Τι μπορεί να κρατήσει κάποιον στο προσκήνιο της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης από το ξεκίνημά της σχεδόν μέχρι σήμερα; Ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που το έχουν καταφέρει αποδίδει το μυστικό της επιτυχίας στα τρία "τ": ταλέντο, τύχη και τόλμη!
Δημοσιογράφος και παρουσιάστρια με μία από τις μακροβιότερες τηλεοπτικές καριέρες, αλλά και ραδιοφωνική παραγωγός, στιχουργός και πολλά άλλα, η Ναταλία Γερμανού συνεχίζει να κάνει αυτά που αγαπάει μεταφέροντας πια το επίκεντρο από το κυνήγι της επιτυχίας στη διαφύλαξη με όποιο κόστος της ψυχικής της υγείας.
Δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου που δεν "καίγεται" να βρίσκεται στην τηλεόραση. Κι όμως, βρίσκεσαι εδώ και πόσα χρόνια;
Τριάντα τρία! Από το 1992. Κοίτα, η τηλεόραση είναι η εργασία μου, καθώς βιοπορίζομαι δουλεύοντας στην τηλεόραση. Είναι όμως και η χαρά μου – κι αυτή θεωρώ ότι είναι η λέξη-κλειδί. Όταν εκλείψει η χαρά, πρέπει να φεύγουμε – είτε μιλάμε για επαγγελματικές είτε για άλλου είδους σχέσεις. Προφανώς και δε ζω σε ένα καθεστώς μόνιμης ευτυχίας εδώ και 33 χρόνια!
Έχω περάσει και σεζόν περίεργες, με λύπες, νεύρα, θυμό... αλλά έκανα τη δουλειά μου, γιατί είμαι επαγγελματίας. Όμως, υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτό που περιέγραψες, με την έννοια ότι δεν είμαι απεγνωσμένα "εξαρτημένη" από την τηλεόραση. Εάν έβρισκα έναν άλλο τρόπο για να βγάζω τα προς το ζην, ναι, θα την άφηνα.
Το ίδιο νιώθεις και για την ιδιότητα της στιχουργού;
Όχι. Το γράψιμο γενικά δεν είναι κάτι που κάνεις για να το παραδώσεις και να πάρεις το αντίτιμο. Είναι κάτι που βγαίνει από μέσα σου, το καταθέτεις στο χαρτί και ίσως βρεθεί κάποιος να το πάρει, αλλιώς θα μείνει κάπου κρυμμένο. Συνέχεια γράφω πράγματα, πολλά από τα οποία μένουν στο συρτάρι. Πάντως, επειδή το γράψιμο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση τα ξεκίνησα σχεδόν ταυτόχρονα και τα κάνω όλα αυτά τα χρόνια παράλληλα, μπορώ να πω ότι τα αγαπώ εξίσου.
Ταλέντο, τύχη, δουλειά... Για να έχει κάποιος μια τόσο μακρόχρονη καριέρα σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο, σίγουρα χρειάζεται και τα τρία. Με ποια σειρά θα τα έβαζες ανάλογα με το πόσο σημαντικά είναι;
Χωρίς να θέλω να φανώ υπερφίαλη, θα έβαζα πρώτο το ταλέντο, δεύτερη την τύχη και θα συμπλήρωνα την πρώτη τριάδα με κάτι άλλο: την τόλμη. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα συναδέλφων που υπήρξαν πολύ τυχεροί, χωρίς να έχουν τα απαραίτητα εφόδια, και δεν άντεξαν πολλά χρόνια – έτσι ξέρω ότι η τύχη δεν αρκεί. Όμως το πιο βασικό για να μείνεις στην τηλεόραση νομίζω πως είναι να μην είσαι κάτι άλλο από ό,τι είσαι στη ζωή σου. Το τηλεοπτικό γυαλί είναι ένας μεγεθυντικός φακός. Αν εκεί παριστάνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι, ο κόσμος αργά ή γρήγορα θα το καταλάβει και θα σου γυρίσει την πλάτη.
Ως γυναίκα, χρειάστηκε να προσπαθήσεις περισσότερο για να αποδείξεις ότι αξίζει να βρίσκεσαι σε αυτό τον χώρο;
Νομίζω ότι η τηλεόραση είναι ένας χώρος που αγκαλιάζει τις γυναίκες – εξάλλου οι παρουσιάστριες είναι περισσότερες από τους παρουσιαστές. Βέβαια, ο συγκεκριμένος χώρος έπεσε από πολύ νωρίς στην παγίδα του στερεότυπου και η ιδιωτική τηλεόραση μας ήθελε από το ξεκίνημά της πολύ περιποιημένες, πολύ αδύνατες, βαμμένες, ντυμένες και χτενισμένες στην εντέλεια... Οι άνδρες δεν είχαν τέτοια προβλήματα, έκαναν καριέρα ανεξάρτητα από την εμφάνισή τους. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια διαπιστώνω με χαρά ότι αυτό το καλούπι πάει να σπάσει και η τηλεόραση δείχνει διατεθειμένη να αγκαλιάσει τις γυναίκες όπως κι αν είναι.
Τα τελευταία χρόνια έχεις μια σταθερή παρουσία στο κομμάτι του infotainment. Αυτό είναι το τηλεοπτικό πεδίο που σε εκφράζει;
Θεωρώ ότι αυτό που στην τηλεόραση ονομάζουμε "απογευματινό infotainment Σαββατοκύριακου" είναι κάτι που έχω χτίσει και υπηρετώ με αγάπη. Δεν μπορώ με βεβαιότητα να πω αν εγώ το διάλεξα ή αν... με διάλεξε εκείνο, λόγω των συνθηκών και της επικαιρότητας. Δεν ήθελα να συμβαίνουν γύρω μου σοβαρά πράγματα κι εγώ να ζω σε μια ροζ φούσκα, να μιλάω μόνο για μόδα ή για ομορφιά. Με ενδιαφέρει να είμαι μέσα στα πράγματα και, επιπλέον, νιώθω ότι είναι κάτι που μπορώ να υπηρετήσω.
Αν μπορούσες να κάνεις μια οποιαδήποτε εκπομπή, χωρίς να σε απασχολεί αν θα έχει τηλεθέαση ή εμπορική επιτυχία, τι θα επέλεγες;
Το όνειρό μου θα είναι πάντα μια εκπομπή βασισμένη αποκλειστικά σε συνεντεύξεις, στα πρότυπα των αμερικανικών late night shows, ένα πολύ προσωπικό τετ-α-τετ με τον εκάστοτε καλεσμένο, που μεταδίδεται ζωντανά και όχι μαγνητοσκοπημένο. Ξέρω, βέβαια, ότι αυτό θα μείνει για πάντα όνειρο γιατί κανένα κανάλι στην Ελλάδα δε θα επενδύσει σε κάτι που προβάλλεται σε μια ώρα που δεν εξασφαλίζει διαφημιστικά έσοδα.
Ακούγεται κάπως σαν το Αλάτι και πιπέρι, που παρουσίαζε ο πατέρας σου στη δημόσια τηλεόραση.
Πράγματι, δε διαφέρει και πολύ από αυτό που έκανε ο μπαμπάς μου, ωστόσο εκείνος το έκανε λίγο "εκ του ασφαλούς" γιατί στη δεκαετία του ’70 δεν υπήρχε ιδιαίτερος ανταγωνισμός. Επιπλέον, ο καλλιτεχνικός κόσμος εκείνης της εποχής ήταν τρομερά γενναιόδωρος μαζί του κι έτσι μπορούσε να φιλοξενεί στον ίδιο καναπέ τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, τον Σωτήρη Μουστάκα, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τον Κώστα Βουτσά και όλοι συνυπήρχαν αρμονικά και πρόσφεραν στους τηλεθεατές γέλιο και συγκίνηση. Νομίζω ότι, αν εγώ σηκώσω σήμερα το τηλέφωνο και καλέσω πέντε κορυφαίους ηθοποιούς και τους πω "Ελάτε να κάνουμε όλοι μαζί μια εκπομπή", η απάντηση θα είναι "Αστειεύεσαι; Διάλεξε έναν και πες μας ποιος θέλεις να έρθει".
Πρόσφατα, με αφορμή δηλώσεις σου, έγινε μια συζήτηση για τη σχέση σου με τους συνεργάτες σου. Είσαι απαιτητική με την ομάδα σου;
Είμαι ένας άνθρωπος πολύ γενναιόδωρος και καθόλου ζηλόφθονος με τους συνεργάτες μου. Είμαι ευτυχισμένη όταν περιβάλλομαι από ταλαντούχα ικανά πλάσματα που δε βαριούνται και ξέρουν με σιγουριά ότι μαζί μου θα βρουν χώρο και χρόνο να φανούν, να μιλήσουν, να ξεχωρίσουν. Φυσικά είμαι απαιτητική, όπως και όλοι οι άλλοι είναι τρομερά απαιτητικοί από μένα. Ο αρχισυντάκτης μου, το κανάλι και, πάνω απ’ όλους, ο κόσμος! Γιατί στην τηλεόραση εργαζόμαστε ουσιαστικά, δεν περνάμε την ώρα μας ούτε κερδίζουμε λίγη εφήμερη δημοσιότητα.
Είσαι πολύ ενεργή στα social media. Πώς αντιμετωπίζεις την κριτική, κυρίως την αρνητική, που μπορεί ο καθένας να κάνει κάτω από μια ανάρτηση;
Παλιά με στενοχωρούσαν και με πλήγωναν βαθύτατα τα αρνητικά σχόλια. Έχω διαβάσει για μένα ό,τι μπορεί να φανταστεί άνθρωπος! Από age shaming και "γριά γυναίκα, δεν πας σπίτι σου" μέχρι "πώς είσαι έτσι" και "πόσες πλαστικές έχεις κάνει", αλλά και "ο πατέρας σου θα ντρέπεται για σένα"... Ειδικά όσο ήμουν στο Twitter έχω διαβάσει τα πάντα. Στην αρχή ανακατευόταν το στομάχι μου, μετά όμως ατσαλώθηκα και αποφάσισα ότι δε γίνεται να παίρνω μέσα μου ό,τι γράφει ο καθένας είτε επειδή θέλει να ξεσπάσει τα νεύρα του είτε επειδή εξυπηρετεί κάποιους σκοπούς.
Τα social media όμως έχουν και πολλά θετικά. Για μένα είναι ο τρόπος να έχω μια διάδραση με το κοινό που παρακολουθεί την εκπομπή, κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά. Γιατί για καθέναν που θα γράψει μια κακία υπάρχουν άλλοι δέκα που θα γράψουν πόσο πολύ τους άρεσε μια εκπομπή ή πόσο σε αγαπάνε. Προτιμώ να κρατάω αυτά από τα social media.
Από το Χ γιατί έφυγες;
Επειδή ένιωσα ότι δεν είναι πια ένας χώρος ανταλλαγής απόψεων, αλλά το "παιχνίδι" του Elon Musk, ο οποίος θέλει να ελέγχει όποιον είναι μέσα, να εγκρίνει όσα γράφονται, ό,τι δεν εγκρίνει να το διαγράφει, να σχολιάζει, να κοροϊδεύει... Επιπλέον, με ενόχλησε πολύ ο ναζιστικός χαιρετισμός του και αποφάσισα ότι δε θέλω να είμαι κομμάτι αυτής της πλατφόρμας. Πολλοί φίλοι μού είπαν να μείνω μέσα να "πολεμήσω". Όμως δεν είχα λόγο να υπομένω την τοξικότητα όλων αυτών των κατευθυνόμενων λογαριασμών που είναι πλέον πολύ περισσότεροι από εμάς. Για την ψυχική υγεία μου προτίμησα να αποχωρήσω και είμαι πολύ καλύτερα τώρα.
Τι άλλο κάνεις για τη δική σου ψυχική υγεία;
Πολλά πράγματα. Εκτός από το ότι δεν επιτρέπω πια να μου την ταράζουν, κάνω γυμναστική, διαλογισμό, γιόγκα, περπατάω, ακούω μουσική, διαβάζω, συναντώ μόνο ανθρώπους που θέλω να βρίσκομαι μαζί τους... Εδώ και κάτι παραπάνω από δύο χρόνια η ψυχική υγεία μου είναι και θα είναι το κύριο μέλημά μου – το έχω αποφασίσει!
Πώς πήρες αυτή την απόφαση;
Συνέβη ένας εσωτερικός σεισμός, λίγων ρίχτερ μεν, αλλά αρκετών για να με ταρακουνήσουν. Άλλοι άνθρωποι το βιώνουν αυτό σε άλλη δεκαετία της ζωής τους, εγώ άργησα λίγο, ίσως να με είχαν παρασύρει η καθημερινότητα και οι έντονοι ρυθμοί. Αλλά, τελικά, ποτέ μη λες ποτέ. Κάποια στιγμή αποφάσισα πως καλές είναι οι δουλειές και οι επιτυχίες και το να είσαι το "καλό παιδί", αλλά πρέπει να κοιτάξω και τη Ναταλία.
Είχες ανέκαθεν το "σύνδρομο της καλής μαθήτριας";
Εννοείται! Και της καλής μαθήτριας και της καλής κόρης και του καλού παιδιού γενικά...
Φταίει το ότι, ακολουθώντας τα επαγγελματικά βήματα του πατέρα σου, ένιωθες ότι έπρεπε να του αποδείξεις κάτι;
Ο κόσμος θεωρεί ότι πρέπει να ήταν δύσκολο να είμαι κόρη του Φρέντυ Γερμανού, αλλά ήταν πολύ πιο δύσκολο να είμαι κόρη της Εριέττας Μαυρουδή. Οι απαιτήσεις που είχε η μητέρα μου από μένα και αυτά που προσδοκούσε εκείνη –και όχι ο πατέρας μου– είναι που με έχουν καταπιέσει περισσότερο στη ζωή μου. Στο μυαλό της μαμάς μου έπρεπε να είμαι τέλεια μαθήτρια, να μιλάω πέντε γλώσσες, να είμαι η καλύτερη στο μπαλέτο... Όλο αυτό με άγχωνε τόσο πολύ, που γύρω στα 18 έγινε η έκρηξη.
Πώς εκφράστηκε τότε η "επανάστασή" σου;
Με καλούσε για φαγητό η μαμά μου –εκείνη η υπέροχη γυναίκα που φορούσε μόνο Λουκία και άκουγε κλασική μουσική– κι εγώ εμφανιζόμουν με αρβύλες, αμπέχονο και τσάντα από το Μοναστηράκι μόνο και μόνο για να δω την έκφρασή της, να δω να καταρρέει ο κόσμος της μπροστά μου. Κάπως έτσι, ξεκίνησε η επανάσταση, η οποία κράτησε αρκετά χρόνια, μέχρι να ανακαλύψουμε τις ισορροπίες μας.
Υπάρχει κάποια συμβουλή της που κρατάς;
Όταν ήμουν 16, μου είπε πως, ό,τι κι αν επιλέξω να κάνω στη ζωή μου, να φροντίσω να είμαι ανεξάρτητη, να έχω το δικό μου εισόδημα, να μην εξαρτώμαι από το πορτοφόλι κανενός και να συνεχίσω να εργάζομαι ακόμα κι αν παντρευτώ κάποιον που έχει εκατομμύρια.
Ο Φρέντυ Γερμανός τι σε συμβούλευε;
Εκείνος μου μιλούσε περισσότερο για πράγματα που είχαν να κάνουν με τον χαρακτήρα μου. Μου έλεγε: "Μπαίνεις σε ένα επάγγελμα γεμάτο περίεργους ανθρώπους (δεν έλεγε "κακούς”, αλλά "περίεργους”), φρόντισε να παραμείνεις ένα καλό παιδί". Επίσης, μου είχε πει: "Μην ξεχάσεις ποτέ πως σε αυτή τη σκάλα όσους συναντήσεις ανεβαίνοντας θα τους συναντήσεις και κατεβαίνοντας και όλοι θυμούνται πώς τους έχεις φερθεί". Μεγάλη αλήθεια.
Μετά από 33 χρόνια υπάρχει κάτι που δε γνωρίζει για σένα κάποιος που σε παρακολουθεί στην τηλεόραση;
Νομίζω ότι ξέρουν τα περισσότερα. Ό,τι γνωρίζει για μένα ένας φίλος μου το ξέρει και το κοινό που με παρακολουθεί. Μέχρι πρότινος ακόμα και η προσωπική μου ζωή ήταν σχεδόν διαφανής.
Πότε αποφάσισες να το αλλάξεις αυτό;
Το 2016, όταν τελείωσε μια σχέση μου που είχε πάρει πολύ μεγάλη δημοσιότητα, είπα ότι "έκλεισα" ως άνθρωπος από αυτούς που τραβούν το ενδιαφέρον για το τι κάνουν στο σπίτι τους. Πλέον προτιμώ ό,τι κάνω να γίνεται κάπως πιο ήσυχα.
Έχεις πει ότι ήθελες να γίνεις ηθοποιός, αλλά δε σε άφησε ο πατέρας σου. Θα τολμούσες να το κάνεις τώρα;
Ε, όχι! Πλέον, εάν αλλάξω επάγγελμα, θα ασχοληθώ με τη συγγραφή.
Τι άλλο γράφεις εκτός από στίχους;
Αργά, αλλά σταθερά γράφω ένα μυθιστόρημα. Αλλά το γράψιμο απαιτεί αφοσίωση. Εγώ γράφω όποτε έχω χρόνο... δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει να το τελειώσω.
Η πλοκή είναι φανταστική ή έχει αληθινά στοιχεία;
Είναι αρκετά αυτοβιογραφικό και θα μπορούσα να του βάλω πολλά αληθινά στοιχεία, αλλά σε αυτή την περίπτωση, όταν εκδοθεί, μάλλον θα πρέπει να φύγω από τη χώρα!
