Το The Devil Wears Prada επιστρέφει 20 χρόνια μετά, ακολουθώντας την τάση στο αμερικανικό σινεμά που θέλει τη συνέχεια εμβληματικών ταινιών να κυκλοφορεί μετά από χρόνια. Όμως, από τότε που η Andy Sachs πέρασε το κατώφλι του Runway έχουν αλλάξει πολλά. Μπορεί να τα αγγίξει με χάρη η νέα ταινία;
Το The Devil Wears Prada ανήκει σε αυτή κατηγορία προϊόντων της ποπ κουλτούρας που είναι ο ορισμός του comfort. Κάθεσαι στον καναπέ παρέα με μία πίτσα (ή ένα πιάτο μακαρόνια, choose your own poison), πατάς play και αφήνεσαι στη γνώριμη αγκαλιά της Andy, της Miranda, της Emily και του Nigel. Μπορείς ακόμα πού και πού να χαζεύεις τα stories των φίλων σου στο Instagram, άλλωστε ξέρεις την πλοκή απ’ έξω, μέχρι να έρθει η ώρα της επικής σεκάνς που δείχνει την Anne Hathaway να αλλάζει το ένα εκπληκτικό look μετά το άλλο καθώς περπατά στους δρόμους της Νέας Υόρκης - όπως κάθε κωμωδία των 00’s που σέβεται τον εαυτό της, το The Devil Wears Prada διαθέτει ένα εξαιρετικό make over, από τα πιο πετυχημένα στην ιστορία του σύγχρονου σινεμά.
Safety blanket με φεμινιστικό πρόσημο
Αν θέλει κάποιος να ψέξει το The Devil Wears Prada - βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Lauren Weisberger του 2003 - για την επιφανειακή αντιμετώπιση ζητημάτων που σήμερα απασχολούν τον δημόσιο διάλογο, μπορεί να το κάνει πολύ εύκολα. Όμως η ταινία έχει αντέξει το τεστ του χρόνου, καθώς για τα δεδομένα του 2006, έθιξε πολλά ζητήματα που μέχρι τότε η κοινωνία έκρυβε κάτω από το χαλί. Κατάφερε με ζηλευτή μαεστρία να εξυψώσει τον κόσμο της μόδας και την ίδια στιγμή να ξεσκεπάσει την υποκρισία του. Ο μονόλογος της Miranda Priestly όταν η Andy γελά μπροστά σε δύο πανομοιότυπες ζώνες, όσα λέει στην τελευταία ο Νigel λίγο πριν τη μεταμορφώσει από ασχημόπαπο σε κύκνο είναι μία ερωτική επιστολή στη δύναμη της μόδας.
Το τίμημα που πληρώνει η Miranda στην προσωπική της ζωή ως μια γυναίκα σε θέση κλειδί και η σημείωση της Andy "Αν ήταν άντρας, το μόνο πράγμα για το οποίο θα μιλούσαν όλοι είναι πόσο καλή είναι στη δουλειά της”, αλλά και η αντιμετώπιση του Nate όταν η Andy αρχίζει να αφομοιώνεται στο νέο της εργασιακό περιβάλλον ως σχόλιο απέναντι στις δυναμικές των φύλων είναι κάποια πρώιμα (αν και και εύπεπτα) φεμινιστικά σχόλια που δεν μπορείς να παραβλέψεις.
Οι κίνδυνοι ενός reboot
Έκτοτε όμως έχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια. Η κοινωνία, όπως και η μόδα, έχουν αλλάξει δεκάδες σχήματα. Κρίση, πανδημία, πόλεμοι, σημαντικές απώλειες, νέα ταλέντα, νέες τεχνολογίες και νέες ιδεολογίες έχουν επηρεάσει τον τρόπο που σκεφτόμαστε και φυσικά, τον τρόπο που ντυνόμαστε. Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να ενσωματωθούν στο σενάριο της νέας ταινίας και εδώ ακριβώς είναι που ελοχεύει ο κίνδυνος το The Devil Wears Prada 2 να καταλήξει ένα κακέκτυπο της ορίτζιναλ ταινίας, όπως το …And Just Like That έγινε η ντορπή του Sex and The City.
Το πώς θα ανταποκριθεί το The Devil Wears Prada 2 σε όλες αυτές τις προκλήσεις θα κρίνει το αν ένα έμβλημα της ποπ κουλτούρας, ατάκες του οποίου ενσωματώθηκαν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο ("Florals? For Spring? Groundbreaking!”), θα παραμένει ως τέτοιο ή αν θα απολέσει κάθε του αίγλη, η οποία για την ώρα ενισχύεται φυσικά από τη νοσταλγία για μία εποχή που η Miranda είχε τη δύναμη να καταλύει τα όρια μεταξύ εργασιακού ωραρίου και προσωπικού χρόνου της Andy μέσω ενός BlackBerry και όχι τουλάχιστον πέντε εφαρμογών ανταλλαγής μηνυμάτων.
Πρωταγωνίστρια η μόδα ή η Andy;
Σε ποια λάθη κινδυνεύει να υποπέσει το The Devil Wears Prada 2; Αν κρίνουμε και από τις πρώτες φωτογραφίες που κυκλοφορούν από τα γυρίσματα της ταινίας, ο πρώτος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η νέα ταινία, είναι το να επενδύσει περισσότερο στα fashion looks, παρά στην πλοκή. Αν κάτι κάνει το original The Devil Wears Prada να ξεχωρίζει είναι τα κλασικά μεν, αλλά ιντριγκαδόρικα tropes μια κωμωδίας της εποχής της, τα οποία η μόδα έρχεται να υπηρετήσει.
Η σεκάνς με την εναλλαγή των looks της Andy είναι εφάμιλλη εκείνης του Notting Hill όπου οι εποχές αλλάζουν όσο ο χαρακτήρας του Hugh Grant διασχίζει την αγορά του Portobello - δηλαδή, πλέον ιστορική - και όχι απλώς ένα show off εξωφρενικού styling όπως για παράδειγμα συμβαίνει στη σειρά Emily in Paris. Μια σειρά που εδώ και πολλές σεζόν κανείς δεν παρακολουθεί για την πλοκή, αλλά και ούτε για να χαζέψει τα looks μιας και η χρήση τους ως sock value που λειτούργησε ως τυράκι στο ξεκίνημά της, κούρασε.
20 χρόνια, ένα body positive κίνημα και ένα Ozempic μετά
Στο The Devil Wears Prada του 2006 η Andy σχολιάζεται ως "χοντρή”, ενώ πρόκειται ξεκάθαρα για μία κοπέλα με φυσιολογικό βάρος. Στη σκηνή του make over, ο Nigel ανησυχεί πως τα ρούχα που βρίσκονται στο ατελιέ δεν θα της κάνουν και επιδίδεται σε σειρά καυστικών σχολίων όπως "Με λίγο φυτικό λίπος και πετονιά και θα ‘μαστε έτοιμοι”, εννοώντας ότι μόνο έτσι θα μπορέσει να χωρέσει μέσα σε ένα βραδινό φόρεμα.
Αν και η στα όρια του υποσιτισμού δίαιτα στην οποία υποβάλλει τον εαυτό της η Emily για να μπορέσει να χωρέσει στα ρούχα των σχεδιαστών που θα βάλει στην εκδήλωση στο Παρίσι σχολιάζεται εμφανώς σαρκαστικά και με κριτική διάθεση στα στρεβλά πρότυπα που επιβάλει η βιομηχανία, λίγο αργότερα, η Andy επαινείται από τον Nigel που πια φορά νούμερο 4, αντί για 6, το μέγεθός της όταν πρωτοήρθε στη δουλειά. Μάλιστα, υπονοείται ότι σε αυτό το βάρος είναι πλέον αποδεκτή από τη βιομηχανία.
Πώς θα προσεγγίσει άραγε το θέμα του βάρους το The Devil Wears Prada 2 όταν το Hollywood βρίσκεται στη δίνη του Ozempic; Το body positive κίνημα στη μόδα δεν ήταν παρά μία ακόμα τάση. Η βιομηχανία το αγκάλιασε επιφανειακά για να υπερασπιστεί το αφήγημα που τη θέλει να ήταν ανέκαθεν ένας συμπεριληπτικός χώρος. Πολύ γρήγορα όμως, άφησε πίσω της τα εξώφυλλα με υπέρβαρα ή παχύσαρκα άτομα, τα plus size μοντέλα - έναν όρο αμφιλεγόμενο καθώς σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονταν και φυσιολογικού βάρους επαγγελματίες - και τις ραγάδες για να επιστρέψει στη δικτατορία του heroine chic, η οποία ως κυρίαρχο πρότυπο, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ενθαρρύνει τη χρήση σκευασμάτων όπως το δημοφιλές Ozempic, μιας και το αδύνατο είναι το μόνο αποδεκτό σώμα.
Διαβάστε Επίσης
Δε βοήθησε ιδιαίτερα, βέβαια, και το γεγονός ότι το ίδιο το body positive κίνημα ενσωματώθηκε (πρώτο - πρώτο μάλιστα) στην κουλτούρα της αφύπνισης, που εκτός από την ενσυναίσθηση και την ευαισθησία, φαίνεται να "ξύπνησε” και τα πιο χαμηλά ένστικτα όσων την ενστερνίζονται με πάθος. Δεν είναι μυστικό ότι πολλοί επαγγελματίες της μόδας λοιδορήθηκαν όταν αποφάσισαν να τολμήσουν αλλαγές στον σωματότυπό τους, όπως η απώλεια κιλών, ή η εκγύμνασή του, ως προδότες.
Μιλάμε για κανονικό ναρκοπέδιο και εδώ το The Devil Wears Prada 2 έχει μία χρυσή ευκαιρία να σχολιάσει καυστικά την υποκρισία και της βιομηχανίας, αλλά και της woke κουλτούρας. Θα το κάνει ή θα αρκεστεί στο να προσποιηθεί ότι το Runway έχει γίνει πλέον συμπεριληπτικό και αφουγκράζεται την κοινωνία - μια κίνηση που μοιάζει ήδη παρωχημένη και αρχαία;
Συμπερίληψη ή ανέκδοτο;
Μιλώντας για woke κουλτούρα, ο αμέσως επόμενος κίνδυνος για το sequel του The Devil Wears Prada είναι η μάστιγα του συμπεριληπτικού cast, από την οποία φαίνεται να μη γλιτώνει κανένα reboot. Σε όλες τις επανερμηνίες αμερικάνικων προϊόντων βλέπουμε να υπάρχει μία εμμονή να χωρέσουν όλες οι εθνικές και κοινωνικές ομάδες. Το εγχείρημα γίνεται τόσο εξόφθαλμα για τους τύπους που μοιάζει με ανέκδοτο τύπου, "Ήταν ένας Ιταλός, ένας Γερμανός κι ένας Έλληνας…”.
Ένας Αφροαμερικανός, μία Λατίνα, ένας Ασιάτης, και άτομα με αναπηρία και διαφορετική ταυτότητα φύλου πλαισιώνουν τη βασική πρωταγωνίστρια ή πρωταγωνιστή που είναι φυσικά λευκή/ος και αρτιμελής μόνο και μόνο για να μη κατηγορηθούν οι παραγωγές για ακόμα ένα "all white” και μη συμπεριληπτικό προϊόν. Καμία ουσιαστική προσέγγιση και κανένα κοινωνικό ή πολιτικό σχόλιο δεν επιτυγχάνεται μέσα από αυτές τις επιλογές. Απλώς κάνουν "τικ” τα κουτάκια του συμπεριληπτικού αφηγήματος για να προστατευτεί κάθε προϊόν από την κουλτούρα της ακύρωσης που ελοχεύει σε κάθε γωνιά του διαδικτύου.
Ποιες είναι οι επιλογές για το The Devil Wears Prada 2 εδώ; Ένα ψύχραιμο cast που δε θα επιχειρεί να "ξεπλύνει” τις υπόλοιπες επιλογές της παραγωγής και θα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Από αυτά που γνωρίζουμε μέχρι τώρα, μάλλον, το The Devil Wears Prada 2 βρίσκεται σε καλό δρόμο διατηρώντας τις ισορροπίες χωρίς υπερβολές. Οι νέες προσθήκες του cast περιλαμβάνουν τους Lucy Liu, Justin Theroux, B.J. Novak, Pauline Chalamet, Simone Ashley και Helen J. Shen. Οι Tracie Thoms και Tibor Feldman θα επαναλάβουν επίσης τους ρόλους τους από την πρώτη ταινία. Μένει να δούμε ωστόσο σε τι ρόλους θα αξιοποιηθούν αλλά και τι backstory θα έχουν οι χαρακτήρες τους, καθώς πάντα υπάρχει η πιθανότητα να δούμε γλυκερές και επιφανειακές προσεγγίσεις στην προσπάθεια να θιχτούν θέματα συμπερίληψης.
Μία ταινία τόσο εμβληματική όσο το The Devil Wears Prada δε χρειάζεται sequel. Κανέναν δεν απασχολεί τι κάνουν οι ήρωές της το 2025 μιας και στην ταινία του 2006 υπήρξαν η καλύτερη δυνατή εκδοχή τους, γράφοντας μια ιστορία που σφράγισε την pop κουλτούρα. "How to lose a guy in 10 days”, "The Proposal”, "Miss Congeniality”, "Legaly Blonde” , "Clueless”, είναι ταινίες στις οποίες επιστρέφουμε ξανά και ξανά γιατί περιγράφουν την ανθρώπινη συνθήκη όπως είναι, χωρίς woke φίλτρα. Δεν είναι τυχαίο που εδώ και τουλάχιστον μία δεκαπενταετία δεν έχει βγει μία καλή ταινία του συγκεκριμένου genre.
Μέσα στην πίεση να απεικονίσουν τον κόσμο όπως θα "έπρεπε” είναι με βάση την επικρατούσα (;) ιδεολογία, οι νέες κωμωδίες στερούνται χρώματος. Δίχως ζήλια, φθόνο, αδικία, προδοσία, ανισότητα, προσβολή, αλλά και πάθος, φιλοδοξίες, φαντασία, έρωτα, τρυφερότητα, αναγνώριση και την απαραίτητη "χρυσόσκονη” της επικράτησης του καλού έναντι του κακού, δεν υπάρχει κωμωδία, αλλά μια άνοστη σούπα με γκουρμέ εμφάνιση. Ευχόμαστε στην ομάδα του The Devil Wears Prada 2 να έχει σκεφτεί όλα τα παραπάνω, έτσι ώστε τουλάχιστον αυτό το sequel να μη μοιάζει με όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή με μία αρπαχτή.
