Η ηθοποιός, με 50 χρόνια παρουσίας στη σκηνή και στον κινηματογράφο, μιλάει για το πώς είναι να είσαι outsider στο Χόλιγουντ, αλλά και για τη δίψα της για δουλειά παρά τα 73 της χρόνια.
Το πρώτο που με εξέπληξε ήταν το ντύσιμό της. Καθισμένη μπροστά στο παράθυρο του σπιτιού της στη Μοντάνα, φορά ένα ριγέ μπλουζάκι της ομάδας ράγκμπι All Blacks. Δίπλα της κάθεται ο Pippy, ένα Μπισόν χαβανέζ, που είναι η χαριτωμένη αιτία για το ότι έξι γνωστοί της, μεταξύ των οποίων και ο φίλος της Άντριου Λόιντ Βέμπερ, πήραν σκυλί της ίδιας ράτσας. Αν δεν έχεις μιλήσει μαζί της, ίσως σου δίνει την εντύπωση της απόμακρης grande dame, εξαιτίας των ρόλων που έχει ενσαρκώσει, όπως αυτός της Νόρμα Ντέσμοντ, της ντίβας του βωβού κινηματογράφου, ή της Κρουέλα ντε Βιλ. Στην πραγματικότητα (ή έστω στο Zoom), είναι απλή και χωρίς την παραμικρή έγνοια για την εικόνα της προς τα έξω. Εξ ου και το μπλουζάκι του ράγκμπι.
Από τη Sophie Elmhirst
"Έμοιασα στη μητέρα μου" λέει γελώντας. "Όπως εκείνη, έτσι κι εγώ δεν προσέχω ιδιαίτερα την εμφάνισή μου". Αυτή η πληροφορία εξηγεί την τελευταία υποκριτική επιλογή της Κλόουζ. Στην ταινία "Hillbilly Elegy" έχει μεταμορφωθεί πλήρως. Εκεί υποδύεται τη γιαγιά μιας μητριαρχικής οικογένειας, που αναλαμβάνει την ανατροφή του εγγονού της, καθώς η μητέρα του είναι εθισμένη στα ναρκωτικά. Πρόκειται για μια φιγούρα με μια τεράστια ατημέλητη περμανάντ, που βρίζει και έχει ένα τσιγάρο μονίμως κρεμασμένο στα χείλη.
Η Κλόουζ βρήκε στην ηρωίδα της ταινίας, η οποία, ενώ ήθελε να γίνει δικηγόρος, πέρασε τη ζωή της στηρίζοντας τα παιδιά της, μια ακόμα περίπτωση γυναίκας σαν αυτής για την οποία μίλησε στον επιδραστικό λόγο της στις Χρυσές Σφαίρες το 2019. Τότε, παραλαμβάνοντας το βραβείο για τον ρόλο της στην ταινία "Η σύζυγος", με δάκρυα στα μάτια είχε μιλήσει για τη δική της μητέρα, που πέρασε όλη τη διάρκεια της ζωής της αφοσιωμένη στον σύζυγό της. "Οι γυναίκες είναι αυτές που φροντίζουν για όλους και κρατάνε την οικογένεια ενωμένη, έχει όμως μεγάλη σημασία να βρούμε και αυτό που μας γεμίζει" είχε πει, ενώ την ίδια στιγμή έδειχνε να ενσαρκώνει στο έπακρο αυτή την προτροπή. Με τρεις γάμους και μία κόρη, την ηθοποιό Άνι Σταρκ, η Κλόουζ έχει κάνει εξαιρετική δουλειά ως ηθοποιός και έχει κερδίσει πολλά βραβεία, αν και ποτέ ένα Όσκαρ, προς απορία όλων.
Στα 73 της, δε δείχνει να θέλει να επιβραδύνει τους ρυθμούς. Όταν τη ρωτάω πώς διατηρεί αυτή τη δίψα για δουλειά, αιφνιδιάζεται. "Μέσα μου δε νιώθω γερασμένη κι όμως βρίσκομαι σε ένα ηλικιωμένο σώμα. Ξυπνάω το πρωί και δεν πιστεύω αυτό που βλέπω". Κοιτάζει τα χέρια της και γελάει, σαν να την εκπλήσσει η σωματική της ηλικία. "Δεν είμαστε το σώμα μας. Είμαστε κάτι άλλο, που δε φαίνεται προς τα έξω. Πάντως, ό,τι κι αν υπάρχει μέσα μου, το νιώθω να είναι πολύ νεαρό και γεμάτο περιέργεια". Η αντοχή της Κλόουζ στη βιομηχανία του θεάματος οφείλεται στην άρνησή της να αποδεχτεί όλες τις πλευρές της. "Πάντα αντιμετώπιζα τον εαυτό μου σαν outsider. Χρειάστηκα πολύ χρόνο για να αποδεχτώ ότι είμαι εσωστρεφής". Βρέθηκε σε ένα επάγγελμα που δεν απαιτεί μόνο ταλέντο, αλλά και εμφανίσεις σε μίντια και πάρτι. Για 20 χρόνια εμφανιζόταν μόνο με τα ίδια Armani κοστούμια, επειδή ήταν άνετα και την απάλλασσαν από την έγνοια του τι να φορέσει.
Γνωρίζει καλά ότι δεν έχει την ίδια πορεία με πολλές από τις συναδέλφους της. Πηγαίνει από ρόλο σε ρόλο χωρίς πρόγραμμα και με αρκετές ενδιάμεσες εμφανίσεις στο θέατρο ή σε μη εμπορικές ταινίες. Αν μετανιώνει για ένα πράγμα είναι που δεν ξεκίνησε στον κινηματογράφο νωρίτερα, παρά μόνο στα 32 της, όταν ήταν ήδη επιτυχημένη θεατρική ηθοποιός, χάνοντας έτσι μία δεκαετία.
Και πάλι όμως, την ίδια ζωή θα επέλεγε. Αν δεν υπήρχε η υποκριτική, μάλλον θα ασχολούνταν με τα ζώα. "Ήμουν ένα ατίθασο παιδί, που όλη μέρα έτρεχα στη φάρμα του παππού μου στο Κονέκτικατ. Αυτό είχε τεράστια επίδραση επάνω μου". Με τα αδέρφια της έπαιζαν πλάθοντας φανταστικές ιστορίες και ίσως εκεί έμαθε την υποκριτική, υποστηρίζει. Τώρα, στη Μοντάνα, όπου μετακόμισε για να είναι μαζί με τα αδέρφια της, βρίσκει την ίδια παρήγορη αίσθηση στη δική της πλέον ιδιοκτησία, στην άκρη του δάσους. Εκεί, ανάμεσα στα ζώα και στη φύση, είναι ο εαυτός της, ανεξάρτητα από το πώς εξελίσσεται η δουλειά της ή αν θα κερδίσει ποτέ το Όσκαρ. "Όταν κάθομαι σε μια πλαγιά, δεν αισθάνομαι πως κάθομαι στη γη, αλλά πως η γη με κρατά επάνω της. Είμαι εξαιρετικά τυχερή που μπορώ και το νιώθω αυτό. Όταν ήμουν μικρό κορίτσι, έτρεχα στα δάση του Κονέκτικατ και ένιωθα το ίδιο πράγμα. Είμαι ακόμη εκείνο το παιδί".
Πηγή: Harpersbazaar.gr / φωτογραφία: Abaca / www.visualhellas.gr
