Από τις 16:00 του Σαββάτου μέχρι την αντίστοιχη ώρα της Κυριακής, η Στεφανία Γουλιώτη βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν θεατρικό άθλο. Και με εκατό (!) παρτενέρ τους οποίους δεν γνώριζε εκ των προτέρων, αλλά συνάντησε επί της σκηνής της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Ανατριχιαστικό; Θα μπορούσε, αν η εξίσωση εξεταζόταν από ένα κοινωνικό πρίσμα.
Μία γυναίκα απέναντι σε εκατό άντρες. Από τη στιγμή που η κλεψύδρα αρχίζει να γυρνά αντίστροφα και ο πρώτος παρτενέρ ανεβαίνει στη σκηνή, η Στεφανία Γουλιώτη μπαίνει στα παπούτσια της Βιρτζίνια. Δεν τη στενεύουν. Αντιθέτως, της γεννούν μία αίσθηση απόλυτης ελευθερίας, μία λαχτάρα να δοκιμαστεί. Τη γνωρίζουμε κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με τον εραστή της, Μόρτι, που πραγματοποιείται μέσα σε ένα κουτί, με την κάμερα να καταγράφει, σε live χρόνο, κάθε λεπτομέρεια της αλληλεπίδρασής τους. Η σκηνή επαναλαμβάνεται 100 φορές, κάθε φορά με έναν καινούριο παρτενέρ για τη Βιρτζίνια, αναγκάζοντας την ηθοποιό να ανταποκριθεί με ταχύτατα αντανακλαστικά και ελάχιστη ανάπαυλα στο ενδιάμεσο.
Ανάμεσα στους τολμηρούς που βρέθηκαν στο πλευρό της Στεφανίας Γουλιώτη και ο δημοσιογράφος / founder του dailybuzz.gr, Τάσος Μαστρογιάννης, ο οποίος μοιράζεται στη Madame Figaro τις σκέψεις του και την αλήθεια του για τη συγκεκριμένη συμμετοχή.
Ήσουν ένας από τους 100 παρτενέρ που μοιράστηκαν τη σκηνή με τη Στεφανία Γουλιώτη στο The Second Woman. Πώς βρέθηκες επί σκηνής; Ποια ήταν η διαδικασία που ακολούθησες για να επιλεγείς;
Είδα το πρώτο casting call τον περασμένο Ιούνιο και έκανα αίτηση, έφτιαξα το απαραίτητο video παρουσίασης και εξήγησα γιατί θέλω να συμμετάσχω. Το έστειλα και ένιωσα ότι κάνω μια τρύπα στο νερό γιατί θεώρησα πως για ένα τόσο μεγάλο project με την τόσο "επίκαιρη" και "σημερινή" Στεφανία Γουλιώτη, οι ελπίδες μου ήταν μηδαμινές. Την θαύμαζα από την πρώτη μου θεατρική επαφή μαζί της, σε ένα έργο του Μαρκουλάκη πριν χρόνια και απογειώθηκε στα μάτια μου πέρυσι με το The Doctor. Δεν είχα άδικο για τη μαζική συμμετοχή και όσο περνούσε ο καιρός τόσο πίστευα πως ναυάγησα, μέχρι τις αρχές Σεπτέμβρη που έλαβα μια ενημέρωση από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση ότι θέλουν να προχωρήσουμε σε επικοινωνία για να είμαι ένας από τους 100. Και κάπως έτσι φτάσαμε επί σκηνής, μεσημέρι Σαββάτου.
Πόσα λεπτά διαρκούσε το δρώμενο με τον κάθε παρτενέρ;
Ο προγραμματισμός ανέφερε 8 λεπτά αλλά στο κοινό κείμενο που λάβαμε όλοι, ήταν ξεκάθαρο ότι υπάρχουν σημεία αυτοσχεδιασμού και από τις δύο πλευρές. Κάτι που μπορεί να κάνει τη διάρκεια να διαφέρει, όχι όμως σημαντικά.
Υπήρξε κάποιο σενάριο που είχες μάθει; Υπήρχαν περιθώρια αυθορμητισμού;
Υπήρχε ένα σενάριο 3 σελίδων -όχι δεν ήταν τόσα τα λόγια, απλά είχε και τις περιγραφές των σκηνών. Υπήρχαν προκαθορισμένες κινήσεις, παύσεις που δεν ήταν χρονομετρημένες και μπορούσε ο καθένας να "πάρει τον χρόνο του" αλλά και σημεία αυθορμητισμού που μπορούσες να προσθέσεις χαρακτηρισμούς προς εκείνη, κάνοντας έτσι κάθε σκηνή να διαφέρει. Αν και μιλάμε για την ίδια σκηνή χωρισμού.
Είχες αγωνία που βρέθηκες στη σκηνή της Στέγης;
Μέχρι τη στιγμή που στάθηκα στο ροζ σημάδι και περίμενα την αντίστροφη μέτρηση από τους stage managers για να βγω, δεν πίστευα ότι ήταν αλήθεια. Νόμιζα ότι κάτι θα συμβεί και δε θα βγω, ένα χέρι από μηχανής Θεού θα με επιστρέψει στο comfort zone μου. Κι όμως, το μόνο χέρι που έπιασα ήταν της Στεφανίας Γουλιώτη, πριν της πω "δεν την αγάπησα ποτέ".
Παρατήρησα ένα εντυπωσιακό σκηνικό. Μίλησε μου για αυτό...
Ας ξεκινήσουμε από το βασικό: Δεν το είδαμε ποτέ πριν την παράσταση. Δεν γνωρίζαμε ως συμμετέχοντες τίποτα γι’ αυτό. Backstage ήταν έτσι διαμορφωμένος ο χώρος που δεν μπορούσαμε αν και "συμπρωταγωνιστές" για 8’ να δούμε οτιδήποτε. Σε ροζ αποχρώσεις, σε ένα σπίτι-κουτί, έξω από το οποίο στέκονταν δύο cameramen, ένας για τον καθένα μας σε κοντινό, καθώς η σκηνή είχε παράλληλα video projection στο πλάι. Ένα κουτί, ένα δωμάτιο που αντί για τοίχους είχε διάφανα "πανιά". Δε θα μπορούσα να φανταστώ κάτι πιο εντυπωσιακό.
Παρακολούθησες άλλους άντρες που βρέθηκαν στο πλευρό της Γουλιώτη πριν ή μετά από εσένα; Αν ναι, πόσο διαφορετική ήταν η αίσθηση που αποκόμισες ως συμμετέχων και ως θεατής;
Η εντολή από τη Στέγη ήταν ρητή. Δεν έπρεπε να δούμε τίποτα προηγουμένως, σε μια προσπάθεια να μην επηρεαστούμε, ώστε να βιώσουμε κάτι για πρώτη φορά και να είμαστε πλήρως ο εαυτός μας. Άλλωστε, η βοήθεια από εκείνη ήταν δεδομένη. Αμέσως μετά, όμως, βρέθηκα στο κοινό για να δω τους επόμενους και συνειδητοποίησα πόσο διαφορετική σκηνή -αν και ίδια- ήταν κάθε επόμενη. Κάθε παρτενέρ της Στεφανίας Γουλιώτη έφερε την προσωπικότητά του, έχτιζε χαρακτήρα με τις ατάκες αυτοσχεδιασμού και σίγουρα "πήγαινε" τη σκηνή αλλού. Ο παρτενέρ έδειχνε τον δρόμο, ακόμα και μέσα από την αμηχανία του, κι εκείνη το απογείωνε.
Είχες παρακολουθήσει το δρώμενο στο εξωτερικό;
Όχι, αν και πήγα να κάνω μια μικρή έρευνα για το έργο όταν έστειλα το video για το casting call. Ωστόσο, επειδή δεν πίστεψα ποτέ ότι θα με πάρουν, το άφησα και όταν ήρθε τελικά το σενάριο, διαβάζοντας τις οδηγίες για "μη παρακολούθηση προηγούμενων σκηνών", σκηνικού και λοιπά, αποφάσισα να αφεθώ στο άγνωστο.
Παρατήρησες διαφορά στον τρόπο που έπαιζε η Στεφανία Γουλιώτη με κάθε παρτενέρ;
Χωρίς να έχω δει και τις 24 ώρες, φυσικά, απαντώ με σιγουριά πως ναι. Άλλωστε, πόσο λιγότερο ενδιαφέρον θα ήταν αν ανταποκρινόταν το ίδιο σε καθέναν; Ακόμα και για την ίδια.
Είδες κάποιον διάσημο να μοιράζεται τη σκηνή;
Ναι. Εδώ ήταν μια έκπληξη για όλους, καθώς δεν είχε επικοινωνηθεί ότι επί σκηνής, μεταξύ των 100 θα ήταν καλλιτέχνες όπως ο Γιώργος Χρυσοστόμου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Πάνος Μουζουράκης, Νίκος Καραθάνος, Ορέστης Ανδρεαδάκης, Μάκης Παπαδημητρίου και ο λόγος ήταν ότι οι υπεύθυνοι της Στέγης ήθελαν να είναι έκπληξη τόσο για το κοινό όσο και για την ίδια.
Τώρα που συνεργαστήκατε έστω και λίγο, πώς σου φαίνεται η Στεφανία Γουλιώτη ως ηθοποιός;
Έχω τόσο καλά μέσα μου established συναισθηματικά την υποκριτική της, τα λόγια της ως Ruth Wolf στο The Doctor και τη σκηνή τσακωμού της, ως Αλεξάνδρα, με τον πατέρα της στο Maestro, που δε θα άλλαζε η γνώμη μου ακόμα κι αν μου πετούσε τα noodles στο πρόσωπο (γελάει). Αυτή ήταν μια στιγμή μας, όταν ως Μάρτιν εγώ κι εκείνη ως Βιρτζίνια χωρίζαμε επί σκηνής.
