Δεν είναι οι ρυτίδες που σε προειδοποιούν πρώτες. Είναι η λάμψη που ξεθωριάζει, η ελαστικότητα που υποχωρεί και η κουρασμένη όψη της επιδερμίδας.
Υπάρχουν κάποιες μέρες που κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και κάτι μοιάζει... διαφορετικό. Όχι, δεν είναι οι ρυτίδες ή οι λεπτές γραμμές αυτές καθαυτές—είναι κάτι πιο διακριτικό, πιο υπόγειο. Είναι σαν το δέρμα σου να έχει χάσει τη ζωντάνια του, τη σφριγηλότητα του, εκείνη τη δροσερή λάμψη που κάποτε θεωρούσες δεδομένη. Αν σου φαίνεται γνώριμο αυτό το αίσθημα, τότε πιθανότατα το σώμα σου προσπαθεί να σου μιλήσει και να σου πει για το κολλαγόνο του.
Το κολλαγόνο δεν είναι απλώς ακόμα ένα δημοφιλές συστατικό που αποτελεί τάση στον κόσμο της ομορφιάς. Είναι η αρχιτεκτονική του δέρματός μας. Η πρωτεΐνη που του χαρίζει πυκνότητα, ελαστικότητα και αντοχή. Με άλλα λόγια, είναι αυτό που κάνει το δέρμα να δείχνει "γεμάτο" και σφριγηλό.
Κι όμως, εκεί γύρω στα 25, ο οργανισμός μας αρχίζει να μειώνει σταθερά την παραγωγή του. Χάνουμε περίπου 1% κάθε χρόνο —κάτι που σημαίνει πως, χωρίς να το καταλάβουμε, το δέρμα μας αρχίζει να αλλάζει βιολογικά πριν καν το εντοπίσουμε οπτικά. Δεν είναι θέμα ματαιοδοξίας, είναι θέμα σύνδεσης με τον εαυτό: να τον ακούμε, να τον φροντίζουμε, να τον κατανοούμε.
Πέντε σημάδια που αγνοείς:
- Το πρόσωπο φαίνεται κουρασμένο, ακόμη κι αν έχεις κοιμηθεί καλά.
- Η ελαστικότητα χάνεται —το δέρμα "σπάει" πιο εύκολα.
- Οι πόροι μοιάζουν μεγαλύτεροι.
- Οι λεπτές γραμμές στο μέτωπο ή γύρω από το στόμα δεν εξαφανίζονται τόσο γρήγορα όσο παλιά.
- Η υφή χάνει την ομοιογένειά της —το δέρμα δεν είναι πια τόσο "απαλό σαν βελούδο”.
Και μπορεί όλα αυτά να μοιάζουν τρομακτικά, όμως είναι σημαντικό να αφυπνιστούμε, καθώς η απώλεια κολλαγόνου είναι φυσική, όχι μοιραία. Η διατροφή, η προστασία από τον ήλιο, η σωστή ενυδάτωση και φυσικά, η επιστήμη της κοσμετολογίας, έχουν πια εργαλεία που δουλεύουν με σοφία και ήθος —χωρίς υπερβολές.
Το κολλαγόνο δεν είναι απλώς ένα skincare concern. Είναι ένας τρόπος να "διαβάζουμε" τις ανάγκες του σώματός μας με περισσότερη αγάπη και λιγότερη κριτική. Είναι η ενθύμηση ότι το δέρμα μας —όπως κι εμείς— αλλάζει, προσαρμόζεται, ζητά φροντίδα και παρουσία.
Και αν κάτι αξίζει στην εποχή μας, είναι να βλέπουμε την ομορφιά σαν κάτι που ζει και αναπνέει μαζί μας. Όχι ως άπιαστο ιδανικό, αλλά ως πράξη φροντίδας. Προς εμάς. Προς το δέρμα που μας αγκαλιάζει. Προς τη γυναίκα που μεγαλώνει με χάρη.