Θυμόμαστε: Top 10 Love Stories

Casablanca (1942)
Δύο μοιραίοι εραστές χωρίζονται δύο φορές εξαιτίας του 2ου παγκοσμίου πολέμου – την πρώτη λόγω καταστάσεων (“Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια – οι Γερμανοί φορούσαν γκρι, εσύ φορούσες μπλε”), τη δεύτερη λόγω επιλογής. Στο μυαλό των εραστών του άδικου αυτού κόσμου, η απόφαση του Rick (Humphrey Bogart) να αφήσει την Ilsa (Ingrid Bergman) να φύγει, τον κάνει εξίσου “ήρωα” με τον ήρωα Victor Laszlo.
Η ατάκα που "σκοτώνει": “We'll always have Paris” ή “Here's looking at you, kid” ή γενικά οποιαδήποτε ατάκα σε μια ταινία γεμάτη κορυφαίες ατάκες (υπάρχει και η γνωστή, πολύ “δυνατή” του φινάλε, που δεν έχει σχέση με τον έρωτα αλλά με τη φιλία).

Roman Holiday (1953)
O τρόπος με τον οποίο ο δημοσιογράφος Joe Bradley (Gregory Peck) και η πριγκίπισσα Ann (Audrey Hepburn) κοιτάζουν ο ένας τον άλλον στο τέλος της ταινίας, όπου μένουν πια για πάντα χωρισμένοι λόγω κοινωνικής θέσης, τα λέει όλα. Μέχρι λίγο πριν, γυρνούσαν μαζί στους δρόμους της Ρώμης -εκείνη θέλοντας να ξεφύγει από τη βαρεμάρα του ρόλου της, εκείνος βλέποντας στο πρόσωπό της τη φοβερή “είδηση”- και κατέληξαν ερωτευμένοι. Αν και εκείνη δείχνει να έχει πάρει την απόφασή της, μέχρι την τελευταία στιγμή περιμένεις κι εύχεσαι μαζί του το χάπι εντ ή έστω μια τελευταία συνάντηση, που δεν έρχεται ποτέ. Σχεδόν σπαρακτικό.
Η ατάκα που “σκοτώνει”: “Rome. By all means, Rome”

An Affair To Remember (1957)
Φαντάσου ότι η ιστορία συγκίνησε τον σκηνοθέτη Leo McCarey αρκετά ώστε να τη γυρίσει δύο φορές. Εννοείται ότι περισσότερο μας απασχολεί η δεύτερη βερσιόν της, με τον Cary Grant (στον ρόλο του Terry) και την Deborah Kerr (στον ρόλο της Nickie). Δύο ξένοι γίνονται φίλοι πάνω σε ένα υπερωκεάνιο και αποφασίζουν, παρά τα εμπόδια, να είναι μαζί. Η μοίρα θα τους χωρίσει άκαρδα και εκείνη δεν θα φτάσει ποτέ στο ραντεβού τους πάνω στο Empire State Building, αν σου λέει κάτι αυτό (hello, Sleepless in Seattle!). Στα υπόλοιπα δεν θα βάλουμε spoiler για όσες δεν το έχουν δει, πάντως ο ίδιος ο Grant είχε ομολογήσει ότι έβαζε τα κλάματα στο τέλος της ταινίας, κάθε φορά – κι εμείς μαζί του.
Η ατάκα που “σκοτώνει”: "This ship is going much too fast."

Love Story (1970)
Ο Ryan O’Neal (Oliver) και η Ali MacGraw (Jenny) συμπρωταγωνιστούν στην ερωτική ιστορία-παράδοξο: Δύο νέοι και ωραίοι άνθρωποι δείχνουν πως μπορούν να τα έχουν τα πάντα, εκτός από το πιο αυτονόητο: μέλλον μαζί. Κι αυτό λόγω του αστάθμητου παράγοντα μιας ασθένειας. Και, ακόμη πιο εκνευριστικά, δεν θα τα καταφέρουν παρά το γεγονός ότι ξεπερνούν όλα τα άλλα που τους χωρίζουν (βλ. κοινωνική θέση, αντίδραση του πλούσιου μπαμπά κ.λπ.). Στην πιο stylish πλευρά του καταδικασμένου ρομάντζου, το preppy chic φτάνει στο αποκορύφωμά του καθώς και οι δύο είναι φοιτητές – εκείνος στο Harvard, εκείνη στο Radcliffe.
Η ατάκα που “σκοτώνει”: “Love means never having to say you're sorry” (κλισέ, αλλά αλήθεια)

The Way We Were (1973)
Εκείνος WASP, κούκλος και απολιτίκ, εκείνη εβραία, στυλάτη ασχημούλα και μαρξίστρια – τίποτα κοινό δεν δείχνουν να έχουν ο Hubbell Gardiner (Robert Redford) και η “KKKatie”, Katie Morosky (Barbra Streisand). Η κοινή τους διαδρομή θα τους φέρει και μέχρι το Χόλιγουντ (όπου η Katie νιώθει σαν ψάρι έξω απ' το νερό, ειδικά σε μια εποχή όπου ο μακαρθισμός αρχίζει το λεγόμενο "κυνήγι μαγισσών”) και στο τέλος, αφού θα το προσπαθήσουν πολύ, οι ουσιαστικές διαφορές τους θα τους χωρίσουν οριστικά. Το πρώην ζευγάρι θα ξανασυναντηθεί, χρόνια μετά, έξω από το Plaza στη Νέα Υόρκη, όπου εκείνος είναι μαζί με μια “συνηθισμένη”, πανέμορφη, άψογα ντυμένη κοπέλα και εκείνη μοιράζει φυλλάδια, ως συνήθως - κατά των πυρηνικών όπλων, αυτή τη φορά. (Θυμάσαι και τη σχετική σκηνή από την τρίτη σεζόν στο Sex and the City, φαντάζομαι, όπου ο Big και η Carrie συναντιούνται έξω από το Plaza μετά τον αρραβώνα του με τη Natasha).
Η ατάκα που “σκοτώνει”: “Your girl is lovely, Hubbell”.

Der Himmel Uber Berlin (1987)
Παρακολουθώντας και προσέχοντας (ορατός μόνο από τα μικρά παιδιά) τους κατοίκους του δυτικού Βερολίνου, ο άγγελος Damiel (Bruno Genz) ερωτεύεται τη θνητή Marion (Solveig Dommartin) η οποία δουλεύει στο τσίρκο. Kαι επιλέγει να ανταλλάξει την αθανασία με μία ζωή μαζί της. Αν η πλοκή σου φαίνεται υπερβολικά γνωστή, είναι γιατί η ταινία City Of Angels, που γυρίστηκε έντεκα χρόνια μετά με τους Nicolas Cage και Meg Ryan στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, είναι remake του κατά το ήμισυ ασπρόμαυρου αριστουργήματος του Wim Wenders. Παραδόξως, το "πρωτότυπο" έχει happy ending – αλλά αυτός είναι ο λιγότερο σημαντικός λόγος για να το δεις, αν δεν το έχεις κάνει ήδη.
Η σκηνή που “σκοτώνει”: Η συνάντηση των δύο εραστών σε ένα live των Nick Cave and the Bad Seeds, ενώ η μπάντα παίζει το From Her To Eternity.

When Harry Met Sally (1989)
Μέσα σε μια περίοδο που μάλλον ξεπερνά κατά τι τα δέκα χρόνια, ο Harry (Billy Crystal) και η Sally (Meg Ryan) γνωρίζονται, αντιπαθιούνται, μισο-συμφωνούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, γίνονται ωστόσο φίλοι, ζευγαρώνουν με άλλους, κάνουν σεξ, τσακώνονται, συμφιλιώνονται, και εντέλει συνειδητοποιούν ότι είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Ευτυχώς, οι μεγάλοι έρωτες γίνονται και φανταστικές κωμωδίες. Λεπτομέρεια που απογειώνει το όλο θέμα, οι εμβόλιμες σκηνές ζευγαριών που είναι μαζί εδώ και χρόνια και αφηγούνται πώς γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν – με την τελική αντίστοιχη σκηνή του Harry και της Sally να κάνει τη διαφορά.
Η σκηνή που “σκοτώνει”: Προφανώς, η ιστορική πλέον σκηνή του προσποιητού οργασμού της Sally μέσα σε ένα κατάμεστο deli στο Μανχάταν.

Romeo + Juliet (1996)
Η προσαρμογή του θεατρικού του William Shakespeare από τον Baz Luhrmann με τον Leonardo DiCaprio και την Claire Danes στους ρόλους των δύο εραστών που δεν αγάπησε η μοίρα, ήταν αληθινά συναρπαστική όταν πρωτοπροβλήθηκε. Σήμερα, που ο μέσος θεατής είναι πλέον εξοικειωμένος με το χαρακτηριστικό καταιγιστικό στυλ του αυστραλού σκηνοθέτη, προλαβαίνεις να εκτιμήσεις διάφορες λεπτομέρειες, όπως π.χ. τις φανταστικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών που κάνουν τη μεταφορά στο σήμερα τουλάχιστον θεμιτή.
Η σκηνή που “σκοτώνει”: Η σκηνή του θανάτου, κάθε φορά.

Lost In Translation (2003)
Στο ίδιο ξενοδοχείο, στην ίδια ξένη πόλη, ο κινηματογραφικός σταρ Bob Harris (Bill Murray) και η βαριεστημένη νεαρή σύζυγος νεαρού φωτογράφου, Charlotte (Scarlett Johansson) βρίσκουν ο ένας στον άλλον κάτι πολύ παραπάνω από κάποιον για παρέα – κάτι πολύ παραπάνω ακόμη και από το μόνο πράγμα που “βγάζει νόημα” μέσα στο “ακαταλαβίστικο” Τόκιο. Μια απίστευτη ιστορία μέσα από την οποία, χωρίς να συμβεί τίποτα, συμβαίνουν τα πάντα, η δεύτερη μεγάλη ταινία της Sofia Coppola γίνεται μια από τις πιο συγκινητικές κινηματογραφικές καταγραφές του πλατωνικού έρωτα.
Η σκηνή που “σκοτώνει”: Η σκηνή του αποχωρισμού και η φράση που εκείνος ψιθυρίζει στο αυτί της, πάνω στην οποία υπάρχουν άπειρες θεωρίες. Η Coppola ισχυρίζεται πως ούτε εκείνη δεν ξέρει ποια ήταν η φράση, διότι ήταν αυτοσχεδιασμός του Murray.

The Notebook (2004)
Σε έναν οίκο ευγηρίας, ενώ ο Duke (James Garner) διαβάζει την ιστορία ενός παθιασμένου νεανικού έρωτα στην Allie (Gena Rowlands), συνειδητοποιούμε ότι ουσιαστικά προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή τη δική τους προσωπική ιστορία στο μυαλό της αγαπημένης του, η οποία πάσχει από άνοια. Στους νεανικούς ρόλους, προσέξαμε κάπως καλύτερα για πρώτη φορά τον Ryan Gosling και την Rachel McAdams Οι κριτικοί δεν ενθουσιάστηκαν, εμείς πάντως λατρέψαμε την ταινία - η οποία, μάλιστα έχει αποκτήσει τη (δικαιολογημένη, θα μπορούσα να πω) φήμη πως είναι ένα από τα λίγα αισθηματικά δράματα που κάνουν και τους άντρες να κλαίνε (μάλλον επειδή ο Noah είναι τόσο cool τύπος και παθαίνουν ταύτιση).
Η σκηνή που “σκοτώνει”: Ο νεαρός Noah ανεβαίνει πάνω στην κινούμενη ρόδα του λούνα παρκ και “εκβιάζει” την Allie να δεχτεί να βγουν ραντεβού.