Η βελγική μόδα, και ειδικότερα η Σχολή της Αμβέρσας, έχει χαράξει μια ξεχωριστή, ανατρεπτική πορεία στην παγκόσμια βιομηχανία, πρωταγωνιστώντας με έναν τρόπο που συχνά υπερβαίνει το μικρό μέγεθος της χώρας. Το Βέλγιο ανέδειξε σχεδιαστές με μια διανοητική, πειραματική και συχνά dark αισθητική, που άλλαξαν ριζικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το ρούχο και το στιλ.
Μια Επανάσταση από τον Βορρά
Η ιστορία ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν μια ομάδα έξι αποφοίτων της Βασιλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Αμβέρσας αποφάσισε να εισβάλει στο Παρίσι. Οι Ann Demeulemeester, Dries Van Noten, Dirk Bikkembergs, Walter Van Beirendonck, Marina Yee και Dirk Van Saene, γνωστοί ως οι θρυλικοί "Antwerp Six", δεν έμοιαζαν με κανέναν άλλο. Έφεραν μαζί τους μια reconstructive προσέγγιση, μια αγάπη για το ανδρόγυνο στιλ, τη χρήση ασυνήθιστων υλικών και μια διάθεση αμφισβήτησης των καθιερωμένων προτύπων ομορφιάς.
Η επιτυχία τους δεν ήταν άμεση, αλλά η επίδρασή τους ήταν βαθιά. Έδειξαν ότι η μόδα δεν χρειαζόταν να είναι μόνο glamorous και εμπορική, αλλά μπορούσε να είναι τέχνη, φιλοσοφία και κοινωνικός σχολιασμός. Ο Martin Margiela, αν και δεν ανήκε στην αρχική ομάδα των Έξι (είχε αποφοιτήσει νωρίτερα και συνεργάστηκε με τον Jean Paul Gaultier πριν ιδρύσει τον οίκο του), θεωρείται συχνά ο μέντοράς τους και ο έβδομος, ανεπίσημος πρωταγωνιστής αυτής της βελγικής πρωτοπορίας. Η ανώνυμη προσέγγισή του, η αγάπη του για την ατέλεια και η εκτεταμένη χρήση ανακυκλωμένων υλικών, άφησαν ανεξίτηλο σημάδι.
Η επιρροή αυτών των πρωτοπόρων άνοιξε τον δρόμο για μια νέα γενιά Βέλγων σχεδιαστών που κατέλαβαν κομβικές θέσεις σε διεθνείς οίκους μόδας, αποδεικνύοντας ότι το βελγικό design δεν ήταν απλώς μια περαστική τάση, αλλά μια βαθιά ριζωμένη φιλοσοφία.
Στο παρελθόν, σχεδιαστές από το Βέλγιο κατείχαν θέσεις-κλειδιά, αφήνοντας εποχή με τη θητεία τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Raf Simons, που είναι αναμφισβήτητα ένας από τους πιο επιδραστικούς σχεδιαστές της γενιάς του. Ο Simons υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής στους οίκους Jil Sander, Christian Dior και Calvin Klein, ενώ είχε τη δική του ομώνυμη ανδρική σειρά. Σήμερα μοιράζεται την καλλιτεχνική διεύθυνση του οίκου Prada με τη Miuccia Prada και οι δυο τους μεγαλουργούν. Το όραμά του, που συνδύαζε την αυστηρή μινιμαλιστική αισθητική με αναφορές στην τέχνη, την υποκουλτούρα και τη νεανική ενέργεια, επαναπροσδιόρισε την πολυτέλεια και την avant-garde μόδα. Η θητεία του στον Dior ήταν ιδιαίτερα σημαντική, καθώς κατάφερε να φέρει μια σύγχρονη πνοή σε έναν ιστορικό οίκο.
Εξίσου ενδιαφέρουσα πορεία είναι και εκείνη του Olivier Theyskens. Γνωστός για το gothic-romantic στιλ του, ο Theyskens υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής στους οίκους Rochas, Nina Ricci και Theory, αφήνοντας το δικό του ιδιαίτερο αποτύπωμα με τη δραματική αισθητική και τις περίτεχνες δημιουργίες του.
Ο Anthony Vaccarello επίσης, αν και ιταλικής καταγωγής, έχει γεννηθεί και σπουδάσει στο Βέλγιο, αποτελεί έναν από τους πλέον επιδραστικούς σχεδιαστές της εποχής μας. Είναι ο σημερινός καλλιτεχνικός διευθυντής του Yves Saint Laurent. Το άμεσα αναγνωρίσιμο στιλ του, που χαρακτηρίζεται από τη σέξι, δυναμική και συχνά τολμηρή θηλυκότητα, συνεχίζει την κληρονομιά του οίκου με μια σύγχρονη ματιά, διατηρώντας πάντα μια υποβόσκουσα βελγική αυστηρότητα στις κοπές.
Ο Glenn Martens είναι ένας από τους πιο συζητημένους σχεδιαστές της εποχής μας, ο Martens ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Diesel και του οίκου Y/Project, ενώ πλέον αναλαμβάνει την ίδια θέση στον οίκο Maison Margiela. Το έργο του χαρακτηρίζεται από τον πειραματισμό με τον όγκο, τις deconstructed φόρμες και την ανατρεπτική χρήση του denim, φέρνοντας μια φρέσκια, subversive ενέργεια στη βιομηχανία. Η δουλειά του στο Y/Project, ειδικά, δείχνει την επιρροή της βελγικής σχολής στον πειραματισμό με τις σιλουέτες.
Όπως ο Anthony Vaccarello, έτσι και ο Demna Gvasalia μπορεί να είναι Γεωργιανής καταγωγής, είναι όπως απόφοιτος της Βασιλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Αμβέρσας και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της επιρροής της σχολής. Ως πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής της Balenciaga, ιδρυτής του Vetements και νυν creative director του οίκου Gucci, έχει επαναπροσδιορίσει την πολυτελή streetwear αισθητική, εισάγοντας στοιχεία από την καθημερινότητα και την underground κουλτούρα στην υψηλή μόδα.
Μετά τον θάνατο του Azzedine Alaïa, την καλλιτεχνική διεύθυνση του ομώνυμου οίκου ανέλαβε ο Pieter Mulier. Αν η επιλογή έπεσε σε αυτόν, ενώ το όνομά του δεν είναι ακόμη γνωστό στο ευρύ κοινό, αυτό οφείλεται στο ότι για σχεδόν δύο δεκαετίες, ο Βέλγος σχεδιαστής εργάστηκε δίπλα στον Raf Simons και θεωρήθηκε ευρέως το "δεξί του χέρι" ως director of design στον Christian Dior και director of world creation στην Calvin Klein κατά τη διάρκεια των αντίστοιχων θητειών του Raf Simons στην κεφαλή των δύο οίκων.
Ο Tom Van Dorpe επίσης είναι Βέλγος σχεδιαστής μόδας. Γεννήθηκε στη Γάνδη και σπούδασε Εικαστικές Τέχνες στην Ακαδημία Saint Lucas πριν ξεκινήσει την καριέρα του στο Παρίσι. Το 2008 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε ως αρχισυντάκτης μόδας για τα περιοδικά V Magazine και VMAN, στα οποία συνεχίζει να συνεισφέρει. Εκτός από την εργασία του ως αρχισυντάκτης μόδας, ο Tom Van Dorpe έχει συνεργαστεί με μεγάλους οίκους και πελάτες, όπως FentyXPuma, Max Mara, Hugo Boss, Calvin Klein, Theory, Carven, DKNY και Peter Pilotto. Ο Tom Van Dorpe χαρακτηρίζεται από ένα "καθαρό" στιλ, αναμειγνύοντας δυνατές και τολμηρές σιλουέτες. Του αρέσει να συνεργάζεται με τους ανθρώπους και να εμπνέεται από τις προσωπικότητές τους, καθώς και από συζητήσεις. Θεωρεί ότι η μόδα είναι ένας "γιγάντιος παιχνιδότοπος όπου οι δυνατότητες είναι απεριόριστες". Υπήρξε επίσης καλλιτεχνικός διευθυντής της The Kooples από το 2020 έως το 2021. Το 2022 ίδρυσε επίσης τη Noah Management, μια εταιρεία που περιγράφεται ως κάτι παραπάνω από ένα απλό πρακτορείο μοντέλων, με στόχο τη δημιουργία εικόνων μόδας.
Μία νέα προσθήκη στο προσκήνιο της μόδας είναι η Βελγίδα σχεδιάστρια Meryll Rogge, η οποία είναι η νέα creative director του οίκου Marni. Η ίδια διαδέχεται τον Francesco Risso, ο οποίος αποχώρησε από τον οίκο τον Ιούνιο μετά από σχεδόν 10 χρόνια στην καλλιτεχνική διεύθυνση του οίκου.
Αφού αποφοίτησε από την Ακαδημία της Αμβέρσας, ξεκίνησε την καριέρα της ως σχεδιάστρια γυναικείων ενδυμάτων για τον Marc Jacobs στη Νέα Υόρκη, όπως έμεινε από το 2008 έως το 2015, πριν επιστρέψει στο Βέλγιο για να γίνει επικεφαλής του τμήματος σχεδιασμού γυναικείων ενδυμάτων στον Dries Van Noten, δουλεύοντας στο πλευρό του σχεδιαστή. Από τότε που ξεκίνησε τη δική της πορεία, η Rogge κέρδισε το βραβείο Andam 2025 και ήταν φιναλίστ για το βραβείο LVMH (2022), το βραβείο Andam (2024) και το βραβείο Woolmark (2025). Είναι υποστηρίκτρια των έντονων χρωμάτων και prints, εργάζεται με έμφαση στο wearability.
Αυτό που κάνει τους Βέλγους σχεδιαστές να ξεχωρίζουν είναι η έμφαση στην έννοια και την ιδέα πίσω από το ρούχο. Δεν αρκούνται στην επιφανειακή ομορφιά, αλλά εμβαθύνουν στην κατασκευή, την υφή, τον όγκο και την ιδέα της "αντι-μόδας". Συχνά, η δουλειά τους είναι πιο εσωστρεφής και διανοητική, με μια αίσθηση μελαγχολίας ή ακόμα και μια "σκοτεινή" ποιότητα, που όμως δεν στερείται φινέτσας.
Η βελγική μόδα έχει αποδείξει ότι η καινοτομία και η επιρροή δεν προέρχονται απαραίτητα από τα μεγαλύτερα κέντρα της μόδας. Η πειθαρχία, η ακαδημαϊκή προσέγγιση και η επιμονή στο προσωπικό όραμα, χαρακτηριστικά της σχολής της Αμβέρσας, έχουν δημιουργήσει μια παράδοση σχεδιαστών που συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν, αποδεικνύοντας ότι το Βέλγιο παραμένει ένας αδιαμφισβήτητος πυλώνας της παγκόσμιας μόδας.
Διαβάστε Επίσης
