Ο Νίκος Κοντομήτρος ξεχωρίζει όσα είδε, δοκίμασε, άκουσε και ευχαριστήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε.
Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Το δεύτερο μέρος του Dune. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Όσο τοποθετούσα σωστά το πανωφόρι μου στη too-cool-to-handle-it θέση μου στα Village Cinemas – εκεί όπου έγινε η επίσημη πρεμιέρα της ταινίας για την οποία (υπο)γράφω-, είχα μία περιέργεια για το τελικό αποτέλεσμα. Είχα δει το πρώτο κεφάλαιο. Όμως, οι ταινίες που συγκαταλέγονται στην τυπολογία του Dune δεν ανήκουν στις σινεφίλ αδυναμίες μου. Το "Dune: Part Two” δεν είναι, όμως, μία ακόμη sci-fi ταινία με αιμοσταγή δράση, σκληρές εικόνες και μερικά σεξουαλικά καρέ προς τέρψιν του φιλήδονου κοινού. Είναι κάτι περισσότερο. Και σπουδαιότερο.
Είναι, θα μπορούσε να πει κανείς, η μετουσίωση όλων εκείνων που ο Denis Villeneuve υποσχέθηκε να υλοποιήσει κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας του πρώτου μέρους. Άλλωστε, το να καταφέρει ένα κινηματογραφικό sequel να κρατήσει το ενδιαφέρον σου σε υψηλά επίπεδα για 165 – χωρίς διάλειμμα, στην προβολή που επέλεξα εγώ – λεπτά δεν είναι κάτι απλό. Ούτε κάτι που μπορεί μία ταινία να κατακτήσει αν τα επιμέρους στοιχεία δεν δημιουργούν ένα ολιστικό αποτέλεσμα αρτιότητας. Στα μάτια μου, τουλάχιστον.
Με αυστηρή σκηνοθετική ματιά, ρυθμό που εναλλάσσεται από γρήγορο σε αργό και αντιστρόφως, γραμμικό – χωρίς να απουσιάζουν οι προδρομικές ιστορίες – χρόνο αφήγησης και στέρεο σενάριο, το "Dune: Part Two” σε κρατά προσηλωμένο χωρίς να σε κουράζει και να εξαντλεί την υπομονή σου. Η δράση γεννάται μέσα από την αρχική ηρεμία και την αλληλεπίδραση δύο αντίπαλων κόσμων που μάχονται (κυριολεκτικά) για την εξουσία ή την ελευθερία τους. Άλλωστε, το να είσαι ελεύθερος αποτελεί διαχρονικά την ισχυρότερη μορφή εξουσίας.
Η μεσσιανική φιγούρα του Πολ Ατρείδη αποκρυσταλλώνεται στο πρόσωπο του Timothee Chalamet, ενός αυθεντικού πρωταγωνιστή που αποφεύγει τις τυμπανοκρουσίες στην ερμηνεία του. Σε κερδίζει με τρόπο φυσικό. Αρμονικά. Όπως και την καρδιά της Τσέινι (Zendaya), κάτι το οποίο είχε διαφανεί από τα βλέμματα που αντάλλαξαν μεταξύ τους στο φινάλε του πρώτου μέρους. Τώρα, η τρυφερή αδυναμία του ενός στον άλλον θυμίζει κινούμενη άμμο (sic) με τους ειδυλλιακά ήσυχους διαλόγους τους να ψιθυρίζονται σε μία έρημο άνυδρη, μα συνάμα διψασμένη για ζωή.
Σε γενικές γραμμές, το "Dune: Part Two” δραπετεύει – επιτυχώς – από την κανονιστική νόρμα των κλασικών Sci-Fi ταινιών, ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν περισσότερο ανθρωποκεντρικό, εμφατικό στη ζωή – ακόμη κι αν ο θάνατος είναι διάχυτος και υπαρκτός, φωτίζοντας τις χαραμάδες τρυφερότητας που ενδέχεται να υπάρξουν απρόσκοπτα και τη στιγμή που νιώθεις την ανάσα ενός μιλιταριστικού φινάλε ζωής. Στους κινηματογράφους από την Tanweer.
Δοκιμάσαμε:
Το νέο, πολυσυζητημένο ιταλικό ρεστοράν στην Εκάλη. Στη γλώσσα της ιταλικής οινογαστρονομικής διαλέκτου, το Nebbiolo αποτελεί μία ερυθρή ποικιλία απολαυστικού οίνου. Στη γλώσσα της αθηναϊκής Fine Dining σκηνής, το Nebbiolo συνιστά ίσως τη σπουδαιότερη άφιξη στον χάρτη μίας πόλης που ξέρει να γευματίζει σωστά και καλά. Δεν είναι τυχαίο ότι από την πρώτη στιγμή που το νέο ιταλικό εστιατόριο των (πολύ) βορείων προαστίων άνοιξε τις φιλόξενες και ζεστές του πόρτες, σφύζει από ζωή και από κρατήσεις, οι οποίες δεν περιορίζονται – ως είθισται – στις Παρασκευές και τα Σαββατοκύριακα, αλλά επεκτείνονται και τις καθημερινές.
Πράγματι, είναι Δευτέρα απόγευμα και το εστιατόριο είναι (σχεδόν) γεμάτο. Παρέες που διακρίνονται για τις εκλεπτυσμένες ενδυματολογικές τους επιλογές, λάτρεις του εκλεκτού οίνου και των δημιουργικών πιάτων που στηρίζονται σε κλασικά ερείσματα χωρίς να περιφρονούν τη γοητεία του νέου, γόνοι εύρωστων οικογενειών συνθέτουν ένα πολυσυλλεκτικό κράμα επισκεπτών με μία κοινή συνισταμένη: την αδιαπραγμάτευτη υψηλή αισθητική. Εκείνη που ο έμπειρος interior designer, Στράτος Χιωτέλης, συνθέτει σε κάθε κύτταρο του αρχιτεκτονικού DNA του Nebbiolo. Από τα άριστα στρωμένα τραπέζια με τα λευκά τραπεζομάντιλα, την υποβλητική ατμόσφαιρα που ο σωστός φωτισμός γεννά, τις μεγάλες τζαμαρίες οι οποίες δημιουργούν ένα σύγχρονο καταφύγιο, το μοντέρνο – μα καθηλωτικό – τζάκι στο κέντρο με διττό ρόλο: της θερμότητας και της ζεστασιάς έως τη μεταλλική κουζίνα και την κάβα εντός της οποίας συναντάς περισσότερες από πεντακόσιες ετικέτες εγχώριου και διεθνή αμπελώνα.
Στην κουζίνα, ο πολύπειρος Θοδωρής Παπανικολάου οραματίζεται και ο Noel Angoli εκτελεί ένα μενού φινετσάτο, όπως το ταμπεράντο της γείτονος χώρος, εύγευστο όπως οι δημιουργίες στις οποίες μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, ταξιδιάρικο όπως ο πυρήνας δύο πολιτισμών που ενώνουν πολλά περισσότερα από όσα χωρίζουν. Το μοσχαρίσιο καρπάτσιο είναι παράτολμα δροσιστικό με την κρέμα εσπεριδοειδών να δημιουργεί μία ανακουφιστική αντίθεση και ένα τελικό αποτέλεσμα που απολαμβάνεται καλύτερα με τη συνοδεία κρασιού. Το twisted tonno vitellato φέρνει τον τόνο στο προσκήνιο σε μία πλήρη ισορροπία με πίκλα κρεμμυδιού, τηγανιτή κάπαρη και νότες βελουτέ μαγιονέζας με τρούφα.
Οι πίτσες του Nebbiolo διαθέτουν ναπολιτάνικο με δυτικής σχολής διάθεση ζυμάρι και πλούσιο σώμα, ακόμα και αν κινηθείς στο ασφαλές μονοπάτι της μαργαρίτας. Προσωπική αγαπημένη μου επιλογή η ανάλαφρη tartufo με έντονες νιφάδες τρούφας και γέμιση που απλώνεται αρμονικά στο φρέσκο ζυμάρι. Στα ζυμαρικά, η τυρένια cacio e pepe αποκτά την τελική της μορφή δίπλα από το πιάτο σου όσο ένα ολόκληρο κεφάλι από τυρί πεκορίνο θρυμματίζεται στην επιφάνεια της – εθιστικά νόστιμη, ενώ η καρμπονάρα είναι μελωμένη και απαιτεί γερό ανακάτεμα για να κορυφωθεί η γεύση της.
Στα highlights των κρεάτινων επιλογών, η πληθωρική κοτολέτα – σωστά ψημένη εσωτερικά, τραγανή εξωτερικά – με τον βουτυράτο πουρέ να αναδεικνύεται σε ιδανικό συνοδευτικό. Τα γλυκά αφουγκράζονται – πώς θα μπορούσαν διαφορετικά – την ιταλική ιδιοσυγκρασία με το τιραμισού να διακρίνεται για τη γευστική του ισορροπία ανάμεσα σε καφέ και λικέρ και το σουφλέ σοκολάτας να λιώνει όπως το πιο ερωτικό Lava Cake. Όπως καταλαβαίνεις, το πείραμα των Γιάννη Μωράκη, Χρήστου Φλώκου και Άγγελου Αντωνίου δεν έτυχε, αλλά πέτυχε.
Ξεχωρίσαμε:
Τη συνεργασία της Breitling με τη Mrs. Beckham. Μου αρέσει η Victoria Beckham. Η αυστηρή της ματιά κατευνάζει τις ανασφάλειές μου. Η έμφασή της στην λεπτομέρεια ηρεμεί το είναι μου και τις δεύτερες μου σκέψεις περί ενδυματολογικών ατοπημάτων. Η Mrs. Beckham είναι limited edition. Όπως ακριβώς, τα μόλις 1500 πολυτελή ρολόγια, τα οποία σχεδίασε από κοινού με την Breitling, την εταιρία συνώνυμο της υψηλής ωρολογοποιίας. Στις δημιουργίες της Chronomat 36 Victoria Beckham, η μόδα συναντά τη λειτουργικότητα σε ένα στιλάτο κράμα ικανό να προσδώσει χαρακτήρα σε κάθε εμφάνιση.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεις εκείνο που σου ταιριάζει. Άλλωστε, η συλλογή της Victoria Beckham διατηρεί τα κλασικά χαρακτηριστικά του Chronomat, όπως το μεταλλικό rouleaux μπρασελέ και τα υπερυψωμένα tabs στα τέσσερα τέταρτα της στεφάνης, προσθέτοντας εκλεπτυσμένα νέα χρώματα, όπως εκείνο της μέντας, του midnight blue, του dove gray και της άμμου.
Το νέο βήμα του έναστρου Παύλου Κυριάκη. Θεωρείται ο πιο επιδραστικός σεφ της γενιάς του. Και είναι. Η μισελενάτη πορεία του εστιατορικού The Zillers το επιβεβαιώνει. Όπως και οι οκτώ Χρυσοί Σκούφοι που έχει συλλέξει κατά τη θητεία του σε σπουδαία εστιατόρια της Αθήνας. Φέτος, το καλοκαίρι ο Παύλος Κυριάκης αποφάσισε να περιηγηθεί σε νησιωτικά μονοπάτια, αναλαμβάνοντας την ανανέωση της κουζίνας του Elaia Restaurant στο Kapsaliana Village Hotel, ενός εστιατορίου που επίσης έλαβε Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας. Εξάλλου, οι κοινές παράμετροι ανάμεσα στον ίδιο και το φιλόξενο ξενοδοχείο του Μύρωνα και της Έλενας Τουπογιάννη είναι η αυθεντικότητα, η αγάπη για τις εξαιρετικές πρώτες ύλες και τα τοπικά προϊόντα που όταν ενορχηστρώνονται σωστά δύναται να αποκτήσουν διεθνή χαρακτήρα. Ραντεβού στο Ρέθυμνο!
Τη νέα δράση του Jerár. Είναι η εποχή των συνεργασιών. Μόνο έτσι εξελίσσεσαι. Το μισελενάτο - και πάντα εύγευστο - Jerár το γνωρίζει. Για αυτό, και την Κυριακή 3 Μαρτίου προσφέρει μία μοναδική γαστρονομική εμπειρία έχοντας το οινοποιείο Gut Oggau από το Burgenland της Αυστρίας στο πλευρό του. Ειδικότερα, οι λάτρεις της υψηλής γαστρονομίας και οι εραστές του καλού κρασιού θα έχουν την ευκαιρία αφενός να συμμετάσχουν σε ένα πληρέστατο Μasterclass από τους ιδρυτές του οινοποιείου, Eduard και Stephanie και αφετέρου να δοκιμάσουν ένα ειδικά για την ημέρα σχεδιασμένο μενού από τον σεφ του έναστρου εστιατορίου, Χάρη Νικολούζο.
