Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Την πρώτη έκθεση σύγχρονης τέχνης του Μουσείου Ακρόπολης. Δεκατέσσερις αρχαιότητες σου επιτρέπουν να τις αντικρίσεις στην Αίθουσα Περιοδικών Εκθέσεων του Μουσείου Ακρόπολης. Ακόμα, κι αν δεν σε κοιτούν κατάματα, αλλά λοξά, δεν μπορείς να μην κάνεις ένα βήμα πίσω και να θαυμάσεις το μεγαλείο τους. Δανεισμένες από το Μουσείο των Αρχαίων Πολιτισμών στο Σικάγο και το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης ξεκινούν τον διάλογο με μία μεγάλη σειρά σύγχρονων έργων από τη σειρά "Ο αόρατος εχθρός δεν πρέπει να υπάρχει (The invisible enemy should not exist)" του Michael Rakowitz, μία σύμπραξη πολιτιστικού χαρακτήρα που ενώνει το σπουδαίο του παρελθόντος με το σημαντικό του σήμερα, εκείνο που έχει αφήσει το αποτύπωμά του στην ιστορία με αυτό που τη γράφει τώρα. Ένα κράμα ενωτικό, όπως ο ίδιος ο σκοπός της τέχνης.
Έχοντας εμφανές το κενό ανάμεσα στα Γλυπτά του Παρθενώνα, ο ταλαντούχος κύριος Rakowitz παρουσιάζει τις δημιουργίες του, αντλώντας έμπνευση από τον πολιτισμό των Ασσυρίων. Πρόκειται για "επανεμφανίσεις" των ιστορικά λεηλατημένων και κατεστραμμένων το 2015 από τον ISSIS, ανάγλυφων γλυπτών, που κοσμούσαν τους τοίχους του αρχαίου ασσυριακού παλατιού της Νιμρούντ-Kalhu. Το ενδιαφέρον, όμως, δεν σταματά εδώ. Τα νέα γλυπτά είναι από πεπιεσμένο χαρτί, σύγχρονες εφημερίδες της Μέσης Ανατολής και συσκευασίες τροφίμων του Βορείου Ιράκ, μία πρώτη ύλη κατεργασμένη με αλήθεια, πλούσια σε μία τραυματική ιστορία που απέχει μόλις μερικά χρόνια από το σήμερα.
Αποτελούμενη από 18 μεγάλους πίνακες, πολύχρωμες πλάκες, που παραπέμπουν στις ανάλογες ανάγλυφες πλάκες από το παλάτι του Αρσουνασιπάλ Β΄, το επιβλητικό βορειοδυτικό παλάτι της Νιμρούντ, πρωτεύουσας του Ασσυριακού Βασιλείου που έχτισε ο Ασουρνασιπάλ Β΄ ανάμεσα στο 883 και 859 π.Χ, η νέα αυτή έκθεση μιλά για "το συνεχόμενο τραύμα των πολιτισμών με αρπαγές, λεηλασίες, διώξεις και συναλλαγές", επιβεβαιώνοντας ότι καμία περιγραφή δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτό το μοναδικό συναίσθημα της θέασης, το διά ζώσης βίωμα ενός εικαστικού δρώμενου, το οποίο σου προτείνω και σε αυτή την περίπτωση.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η έκθεση "Allspice - Michael Rakowitz & Ancient Cultures", όπως ονομάζεται το αποτέλεσμα της συνεργασίας του υπουργείου Πολιτισμού, του Μουσείου Ακρόπολης και του Οργανισμού ΝΕΟΝ αποτελεί μέρος μιας τριλογίας που ξεκινά από το εμβληματικό Μουσείου, συνεχίζεται τον Οκτώβριο στον εξωτερικό περιβάλλοντα χώρο του, στη δυτική πλευρά προς την οδό Μητσαίων, και καταλήγει, το 2026, στο Παλαιό Μουσείο της Ακρόπολης. Πάντα με την υπογραφή και το κύρος του κυρίου Σταμπολίδη, Διευθυντή του Μουσείου Ακρόπολης, της Λήνας Μενδώνη, Υπουργο Πολιτισμού και της Ελίνας Κουντούρη, Διευθύντριας του NEON.
Δοκιμάσαμε:
Μία μανιάτικη απόδραση στην καρδιά της Αθήνας. Υπάρχουν ορισμένα σημάδια - ενδεχομένως αφελή για αρκετούς, σημαντικά για εμένα, τα οποία σαν μικρές προ-οικονομίες (μπορείς να το ονομάσεις ένστικτο ή διαίσθηση) με προετοιμάζουν για όσα γευστικά πρόκειται να ακολουθήσουν στο δείπνο μου. Σπανίως, πέφτουν έξω. Ευτυχώς. Ένα από αυτά είναι η αρχιτεκτονική του - οι αισθήσεις είναι αφενός πέντε και αφετέρου όταν η εποχή προτάσσει την ολιστική γαστρονομική εμπειρία σε κάθε εστιατορική διεύθυνση, η ηρεμία που προσφέρει το ευφυές design είναι σημαντική, αν όχι πολύτιμη. Το δεύτερο το συναντάς από νωρίς στο τραπέζι σου: είναι το ψωμί. Φαινομενικά εύκολο, δεδομένου ότι μπορείς να το βρεις κυριολεκτικά παντού, στην πράξη αρκετά δύσκολο να είναι καλό - όπου καλό, μπορείς να το μεταφράσεις σε τραγανό εξωτερικά, μαλακό εσωτερικά, ζεστό και με σωστό pairing (εξαιρετικό ελαιόλαδο και αυθεντικό βούτυρο). Το ψωμί, λοιπόν, στο ΜΑΝΗΜΑΝΗ καταφθάνει ζεστό, σχεδόν αχνιστό και είναι χειροποίητο, ενώ στην παρέα του θα βρεις και ελαιόλαδο Μάνης - στοιχείο δηλωτικό της ταυτότητας του εστιατορίου που μετρά πλέον 20 χρόνια ζωής.
Το αναγνωρίζεις από το αρχιτεκτονικό του style, τη χαρακτηριστική νεοκλασική του δομή και το λευκό χρώμα, στην περιοχή του Κουκακίου, μία από τις πλέον ανερχόμενες της Αθήνας και αγαπημένες των επισκεπτών της. Για να το ανακαλύψεις, θα χρειαστείς να ανέβεις τα σκαλιά του, να κάνεις μία στάση στους πίνακες που κοσμούν τους λαδί τοίχους και να βρεθείς στον πρώτο του όροφο. Χωρισμένος (δεν το αντιλαμβάνεσαι) στα δύο, ένα τμήμα με μεγαλύτερη ιδιωτικότητα και μία εντυπωσιακή φωτογραφία της Μάνης να δεσπόζει, κι ένα με τζαμαρίες μεγάλες, για να μπαίνει σωστά το φως - αν το επιθυμείς σε χαμηλότερη ένταση, οι κουρτίνες βοηθούν. Τα κλασικά κηροπήγια, τα φωτιστικά που γλυκά κρέμονται και η ανοιχτή κουζίνα συμπληρώνουν το κάδρο, όσο η ελαφρώς groovy - mild jazz - μουσική ολοκληρώνει το σκηνικό.
Ας μείνουμε, όμως, λίγο στην κουζίνα. Εκεί που ο Ανέστης Ποιμενίδης ενορχηστρώνει και μαζί με την ομάδα του εκτελεί ένα μενού με value for money λογική, ξεκάθαρο ελληνικό - περισσότερο πελοποννησιακό, συνθήκη απολύτως λογική - αποτύπωμα και comfort χαρακτήρα, με επιλογές που προτάσσουν την απλότητα έναντι περίτεχνων διεργασιών και ριψοκίνδυνων γαστρονομικών πειραμάτων. Ο ταραμάς με πέρλες λεμόνι και λάδι μυρωδικών ξεχωρίζει ανάμεσα στην τριλογία (φάβα, τζατζίκι) της οποίας αποτελεί μέρος - φυσικά, μπορείς να δοκιμάσεις κάθε επιλογή και ξεχωριστά. Εξαιρετικό και το σαγανάκι με μαστιχωτό τυρί Εύβοιας και chutney τομάτας, ενώ από τα πρώτα το σπετσοφάι με μανιάτικο λουκάνικο, αν και ζεστό για την εποχή, φλερτάρει με τον ουρανίσκο μου, όσο η θεϊκή "τραβηχτή" με σφέλα και ελληνικό brie ανεβάζει την εμπειρία.
Όσο κι αν αγαπώ την ελληνική σαλάτα, η οποία στο ΜΑΝΗΜΑΝΗ σερβίρεται διαφορετικά, η Μαύρη Φακή - όπως ονομάζεται η χορταστικότατη πρόταση με το προαναφερθέν όσπριο στο επίκεντρο, το σύγκλινο, την κάπαρη, τη λιαστή ντομάτα, το φρέσκο κρεμμύδι και τα μυρωδικά στη συνοδεία του "σώματος" είναι εκείνη που πρέπει να δοκιμάσεις. Στα κυρίως, εντοπίζεις μία παραδοσιακή τσουχτή (αδυναμία) με καμένη μυζήθρα Αρκαδίας, όσο ο κόκορας απολαμβάνεται καλύτερα αν στη μπουκιά σου χωρέσεις κάθε μέρος του πιάτου (ειδικά τα λαχανικά γλασέ), ενώ το αρνάκι κρύβει ευχάριστη συνοδεία από, μεταξύ άλλων, κρέμα γραβιέρας.
Γευστικό φινάλε με απολαυστική πορτοκαλόπιτα - το παγωτό γιαούρτι, ανάλαφρο και δροσιστικό, του πάει γάντι, ένα από τα highlights του μενού και παραδοσιακή γαλατόπιτα με νότες κανέλας, μέχρι την επόμενη φορά.
Ξεχωρίσαμε:
Το live ραντεβού με έναν ζωντανό θρύλο. Όσοι είχαν βρεθεί στη συναυλία της Diana Ross το 1993 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, κάνουν λόγο για ένα αισθαντικό ραντεβού. 32 χρόνια μετά, η θρυλική ερμηνεύτρια της R&B/Soul μουσικής σκηνής επιστρέφει στην πόλη, της οποίας τον πολιτισμό λάτρεψε όσο λίγες, για μία μοναδική βραδιά στο Παναθηναϊκό Στάδιο (Καλλιμάρμαρο) στις 16 Ιουλίου.
Από τις Supremes στο Hall of Fame – κι από το Motown στο Καλλιμάρμαρο. Με πάνω από 100 εκατομμύρια πωλήσεις και βραβευμένη με Grammy για τη συνολική της προσφορά, η Diana Ross είναι ένα ανεξίτηλο σύμβολο της pop, soul και R&B σκηνής, με τη βραδιά να κινείται στον ρυθμό των μεγαλύτερων επιτυχιών της, ακροβατώντας ανάμεσα στο "I’m Coming Out", το "Ain’t No Mountain High Enough", το "Upside Down" και το "Endless Love". Ένα μελωδικό ευχαριστώ, η οποία μεταφράζεται σε μία πράξη στήριξης για τα παιδιά της "ΕΛΠΙΔΑΣ", αφού μέρος των εσόδων θα διατεθεί για την στήριξη των σκοπών του Σωματείου "ΕΛΠΙΔΑ – Σύλλογος Φίλων Παιδιών με καρκίνο". Support act η Έλενα Παπαρίζου. Έχουμε ραντεβού!
