Η Μυρτώ Αλικάκη σε μία εφ' όλης της ύλης συζήτηση, για το θέατρο, την ελληνική κοινωνία, την ανθρωποφαγία και τις σχέσεις των δύο φύλων.
Έγινε γνωστή μέσα από έναν δραματικό, και μοιραίο, ρόλο αλλά αγαπάει εξίσου και την κωμωδία. Πιστεύει ότι η θέση ενός ηθοποιού είναι ανάμεσα στον κόσμο, προσπαθεί να μην κρίνει αυστηρά τους γύρω της και πιστεύει ότι η κοινωνία ασκεί ιδιαίτερα μεγάλη πίεση τόσο στις γυναίκες όσο και στους άντρες.
Η Μυρτώ Αλικάκη είναι το ζωντανό – και ευτυχές θα συμπληρώσω – παράδειγμα, ότι ηθοποιός, όντως σημαίνει "φως" μιας και όλα αυτά τα χρόνια δεν παρέκκλινε στιγμή από την τέχνη της παραμένοντας συνεπής στα πιστεύω της, όποιο κι αν ήταν το κόστος. Είτε τη θυμόμαστε ως παθιασμένη "Αναστασία", είτε ως εναλλακτικό και αισιόδοξο "Μιτσάκι" η ουσία είναι, ότι η Μυρτώ Αλικάκη – με τη δροσερή εμφάνιση και τη βαθιά χαρακτηριστική φωνή – παραμένει η ίδια ενδιαφέρουσα και προσγειωμένη παρουσία, που επιμένει να πιστεύει ότι ένα χαμόγελο και λίγη συμπόνοια μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Για όλα αυτά, και για πολλά άλλα, η αγαπημένη ηθοποιός μας μιλά στην παρακάτω συνέντευξη.
Συμμετέχετε στην παράσταση "2 αδελφές" του Πασκάλ Ραμπέρ. Ένα έργο που έχει ήδη προκαλέσει αίσθηση ενώ οι κριτικές τόσο για τη σκηνοθεσία όσο και για τις ερμηνείες είναι πολύ θετικές. Θα θέλατε να μου πείτε λίγα πράγματα για τη συνεργασία αυτή;
Είναι μία παράσταση η οποία ξεκίνησε από την περσινή καραντίνα, αλλά τελικά καταφέραμε να την ανεβάσουμε φέτος. Πρόκειται για ένα έργο το οποίο παίζεται ταυτόχρονα σε διάφορα θέατρα του κόσμου, πάντα υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Πασκάλ. Οι πρωταγωνίστριες είναι δύο αδερφές, οι οποίες συναντιούνται μετά τον θάνατο της μητέρας τους. Προέρχονται από ένα ιδιαίτερα "πλούσιο" πνευματικά σπίτι, με δύο γονείς διανοούμενους. Η μεταξύ τους σχέση, η οποία ήταν πάντα πολύ εκρηκτική, έχει πλέον εκτροχιαστεί. Η σύγκρουση των δύο γυναικών είναι αναπόφευκτη, ενώ παράλληλα, μέσα από τις δικές τους προσωπικές διαφορές, γινόμαστε μάρτυρες της σύγκρουσης δύο διαφορετικών κόσμων: Η μία – ο χαρακτήρας που υποδύεται η Γιούλικα Σκαφιδά – είναι πιο μετριοπαθής και συμβιβασμένη με το κατεστημένο, ενώ η άλλη νιώθει έντονη την ανάγκη να επαναστατεί. Ακόμα και οι δουλειές που έχουν επιλέξει συμβαδίζουν με τους χαρακτήρες τους. Η μεν είναι δημοσιογράφος, ενώ η δε ασχολείται κυρίως με ΜΚΟ και δομές προσφύγων. Φυσικά μέσα από τη σύγκρουση των δύο αδερφών, περνούν μηνύματα σχετικά με την ελευθερία, το προσφυγικό, τις ανισότητες και γενικά ζητήματα που απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνία.
Δείτε περισσότερα στο womantoc.gr
