Η ταλαντούχα ηθοποιός μιλάει για την παράσταση Αντιγόνη μου που παρουσιάζει στο θέατρο 104 και αποτελεί για την ίδια μια "τελετή ενηλικίωσης".
Κάθε Κυριακή η Κύνθια Βουκουβαλίδου στη σκηνή του Θεάτρου 104 έρχεται αντιμέτωπη με Κρέοντες, ενσαρκώνοντας την "Αντιγόνη μου" του βραβευμένου θεατρικού συγγραφέα, Ανδρέα Φλουράκη, ένα σύγχρονο κοινωνικό έργο που θέτει με χιούμορ καίρια ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση, τη θέση της γυναίκας, την εξουσία και την ατομική ευθύνη. Με αφορμή τις δύο τελευταίες παραστάσεις της, τις Κυριακές 9 και 16 Μαρτίου, μιλήσαμε μαζί της για το τι σημαίνει να είσαι μια σύγχρονη Αντιγόνη.
Τι συναίσθημα κυριάρχησε όταν διάβασες το κείμενο;
Συγκινήθηκα και ταυτίστηκα πολύ. Η ποιητικότητά του, οι εικόνες που πλάθει, ο τρόπος με τον οποίο είναι διαχρονικό κι επίκαιρο, οικουμενικό και ταυτόχρονα προσωπικό αυτό το έργο είναι μοναδικός. Ένιωσα φέτος ότι δεν γίνεται, πρέπει ν’ ανέβει, αλλιώς μπορεί να ναι αργά.
Ποιες ήταν οι προκλήσεις που αντιμετώπισες προκειμένου να αενσαρκώσεις την Αντιγόνη;
Δύο ήταν οι μεγάλες προκλήσεις: Η μία είχε να κάνει με την ποιητικότητα του λόγου και την έλλειψη δράσης. Έπρεπε να σκεφτώ τι μορφή μπορεί να πάρει αυτό το έργο, πώς να πω αυτά τα λόγια και τι θα κάνω πάνω στη σκηνή. Η δεύτερη πρόκληση ήταν το να είμαι μόνη μου πάνω στη σκηνή. Είχα την τύχη να υποδυθώ ρόλους με μεγάλους μονόλογους, αλλά ποτέ ξανά δεν είχα βρεθεί εντελώς μόνη πάνω στη σκηνή σε ολόκληρη τη διάρκεια μιας παράστασης! Το είχα κάνει μόνο σε stand up comedy κι η αλήθεια είναι ότι ίσως να μην το τολμούσα αν δεν είχα αυτή την εμπειρία. Στις προκλήσεις αυτές προστέθηκαν και όσες φέρνει η ζωή, που δε μας ρωτά όταν συμβαίνει... Έτσι, την περίοδο των προβών και των παραστάσεων είχα τον πατέρα μου βαριά άρρωστο στο νοσοκομείο. Αυτό το τελευταίο με έφερε πολύ κοντά στο να παραιτηθώ, αλλά χαίρομαι πολύ που δεν το έκανα.
Ποια δικά σου κομμάτια ήρθαν στην επιφάνεια μέσα από τα λόγια της ηρωίδας σου;
Οι φίλες μου μου έλεγαν πάντα ότι μοιάζω στην Αντιγόνη. Και η αλήθεια είναι ότι η Αντιγόνη του Σοφούλη είναι αγαπημένος ρόλος και αγαπημένο έργο. Η Αντιγόνη μου του Φλουράκη, νομίζω, ήρθε σαν μια τελετή ενηλικίωσης. Είναι τόσο μεγάλη η ταύτιση που άνθρωποι που με ξέρουν με έχουν ρωτήσει "αυτό το πρόσθεσες εσύ;" Δεν έχω προσθέσει κάτι στο κείμενο! Η κοινωνική της ευαισθησία, οι νεκροί της, ο καταναλωτισμός, η αυτοκριτική της, η σχέση της με τον πατέρα της και με τη γυναικεία της φύση, είναι όλα θεματικές που με αγγίζουν πολύ.
Πόσο πιεστικό είναι για τις Αντιγόνες το γεγονός ότι όλοι περιμένουν από εκείνες να είναι πάντα δυνατές και να μπορούν να κάνουν τα πάντα, ακόμη και χωρίς συμμάχους;
Είναι σκληρό, δεν είναι απλά πιεστικό. Είναι λες και αποποιούμαστε την ευθύνη και κρυβόμαστε πίσω από μια Αντιγόνη που "θα το κάνει εκείνη, εκείνη είναι η δυνατή". Είναι απάνθρωπο. Και σίγουρα φυγόπονο και ανεύθυνο απ’ την πλευρά μας αν το κάνουμε.
Η "Αντιγόνη" του Σοφοκλή συγκρούεται κατά μέτωπο με την εξουσία και συντρίβεται, αφήνοντας όμως ισχυρό το αποτύπωμα της δράσης της. Τι συμβαίνει με την "Αντιγόνη μου";
Ε, να αφήσουμε κάτι και για το θεατή! (Γέλια.) Η Αντιγόνη μου νομίζω ότι το ‘χει κάνει αυτό κι έρχεται σε μια στιγμή που πλέον δεν πιστεύει καν σε θεό όπως η άλλη Αντιγόνη που τα κάνει όλα για να τον θείο νόμο. Η Αντιγόνη μου προκαλεί ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό, ψάχνοντας όχι μόνο το πρέπει αλλά και την ουσία.
Πόσο κοντά είμαστε σαν κοινωνία ώστε να βρει ουσιαστική στήριξη η "Αντιγόνη μου";
Φοβάμαι, πιο μακριά από ποτέ. Αλλά την ίδια ώρα, μπορεί και να είμαστε κοντά. Τον περασμένο Ιανουάριο και, κυρίως, την 28η Φεβρουαρίου στο Σύνταγμα αλλά και σε όλο τον κόσμο ο λαός είπε με τον τρόπο του ότι είναι με τις Αντιγόνες. Συχνά φοβάμαι αυτόν τον "ωχαδερφισμο" και την νοοτροπία του εαυτούλη που προμοτάρεται κι επικρατεί, αλλά δεν είναι η πλειοψηφία αυτό. Μοιάζει έτσι επειδή κάνει θόρυβο, επειδή ο κόσμος είναι φοβισμένος και πολύ πολύ κουρασμένος, επειδή τα μέτωπα είναι πολλά και δεν ξέρεις για ποιο πράγμα να πρωτοπαλέψεις. "Οι Κρέοντες ξεπετάγονται σαν σπυριά σε πρόσωπο δεκαεξάχρονου".
Ποια κομμάτια της διαδρομής και της προσωπικότητάς σου δεν θα βρούμε στο βιογραφικό σου, έχουν όμως μεγάλη σημασία για σένα, ως μέρος της ταυτότητάς σου;
Έχω ζήσει σε τρεις χώρες, μιλώντας τρεις διαφορετικές γλώσσες. Δεν έχει σημασία το "μιλάει αγγλικά, ιταλικά, ελληνικά" και "τελείωσε το τάδε πανεπιστήμιο", όσο το ότι πρόκειται για τρία διαφορετικά σύμπαντα, άλλους κόσμους, κουλτούρες, ανθρώπους, μέρη. Έχω μεγαλώσει, δυστυχώς, σ’ ένα περιβάλλον με πολύ δύσκολες συνθήκες και απώλειες. Οι άνθρωποι πορευόμαστε στη ζωή αγαπώντας και χάνοντας, χτίζοντας δεσμούς και γέφυρες, αλλά και καίγοντας και σπάζοντάς τα. Περισσότερα μου λέει για κάποιον το αν κόβει ένα λουλούδι με ευκολία, παρά τι δουλειές έχει κάνει. Σε μια απ’ τις καλύτερες εμπειρίες ακρόασης που είχα στο Λονδίνο δεν μας είδαν μόνο στο τραγούδι, τον χορό και τον μονόλογο αλλά σαν συνεργάτες. Δεν έβλεπαν μόνο "αν τα λέμε καλά", αλλά την προσωπικότητα και το work ethic μας. Το ότι έχω κάνει πολλές και καλές σπουδές, σωματικού θεάτρου και ρωσικού μού δίνουν τεχνική (πράγμα σημαντικό και σπουδαίο), αλλά κανένας καλλιτέχνης δεν "εκθέτει" την τεχνική του, την χρησιμοποιεί σα μέσο για να εκφράσει τους εσωτερικούς του κόσμους και τις ιδέες του.
