Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Το ασφαλές έδαφος της Κατερίνας Στεφανιδάκη. Η Τέχνη είναι ένα ασφαλές πεδίο. Ένα έδαφος πάνω στο οποίο βαδίζουν με ασφάλεια – ή με την απαραίτητη δόση πειραματισμού και δημιουργικής τρέλας – οι καλλιτέχνες και όλοι όσοι βρίσκουν τον εαυτό τους απέναντι από ένα – σύνθετο ή απλό, μικρή σημασία έχει – έργο. Ίσως έτσι να σκέφτεται η δημιουργός Κατερίνα Στεφανιδάκη όσο συνθέτει με τα χέρια της το επόμενο έργο, εκείνο που συγκροτεί την έκθεσή της, με τίτλο Safe Ground.
Είναι αρμονικό όταν μία έκθεση συγχρονίζεται με τον χώρο που φιλοξενείται – εξαιρείται η περίπτωση της in citu προσέγγισης, δεδομένου ότι πρόκειται για κάτι το οποίο δημιουργείται με σκοπό να ενσωματωθεί στο σύνολο της γκαλερί. Σχεδόν σπουδαίο. Σου γεννά αυτή την αίσθηση της φυσικής συνέχειας. Η πιο συνηθισμένη οδός είναι εκείνη του χρώματος – της παλέτας που βαδίζει στην ίδια απόχρωση και μεγαλουργεί πάνω σε έναν καμβά εναρμονισμένο με το υλικό δίπλα του. Αυτή είναι η πρώτη αίσθηση που αποκομίζω όσο παρατηρώ τη γιγαντιαία, κάπως διαφορετικά δομημένη εγκατάσταση της ταλαντούχας κυρίας Στεφανιδάκη, αποφοίτου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας.
Το λευκό και το μαύρο χορεύουν σε χαρτί, το οποίο όσο ενώνεται με τα άλλα δημιουργεί ένα ισορροπημένο σύνολο. Μία εγκατάσταση, η οποία συντίθεται από τρισδιάστατες επιφάνειες κατασκευασμένες από υλικά που συχνά χρησιμοποιούνται στα ζωγραφικά της έργα, όπως χαρτί, κάρβουνο και ξύλο. Οι επιφάνειες αυτές έχουν το ύψος της γκαλερί, ενώ δημιουργούν σύντομες, δαιδαλώδεις διαδρομές, τις οποίες καλούνται οι επισκέπτες να ακολουθήσουν. Τα δύο διαστάσεων σχέδια βρίσκονται σε διαφορετικές μεταξύ τους γωνίες και θέσεις στον χώρο, αλλά η κίνηση των θεατών επιτρέπει τη σύνθεσή τους σε μια ενιαία εικόνα που παραπέμπει σε ένα τοπίο που ανατινάζεται. Εμφανίζονται δηλαδή αιωρούμενες, κομματιασμένες εικόνες, οι οποίες απεικονίζουν θραύσματα εκρήξεων, δημιουργώντας μια στιγμιαία γεωμετρία. Η εγκατάσταση συνοδεύεται από σχέδια, μακέτες και οπτικοακουστικό υλικό.
Το Safe Ground είναι η τρίτη ατομική παρουσίαση της Κατερίνας Στεφανιδάκη στην γκαλερί Ζουμπουλάκη, μετά τις εκθέσεις με τίτλους Πατησίων 179 (2008) και This is the Place, Gentlemen! (2015), ενώ η έρευνα και η επεξεργασία της σχετικής θεματολογίας έχει αφετηρία την παρουσίαση του έργου της Νάρκη, στην ομαδική έκθεση με τίτλο Pause, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, (2017).
Δοκιμάσαμε:
Τη γεύση του Opposite at 507. Ήταν το 507 π.Χ. όταν ο Κλεισθένης εισήγαγε στην πόλη των Αθηνών – τότε – την πρώτη γνωστή μορφή Δημοκρατίας, ενός πολιτεύματος που με την πάροδο των αιώνων επρόκειτο, σε εξελιγμένη, διαφορετική μορφή, να θεμελιωθεί στα περισσότερα ταυτόσημα του πλανήτη. Μία πληροφορία, την οποία οι άνθρωποι του σύγχρονου boutique ξενοδοχείου 507 Athens συνδύασαν με την προνομιακή, όχι από τη συνηθισμένη οπτική, θέα του Ιερού Βράχου για να βαφτίσουν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα spots που έχω επισκεφτεί τους τελευταίους μήνες. Κι εγένετο το Opposite at 507.
Είναι Δευτέρα βράδυ. Ανεβαίνω με το ασανσέρ – το ευγενικό προσωπικό του ξενοδοχείου με προσανατολίζει στον αρτιστίκ χώρο – στον δέκατο όροφο. Βαδίζω σε αργό ρυθμό, τα πρώτα ψείγματα χαλάρωσης έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους με την chill out μουσική να αποβάλλει την ταχύτητα της ημέρας και να με τοποθετεί εντός ενός παλμού που ορίζεται από τον ήχο, τη γεύση, το design, τη θέα. Αυτή την οπτική που απρόσκοπτα εκτείνεται στα αθηναϊκά ατού της Ακρόπολης, του Φιλοπάππου και του Λυκαβηττού. Εξάλλου, είμαστε μία ανάσα μακριά τους – Αυτοκράτορος Νικολάου 4 σε οδό κι αριθμό.
Έχει ωραία ατμόσφαιρα στο Opposite at 507. Ένα κράμα designάτης αρμονίας, αρχιτεκτονικής ευφυίας, χαμηλού φωτισμού, ισορροπημένης προσέγγισης αυτού που σήμερα χωράμε σε έννοιες, όπως γαστρονομία και φιλοξενία. Δεν θα συναντήσεις υπερβολές (δεν του αρμόζουν κιόλας,) δεν θα ροκανίσεις περισσότερο τις γωνίες σου, θα τις λειάνεις γευστικά, δεν θα μετανιώσεις που αποφάσισες να κάνεις dining out – αντιθέτως, πριν αποχωρήσεις θα έχεις ήδη βρει ημερομηνία για την επόμενη φορά που θα αφεθείς στο μικρο-σύμπαν του.
Στην κουζίνα, ο νεαρός – μα με σημαντική εμπειρία στον πλευρό του Έκτορα Μποτρίνι, ο οποίος εκτελεί χρέη Consulting Executive Chef στην εν λόγω διεύθυνση – Ανδρέας Παπάζογλου ενορχηστρώνει ένα μενού με ξεκάθαρο ελληνικό αποτύπωμα, value for money λογική και αυστηρά επιλεγμένες πρώτες ύλες από διαφορετικά σημεία της χώρας. Τις εντοπίζεις ανάμεσα σε συνταγές που σε ταξιδεύουν στις παιδικές αναμνήσεις και γεννούν αυτή την comfort σπιτίσια αίσθηση που μόνο το καλοκουρδισμένο φαγητό μπορεί να συνθέσει.
Το ζυμωτό προζυμένιο ψωμί, το οποίο φτάνει στο τραπέζι με μία συνοδεία από ταιριαστές αλοιφές (ταραμοσαλάτα, φάβα, μελιτζανοσαλάτα) λειτουργεί ως ιδανικό καλωσόρισμα σε ένα μενού με αρκετές θαλασσινές, αλλά και καρνιβορικές επιλογές. Η λακέρδα, παστωμένη από την ίδια την ομάδα του εστιατορίου, μαρινάρεται ηδονικά με ένα dressing από εσπεριδοειδή, με γλυκοπατάτα, μήλο και ραπανάκια, δημιουργώντας ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα που αντιλαμβάνεσαι αν χωρέσεις όλα τα συστατικά στην πιρουνιά σου. Το ψητό καλαμάρι σερβίρεται ανατρεπτικά – δεν αντιλαμβάνεσαι την παρουσία μέχρι να υποκλιθείς στην ανωτερότητά της γεύσης του με το gnocchi να είναι μαγειρεμένο σωστά και το τελικό πιάτο να αποπνέει προσιτό fine dining.
Στα κρεατικά του μενού, τα μικρασιατικά Μαντί έχουν μοσχάρι κοκκινιστικό στον έξυπνα καλυμμένο πυρήνα τους με το μετσοβόνε να προσθέτει ένα αλμυρό touch, όσο το ψητό γουρουνόπουλο αποτελεί ευχάριστη έκπληξη. Ίσως επειδή δεν αξιοποιείται συχνά ως υλικό στα εστιατόρια της πρωτεύουσας, αλλά και γιατί δεν θα μπορούσα να φανταστώ πόσο του ταιριάζει η ευγενής υφή του πουρέ μήλου. Επίλογος με κρασί – στον κατάλογο θα βρεις αρκετές επιλογές του εγχώριου και διεθνή αμπελώνα, αλλιώτικη μπουγάτσα με παγωτό στην καρδιά και την υπόσχεση ότι σύντομα θα βρεθούμε ξανά συνδαιτυμόνες σε ένα εστιατόριο που δεν σέβεται μόνο τον εαυτό του, αλλά το κυριότερο εμάς. Στις 23/11 υπόσχεται μία live music βραδιά, στις 07/12 ένα Wine Pairing event σε συνεργασία με το κτήμα ΑΛΦΑ, ενώ ειδικά μενού σε περιμένουν την παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.
Βρεθήκαμε:
Στη SUITE βραδιά του Mr. Χριστόπουλου. Ετοιμάσου για μία προσωπική - μα ειλικρινέστατη - ιστορία. Τη νύχτα που ο Αλέξανδρος Χριστόπουλος - οι συστάσεις, χωρίς υπερβολή, παραλείπονται - εμφανίστηκε στο ετήσιο elegant music compilation ραντεβού του στο Athénée ήμουν εκεί. Είχα προσγειωθεί μόλις δύο ώρες πριν από ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Κρήτη. Αυτό δεν με εμπόδισε από το να περάσω καλά, να απολαύσω την elit ultra luxury Vodka μου, να χορέψω στον ρυθμό επιτυχιών που μόνο ο δημοφιλής DJ ξέρει να "πειράζει" his way.
Το event ξεκίνησε με τις mellow Nu jazz επιλογές του Athénée Resident DJ και κορυφώθηκε με το DJ set του Αλέξανδρου Χριστόπουλου, έναν ύμνο στο lounge with a beat twist hospitality, μία συλλογή από εξαιρετικά τραγούδια τα οποία απολαμβάνεις και στο Spotify SUITE no.2024. Εντός, συγχρονίζεσαι με downtempo, jazz, nu soul, indie, electronica, organic και deep house επιλογές από: Adam Port, Adriatique, Antdot, Bob Moses, Camelphat, Cerrone, Cigarettes After Sex, Deftones, Joe Goddard, Jody Wistrenoff, Justice, Keinemusik, LTJ Bukem, Maxi Meraki, Rae & Christian, Rampa, Rufus Du Sol, Tame Impala, Whomadewho και άλλους.
Ξεχωρίσαμε:
Το επετειακό μενού της Μεγάλης Βρεταννίας. 150 χρόνια αδιάκοπης εμβληματικής ιστορίας είναι πολλά. Θυμίζουν περισσότερο αξίωμα, το οποίο όταν καλείσαι να συνοψίσεις σε μία μόνο χρόνια, δυσκολεύεσαι, αλλά δεν απογοητεύεσαι. Περισσότερο γοητεύεις. Ειδικά, όταν στοχεύεις στον ουρανίσκο μας. Γιορτάζοντας 150 χρόνια αφοσίωσης και πρωτοπορίας στη γαστρονομία, το Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία παρουσιάζει το νέο επετειακό μενού "Always Grand|150 Years of Flavors", που υπογράφει ο δύο φορές βραβευμένος με αστέρι Michelin Executive Chef Αστέριος Κουστούδης.
Έως και τις 31 Δεκεμβρίου 2024, οι λάτρεις του καλού φαγητού (άρα, και του #theaftertaste) έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν ένα ξεχωριστό γαστρονομικό ταξίδι στο Winter Garden City Lounge του εμβληματικού Ξενοδοχείου, εμπνευσμένο από την αστική κουλτούρα της παλαιάς Αθήνας. Αναβιώνοντας συνταγές από τα μέσα του 20ού αιώνα, το μενού αναδεικνύει τη γαστρονομική κληρονομιά του εμβληματικού Ξενοδοχείου, με πιάτα που πρωταγωνίστησαν σε ιστορικά δείπνα κατά τα 150 Χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας του, όπως η αυθεντική Αθηναϊκή σαλάτα και το το εντυπωσιακό συντριβάνι από γαρίδες cocktail. Ανυπομονούμε να αφεθούμε στη γεύση του.
Το γούρι της Zeus+Δione για το 2025. Είναι σημάδι τύχης. Μία έμπρακτη δήλωση κι ευχή η νέα χρονιά να φέρει μόνο θετικά. Ένα storytelling, το οποίο ξεδιπλώνεται στην επιφάνεια ενός κοσμήματος. Σε μία χώρα όπου κάθε σπιθαμή γης κρύβει τη δική της ιστορία, η Δήμητρα, γνωστή και ως Δημήτηρ ή "Μητέρα Γη", ξεχωρίζει στη μυθολογία ως θεά της γεωργίας και της αφθονίας. Στα ηλιόλουστα χωράφια, το πνεύμα της ενσαρκώνει τη ζωή, φέρνοντας κάθε σπόρο σε άνθιση και εκπληρώνοντας υποσχέσεις ευημερίας. Μέσω αυτής, η φύση ανθίζει και οι άνθρωποι ευημερούν.
Για το 2025, η Zeus+Δione ενσωματώνει το μύθο της στο γούρι ‘Demeter’, ένα ξεχωριστό κόσμημα σε σχήμα σταχυού, κατασκευασμένο στο χέρι με 25 συμβολικούς κόκκους. Διατίθεται ως μενταγιόν, σκουλαρίκι, καρφίτσα και βραχιόλι με κορδόνι, αλλά και bangle, όλα από επιχρυσωμένο ή επιπλατινωμένο ορείχαλκο. Το μοτίβο του σταχυού αποδίδεται σε δύο εκδοχές: μία φλατ με χάραξη και μία ανάγλυφη τρισδιάστατη. Ένα σύμβολο ενότητας και σκοπού για όσους αγαπάς.
