Για να εξελιχθεί στον βαθμό που επιθυμούσε, η Τάμτα χρειάστηκε να πάρει ένα σημαντικό ρίσκο. Να αναζητήσει εκείνο χώρο που θα ταίριαζε καλύτερα στο νέο της ήχο. Τον βρήκε σε ένα underground techno club στην "καρδιά" της πόλης. Λίγο πριν το φινάλε των sold out εμφανίσεων της, η Pop Star αποκαλύπτεται στη Madame Figaro.
Στο 00:58 του Identity Crisis, η Τάμτα αναρωτιέται ποιος θα φέρει την αλλαγή. Η ίδια, πάντως, την έφερε. Στον ήχο, τον στίχο, τις εμφανίσεις της. Δεν άλλαξε, όμως, το σπουδαιότερο: την ουσία της - "ό,τι ρόλο κι αν φορέσω, είμαι αλήθεια μέσα – έξω" τραγουδά στο "Μακριά" – μία ακόμη Pop/Techno δημιουργία του τελευταίου της άλμπουμ. Για την Pop Star που δεν φοβάται να αναδομήσει την εικόνα της, να την κατακερματίσει και να τη δημιουργήσει ξανά από την αρχή, η εξέλιξη συνιστά αναπόσπαστο στοιχείο του καλλιτεχνικού της DNA.
Ενός εαυτού, που τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, ξεδιπλώνεται αβίαστα και ελεύθερα, στο SMUT, ένα φρέσκο underground queer club με αδυναμία στην techno μουσική. Με tech house παλμό, πειραγμένες pop επιτυχίες που έχεις σιγοτραγουδήσει, ανατρεπτικούς στιλιστικούς συνδυασμούς, Guest Djs και την καλλιτεχνική υπογραφή του Bill Roxenos, η Τάμτα αισθάνεται ελεύθερη να κάνει πράξη ένα σόου που σκεφτόταν αρκετό καιρό. Λίγο πριν από το φινάλε των εμφανίσεων της στο νέο hot – και άκρως μυσταγωγικό - προορισμό διασκέδασης της Πλατείας Βάθης και τη guest εμφάνιση της DJ ANNE, η Pop Star αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται στη Madame Figaro Greece.
Σε συναντώ στο Smut, ίσως πιο ανανεωμένη από ποτέ.
Είμαι πολύ περήφανη και χαρούμενη με το σόου που παρουσιάζω σήμερα. Για το ρίσκο που πήρα και την τόλμη που επέδειξα. Γιατί, οι σημερινές μου εμφανίσεις δεν προέκυψαν ως ιδέα πριν από λίγους μήνες. Υπήρχαν στο μυαλό μου πολύ καιρό. Όμως, τελικά, όλα θέλουν την κατάλληλη στιγμή για να γίνουν. Αν και ευγνώμων για τις ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί, αισθανόμουν ότι έχω φτάσει σε ένα τέλμα, ότι ήμουν στάσιμη. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι που θα με εξελίσσει.
Νομίζω, όμως, ότι η αλλαγή στον ήχο και την εμφάνισή σου ξεκίνησε λίγο νωρίτερα, με το τελευταίο σου άλμπουμ, το Identity Crisis.
Ξεκάθαρα. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι στην πρώτη αναπαραγωγή, το Identity Crisis ακούγεται διαφορετικό, δεδομένης της δικής μας πραγματικότητας. Πλέον, οι καλλιτέχνες δύσκολα ρισκάρουμε. Και υπάρχει λόγος για αυτό. Όταν βιοπορίζεσαι από αυτό το επάγγελμα, χρειάζεται να προσαρμοστείς και να κινηθείς σε ασφαλή μονοπάτια. Εμένα, όμως, αυτό στα αυτιά μου ηχεί βασανιστικό. Θέλω να δοκιμάζω και να δοκιμάζομαι.
Όταν ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε αυτό το άλμπουμ, ευτυχώς δεν πέρασε στιγμή από το μυαλό μας τι είναι τάση, τι αρέσει, όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μας οδηγούσαν στο να μην καταλήξουμε σε αυτό που παρουσιάσαμε εν τέλει, κάτι που μεταμόρφωσε τη διαδικασία σε εξαιρετικά ευχάριστη. Η ελευθερία στον καλλιτέχνη είναι πολύτιμη. Άλλωστε, τέχνη και ελευθερία πάνε μαζί. Ήθελα να είμαι περισσότερο ο εαυτός μου.
Δεν φοβάσαι το ρίσκο...
Εννοείται πώς φοβάμαι στην αρχή. Μπορεί μέσα στην εικοσαετή – πλέον – καριέρα μου να έχω κληθεί να πάρω ορισμένα ρίσκα, όμως, πάντα έχω ένα μικρό άγχος. Βέβαια, είμαι της άποψης ότι πάντα μετά από ένα ρίσκο σού έρχονται πράγματα νέα, διαφορετικά, ίσως καλύτερα.
Τι σε οδήγησε στο Smut;
Από την αρχή που κυκλοφόρησε το Identity Criris συνειδητοποίησα ότι είναι ένα άλμπουμ που δεν επιθυμώ και δεν ταιριάζει στους κλασικούς νυχτερινούς χώρους της Αθήνας, όπως αυτοί είναι διαμορφωμένοι σήμερα. Ήθελα να πω τα τραγούδια αναλλοίωτα, χωρίς να αναγκαστώ να τα αλλάξω. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν πολλοί χώροι, στους οποίους μπορεί να δοκιμάσει κανείς να πειραματιστεί επί σκηνής. Ειδικά, στην περίπτωση μου, δεν κινούμαι ούτε σε λαϊκά, ούτε σε έντεχνα μονοπάτια, κάτι που καθιστά την αναζήτηση του σωστού χώρου ακόμα δυσκολότερη.
Ταιριάζετε, όμως, με το Smut...
Αυτό αισθάνομαι κι εγώ. Ταιριάζω τόσο εγώ στον χώρο, όσο κι ο χώρος σε εμένα, αλλά και σε όλη την ομάδα, γιατί στο τέλος της ημέρας είμαστε ομάδα. Δεν είμαι μόνη μου. Σε αυτό που σίγουρα μοιάζουμε είναι ότι ως underground queer club, ο ένας σέβεται απεριόριστα την ελευθερία του άλλου, κανείς δεν κρίνει κανέναν.
Όσοι σε έχουν παρακολουθήσει επί σκηνής, αναφέρονται σε μία οπτικοακουστική πανδαισία. Τι ακριβώς συμβαίνει στο σόου σου;
Πριν σου απαντήσω στην ερώτηση αυτή, θέλω να σου εκμυστηρευτώ ότι τίποτα από όσα συμβαίνουν στη σκηνή του SMUT δεν έχει προκύψει μετά από ενδελεχή προγραμματισμό. Με έναν μαγικό τρόπο, το ένα γεννά το άλλο φυσικά. Ο ήχος δημιουργεί την εικόνα, η εικόνα τον χορό αβίαστα. Είναι ένα δίωρο show, το οποίο πλαισιώνεται από Djs πριν και μετά, οι οποίοι έχουν αδυναμία στην techno μουσική. Ένα, κατά τη γνώμη μου, καλοστημένο σόου, το οποίο βασίζεται σε εμένα: στην προσωπικότητα και τη δισκογραφία μου.
Αν και δυσκολεύομαι να το περιγράψω, επειδή εγώ το βιώνω από μέσα, από τον πυρήνα του, μπορώ να δώσω μία γεύση λέγοντας ότι αποτελεί την εξέλιξη των διαφορετικών σόου και εμφανίσεων που πραγματοποιώ την τελευταία διετία. Όσον αφορά, το SMUT, πρόκειται για ένα underground techno queer club, το οποίο με αγκάλιασε θερμά.
"Πείραξες" τη δισκογραφία σου για να συμπλεύσεις με την ιδιοσυγκρασία του χώρου;
Ήταν η πρώτη μου σκέψη. Βασικά, η πρώτη μου αμφιβολία σχετικά με το αν τα παλιά μου τραγούδια μπορούν να ερμηνευτούν στην αρχική τους μορφή στο περιβάλλον του SMUT. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, να δομούμε ένα πρόγραμμα με τα τραγούδια του νέου δίσκου, δικές μου αγαπημένες ελληνικές και ξένες επιτυχίες, μελωδίες που μου αρέσουν. Κατά τη διάρκεια της εν λόγω διαδικασίας, υπήρξε μία στιγμή που μέσα μου κάτι άλλαξε.
Σκέφτηκα ότι εφόσον παίρνω την απόφαση να εμφανιστώ στο SMUT, έναν χώρο διαφορετικό από όσους έχω τραγουδήσει στο παρελθόν, θα πρέπει να έχω το θάρρος να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω. Με θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου ότι "ο κόσμος με έχει αγαπήσει μέσα από τα τραγούδια μου όλα αυτά τα χρόνια, οπότε θα ήταν άδικο να τα απαρνηθώ. Ακόμα και αν σε πρώτη ανάγνωση δεν ανήκουν στον χώρο αυτό, ανήκουν σίγουρα σε εμένα”. Αυτά τα τραγούδια με έχουν οδηγήσει στο σημείο που είμαι σήμερα, εννοώντας ότι μου έχουν εξασφαλίσει διάρκεια στον χώρο της ελληνικής δισκογραφίας.
Στο πρόγραμμα, λοιπόν, του SMUT μπορεί να ακούσει κανείς έναν συνδυασμό ανάμεσα στον Identity Crisis ρυθμό και παλαιότερες επιτυχίες μου με νοσταλγική διάθεση και ανανεωμένα μουσικά, όσον αφορά την παραγωγή τους. Σε έναν βαθμό λογικό.
Αισθάνεσαι ότι υπάρχει "παλιά" και "νέα" Τάμτα;
Ίσως, τελικά μόνο στο μυαλό μου (γελάει). Το σπουδαίο είναι ότι στο Smut τόσο όσοι αγαπούν τον νέο μου ήχο όσο κι εκείνοι που λατρεύουν τον ρομαντικό παλιό μου εαυτό, ενώνονται. Γινόμαστε μία μεγάλη παρέα. Σε αυτό βοηθά καθοριστικά ότι δεν υπάρχουν κινητά που βιντεοσκοπούν το σόου μου.
Θέλω να σταθούμε λίγο σε αυτή σου την απόφαση. Αν και στο εξωτερικό, η απαγόρευση βιντεοσκόπησης ενός σόου / συναυλίας είναι πιο δεδομένη, στην Ελλάδα – νομίζω – ότι είσαι η πρώτη που το τολμάς.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν το σκέφτηκα εγώ. Είναι βασική αρχή λειτουργίας του club. Οι δικοί του κανόνες. Προσωπικά, αισθάνομαι τέλεια με αυτό. Πλέον, βλέπω μάτια να με κοιτάνε και όχι οθόνες να με καταγράφουν.
Σε φόβισε, όμως, ότι ίσως χάσεις ένα σημαντικό εργαλείο προώθησης των εμφανίσεων σου;
Στην αρχή, ναι. Μετά την πρώτη συνάντηση που έκανα με τους ιδιοκτήτες του club, άρχισαν να μπαίνουν στο μυαλό μου όλες εκείνες οι δεύτερες σκέψεις που τελικά σε κρατούν πίσω. Από τη μία, κλήθηκα να αντιμετωπίσω την αυστηρή επιλεκτικότητα του club όσον αφορά το κοινό, από την άλλη ότι από τη στιγμή που κάποιος εισέρχεται, η κάμερα του κινητού καλύπτεται με ειδικό αυτοκόλλητο. Θα έκανα, δηλαδή, κάτι που αντίκειται στον σύγχρονο τρόπο προώθησης της δουλειάς μου. Αυτό, όμως, ήταν το στοιχείο που τελικά με ιντρίγκαρε. Πήρα τον χρόνο μου, το σκέφτηκα ξανά και ξανά και κάπως έτσι φτάσαμε στη συγκεκριμένη κατάσταση. Την οποία απολαμβάνω στον υπερθετικό βαθμό. Με χαροποιεί, βέβαια, ότι όσοι έρχονται προτείνουν το σόου σε άλλους. Οπότε, η mouth to mouth διαφήμιση σε συνδυασμό με την περιέργεια που δημιουργεί η συγκεκριμένη συνθήκη πάνε πολύ καλά.
Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείται μέχρι να βρεθεί κανείς εντός του club;
Είναι πιο απλή από ότι θα την περιγράψω (γελάει). Αρχικά, δείχνεις το εισιτήριο σου, ακολουθεί το κινητό, του οποίου η κάμερα καλύπτεται, όπως είπα και προηγουμένως, με ειδικό αυτοκόλλητο. Αξίζει να αναφέρω ότι ακόμα και αν κάποιος προσπαθήσει να βιντεοσκοπήσει τμήμα της επί σκηνής εμφάνισης, το club τον εντοπίζει και του ζητά να διαγράψει το υλικό. Πιστεύω ότι αυτή η ιεροτελεστία σε συνδυασμό με το σόου και τον χώρο δημιουργούν μία πραγματικά μοναδική εμπειρία.
Έρχεται ο κόσμος πιο κοντά χωρίς τα κινητά ανά χείρας;
Βοηθάει, σίγουρα, στην προσωπική ανθρώπινη επαφή. Ο κόσμος είναι περισσότερο παρών, απολαμβάνει το σόου και επειδή πλέον μπορώ να καταλάβω αν κάποιος ευχαριστιέται πραγματικά αυτό που βιώνει, με απόλυτη ειλικρίνεια σού λέω ότι όλοι το χαίρονται με τη ψυχή τους.
Ποιο ήταν το συναίσθημα που ένιωσες μετά την ολοκλήρωση του πρώτου live;
Θα είναι ψέμα να πω ότι δεν μου αρέσει η θετική ανταπόκριση του κοινού, το χειροκρότημα του κόσμου (γελάει). Αυτή τη φορά, όμως, ξεκίνησα διαφορετικά. Ήμουν ενθουσιασμένη, πριν καν εμφανιστώ στη σκηνή. Στην περίπτωσή μας, δεν είναι εύκολο να λάβεις feedback, δεδομένου ότι δεν επιτρέπεται η ανάρτηση υλικού που θα φέρει σχόλια, τα οποία μπορώ στη συνέχεια να διαβάσω. Από την ενέργεια που λαμβάνω, αντιλαμβάνομαι ότι όλοι περνούν υπέροχα. Και αυτό, με χαροποιεί.
Αισθάνεσαι ότι ανοίγεις τον δρόμο για να αλλάξει η Pop αθηναϊκή διασκέδαση σήμερα;
Μακάρι, μακάρι, μακάρι. Το εύχομαι. Υπάρχουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες που τολμούν να κάνουν κάτι διαφορετικό και δυσκολεύονται ιδιαίτερα να βρουν τον ιδανικό τρόπο να παρουσιάσουν το έργο τους. Και όταν λέω ιδανικό, εννοώ ταιριαστό σε εκείνους.
Μέχρι να κλείσεις το εισιτήριο σου (λεπτομέρειες εδώ), μπορείς την απολαύσεις στο νέο της βίντεο – κλιπ για το τρυφερό, "Άλλο τι λέω". Enjoy!
*Το πρωτόγνωρο για την Ελληνική σκηνή live επιμελείται καλλιτεχνικά ο Bill Roxenos, την σκηνογραφία ο Κωνσταντίνος Χαλδαίος, την επιμέλεια στα φώτα ο Βαγγέλης Μούντριχας, ενώ τον ήχο ο Γιάννης Βένιος.
