαια ήμουν και τυχερή γιατί σε ένα σύνολο ανθρώπων που είναι πάρα πολύ καλοί επαγγελματίες, πάρα πολύ συνεπείς στη δουλειά τους, έχουν πάρα πολύ καλό χαρακτήρα. Από την εταιρία παραγωγής μέχρι τον δεύτερο βοηθό σκηνοθέτη, έπεσα σε καλά χέρια. Οπότε, η πρώτη μου εμπειρία ήταν μια καλή συνθήκη δημιουργίας και εργασίας και φυσικά ο ρόλος που μου δόθηκε και οι συνεργάτες με τους οποίους βρέθηκα. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ αυτό το δεκάμηνο των γυρισμάτων.
Τώρα, επίσης το ευχαριστιέμαι μόνο που είναι μικρότερο το διάστημα, είμαι στον ένα μόλις μήνα γυρισμάτων. Έχω πάρει την Καλλιόπη από το χέρι και περπατάμε σιγά σιγά, δεν είμαι από την αρχή. Παρόλα αυτά επειδή είναι πολύ καλογραμμένη η σειρά και επειδή έχω δει τα περισσότερα επεισόδια ήταν σαν να μπήκα σε ένα οικείο περιβάλλον. Ήξερα την ιστορία, τους χαρακτήρες, τους περισσότερους ηθοποιούς τους γνωρίζω ενώ με κάποιους έχουμε συνεργαστεί κιόλας και τους θαυμάζω. Επίσης κι εδώ η συνθήκη εργασίας είναι πολύ καλή.
Για την παράλληλη πορεία σας στη μουσική είχατε πει ότι κάποια στιγμή, ούσα στη σκηνή, νιώσατε μέσα σας ένα "κρακ" κι από εκεί σας ανοίχτηκε ένας κόσμος. Συνέβη κάτι αντίστοιχο τώρα και με την τηλεόραση;
Δεν το έχω αισθανθεί σαν στιγμή, ότι κάτι αποκαλύφθηκε, αλλά είναι ένας πολύ διαφορετικός μηχανισμός από το θέατρο. Έχει μια διαφορετικής ποιότητας μαγεία. Για παράδειγμα, το ότι είναι ένα άδειο δωμάτιο και ξαφνικά αυτό το άδειο δωμάτιο φωτίζεται, βάφεται, γίνεται μια πάρα πού ωραία τραπεζαρία που συμβαίνουν εκεί πράγματα και θαύματα είναι λίγο σαν τις ταινίες. Πίσω από τις κάμερες υπάρχει το κενό και μπροστά ένας ολόκληρος κόσμος. Αυτό είναι κάτι μαγικό, αν το δεις από τη ρομαντική του πλευρά. Γιατί έχει και μια πλευρά που είναι αδυσώπητη, αυτή του χρόνου που μέσα σε ένα 10ωρο πρέπει να βγουν πάρα πολλές σκηνές, να βγουν καλά, να μετακινηθεί το συνεργείο σε διαφορετικούς χώρους, να φωτίσουν, να αλλάξουμε, να κάνουμε πρόβα. Είναι μια αρκετά απαιτητική δουλειά με αρκετά μεγάλη ταχύτητα αλλά έχει πού μεγάλη γοητεία.
Και πέρυσι και φέτος ωραία νιώθω, πολύ φιλόξενα και ζεστά, αλλά αυτό το "κρακ" που λέτε, ήταν και σε άλλη ηλικία. Με το τραγούδι ήταν σαν να αποκαλύφθηκε κάτι πριν από 15 περίπου χρόνια οπότε ήταν όλα πολύ διαφορετικά.
Πιστεύω ότι αν σας ρωτήσει κάποιος τη δουλειά κάνετε θα απαντήσετε ηθοποιός αλλά είναι πολύ ενεργό και το κομμάτι του τραγουδιού.
Δεν μπορώ να πω για τον εαυτό μου ότι είμαι τραγουδίστρια γιατί θεωρώ πως ένας τραγουδιστής ή μία τραγουδίστρια έχουν πολύ μεγαλύτερη συχνότητα στη δισκογραφία, στα live, στις συνεργασίες. Εμένα επειδή καλύπτεται η επιθυμία μου για έκφραση, για ενδοσκόπηση, για οτιδήποτε και μέσα από το θέατρο -και τραγουδώντας φυσικά- δεν έχω βρεθεί ποτέ σε αυτή τη μεγάλη συχνότητα που έχει ένας τυπικός τραγουδιστής. Συνήθως λέω ότι είμαι ηθοποιός που τραγουδάει και κάνω δικές μου μουσικές παραστάσεις ή συμμετέχω σε πολύ ωραίες συνεργασίες, σε παραστάσεις που με καλούν ή δίσκους.
Όταν δεν δουλεύετε, τι κάνετε; Σας φαντάζομαι να διαβάζετε βιβλία, να βλέπετε ταινίες και να κάνετε πράγματα που μοιάζουν κάπως πιο "ρομαντικά".
Βιβλία δεν προλαβαίνω να διαβάσω τον χειμώνα αλλά το κάνω το καλοκαίρι, αναπληρώνω τον χαμένο χρόνο. Περπατάω πολύ, κάνω πολλές βόλτες στην Αθήνα, μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Συναντιέμαι με φίλες και φίλους, που είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι. Δεν υπάρχει πολύς χρόνος αλλά όταν βρίσκεται ο χρόνος είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω. Επίσης, μου αρέσει να ασχολούμαι πάρα πολύ με το σπίτι. Είμαι πολύ πρακτικός άνθρωπος όσο και ρομαντικός κι αν σας φαίνομαι. (Γελάει.) Θα τακτοποιήσω πράγματα, θα κάνω μικρά μερεμέτια που εκκρεμούν, διάφορα τέτοια που μένουν πίσω εξαιτίας του προγράμματος. Μου αρέσει πολύ ο χώρος που μένω να είναι καλά φτιαγμένος και πολύ περιποιημένος.
Υπάρχει κάποια ταινία που αγαπάτε πάρα πολύ;
Σίγουρα η Πρόβα ορxήστρας του Fellini. Και του Bergman πάρα πολλές, όπως το Φάνι και Αλέξανδρος. Η Πρόβα ορχήστρας όμως είναι μία ταινία που νομίζω ότι εκεί συνέβη ένα "κρακ". (Γελάει.) Όπως και το 8 1/2.
Είναι δύο σκηνοθέτες που αγαπάει πολύ και ο Φοίβος Δεληβοριάς με τον οποίο έχετε συνεργαστεί. Και γενικά, έχετε συνεργαστεί με ανθρώπους που είναι πολύ αγαπημένοι δικοί μου αλλά και γενικά του κοινού.
Ήμουν πολύ τυχερή.
Είναι θέμα επιλογής κάποια πράγματα;
Απολύτως. Αυτούς τους ανθρώπους, ο Φοίβος, η Μαρία Παπαγεωργίου, η Ματούλα Ζαμάνη, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο κύριος Νίκος Ξυδάκης, ο Απόστολος Ρίζος, που ήταν οι πρώτοι που συνεργάστηκα εγώ πιο επισήμως τραγουδιστικά ήταν καλεσμένοι σε μία παράσταση που έφτιαξα, που ήταν η πρώτη μου μουσική παράσταση, τα Δανεικά παπούτσια. Ήταν ένα σόλο α καπέλα και κάθε φορά υπήρχε και ένας καλεσμένος οπότε πήγα στην πρώτη επιλογή της καρδιάς μου και τους προσέγγισα. Έτσι ξεκίνησε με αυτούς τους ανθρώπους μία επικοινωνία και μία ουσιαστική καλλιτεχνική συγγένεια. Μετά ακολούθησαν κι άλλα. Με τον Φοίβο συνεργαστήκαμε στον Σταυρό του Νότου, στην Ταράτσα του Φοίβου. Με τη Μαρία, αντιστοίχως στο Μικρό Παλλάς και σε άλλα πράγματα. Με τον Αλέξανδρο το ίδιο. Πριν συμβεί αυτό, ήμουν κι εγώ στη δική σας την πλευρά, που ήταν άνθρωποι που εκτιμούσα για τη στάση τους, για το έργο τους, για τη φωνή τους, για τη σκέψη τους.
Έρχεται και η απομυθοποίηση μετά τη συνεργασία;
Εμένα δεν μου έχει συμβεί αλλά φυσικά και μπορεί να συμβεί. Αν κάποιος γράφει καταπληκτικά τραγούδια με γλυκό στίχο αλλά είναι άξεστος στη συμπεριφορά, πώς να σε κερδίσει; Δεν μου έχει συμβεί γιατί, μέχρι στιγμής, οι άνθρωποι με τους οποίους έχω έρθει πιο κοντά από αυτούς που θαύμαζα, τους θαύμασα ακόμα πιο πολύ εφόσον τους γνώρισα.
Πέρα από τις συνεργασίες, είναι επιλογή και ο τρόπος που κινείστε στον χώρο; Είστε από τους καλλιτέχνες που κρατούν πολύ χαμηλό προφίλ όσον αφορά τις εμφανίσεις ή τις συνεντεύξεις.
Κάνω απλώς τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ. Όλο το άλλο είναι εντελώς δευτερεύον, δεν είναι η δουλειά μου. Δεν είναι η δουλειά μας, βασικά. Είναι η δουλειά κάποιων άλλων και σου ζητάνε βοήθεια. Είναι ένα πεδίο εκτός της εργασίας μας. Το ουσιαστικό για εμάς είναι να κάνουμε όσο καλύτερα γίνεται αυτό που μας δίνεται ή αυτό που επιλέγουμε. Όλο το υπόλοιπο είναι παρεμπιπτόντως. Αν υπάρχει, για παράδειγμα, μια αναγνωρισιμότητα από την τηλεόραση είναι επειδή προκύπτει, όχι επειδή είναι το πρώτο ζητούμενο. Το πρώτο ζητούμενο είναι να κάνεις όσο καλύτερα γίνεται αυτό που σου δόθηκε, να είσαι συνεπής στη δουλειά σου, να είσαι εντάξει με τους συνεργάτες σου, να πηγαίνεις διαβασμένος.
Αυτό έχει να κάνει και με μία εσωστρέφεια που έχετε ως χαρακτήρας;
Δεν έχω τόση εσωστρέφεια όσο φαίνεται. (Γελάει.) Δεν ξέω με τι έχει να κάνει. Κάπως τα πράγματα δημιουργούνται. Από τον τρόπο που μεγαλώνεις κανείς, αό τα πράγματα που συναντά στη συνέχεια, από αυτά που έτσι κι αλλιώς με γοητεύουν. Εμένα με συγκινούσε από μικρή, για παράδειγμα, η Αρλέτα. Αν με συγκινούσε κάποια άλλη περίπτωση καλλιτέχνιδος θα φαινόταν από την αρχή ότι πήγαινα κάπου αλλού. Η αδερφή μου άκουγε πιο ποπ λαϊκά τραγούδια. Ενώ ήμασταν δηλαδή στο ίδιο σπίτι, έχει άλλο γούστο σε σχέση με αυτό.
Δίνετε μια αυστηρή εικόνα πάντως. Μπορεί να φταίνε και οι ρόλοι που έχετε κάνει. Θα σας το λένε πολλοί άνθρωποι ότι σας έχουν ταυτίσει, ας πούμε, με τη Σωτηρία Μπέλλου.
Απλώς όταν έρχονται στην παράσταση, επειδή υπάρχει και το κομμάτι της ιστορίας με κάποια πράγματα που λέω ως Χριστίνα, υπάρχει -υποθέτω- μια ισορροπία. Οπότε δεν τρομάζουν, κάτι γλυκό τους μένει στο τέλος. (Γελάει).
Τη σύνδεση με τη Μπέλλου την είχατε και πριν καταπιαστείτε με την παράταση "Τα τραγούδια της Σωτηρίας";
Είχα μία σύνδεση με αυτά τα τραγούδια και μοιραία και με τη Μπέλλου. Όχι όμως κάτι παραπάνω από αυτή με τη Στέλλα Χασκίλ, τη Μαρίκα Νίνου ή τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Γιώργο Ζαμπέτα. Η σύνδεση αυτή προέκυψε γιατί είχε αυτή την ιδέα ο Βασίλης Χαλιώτης και μου πρότεινε να έχω το κύριο ερμηνευτικό κομμάτι της παράστασης. Έτσι ξεκίνησε. Έτυχε και η καραντίνα και είχαμε και πολύ χρόνο για να διαβάσουμε. Κάποια τα ξέραμε βέβαια αλλά ήταν ελάχιστα σε σχέση με αυτά που διαβάσαμε, που είδαμε διαδικτυακά, που βρήκαμε σε έντυπη μορφή και ακούσαμε σε τραγούδια, εκπομπές και δίσκους. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα για τη Μπέλλου. Τώρα πλέον, μετά από τόσες παραστάσεις και όλη αυτή την επικοινωνία με τον κόσμο, έχει πάρει μεγάλο χώρο μέσα μου αυτή η παράσταση. Αναγκαστικά γιατί είναι λιγο σαν να κυλάει στο αίμα μου.
Είναι τρόπος ζωής πια. Μάλλον θα σας λείψει πολύ όταν ολοκληρωθεί.
Ισχύει. Θα δούμε, γιατί κανείς δεν ξέρει. Γιατί εκεί που λέμε ότι τελειώνει, δεν τελειώνει. Πάντως είναι μια καλότυχη παράσταση.
Η παράσταση Τα τραγούδια της Σωτηρίας ανεβαίνει ξανά, 10 -11 και 17-18 Μαρτίου, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Διαβάστε Επίσης
