Από τις αίθουσες της Νομικής στις σκηνές της Νέας Υόρκης και του ελληνικού θεάτρου, η διαδρομή της ταλαντούχας ηθοποιού μοιάζει τόσο ξεχωριστή και πολύπλευρη όσο είναι και η προσωπικότητά της.
Η Φιόνα Γεωργιάδη ξέρει καλά τι σημαίνει να ακολουθείς τη φωνή της καρδιάς σου ακόμα και όταν όλα γύρω σου δείχνουν τον πιο "ασφαλή" δρόμο. Από τη Νομική και τις σπουδές στο Λονδίνο μέχρι τη Νέα Υόρκη, όπου ξαναβρήκε τον αυθεντικό εαυτό της, η ηθοποιός έχει διανύσει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδρομή, γεμάτη τόλμη, πάθος και αυθεντικότητα, στοιχεία που, παράλληλα με μια ήρεμη σιγουριά, αποπνέει σε κάθε της φράση.
Η διαρκής δίψα της για προσωπική εξέλιξη και νέες προκλήσεις δε φαίνεται μόνο σε όσα έχει κάνει μέχρι σήμερα, αλλά και σε αυτά που ονειρεύεται για το μέλλον, όπως το να μπει στο "σύμπαν" του Γιώργου Λάνθιμου. Φέτος τη συναντάμε διπλά δημιουργική: στο θέατρο με το έργο Πριν ανοίξουμε φτερά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία της Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους, αλλά και στη μικρή οθόνη, στον δεύτερο κύκλο της σειράς Το δίχτυ, συνεργασία που στάθηκε και η αφετηρία της συνάντησής τους.
Σπούδασες νομικά, εξειδικεύτηκες στο ευρωπαϊκό δημόσιο δίκαιο στο Λονδίνο και, τελικά, κάνεις καριέρα στο θέατρο. Πότε κατάλαβες ότι η φωνή της τέχνης ήταν πιο δυνατή μέσα σου;
Σε ηλικία 23 ετών συνέβη μια εσωτερική ανακατάταξη, ένιωθα σαν να βλέπω για πρώτη φορά τόσο καθαρά τι είμαι και τι ακριβώς θέλω. Ωστόσο, η σκέψη να γίνω ηθοποιός υπήρχε από τα 12, όταν έπαιξα σε σχολική θεατρική παράσταση. Με γοήτευσαν η αδρεναλίνη και η ευφορία που βίωσα επί σκηνής. Όμως, η φύση μου ήταν πιο σύνθετη και με αντιφάσεις. Αγαπούσα πολύ το διάβασμα, με συνέπαιρναν όσοι χειρίζονταν την ελληνική γλώσσα με χάρη και με κατέθλιβαν οι κοινωνικές ανισότητες γύρω μου, σε βαθμό που έψαχνα τον πιο κατάλληλο τρόπο ώστε να είμαι χρήσιμη ως ενήλικας.
Έτσι, οδηγήθηκα στα νομικά, που εξακολουθούν να με ενδιαφέρουν σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι εμπειρίες που απέκτησα σε αυτή τη διαδρομή με έχουν αδιαμφισβήτητα διαμορφώσει, τις κουβαλώ μέσα μου ως κομμάτι του προσωπικού μου παζλ. Όμως, ολοκληρώνοντας το μεταπτυχιακό μου, επιβεβαιώθηκε αυτό που διαισθανόμουν: επαγγελματικά δεν μπορούσα να με φανταστώ εκεί. Ούτε καν στο δικαστικό σώμα, που ήταν η οδός που είχε επικρατήσει μέσα μου. Ένα κομμάτι μου, και μάλλον το πιο δικό μου, ασφυκτιούσε. Για κάποια χρόνια δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιο κομμάτι του εαυτού μου σπούδασε Νομική. Τόσο πολύ είχε δυναμώσει η φωνή της τέχνης μέσα μου.
Διαβάστε Επίσης
Έπαιξε ρόλο το ότι τότε ζούσες στο εξωτερικό;
Σίγουρα συνετέλεσε σε αυτή την έντονη υπαρξιακή αναζήτηση το γεγονός ότι βρέθηκα να ζω μόνη μου σε μια άλλη χώρα, αντιμέτωπη με τις πραγματικές μου δυνάμεις και τις βαθύτερες επιθυμίες μου. Χρειάστηκε, βέβαια, να καταστρώσω σχέδιο με λεπτομερή βήματα και να δώσω μάχες για να πραγματώσω την παιδική μου επιθυμία. Και πολλές φορές φοβήθηκα ότι δε θα τα κατάφερνα. Έχοντας πια ενσωματώσει σε μεγάλο βαθμό τα διαφορετικά στοιχεία του χαρακτήρα μου, τα σκέφτομαι όλα αυτά με μεγαλύτερη κατανόηση και θεωρώ πως επρόκειτο για ένα φυσιολογικό εξελικτικό στάδιο, έντονο μεν, αλλά απαραίτητο για την ενηλικίωσή μου. Όταν ωριμάζει ο χαρακτήρας, πλησιάζεις τον αυθεντικό εαυτό.
Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποια σύνδεση ανάμεσα στην υποκριτική τέχνη και την επιστήμη της νομικής;
Ναι, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο. Και τα δύο έχουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο και μάλιστα με μια επαναστατική ματιά, με στόχο την ανύψωση της ποιότητας ζωής του.
Μετά το Λονδίνο ακολούθησε η Νέα Υόρκη, όπου έζησες μια περίοδο έντονης μαθητείας και δημιουργίας. Τι κρατάς από εκείνα τα χρόνια;
Με έναν τρόπο εκεί (επαν)εφηύρα τον εαυτό μου. Είμαι τυχερή γιατί έχω ακόμα καλούς φίλους εκεί, με τους οποίους είμαστε σε επικοινωνία, όπως και με τους δασκάλους μου, τους οποίους εξακολουθώ να συμβουλεύομαι επαγγελματικά. Επιπλέον, εκπροσωπούμαι καλλιτεχνικά από την ατζέντισσά μου, που έχει έδρα τις ΗΠΑ.
Όταν επέστρεψες στην Ελλάδα μετά από αυτή την εμπειρία, είχε αλλάξει η ματιά σου για το ελληνικό θέατρο;
Πριν φύγω, το είχα γνωρίσει ως θεατής και έπειτα το έζησα ως επαγγελματίας. Το ελληνικό θέατρο είναι τόσο πλούσιο! Έχει θαυμαστά δείγματα και καλλιτέχνες με ταλέντο, φαντασία και έμπνευση, εφάμιλλα διεθνών παραγωγών.
Αυτή τη σεζόν παίζεις στην παράσταση Πριν ανοίξουμε φτερά. Ποιο κομμάτι του ρόλου σε συγκίνησε περισσότερο;
Με συγκινεί ο οικογενειακός δεσμός, αυτός ο άρρηκτος κρίκος που ενώνει μερικές φορές τα μέλη μιας οικογένειας. Με συγκινεί που η ηρωίδα μου, παρά την αναπόφευκτη διάψευση των προσδοκιών της, κουβαλά ασυνείδητα την οικογένειά της μέσα σε κάθε της επιλογή. Με γοητεύει που όλοι οι ήρωες κάνουν τη δική τους προσπάθεια μετάβασης, αποδοχής της απώλειας, απελευθέρωσης. Η δική μου ηρωίδα μάλιστα, ως νεαρότερη, ίσως και να το επιχειρεί πιο αποφασιστικά από όλους. Όμως, η αγάπη ως θεματική είναι τόσο πυκνή και πολύπλοκη, που νομίζω πως όλοι μπορούμε να βρούμε κομμάτια του εαυτού μας στο συγκεκριμένο έργο.
Έχεις τη χαρά να μοιράζεσαι τη σκηνή με έναν "ζωντανό μύθο" του ελληνικού θεάτρου, τον Δημήτρη Καταλειφό. Τι παίρνεις από αυτή τη συνεργασία;
Ο Δημήτρης Καταλειφός είναι ένας πολύπειρος ηθοποιός με μεγάλο πάθος για τη δουλειά του, μοναδικά μελετηρός. Όταν δουλεύεις με μεγαλύτερους σε εμπειρία επαγγελματίες από εσένα, έχεις μόνο να κερδίσεις. Παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται και προσπαθώ να υιοθετήσω ό,τι με εμπλουτίζει. Στην Αμερική οι δάσκαλοί μας μας έλεγαν ανοιχτά: "Μιμηθείτε μας, αλλά φροντίστε να δημιουργήσετε κάτι καλύτερο".
Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε βέβαια και στη σκηνοθέτιδα της παράστασης, την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους. Πώς είναι να δουλεύεις με μια γυναίκα δημιουργό που έχει κι εκείνη εμπειρία ως ηθοποιός;
Με ενδιαφέρει πολύ η γυναικεία αντίληψη του κόσμου και συγκεκριμένα του θεατρικού κόσμου. Θεωρώ ότι η συνάντησή μας με την Άννα Μαρία είναι μια ευτυχής συγκυρία. Ήρθε ως φυσική συνέχεια της σειράς Το δίχτυ, όπου συνεργαστήκαμε εξαιρετικά. Η ομάδα που διαμόρφωσε στο θέατρο περιλαμβάνει ακόμα τρεις φωτεινές και δυνατές γυναίκες: τη Ζωή Ρηγοπούλου, τη Μαρκέλλα Γιαννάτου και την Ντίνα Αβαγιανού. Σας περιμένουμε, μαζί με τον Δημήτρη Καταλειφό και τον Σαράντο Γεωγλερή, από τις 9 Οκτωβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Το έργο μιλάει για την οικογένεια, τη μνήμη, την αγάπη. Στη δική σου ζωή τι ρόλο παίζουν αυτά;
Πολύτιμο. Με έχουν καθορίσει και, μεγαλώνοντας, νιώθω πως, παρά τις όποιες πολεμικές έχω κατά καιρούς ασκήσει εντός της πρώτης μου οικογένειας, είμαι ευλογημένη με δώρα αγάπης και αρχές.
Στον κόσμο του θεάτρου και γενικότερα των τεχνών οι γυναίκες συχνά καλούνται να αποδείξουν διπλά την αξία τους. Το έχεις νιώσει αυτό στην πορεία σου;
Δυστυχώς ναι, το έχω διαισθανθεί η ίδια και το έχω παρατηρήσει γύρω μου. Θεωρώ τόσο τρελό να εξαρτάται η αξία ενός ανθρώπου από το φύλο του. Πρόκειται για ένα κατάλοιπο που δεν τιμά κανέναν που εξακολουθεί να το εφαρμόζει.
Αν μπορούσες να διαλέξεις έναν ρόλο που ακόμα δεν έχεις παίξει, ποιος θα ήταν;
Θα ήθελα να βρεθώ σε ένα λανθιμικό σύμπαν.
Για τις ανάγκες της δουλειάς χρειάζεται συχνά να μεταμορφωθείς και να αλλάξεις στυλ. Εκτός σκηνής ποια είναι η σχέση σου με τη μόδα; Είσαι από τις γυναίκες που ακολουθούν τις τάσεις ή μένεις περισσότερο σταθερή στο προσωπικό σου ύφος;
Θέλω να έχω επαφή με τις σύγχρονες τάσεις και ό,τι μου αρέσει να το υιοθετώ. Με εμπνέει να βλέπω διαφορετικά στοιχεία γκαρνταρόμπας, γιατί, ανάλογα με τη διάθεσή μου, μπορεί να τα αξιοποιήσω. Υπάρχει όμως κάτι το ρετρό στην ιδιοσυγκρασία μου, οπότε θεωρώ το προσωπικό στυλ ως το διαχρονικότερο όλων.
Έχεις κάποιο μυστικό ομορφιάς ή μια μικρή καθημερινή ιεροτελεστία που σου δίνει ισορροπία;
Μου αρέσει η λέξη "ιεροτελεστία", θα τη χρησιμοποιώ κι εγώ σε σχέση με τον καθαρισμό του προσώπου μου. Επειδή το δέρμα μου είναι ακνεϊκό, είναι απαραίτητο να ξεβάφομαι προσεκτικά μετά από χρήση μακιγιάζ και να καθαρίζω το πρόσωπό μου με ειδικά προϊόντα. Είναι η προϋπόθεση για να αντεπεξέρχομαι στις ανάγκες του επαγγέλματός μου σεβόμενη το σώμα μου με τη δική του ταυτότητα.
Τελικά, "τα ευτυχισμένα κορίτσια είναι τα πιο όμορφα", όπως είχε πει η Audrey Hepburn;
Το μόνο σίγουρο! Και ισχύει για όλα τα φύλα.
Εσένα τι σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη;
Να κολυμπάω, να χορεύω, να δημιουργώ, να απολαμβάνω τις ομορφιές της ζωής με τους φίλους μου και την οικογένειά μου, με το δώρο της υγείας στο σώμα, στο πνεύμα και στις σχέσεις που συνάπτω και αυτό σε πολλαπλασιασμό, στους ανθρώπους μου και στον ευρύτερο κόσμο.
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία τον πολυχώρο Μεταλλουργείο (Πειραιώς 127, Αθήνα).
