Ενόψει της πρώτης εμφάνισής του στη σκηνή της Επιδαύρου, ο ταλαντούχος ηθοποιός μιλάει για το παιδικό του όνειρο να γίνει ηθοποιός, την πολιτική διάσταση της τέχνης και την πρόσφατη απόφασή του να μη συμμετέχει σε ερωτικές σκηνές.
O Τάσος Λέκκας ήταν μόλις 3 ετών όταν η μητέρα του τον πήρε από το χέρι για να δουν σε θερινό σινεμά της Πάτρας τον Μεγάλο δικτάτορα του Τσάρλι Τσάπλιν. Εκατόν είκοσι πέντε λεπτά αργότερα ο Τάσος Λέκκας ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Όλες οι αναμνήσεις του από εκείνο το βράδυ και μετά τον βρίσκουν σε ένα παιχνίδι, σε κάποιον ρόλο, σε μια θεατρική ομάδα.
Διαβάστε Επίσης
Η αποφοίτηση από την πολυπόθητη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου επισημοποίησε πως το όνειρο από την τόση θέληση έγινε πραγματικότητα και ο Τάσος Λέκκας βρέθηκε γρήγορα πάνω στη θεατρική σκηνή και μπροστά από τον τηλεοπτικό φακό καλύπτοντας ένα κενό που μέχρι τότε δεν ξέραμε ότι υπάρχει. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια η θεατρική του οικογένεια ονομάζεται The Young Quill και στεγάζεται στο ιστορικό Θέατρο Μπέλλος. Αυτό το καλοκαίρι θα τον δούμε στην Ανδρομάχη του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα, που θα ανέβει στις 8 και 9 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Πώς αισθάνεσαι που θα παίζεις για πρώτη φορά στην Επίδαυρο;
Συγκινούμαι και μόνο στη σκέψη. Φαντάζομαι την όλη ενέργεια που θα υπάρχει, χιλιάδες άνθρωποι συντονισμένοι να δουν μια παράσταση κι εμείς να παίζουμε στον συγκεκριμένο χώρο, να μοιραζόμαστε αυτό που συμβαίνει. Είναι μοναδική εμπειρία.
Έχεις αγωνία;
Έχω προσμονή, ανυπομονώ να το ζήσω και να το μοιραστώ.
Στην Ανδρομάχη του Ευριπίδη ερμηνεύεις την Ερμιόνη, έναν γυναικείο ρόλο. Τι σου αποκαλύπτει ο συγκεκριμένος ρόλος για τη θέση της γυναίκας;
Η θέση της γυναίκας ανά τις εποχές είναι μια τεράστια κοινωνική κουβέντα, γιατί έχει περάσει βάσανα και βάσανα. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε κάποια σημεία του πλανήτη περνάει ακόμη! Ωστόσο, στο συγκεκριμένο έργο οι γυναικείοι ρόλοι της Ανδρομάχης και της Ερμιόνης δεν αναφέρονται στο φύλο, αλλά εκφράζουν μια πολιτική αντιπαράθεση: εκπροσωπούν δύο χώρες, μια παλιά, την Τροία, και μια νέα, τη Σπάρτη.
Πάντως, ο ρόλος της Ερμιόνης έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Σε ό,τι αφορά τη θέση της γυναίκας σήμερα, οφείλω να παραδεχτώ ότι εγώ, ένας λευκός άνδρας, δεν μπορώ καν να διανοηθώ τι σημαίνει να είμαι γυναίκα και να φοβάμαι να επιστρέψω τη νύχτα μόνη στο σπίτι μου επειδή ο σεξισμός καραδοκεί και μπορεί να μου επιτεθεί. Εγώ δεν έχω φοβηθεί ποτέ μου να γυρίσω σπίτι μόνος μου τα ξημερώματα, δεν έχω βιώσει ποτέ παρενόχληση ούτε υποτίμηση ή σαχλά σχόλια για το τι φοράω. Ποτέ! Δεν το ξέρω βιωματικά αυτό, σε αντίθεση με μια γυναίκα, που δυστυχώς το ζει συνέχεια.
Προφανώς ζούμε σε μια εποχή όπου είναι πολύ σημαντικό τα πράγματα να έχουν θέση, δηλαδή να μιλάμε για το ποια είναι η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία, ποια θα έπρεπε να είναι και πόσο ισότιμη είναι ουσιαστικά. Ακόμα και σήμερα μια γυναίκα αμείβεται λιγότερο για να κάνει την ίδια δουλειά με έναν άνδρα. Εύχομαι και ελπίζω κάποια στιγμή να σπάσει η όποια προκατάληψη και να επικρατεί μόνο ο πιο ικανός. Χωρίς φύλο, χωρίς χρώμα, χωρίς θρησκεία, χωρίς ταυτότητα, απλά ο πιο ικανός. Αυτός που αντικειμενικά μπορεί να φέρει το καλύτερο αποτέλεσμα.
Έχεις συνεργαστεί με πολλές γυναίκες σκηνοθέτες τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο.
Αυτό είναι αλήθεια. Η θεατρική μου ομάδα, οι The Young Quill, έχουν γυναίκα σκηνοθέτη, την Αικατερίνη Παπαγεωργίου. Με τα μέλη της ομάδας μεγαλώνουμε μαζί, τόσο ως ηθοποιοί όσο και ως άνθρωποι, κι έτσι πλέον επικοινωνούμε με το βλέμμα ή ακόμη και με κλειστά μάτια. Αυτό είναι ανεκτίμητο. Τώρα ετοιμάζουμε τη νέα μας δουλειά, που θα ανέβει τον ερχόμενο Οκτώβριο και λέγετε Απόψε κανείς δεν πεθαίνει.
Ποιοι είναι οι βασικοί παράγοντες για να πεις το "ναι" σε μια συνεργασία;
Ο βασικότερος παράγοντας είναι οι άνθρωποι. Πρώτα είναι οι άνθρωποι, μετά το έργο και στο τέλος ο ρόλος.
Θυμάσαι την πρώτη σου εμφάνιση σε μεγάλη θεατρική σκηνή;
Ναι, ήταν με τον Δημήτρη Καταλειφό στον Θάνατο του εμποράκου. Ήταν μια φανταστική εμπειρία! Ο Δημήτρης Καταλειφός είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός και άνθρωπος, είχαμε μια εξαιρετική συνεργασία.
Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που θαυμάζεις ιδιαίτερα και αισθάνεσαι ότι σε έχει επηρεάσει όχι μόνο ως επαγγελματία, αλλά και ως άνθρωπο;
Σίγουρα ο Δημήτρης Καταλειφός με βοήθησε να προχωρήσω, γιατί είδα από κοντά πώς λειτουργεί ένας τόσο μεγάλος θεατράνθρωπος. Όμως το πρόσωπο που συμβουλευόμουν συχνά, εκείνος που είχα και θα έχω για πάντα μέσα μου, είναι ο Δημήτρης Ήμελλος. Είχα τη μεγάλη τύχη να τον έχω δάσκαλο και τις συμβουλές του τις μνημονεύω σχεδόν κάθε μέρα, σε κάθε πρόβα και πριν από κάθε παράσταση. Όλο κάτι γίνεται και μου θυμίζει κάτι που μου είχε πει αυτός ο σπάνιος άνθρωπος. Τον έπαιρνα συχνά τηλέφωνο για να τον συμβουλευτώ, χαιρόταν να είναι δάσκαλος. Ήταν ένας συγκλονιστικός άνθρωπος, σπάνιος και τρομερά γενναιόδωρος, τόσο πάνω στη σκηνή όσο και ιδιωτικά.
Θεωρείς πως ένας καλλιτέχνης οφείλει να παίρνει θέση για όσα συμβαίνουν γύρω μας;
Η τέχνη από μόνη της είναι πολιτική πράξη. Πιστεύω ακράδαντα στην πολιτική υπόσταση της τέχνης και ειδικά του θεάτρου, που γεννήθηκε μαζί με τη δημοκρατία. Θεωρώ, πάντως, ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να παίρνουμε θέση. Το πόσο χώρο έχει ο καθένας να μιλήσει είναι προσωπική επιλογή. Αν μπορεί να το κάνει με λέξεις και δράσεις, ακόμα καλύτερα. Αν μπορεί να το κάνει με την τέχνη του μόνο, είναι εξίσου εκτιμητέο. Βέβαια, ελευθερία και ελευθερία λόγου δε σημαίνει ασυδοσία, έχει ευθύνη.
Είσαι σχεδόν 30 ετών. Πότε άρχισες να συναντάς την πιο ώριμη πλευρά σου και να έρχεσαι αντιμέτωπος με τις ευθύνες σου;
Δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι ότι κρατάω ακόμα ζωντανό το παιδί μέσα μου – με έναν τρόπο η δουλειά που κάνουμε οι ηθοποιοί μάς ωθεί προς τα εκεί, στο να "παίζουμε". Η δουλειά αυτή σε κάνει να ψάχνεσαι συνεχώς, να ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα, να έρχεσαι σε επαφή με σπουδαία κείμενα, να θέλεις να ανοίγεις το μυαλό σου. Ταυτόχρονα, μεγαλώνοντας και αποκτώντας εμπειρίες, γειώνεσαι και αυτό είναι πάρα πολύ χρήσιμο. Δεν ξέρω αν έχω συναντηθεί με κάποια εσωτερική ωριμότητα, το ελπίζω. Αυτό που ξέρω είναι ότι δε φοβάμαι τις ευθύνες. Μου το δίνω αυτό, ότι τα πόδια μου παραμένουν γειωμένα, και αυτό μου αρέσει.
Οι δυσκολίες που συναντάμε στην πορεία της ζωής μας μας ωριμάζουν ή μας φθείρουν;
Είναι στο χέρι μας να κάνουμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια καύσιμο για να προχωρήσουμε ή να τα αφήσουμε να μας φάνε. Είναι καθαρά θέμα επιλογής.
Γράφεις κείμενα, ζωγραφίζεις, παίζεις στο θέατρο. Πού νιώθεις περισσότερο ο εαυτός σου;
Αγαπώ τη ζωγραφική και μου αρέσει να γράφω, αλλά η υποκριτική είναι ο τρόπος που έχω μάθει να υπάρχω. Όλη μου τη ζωή αυτό ήθελα να κάνω, δεν έχω σκεφτεί ποτέ έξω από αυτό. Αλλά σίγουρα σε όλα αισθάνομαι ελεύθερος και ο εαυτός μου.
Πριν από λίγους μήνες ανακοίνωσες ότι αποφάσισες να μην κάνεις πλέον ερωτικές σκηνές, ούτε τηλεοπτικά ούτε επί σκηνής. Τι σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση;
Είναι, κυρίως, θέμα αισθητικής. Θεωρώ ότι οι ερωτικές σκηνές είναι περιττές και ότι μια τέτοια πράξη μπορεί να παρουσιαστεί με πολύ πιο ενδιαφέροντες τρόπους. Δεν κρίνω, ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, απλά εγώ δεν είμαι διαθέσιμος να το κάνω και δε θα είμαι πια. Έχω νιώσει πολλές φορές και ως θεατής ότι δε μου χρειαζόταν να το δω αυτό. Πάντως, σίγουρα δεν είναι θέμα συντηρητισμού.
Πιστεύεις ότι αυτή η απόφαση μπορεί να σου κοστίσει επαγγελματικά;
Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Το γεγονός ότι δε θέλω να κάνω κάτι σημαίνει ότι δε μου αρέσει και, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, έχω σταθεί τυχερός, γιατί ό,τι έχω κάνει θεατρικά και τηλεοπτικά μου αρέσει πολύ. Δεν μπορώ να νιώσω άσχημα που αρνούμαι να κάνω κάτι το οποίο δε μου αρέσει! Περισσότερο ευτυχής νιώθω που έχω αυτή την επιλογή.
Έχεις τη φήμη του "καλού παιδιού".
Πιστεύω ότι υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο και πάντα ξεκινάω από αυτή την αφετηρία. Όταν γνωρίζω κάποιον, θεωρώ δεδομένο ότι είναι καλός άνθρωπος, πάντα. Το να φέρεσαι με ευγένεια, να πεις μια "καλημέρα" με χαμόγελο, να προσφέρεις μια βοήθεια, δεν είναι κάποια υπέρβαση. Προσωπικά, είναι κάτι που με κάνει να νιώθω καλά, με κάνει να νιώθω ευτυχής. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα έρθω σε αντιπαράθεση όταν νιώσω ότι αυτό είναι αναγκαίο.
Τι θέλεις να πετύχεις μεγαλώνοντας; Ποια είναι τα όνειρα, οι προσδοκίες σου;
Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα στη ζωή μου, έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία μου. Από μικρός είχα ένα και μοναδικό όνειρο: να γίνω ηθοποιός. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τίποτα πέρα από αυτό. Όνειρό μου πλέον είναι να συνεχίσω να υπάρχω στο επάγγελμα με τους ίδιους όρους που υπάρχω μέχρι στιγμής, να κάνω δουλειές που μου αρέσουν, να πηγαίνει καλά το θέατρο που έχουμε με την ομάδα μου, να κάνουμε ωραία πράγματα και να τα χαιρόμαστε.
Υπάρχει κάτι που σου λείπει σε αυτή τη φάση της ζωής σου;
Θα ήταν πολύ εριστικό να πω "όχι"; Η αλήθεια είναι ότι δε μου λείπει τίποτα. Είμαι πολύ καλά, πολύ καιρό τώρα, και το μόνο που εύχομαι είναι αυτό που ζω να έχει διάρκεια. Τίποτα άλλο.
