Ο πολυβραβευμένος μοντέρ είναι φέτος υποψήφιος για το βραβείο Καλύτερου Μοντάζ στην ταινία The Father του Florian Zeller..
Με πατέρα σκηνοθέτη ιστορικών ντοκιμαντέρ και μητέρα συγγραφέα, το τελευταίο πράγμα που ήθελε ως παιδί ο Γιώργος Λαμπρινός ήταν να ασχοληθεί με τα επαγγέλματα των γονιών του. Μία από τις πιο έντονες παιδικές του αναμνήσεις είναι να βλέπει στο σινεμά το Life of Bryan των Monty Python με τη μητέρα του σε ηλικία που δε μπορούσε να διαβάσει υπότιτλους και να εντυπωσιάζεται από το χρώμα της αίθουσας και το ασταμάτητο γέλιο στην αίθουσα. Μεγαλώνοντας, ερωτεύθηκε τη μουσική τόσο ώστε να κάνει μαθήματα τρομπέτας και ύστερα ηλεκτρικού μπάσου. Άρχισε να παίρνει βινύλια -το πρώτο που αγόρασε ο ίδιος ήταν το soundtrack των Blues Brothers- και να κάνει "κυρίως θόρυβο" με το δικό του συγκρότημα, όπως παραδέχεται γελώντας. Τότε, άκουγε The Last Drive, Yell-O-Yell, Τρύπες, Λένα Πλάτωνος, Terror X crew, μουσικές που τον επηρεάζουν ακόμη στη δουλειά του.
Γύρω στα 18, όταν έπρεπε να καταλήξει με τι θα ασχολούνταν στη ζωή του, βρέθηκε από περιέργεια στα γυρίσματα διαφημιστικής εταιρείας φίλων του. Τον πήραν μαζί τους και στο μοντάζ, εκεί αισθάνθηκε σα να βρισκόταν στο σαλόνι του σπιτιού του. "Ο μοντέρ κάνει παρόμοια δουλειά με τον μπασίστα, είναι ο συνδετικός κρίκος που δίνει τον τόνο", μου εξηγεί. Λίγο αργότερα, διάφορες καταστάσεις, αλλά και ένας έρωτας για μια Ελληνίδα στη Γαλλία τον έκαναν από τη μία μέρα στην άλλη να πουλήσει τους δίσκους του, να βγάλει ένα εισιτήριο και να φύγει για την πόλη του φωτός. Το ειδύλλιο μπορεί να μη διήρκεσε πολύ, η αγάπη του για το Παρίσι επίσης μπορεί να κλονίζεται που και που μετά από 22 χρόνια, όμως το πάθος του για το μοντάζ παραμένει ανεξίτηλο, μου λέει χαμογελώντας.
Σήμερα, ο Γιώργος Λαμπρινός, ο αυτοδίδακτος μοντέρ που θήτευσε δίπλα σε εξαιρετικούς επαγγελματίες, είναι υποψήφιος για Όσκαρ με την ταινία The Father του Florian Zeller και δύο ημέρες πριν από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων μας μιλά ανοιχτά για όλα.
Αλήθεια, γαλλικά ήξερες όταν έφτασες στο Παρίσι;
Δε μιλούσα καλά τη γλώσσα, όχι. Όταν ήμουν μικρός η μητέρα μου ήθελε να μάθω, αλλά ήταν δε με έλκυαν ιδιαίτερα. Δυστυχώς, το αναγνωρίζω τώρα, έκανα συχνά κοπάνα από τα μαθήματα, πήγαινα στου πατέρα μου και χάζευα μία βιντεοκασέτα με δύο ταινίες των Marx Brothers (A Day at the Races, Love Happy). Αρκετά χρόνια αργότερα, ως βοηθός στην πρώτη ταινία του Ρομέν Γαβρά, στην πρώτη σκηνή πρόσθεσα το κομμάτι του Ραχμάνινοφ που έπαιζε στο φόντο όσο ο Harpo Marx κατέστρεφε ένα πιάνο στο Α Day at the Races. Μου φαίνεται ακόμη ιδιαίτερα αστείο το ότι ένα μέρος μιας ταινίας που έβλεπα κάνοντας κοπάνα από τα γαλλικά, βρέθηκε σε ταινία στη Γαλλία.
Τι δεν ξέρουμε για σένα και τι ενδεχομένως, δεν έχει γραφτεί σωστά;
Δε θα ήθελα να επεκταθώ πολύ σχετικά με αυτό. Οι τελευταίες συνεντεύξεις που έκανα είχαν να κάνουν πολύ με τους γονείς μου και από αυτές προκύπτει κατά κάποιο τρόπο ότι εκείνοι με έσπρωξαν να έρθω στο Παρίσι. Στην πραγματικότητα έφυγα από την Ελλάδα για μία κοπέλα, οπότε πρόκειται για δική μου επιλογή. Δε με πειράζει όμως, γιατί αφενός πάντα επηρεαζόμαστε από τους γονείς μας -έστω και ενδόμυχα- αφετέρου τους χαροποιεί. Άλλωστε, είναι πιο σημαντικό κάποιος να ξέρει ότι συχνά οι πρωτοβουλίες και τα ρίσκα που παίρνουμε, αποδίδουν καρπούς.
Πόσο γόνιμη είναι για σένα αυτή η περίοδος της πανδημίας;
Να σου πω την αλήθεια, φανταζόμουν ότι σε κάποια στιγμή θα συνέβαινε κάτι τέτοιο γιατί έχουμε αλλάξει τα φώτα σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν περίμενα βέβαια με τίποτα, ότι θα το ζούσε η δική μας η γενιά. Το καλό με το μοντάζ είναι ότι έχω συνηθίσει να είμαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μόνος ή με έναν ακόμη άνθρωπο και να περνάω το χρόνο μου κοιτάζοντας εικόνες, οπότε στο πρώτο, πολύ αυστηρό lockdown στο Παρίσι δεν ενοχλήθηκα τόσο.
Ευτυχώς μέσω του μοντάζ μπόρεσα να ελέγξω την ψυχολογία μου, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν σε άλλες καταστάσεις. Ήταν κάτι σαν πνευματική φούσκα όπου εναπόθετα την ενέργειά μου χωρίς να αγχώνομαι τόσο. Δεν περίμενα όμως να κρατήσει τόσο, και φυσικά, τα σινεμά στη Γαλλία είναι κλειστά, οπότε δε μπορώ να έχω αυτήν την ευχαρίστηση. Βλέπω πολλή ένταση γύρω μου και για το Παρίσι μπορεί να έχουμε όλοι μία πολύ ρομαντική ιδέα στο μυαλό μας, στην πραγματικότητα όμως είναι μία πολύ σκληρή και δύσκολη πόλη.
Δηλαδή;
Είναι όμορφο, μπορείς να το περπατήσεις από το βορρά έως το νότο περίπου σε μιάμιση ώρα, αλλά η καθημερινότητα είναι δύσκολη γιατί η ζωή είναι ακριβή, περνάς πολύ χρόνο στο μετρό, τα διαμερίσματα είναι πάρα πολύ μικρά… Στην αρχή είχα σοκαριστεί βλέποντας ανθρώπους να ζουν σε 15-20 τετραγωνικά. Στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει έτσι και γενικά οι ρυθμοί της ζωής είναι τελείως διαφορετικοί, όπως και οι ανθρώπινες σχέσεις. Ξέρω ότι είναι παράξενο να στα λέω αυτά, αλλά έχοντας ζήσει και στις δύο χώρες και άσχετα από τις οικονομικές συνθήκες, μπορώ να σου πω ότι η καθημερινότητα του Έλληνα είναι σκάλες ανώτερη.
Μόλις καταρρίφθηκε ο μύθος της πόλης των bon viveur. Θα άφηνες δηλαδή το Παρίσι;
Μου πήρε 3-4 χρόνια για να καταλάβω πώς λειτουργεί αυτή η πόλη. Είχα κι εγώ αυτήν την εντύπωση, ότι εδώ θα τρώμε συνέχεια καλά και θα πίνουμε κρασί, αλλά η ζωή είναι πάντα πολύ πιο πολύπλοκη, όπως παντού. Με είχε κουράσει πάρα πολύ δε σου κρύβω, αλλά νομίζω ότι η ταινία του Florian ανανέωσε την αγάπη μου. Θα με ενδιέφερε να κάνω μία ταινία στην Αμερική, οπότε ναι, θα έφευγα για κάτι τέτοιο.
Πώς εικάζεις ότι θα είναι ο κινηματογράφος μετά τον κορονοϊό;
Πρέπει πάντα να αλλάζουμε και να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες. Βρισκόμαστε σε μία κατάσταση στην οποία οι πλατφόρμες streaming έχουν το πάνω χέρι, γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν πιστεύω καθόλου όμως ότι το σινεμά έχει πεθάνει και κάτι άλλα τέτοια βαρύγδουπα που ακούω γύρω μου. Το σινεμά στη βάση του μας φέρνει κοντά. Όταν βγούμε από αυτήν την κατάσταση, θα έχουμε ανάγκη να κάνουμε πράγματα που δε μας απομονώνουν. Θυμάμαι μία συνέντευξη του Tarantino που έλεγε ότι για εκείνον ο κινηματογράφος πέθανε την ημέρα που σταματήσαμε να γυρνάμε σε φιλμ, είναι το πώς το βλέπει ο καθένας.
Διάβασε τη συνέχεια στο esquire.com.gr
