<p style="margin-bottom: 0cm;">Ο <span data-scaytid="1" data-scayt_word="ιδιοκτήτης">ιδιοκτήτης</span> του <span lang="en-US">Island</span> και του <span lang="en-US">Salon</span> <span lang="en-US">de</span> <span lang="en-US">Bricolage</span> <span data-scaytid="3" data-scayt_word="έχει">έχει</span> <span data-scaytid="4" data-scayt_word="υψηλή">υψηλή</span> <span data-scaytid="5" data-scayt_word="αισθητική">αισθητική</span> και <span data-scaytid="6" data-scayt_word="υψηλές">υψηλές</span> <span data-scaytid="7" data-scayt_word="απαιτήσεις">απαιτήσεις</span> από τον <span data-scaytid="8" data-scayt_word="εαυτό">εαυτό</span> του.</p>
Ο ιδιοκτήτης του Island και του
Μεγαλωσα στη Βουλιαγμενη, όταν ήταν ακόμα εξοχή. Οι γονείς μου προέρχονται από δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, ταξικά και γεωγραφικά. Ο πατέρας μου κατάγεται από μια παλιά αστική οικογένεια με ρίζες στην Ισπανία του 1400, που πάντα είχε στενούς δεσμούς με τις τέχνες και τα γράμματα. Η μητέρα μου είναι επίσης ένας άνθρωπος μορφωμένος, κοινωνικός, που δίνει μεγάλη βαρύτητα στις ανθρώπινες σχέσεις και αδιαφορεί για το κουτσομπολιό. Αλλά είναι κι ένας άνθρωπος βασανισμένος, από οικογένεια προσφύγων από τη Μικρά Ασία, οπότε ξέρει τι θα πει στέρηση και πείνα. Τίποτα δεν είναι άσχετο, το DNA μας έχει καταγεγραμμένες πληροφορίες που καθορίζουν αυτό που είμαστε.
Η οικογενεια μου είχε σχέσεις με τον ζωγράφο Βασίλη Φωτόπουλο, βραβευμένος με Όσκαρ Σκηνογραφίας για το Αμέρικα Αμέρικα του Ηλία Καζάν και τον Ζορμπά του Μ. Κακογιάννη. Ο Βασίλης έχει σχεδιάσει και το μενού του Island. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλά κλαμπ στον κόσμο με μενού σχεδιασμένο από κάποιον που έχει κερδίσει δύο φορές το Όσκαρ.
Το πρωτο μπαρ που ανοιξαμε μαζί με τον Σπύρο, τον αδερφό μου, ήταν το Island στον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης. Ήμασταν παιδιά ακόμα, φοιτητές και οι δύο. Τότε ήταν πιο σημαντικό να είσαι μέλος του ΝΟΒ, παρά οπουδήποτε αλλού – δεν υπήρχε ούτε το Ekali Club. Το πρώτο μας μαγαζί μού έμαθε πως αν αγαπάς αυτό που κάνεις και δεν έχεις στόχο μόνο το οικονομικό κέρδος, αλλά να κερδίσεις εμπειρίες, φίλους, χαρά, αυτό είναι η συνταγή της επιτυχίας.
Η διασκεδαση και η εστιαση στην Ελλαδα συνδέονται συνήθως με την προχειρότητα. Όταν λένε «ο Πανάς κάνει ποιοτικές δουλειές» σημαίνει κάτι, αλλά δεν σημαίνει και τίποτα. Ποιότητα για κάποιον μπορεί να σημαίνει ότι έχεις βάλει μια ντιζάιν καρέκλα ή έχεις συνεργαστεί με έναν γνωστό αρχιτέκτονα. Για μένα όμως όταν λες «επενδύω» για να κάνω κάτι ποιοτικό, δεν σημαίνει μόνο οικονομική επένδυση. Επενδύεις σε χρόνο, έρευνα, μελέτη, αλλά και στις διαπροσωπικές σχέσεις.
H Γλυφαδα πλεον καταστραφηκε. Δεν θέλω να θίξω τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στον χώρο μου, αλλά δεν μπορείς να γκρεμίζεις τις καμπάνες του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη για να κάνεις μπουζούκια. Σε μέρη που έμεινε ο Ωνάσης και η Μαρία Κάλας τώρα έχουν στηθεί σουβλατζίδικα και κέντρα ηχορρύπανσης. Δεν μπορεί να καταστρέφεις έτσι ένα όμορφο προάστιο που βρίσκεται πάνω στη θάλασσα.
Η Ελλαδα δεν θα βρισκοταν τωρα σ’ αυτο το τελμα αν οι άνθρωποι είχαν αποκτήσει ουσιαστική μόρφωση, αν είχαν διαβάσει και σεβαστεί περισσότερο την ιστορία τους και, κυρίως, τα βασικά της νεότερης και σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Γιατί Ελλάδα δεν είναι μόνο ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, ούτε η Επανάσταση του 1821.
Πραγματικα πιστευω πως η άγνοια γύρω από τον πολιτισμό, τη λογοτεχνία, τις τέχνες, τους απλούς τρόπους καλής συμπεριφοράς, μας έφτασε ώς εδώ. Φτάσαμε να θεωρούμε ότι είναι αποδεκτό οτιδήποτε αποφέρει απλώς λεφτά. Φυσικά αυτό δεν ήταν μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά παγκόσμιο, ο απόηχος της φούσκας της Wall Street.
Η προσεγγιση μας στη διασκεδαση και στην εστιίαση είναι ότι και το μικρότερο μπαράκι ή εστιατόριο που θα ανοίξεις επηρεάζει πολιτισμικά τη γειτονιά. Στο SoHo της Νέας Υόρκης οι ίδιοι οι καλλιτέχνες που είχαν εκεί ατελιέ, άνοιξαν μπαρ για να έχουν κάπου να βγουν το βράδυ. Και έτσι αναβαθμίστηκε μια ολόκληρη περιοχή που πριν είχε μόνο αποθήκες.
Αν μια περιοχη χασει αυτην την ισορροπια μεταξύ του οικιστικού και του εμπορικού, τότε καταστρέφεται. Ακόμα και οι παρκαδόροι πρέπει να είναι εκπαιδευμένοι και να σέβονται τους κατοίκους της γειτονιάς. Την καταστροφή την έχουμε δει από τα νησιά μας μέχρι το Γκάζι. Γιατί πρέπει να γίνει και στο Κολωνάκι;
Το Salon de Bricolage είναι ένα art oriented κλαμπ μελών, γιατί αγαπώ πολύ τις τέχνες και τα εικαστικά. Οι εκθέσεις που διοργανώνουμε υπό την επιμέλεια της Άννας Χατζηνάσιου είναι με καλλιτέχνες πρώτης γραμμής, όπως ο Αλέξανδρος Γεωργίου, ο Κωστής Βελόνης, ο Πάνος Κοκκινιάς. Καταφέραμε να φτιάξουμε ένα club-restaurant που να αρέσει σε όλους - από τον διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Γιάννη Χουβαρδά, μέχρι έναν hipster πιτσιρικά, ενώ έχει μπει και στη λίστα των “Best design places in the world”.
Το Dragoste ηταν ενα nightclub γροθια στο μαχαιρι, γιατί ενώ απευθυνόταν στην «φλώρικη» τάξη, σύχναζαν και παιδιά των Εξαρχείων. Ήταν ένα αληθινά underground club. Μέχρι και το Wallpaper είχε γράψει για το Dragoste, ενώ ο Nicolas Ghesquiere του Balenciaga ερχόταν μία φορά το μήνα με τον φίλο του. Έκανε όμως και αυτό τον κύκλο του, όπως το Central και το Pizza Pomodoro.
Το lifestyle ειναι ενας πολυ παρεξηγημενος ορος, που έχει μπει στη γωνία και τον χτυπάνε όλοι. Lifestyle όμως σημαίνει τρόπος ζωής. Ο Όσκαρ Ουάϊλντ δεν ήταν εκπρόσωπος ενός lifestyle; Οι κομψευόμενοι δανδήδες δεν ήταν μια lifestyle ελίτ; Αυτοί που έχουν μια έμφυτη καλή αισθητική, δεν είναι άνθρωποι του lifestyle; Νομίζω ότι συγχέονται με τον νεοπλουτισμό και αυτό που στην Ελλάδα ακούστηκε ως lifestyle μέσα από έντυπα χαμηλής αισθητικής. Το lifestyle δεν έχει να κάνει με τα τζιπ που έγιναν χοντροκομμένα αντικείμενα επίδειξης.
Το φλερτ ειναι ενα απο τα μαγικα στοιχεια που εχει το βραδυ. Το βράδυ έχει σαφέστατα περισσότερα μαγικά στοιχεία από τη μέρα. Αν προσθέσεις τη μουσική και το ωραίο ντύσιμο και βάλεις και μερικά διονυσιακά στοιχεία, όπως το αλκοόλ, σίγουρα καταλήγεις σε ένα αποτέλεσμα ψυχικής ανάτασης. Γιατί το φλερτ και ο έρωτας αυτό είναι, ψυχική ανάταση. Σε βγάζει από τη ρουτίνα σου και σε κάνει να πετάς.
Ο Ελληνας παντα φλερταρει, είναι ένας πολύ ερωτικός λαός. Είμαστε όμως φοβισμένοι στο να χορέψουμε ή να εκτεθούμε, γιατί ο Έλληνας δεν είναι εξοικειωμένος με τον εαυτό του. Τον ενδιαφέρει πολύ τι θα πει ο άλλος, γι’ αυτό άλλωστε λέει και πολλά ο ίδιος.
Αν με ρωτησεις γιατι ειμαι πολυ τυχερος στη ζωή μου, θα σου πω γιατί είμαι με την Έλενα, τη γυναίκα μου. Είναι μια καρμική σχέση, ένας άνθρωπος που θαυμάζω και αγαπώ βαθιά. Και αυτό δεν είναι λίγο· πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην το βρουν ποτέ. Και να μην ήξερα την Έλενα, θα έψαχνα να τη βρω.
Μια καλη συνταγη για το hangover είναι να πίνεις πολύ νερό, το ίδιο βράδυ αλλά και την επόμενη το πρωί. Πολύ νερό και μια ήρεμη βόλτα στη θάλασσα.
Δεν ειχα ποτε το άγχος να μην με πουν «ο νύχτας», γιατί πρώτα απ’ όλα δεν έκανα ποτέ τη δουλειά μου για το τι θα πουν οι άλλοι. Πάντα σκεφτόμουν τι θέλω εγώ. Η συμβουλή που μου έδωσε ο πατέρας μου λίγο πριν πεθάνει ήταν «Κάνε αυτό που θέλεις, εγώ δεν κατάλαβα πότε έφτασα μέχρι εδώ». Ο χρόνος περνάει γρήγορα.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ:
Γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στην Βουλιαγμένη και είναι απόφοιτος της ΑΣΟΕ και του Deree. Μαζί με τον αδερφό του Σπύρο Πανά έχουν δημιουργήσει μερικά από τα ωραιότερα κέντρα διασκέδασης και εστίασης της Αθήνας, ξεκινώντας από το Island στο Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης, που τώρα έχει μετακομίσει σε ένα χώρο 42 στρεμμάτων φιλοξενώντας από το πάρτι της Μέριλ Στριπ μέχρι σπουδαία κοινωνικά events του επιχειρηματικού, πολιτικού και καλλιτεχνικού κόσμου. Αργότερα άνοιξαν το Central, το underground κλαμπ Dragoste, αλλά και το Pizza Pomodoro μαζί με την Άννα Βίσση. Πριν από δύο χρόνια δημιούργησαν και το πρώτο member’s only κλαμπ στην Ελλάδα, το Salon de Bricolage, που συγκεντρώνει με έναν μαγικό τρόπο τους ιντελεκτουέλ, τους χιπ, τους επώνυμους και τους ισχυρούς της πόλης.
