Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Διαβάστε Επίσης
Ακούσαμε:
Μία Something Beautiful εμπειρία. Reborn. Αυτός είναι ο τίτλος του δωδέκατου από τα δεκατρία συνολικά τραγούδια που συνθέτουν το νέο άλμπουμ της Miley Cyrus, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από μερικές ώρες. Το αποτέλεσμα μίας διεργασίας που ξεκίνησε αμέσως μετά την ολοκλήρωση της προηγούμενης δισκογραφικής δουλειάς, Endless Summer Vacation: η καλλιτεχνική της αναγέννηση – ή μάλλον καλύτερα η επαναφορά στις προσωπικές της μουσικές αδυναμίες. Μίας ανάγκης που γεννήθηκε μέσα της μετά την επιβεβαίωση ότι μπορεί να δημιουργήσει ακόμα επιτυχίες που έλαβε μέσω του σαρωτικού Flowers.
Κι εγένετο, το Something Beautiful, μία ολοκληρωμένη δισκογραφική πρόταση με visuals για κάθε τραγούδι, η οποία ξεπερνά τα όρια του κλασικού digital album, θυμίζοντας pop / όπερα, επιμελημένη σε κάθε της λεπτομέρεια από την ίδια. Άλλωστε, όπως εκμυστηρεύτηκε σε πρόσφατη συνέντευξή της στο Jimmy Kimmel, πρόκειται για την πιο προσωπική της δουλειά μέχρι σήμερα – μία μουσική αφήγηση ανάμεσα στο rock, το κλασικό pop, με μυσταγωγικό χαρακτήρα (το Prelude είναι μία αντιπροσωπευτική εισαγωγή στο σύμπαν της), στιγμές ευφορίας και δυναμικές νότες από τα late 70s και τα early 80s.
Άκουσα το άλμπουμ, όπως θα ήθελε η ίδια. Με τη σειρά που επέλεξε τα τραγούδια να τοποθετηθούν, χωρίς καμία αλλαγή, παράλειψη ή fast play. Έτσι, αποτυπώνει, όπως υποστηρίζει, την αρχή, τη μέση και το φινάλε της ηχητικής – προς το παρόν – εμπειρίας της. Ένα ταξίδι από την θλίψη και το τραύμα στην ίαση, τη λάμψη, την αναγέννηση. Οι ενδιάμεσοι σταθμοί είναι ψυχεδελικοί, άλλοτε με σύντομη διάρκεια κι άλλοτε προσεγγίζοντας τα έξι λεπτά κάτι που θα δυσανασχετήσει αρχικά τους mass σημερινούς ακροατές, πριν τους ευχαριστήσει. Το Walk Of Fame είναι μία εξαιρετική χορευτική πρόταση με european 80s επιρροή και ξεκάθαρη βραδινή ιδιοσυγκρασία. Στο ίδιο μήκος κύματος, και το Every Girl You've Ever Loved, ένας ύμνος αυτοπεποίθησης (i'm still looking like a ten, while my hair is a mess), με τη συμμετοχή της Naomi Campbell, στην πρώτη της δισκογραφική εμφάνιση μετά το μακρινό 1995. Τα φωνητικά και το συναίσθημα εδώ είναι εντυπωσιακά. Το Easy Lover, δεύτερο επίσημο single μετά το End Of the World, ίσως θα έπρεπε να είχε επιλεχθεί για να ξεκινήσει τη μετάβαση στη νέα εποχή της σταρ.
Ας μείνουμε στο τελευταίο. Αν υπάρχει ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει την ερμηνεία της Miley Cyrus, αυτό είναι το συναισθηματικό βάθος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μπαλάντες της πηγάζουν από τα βιώματα και αντανακλούν στις αναμνήσεις της, με το More To Lose και το Give Me Love να συνηγορούν. Σε μία δημοσιογραφική υπερβολή, το Billboard κατατάσσει τα δύο interludes (σ.σ. το μουσικό κομμάτι που εκτελείται ανάμεσα σε δύο πράξεις ή σκηνές ενός θεατρικού έργου ή μιας συναυλίας) ως τις δύο καλύτερες στιγμές του άλμπουμ. Εξαιρετικά σε παραγωγή και σύνθεση, συνιστούν δύο ευφυείς μεταβατικές "γέφυρες", μέρος μίας ιστορίας που η Mrs. Cyrus γράφει με τη ψυχή της και υπογράφει με την αλήθειά της. Νομίζω το ακούω ήδη ξανά. Η καλύτερη της δουλειά μέχρι σήμερα το κατέκτησε με την αξία της.
Δοκιμάσαμε:
Την ελληνική ταυτότητα ενός Masterchef. "Μπορώ να φέρω το κάθε πιάτο μόλις ετοιμαστεί για να είναι ζεστό;", μάς ρωτά ένας από τους ευγενικούς σερβιτόρους του Cinapos, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της παραγγελίας μας. Ένα καλό σημάδι ότι στη διαφορετική γαστρονομική πρόταση του Πάνου Ιωαννίδη οτιδήποτε καταφτάνει στο τραπέζι σου είναι ζεστό και η πρώτη ύλη φρέσκια. Εκεί επενδύει ο πολυπράγμων σεφ, τον οποίο γνωρίσαμε μέσα από τις ιταλικές του προτάσεις στην αθηναϊκή εστιατορική σκηνή, και η καλοκουρδισμένη ομάδα του. Η άριστη διαχείρισή της είναι ικανότητα που κατέχει αποδεδειγμένα.
Είναι βράδυ καθημερινής, λίγο πριν ο ήλιος ολοκληρώσει την τροχιά του και δύσει στην αρχή της Ηρακλειδών – τον πιο γνωστό ίσως δρόμο του Θησείου, σημείο συνάντησης φίλων, επισκεπτών, ποιοτικών τουριστών εδώ και αρκετά χρόνια. Η κράτηση μου είναι για λίγο πριν από τις 20:00. Δεν χρειάστηκα να ανοίξω GPS για να το βρω – τον χώρο τον αντιλαμβάνεσαι από την κλασική αρχιτεκτονική του δομή και αυτό το μοναδικό αίσθημα ζωής που καταφέρνει να δραπετεύσει από την πόρτα και να μεταδοθεί ακόμα και στους περαστικούς του πεζόδρομου. Τόσο αρμονική είναι η συνύπαρξη με την περιοχή αφενός, τόσο μεγάλη η ζήτηση για την αυθεντικά ελληνική εμπειρία που προσφέρει αφετέρου, το καλοκαίρι στην υπαίθρια αυλή του.
Ας μείνουμε, όμως, για λίγο στο τελευταίο. Γιατί, ο εξωτερικός χώρος του Cinapos είναι αισθητικά άρτιος. Θυμίζοντας αυλή, εμπνευσμένη από εκείνες που συνήθιζαν να υπάρχουν στα αθηναϊκά σπίτια πριν από περίπου σαράντα χρόνια – μία ευφυής κίνηση, καθώς αβίαστα σού δημιουργεί μία αίσθηση ξεκούρασης και χαλάρωσης, το θερινό σημείο της ελληνικής πρότασης συντίθεται από ένα παραδοσιακό μωσαϊκό πλακιδίων επί του δαπέδου, ρουστίκ και ψάθινες νότες στα τραπέζια και τις ροτόντες, μία μεγάλη ελιά στο κέντρο, περιμετρικά της οποίας απλώνονται ο ξυλόφουρνος, τα δωμάτια με τα μοναστηριακά τραπέζια και η ανοιχτή, σε διαρκή κίνηση κουζίνα, με την custom εικαστική δημιουργία να μεταφέρεται από τους τοίχους στο σχέδιο των πιάτων.
Με ελληνική στόφα και κλασικά πιάτα σε μοντέρνα εκδοχή – πάντα με σεβασμό στον τρόπο που έχουμε μάθει παραδοσιακά να τα απολαμβάνουμε, η γευστική κάρτα του Cinapos αποτελείται από αρκετά ορεκτικά και λιγότερα κυρίως, γιατί το μοιράζειν στο τραπέζι είναι κάτι παραπάνω από τον τρόπο που απολαμβάνουμε το φαγητό μας. Είναι μορφή επικοινωνίας, ένας διάλογος που ξεκινά με την προτροπή του "να μοιράσω εγώ", συνεχίζεται με το "να πάρουμε μία σαλάτα ακόμα" και ολοκληρώνεται με το "θέλετε γλυκό;".
Αν και το μενού έχει αρκετές εξαιρετικές επιλογές, η ντομάτα με ξινομυζήθρα είναι δροσιστική και ισορροπημένη, τα κεφτεδάκια τηγανισμένα πυκνά και στη σωστή ένταση ώστε να τα απολαμβάνεις τραγανά εξωτερικά και αφράτα εσωτερικά, τα τσιγαριστά χόρτα με αβγό μελάτο επί της κεφαλής τους ζεστά και χορταστικά, τα πολίτικα ντολμαδάκια καλοτυλιγμένα ικανοποιώντας τόσο τη γεύση όσο και την όραση.
Η πίτα είναι ημέρας, στην δική μας περίπτωση μία καλοψημένη τυρόπιτα, ελαφριά στην τελική επίγευση και με πλούσιο "σώμα" και το ψωμί ζυμωτό προζυμένιο, ιδανικό για να απλώσεις στην επιφάνειά του μία δόση από το ανάλαφρο τζατζίκι, τη μαλακή τυροκαυτερή και γιατί όχι να το συνοδεύσεις με τις εξαιρετικά τηγανισμένες και κομμένες στο χέρι πατάτες – η σπουδαιότητα της τεχνικής αναδεικνύεται πάντα μέσα από τη διαχείριση του οικείου και του φαινομενικά απλού. Από τα κυρίως, η χοιρινή μπριζολοπανσέτα είναι αλατισμένη και ψημένη σωστά, η μακαρονάδα με κιμά έχει σοφά το τυρί λιωμένο στην κορυφή και ο γύρος απολαυστικός. Τα ποτήρια συναντιούνται με κρασί, η διάθεση της επόμενης φοράς κλείνει το μάτι στον γαύρο μαρινάτο και το παϊδάκι, αλλά και στο ρυζόγαλο – γιατί αν κάτι είναι εξαιρετικό, θες να το γευτείς ξανά.
Δίνουμε ραντεβού:
Σε έναν από τον πιο όμορφους κήπους της πόλης. Ας συμφωνήσουμε ότι ο Κήπος του Μεγάρου είναι ένα από τα καλύτερα downtown σημεία της πρωτεύουσας για θερινά συναυλιακά ραντεβού. Στις 14 Ιουνίου (Σάββατο), ο μουσικός Στάθης Αννίνος συναντά με το κουαρτέτο του τη χαρισματική ερμηνεύτρια και συνθέτρια Κατερίνα Πολέμη σε μια περιπετειώδη διαδρομή που διασχίζει μουσικά τα σύνορα, από την Ελλάδα έως τη Βραζιλία.
Οι δύο καλλιτέχνες με τη συμβολή των υπολοίπων διακεκριμένων μουσικών, στον ειδυλλιακό Κήπο του Μεγάρου, δημιουργούν μια πολύχρωμη γιορτή αποκαλύπτοντας μέσα από τη δύναμη του τραγουδιού και της μουσικής, όλα όσα μας ενώνουν. Η φωνή και οι λέξεις γεννούν τις νότες συγκινούν, φέρνουν αναμνήσεις στο νου και μας ταξιδεύουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Σε μία pop & happy εικαστική πρόταση. Νέα και πολλά υποσχόμενη, η Σαλώμη Οικονομίδη αγκαλιάζει την pop αισθητική της γενιάς της και σε συνδυασμό με τη φρεσκάδα της ηλικίας και το ταλέντο της στη ζωγραφική δημιουργεί ένα pop art σύμπαν, φουτουριστικό και παιχνιδιάρικο. Η νέα της έκθεση, Life is a Game, η οποία εγκαινιάστηκε το βράδυ της Πέμπτης 29 Μαίου στη γκαλερί The Art Concierge είναι ένα pop art σχόλιο πάνω στη σύγχρονη κουλτούρα, την έννοια της ταυτότητας και τον ρόλο του ατόμου μέσα σε έναν κόσμο παιχνιδιού και κατανάλωσης.
Μέσα από ζωντανά χρώματα, δυναμικές φόρμες και εμβληματικές εικόνες, η καλλιτέχνις δημιουργεί ένα εικαστικό σύμπαν που προκαλεί, ψυχαγωγεί και προσκαλεί τον θεατή σε έναν διάλογο για τη θέση της τέχνης στο σήμερα. Και εδώ στο #theaftertaste μπορείς να δεις ένα από τα έργα της.
Με την 80s επιμονή της Angelina Dusk. Σταθερή στην 80s ιδιοσυγκρασία του νέου της ήχου, η Angelika Dusk παρουσιάζει το νέο της single. Σταθερά νοσταλγικό και fun ως προς την προσέγγιση, θυμίζοντας επιτυχίες της Madonna και της Whitney Houston εκείνης της δεκαετίας, το Breaking My Heart, όπως ονομάζεται, σε οδηγεί στο dancefloor. Από το πρώτο μπάσο riff – το οποίο έγραψε μαζί με τον σταθερό της συνεργάτη Jonny Lattimer – μέχρι την τελευταία νότα, το τραγούδι σε προσκαλεί στο dancefloor, σε ατελείωτο πάρτυ, σε μία σημερινή boom boom disco. Την παραγωγή του single υπογράφει και εδώ ο Rupert Christie, με τον οποίο η Angelika συνεχίζει τη δημιουργική της πορεία.
Το music video που κυκλοφορεί παράλληλα με το τραγούδι, απογειώνει την 80s ατμόσφαιρα: neon φώτα, glam αισθητική, vintage styling, αυτοσαρκαστική διάθεση – με εμφανείς τις "behind the scenes" πινελιές, όπως τεχνικούς στο πλάνο και στούντιο props που δεν κρύβουν πως… "όλα είναι ένα σετ" και ότι το φλερτ αμαρτία δεν είναι.
