Μας μιλάει για το πρώτο του βιβλίο, «Κράτα το Σόου»<br />
γεννήθηκε για να λέει ιστορίες. Και για να γράφει. Μετά από μία πολυετή πορεία στον χώρο των περιοδικών – τα τελευταία χρόνια και του ίντερνετ – ο Θεοδόσης αποφάσισε να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Το «Κράτα το Σόου» περιλαμβάνει 18+1 σχεδόν αληθινές ιστορίες, ορμώμενες από τις συναυλίες που έζησε ο συγγραφέας, με σημείο εκκίνησης τον Βόλο. Ας αρχίσει το σόου.
Η συγγραφή του βιβλίου ήταν κάτι που εντέλει σού βγήκε αυθόρμητα ή κάτι που επεξεργαζόσουν καιρό με τον εαυτό σου πριν ξεκινήσεις;
Η ιδέα προέκυψε εντελώς αυθόρμητα, όπως όλες οι ιδέες που αξίζουν κατόπιν τον κόπο της υλοποίησής τους. Η οποία υλοποίηση στην περίπτωση του «Κράτα το Σόου» ξεκίνησε αρκετά αργότερα, ίσως και δύο χρόνια πιο μετά. Μέσα σε αυτό το διάστημα έγιναν κάποιες δειλές απόπειρες που όμως κατέληγαν σε μία παράλογη απογοήτευση, που νομίζω ότι είχε να κάνει με τη συνειδητοποίηση του ειδικού βάρους του όλου εγχειρήματος. Δεν είναι εύκολο πράγμα να γράψεις ένα βιβλίο και κανείς δεν με είχε προειδοποιήσει για αυτό.
Επειδή είχα μέσα μου μια ξεκάθαρη, αποκρυσταλλωμένη κεντρική ιδέα, νόμιζα ο αδαής ότι το μόνο που θα χρειαζόταν ήταν να καθίσω με μια λευκή (ηλεκτρονική) σελίδα μπροστά μου και οι λέξεις θα ξεχύνονταν από μέσα μου χωρίς να μπορώ να τις σταματήσω - σαν τον εμετό, ένα πράγμα. Φευ. Ευτυχώς η συνειδητοποίηση ότι η συγγραφή ενός βιβλίου απαιτεί ψυχοσωματικό κόπο συνέπεσε με μία ριζική επαγγελματική αλλαγή, οπότε επιτέλους βρήκα τον χρόνο (χαρίζοντας στον εαυτό μου το sabbatical που χρειαζόταν), και τον τρόπο (που δεν είναι άλλος από την απαιτούμενη πειθαρχία) για να περάσω στο παρασύνθημα. Δεν νομίζω ότι τα πήγα ποτέ πιο καλά με τον εαυτό μου απ’ ότι κατά τη διάρκεια του μεγάλου διαστήματος που έγραφα το συγκεκριμένο βιβλίο.
Προσδιόρισε το «σχεδόν». Σε τι βαθμό οι ιστορίες βασίζονται σε προσωπικά βιώματα, και ποιο ρόλο παίζουν τα φανταστικά στοιχεία στην αφήγηση; Είναι για να μην εκθέσει/εκτεθεί ο ίδιος και οι άνθρωποί του, ή ένας τρόπος να κάνει τις ιστορίες πιο ενδιαφέρουσες;
Αυτό το βιβλίο το έχω στο μυαλό μου σαν ένα έργο σε 18+1 πράξεις, οι οποίες ξετυλίγονται με αφορμή 18+1 συναυλίες που έχω παρακολουθήσει σε διάφορα μέρη του κόσμου, από το Βόλο μέχρι τη Βαρκελώνη και από την Αθήνα μέχρι τη Νέα Υόρκη. Αρχής γενομένης από το «λογοτεχνικό εύρημα» δεν είναι παράλογο να υποθέσει κανείς ότι οι ιστορίες βασίζονται σε προσωπικά βιώματα. Μέσα θα πέσει, ας μη γελιόμαστε. Αλλά αυτό συμβαίνει σε κάθε λογοτεχνική απόπειρα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο ή ακόμη και σε ελάχιστο βαθμό. Μέσα μας ζυμώνονται τα βιώματα, μέσα μας γεννιούνται οι ιδέες. Από εκεί και πέρα, δεν είχα καμία διάθεση «απλά» να αυτοβιογραφηθώ. Ήθελα, ίσως όχι και τόσο απλά, να πω μερικές ιστορίες που όλες μαζί να συνθέτουν μία μεγαλύτερη ιστορία, και για να τα καταφέρω χρησιμοποίησα τη φαντασία μου κατά βούληση. Σε καμία περίπτωση δεν το λέω αυτό για να γλιτώσω πιθανές αντιδράσεις από όσους θα αναγνωρίσουν στις σελίδες του «Κράτα το Σόου» τους εαυτούς τους. Ίσως όμως να το λέω για να μη νομίζουν όλοι οι αναγνώστες του βιβλίου ότι διαβάζοντάς το θα αναγνωρίσουν τον πραγματικό εαυτό μου. Δεν είμαι και σίγουρος. Τώρα μόλις το σκέφτηκα αυτό.
Σε συνέντευξή σου είπες ότι η συνάντηση με τους εκδότες προέκυψε τυχαία. Είχες ένα ολόκληρο βιβλίο μες στο κεφάλι του, κάθισες και το έγραψες αλλά μετά δεν κυνήγησες καθόλου για να το εκδώσεις, απλώς προέκυψε. Γιατί το έγραψες;
Το έγραψα πρώτα για να το γράψω και μετά για να εκδοθεί, και ελπίζω αυτό να μη γίνει αντιληπτό ως άλλο ένα «εύρημα», μετριοπάθειας αυτή τη φορά. Το λέω με πλήρη συνείδηση γιατί αμέσως αφότου μπήκε η τελευταία τελεία, ακλούθησε ένα ομολογουμένως δειλό κυνήγι για την έκδοσή του, κυρίως για την τιμή των όπλων, το οποίο ευτυχώς δεν ευοδώθηκε, για να φτάσουμε μετά από καιρό, ένα βράδυ σε κάποιο από τα πιο παλιά μπαρ του κέντρου της Αθήνας, οπότε και το βιβλίο που έγραψα πήρε το δρόμο του προς την Key Books. Απ’ ότι φαίνεται ήταν μια χειμωνιάτικη συνάντηση-κλειδί (εύκολο λογοπαίγνιο, το ξέρω).
Στην ίδια συνέντευξη λες ότι δεν άκουγες μουσική όσο έγραφες. Γιατί;
Ζηλεύω όσους μπορούν να γράφουν σε καφέ, πλοία, αεροπλάνα, με μουσική, με βαβούρα, γενικά υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Εγώ όμως καλώς ή κακώς προτιμώ να γράφω σε συνθήκες ησυχίας που να πλησιάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο την απολυτότητα. Μούγκα στην στρούγκα, που λένε. Ως δημοσιογράφος δεν τα καταφέρνω πάντα, προφανώς δεν είμαι ερημίτης, συνυπάρχω με κόσμο εντός και εκτός γραφείου. Ως συγγραφέας όμως δεν μπορούσα να ακούω ούτε κιχ ενώ προσπαθούσα να ακούσω τις σκέψεις μου και να τις μεταποιήσω σε γραπτό λόγο.
Ζηλεύω όσους μπορούν να γράφουν σε καφέ, πλοία, αεροπλάνα, με μουσική, με βαβούρα, γενικά υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Εγώ όμως καλώς ή κακώς προτιμώ να γράφω σε συνθήκες ησυχίας που να πλησιάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο την απολυτότητα. Μούγκα στην στρούγκα, που λένε. Ως δημοσιογράφος δεν τα καταφέρνω πάντα, προφανώς δεν είμαι ερημίτης, συνυπάρχω με κόσμο εντός και εκτός γραφείου. Ως συγγραφέας όμως δεν μπορούσα να ακούω ούτε κιχ ενώ προσπαθούσα να ακούσω τις σκέψεις μου και να τις μεταποιήσω σε γραπτό λόγο.
Credits: Αθηνά Παπαγιάννη
Τι ρόλο έπαιξε η μουσική στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς σου, αλλά και ο Βόλος; Ένα παιδί που αγαπούσε τόσο τη μουσική πώς καταφέρνε να ενημερώνεται στην προ ίντερνετ εποχή;
Στην περίπτωσή μου η μουσική με έκανε να θέλω να γράψω τόσο πολύ ώστε να εκδώσω ένα fanzine (Mirrorball) το 2000, αν θυμάμαι καλά. Το να πούμε, δηλαδή, ότι χωρίς τον παράγοντα μουσική η εξίσωση της ζωής μου δεν θα με οδηγούσε στη δημοσιογραφία και στη συγγραφή, είναι μια σχετικά ασφαλής υπόθεση. Αυτό δεν σημαίνει ότι παίρνω τη μουσική περισσότερο σοβαρά απ’ όσο χρειάζεται. Είναι πάγια θέση μου ότι το rock ’n’ roll (χρησιμοποιώ χάριν ευκολίας αυτό τον όρο) οφείλουμε να μην το παίρνουμε πολύ στα σοβαρά, να το κανιβαλίζουμε, να μην το αντιμετωπίζουμε ως κάτι «θέσφατο», να μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και γενικά να το απογυμνώνουμε από την παραμικρή επίφαση ανώτερου νοήματος. Αφήστε τα αυτά για τα ανά τον κόσμο Μέγαρα. Μακριά από εμάς η σοβαροφάνεια. Ο Αγγελάκας σε μια πρόσφατη συνέντευξή του είπε ότι για εκείνον η μουσική είναι η απόλυτη θρησκεία. Εκ πεποιθήσεως λοιπόν δεν μπορώ να συμφωνήσω. Καταλαβαίνω, όμως, τι θέλει να πει.
Κατά τα λοιπά, στην προ ίντερνετ εποχή είτε ζούσες στο Βόλο είτε στη Βόρεια Ντακότα, με τον ίδιο τρόπο ενημερωνόμασταν όλοι για τη μουσική: από τον χάρτινο Τύπο - εν προκειμένω ως έφηβοι εγώ και οι φίλοι μου διαβάζαμε κάθε λέξη πρώτα και κύρια του Ποπ & Ροκ και κατόπιν κάποιων ξένων εντύπων (βλ. NME). Όμως ο Βόλος είναι πολύ πιο όμορφη πόλη από τη Βόρεια Ντακότα, δεν συμφωνείτε; Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο μου λείπει η πόλη που γεννήθηκα και τόσο περισσότερο νιώθω ξένο σώμα όποτε επιστρέφω σε αυτή. Από τη μία την αντιλαμβάνομαι ως το παντοτινό μου σπίτι, από την άλλη ως ένα τόπο που δύσκολα θα με χωρέσει ποτέ ξανά. Είναι μια περίεργη εσωτερική σύγχυση.
Ποιο είναι το λάιβ που θα ήθελες να έχεις δει, αλλά είναι πολύ αργά πια;
Τους Nirvana το 1992 στο Reading. Τις Τρύπες στην τελευταία τους συναυλία στο AN. Τους Fugazi οπουδήποτε.
Αν δεν έγραφες, τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις;
Δυστυχώς μάλλον τίποτα και το εννοώ (το «δυστυχώς»).
Τι συναισθήματα θα ήθελες να προκαλέσει το βιβλίο σου σε όσους το διαβάσουν;
Ειλικρινά δεν το σκέφτομαι, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα, πέρα δηλαδή από το προφανές, ότι θα ήθελα να αρέσει σε κάποιον που θα ξοδέψει τα χρήματα για να το αποκτήσει και τον χρόνο για να το διαβάσει. Πάντως ένας καλός φίλος και συνάδελφος μου είπε ότι διαβάζοντας ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο κόντεψε να βάλει τα κλάματα. Μπορεί να μου έκανε πλάκα. Μπορεί όμως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, δεν με χάλασε.
Photo πορτρέτο/Credits: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
*Το «Κράτα το Σόου» κυκλοφορεί από την Key Books.
https://www.facebook.com/KrataToShow.TheodosisMichos/
http://www.keybooks.gr/krata-to-show
https://www.facebook.com/KrataToShow.TheodosisMichos/
http://www.keybooks.gr/krata-to-show
