Ο χαρισματικός ηθοποιός με το γοητευτικό φωτεινό βλέμμα δε φοβάται τις αναμετρήσεις, ειδικά με τον εαυτό του.
Ο Ορέστης Χαλκιάς μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, κυριολεκτικά μέσα στα καμαρίνια και στις περιοδείες, και για εκείνον ήταν σχεδόν αυτονόητο ότι θα γίνει ηθοποιός. Σπούδασε στο ΚΘΒΕ, όπου και δούλεψε για πάνω από δέκα χρόνια, μέχρι που με πίστη και επιμονή διεκδίκησε τη θέση του στα θεατρικά πράγματα της πρωτεύουσας. Και την κατέκτησε.
Διαβάστε Επίσης
Αυτό το καλοκαίρι πρωταγωνιστεί και πάλι στην Επίδαυρο, στην παράσταση Οιδίπους: Η ιστορία μιας μεταμόρφωσης: από το σκοτάδι στο φως. Πρόκειται για τις τραγωδίες του Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος και Οιδίπους επί Κολωνώ, που θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά ως ενιαίο έργο, με την υπογραφή του Γιάννη Χουβαρδά.
Μίλησέ μου για τον ρόλο σου;
Ερμηνεύω την Αντιγόνη, την κόρη του Οιδίποδα, και ταυτόχρονα τον Τειρεσία. Υπάρχει μια υπερβατική σύνδεση μεταξύ αυτών των ρόλων, αλλά δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα μεγάλο εγχείρημα και μια σπουδαία στιγμή του Γιάννη Χουβαρδά.
Το κείμενο της παράστασης είναι καινούριο και ανεβαίνει για πρώτη φορά. Ποια είναι για σένα η μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτό το έργο;
Η αρχαία τραγωδία είναι πάντα πρόκληση και ειδικά τώρα που θα ερμηνεύσω έναν γυναικείο ρόλο, μέσα από τον οποίο μιλάει και κάποιος άνδρας. Ο Τειρεσίας, σύμφωνα με τον μύθο, είχε υπάρξει και τα δύο φύλα!
Είναι η τρίτη σου φορά στην Επίδαυρο. Πώς αισθάνεσαι;
Κάθε παρουσία στην Επίδαυρο είναι σαν μια μικρή θεατρική Ολυμπιάδα. Πρέπει να προετοιμαστείς, να εκπαιδευτείς, να μάθεις κάθε φορά μια καινούρια γλώσσα, αυτήν της παράστασης αλλά και του σκηνοθέτη, ώστε να σταθείς σε αυτό τον ιερό χώρο.
Έχει ειδικό βάρος αυτός ο χώρος;
Έχει κάτι μαγικό. Είναι ένας χώρος στον οποίο χιλιάδες χρόνια πριν έχουν βρεθεί σπουδαίοι ερμηνευτές, είναι ένα ενεργειακό τοπίο, κάπως υπερφυσικό, θα έλεγα. Το "ειδικό βάρος" το φέρουν οι άνθρωποι. Εκείνοι που παίζουν, εκείνοι που κρίνουν και εκείνοι που βλέπουν μια παράσταση. Πάντως, νιώθω πως αυτός ο χώρος μας υπερβαίνει όλους. Είναι φιλόξενος και ευνοϊκός για τον ηθοποιό και πανέμορφος για τον θεατή.
Έχοντας πλέον πάνω από 15 χρόνια παρουσίας στο θέατρο, ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγεις έναν ρόλο;
Ευτυχώς, μέχρι στιγμής δεν έχει χρειαστεί να κάνω κάποια έκπτωση σε καλλιτεχνικό επίπεδο προκειμένου να μπορώ να πληρώσω το νοίκι μου. Κάπως με ευνόησε και η τύχη και μπορώ να επιλέγω με άλλα κριτήρια τις δουλειές μου, πέρα από το οικονομικό. Γενικά επιλέγω πολύ αυστηρά οτιδήποτε κάνω, ακόμη περισσότερο τώρα που έχω αυτή τη δυνατότητα. Κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη επιτυχία που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος είναι να μπορεί να επιλέξει τις συνεργασίες του.
Κυνηγάω, λοιπόν, πάντα τις συνεργασίες και όχι τα έργα. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν έργα που μου αρέσουν πολύ, αλλά με ενδιαφέρει περισσότερο να διαλέγω τους ανθρώπους με τους οποίους θα συνεργαστώ, γιατί εκείνοι είναι που φέρουν ένα όραμα για το κάθε έργο. Όταν διαισθάνομαι ότι σε μια δουλειά θα συνεργαστώ όμορφα, θα μάθω καινούρια πράγματα, θα γνωρίσω καινούριους ανθρώπους και κατά συνέπεια θα εξελιχθώ και θα αποκτήσω περισσότερα εφόδια για την επόμενη φορά, τότε την επιλέγω.
Μεγάλωσες κυριολεκτικά μέσα στο θέατρο, μιας και οι δύο σου γονείς είναι ηθοποιοί. Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θέλεις να τραβήξεις άλλο δρόμο;
Μόνο σαν αστείο. Δεν πίστεψα ποτέ ότι θα κάνω κάτι άλλο, γιατί από πολύ μικρός είχα ξεκάθαρη κλίση στην έκθεση, τη μίμηση, την πλάκα. Μεγάλωσα με τέτοια ερεθίσματα, που δεν υπήρχε περίπτωση να "γλιτώσω". Στην πορεία επαναστάτησα λίγο μέσω της μουσικής, αλλά και πάλι πρόκειται για μια τέχνη συγγενική με το θέατρο.
Στη Θεσσαλονίκη είχες μια μπάντα. Σου λείπει η μουσική;
Πάντα μου λείπει. Θα ήθελα πολύ να βρω και πάλι χρόνο και χώρο για τη μουσική στη ζωή μου. Το συγκρότημά μας στη Θεσσαλονίκη είναι τα Parafernelia. Το φτιάξαμε με τους κολλητούς μου τα χρόνια της εφηβείας και πάντα έβρισκα χρόνο για τις πρόβες και τα live. Μου λείπει πραγματικά.
Τι είναι αυτό που σου δίνει η μουσική και δε σου δίνει το θέατρο;
Απόλυτη ελευθερία! Φυσικά και στο θέατρο ο στόχος είναι να είμαι ελεύθερος, να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου μέσα σε αυτή τη συνθήκη, αλλά συνήθως υπηρετώ το όραμα κάποιου άλλου και μου αρέσει να είμαι το "εργαλείο" που χρησιμοποιεί για να εκπληρωθεί το όραμά του. Στη μουσική εκφράζω το δικό μου όραμα, εκεί νιώθω πως κανείς δε με κρίνει και μπορώ να εκφραστώ απολύτως ελεύθερα. Είναι αδιανόητη η χαρά που νιώθω όταν συνδέομαι με το κοινό, είναι απίστευτη η ενέργεια! Έχω μάθει να αγαπάω μέσω της μουσικής πολύ.
Χρόνο για τον εαυτό σου έχεις;
Επιλέγω να έχω. Για παράδειγμα, πέρσι επέλεξα να μην κάνω τηλεόραση, αλλά μόνο θέατρο. Παλιότερα λειτουργούσα περισσότερο σαν "μηχανή", δεν έπαιρνα ανάσα, δεν είχα ούτε ένα λεπτό ελεύθερο. Έτσι είχα μάθει να είμαι. Από τότε που ήμουν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος έκανα ασταμάτητα πρόβες, παραστάσεις... Μετά ήρθα στην Αθήνα, είχα γυρίσματα για την τηλεόραση και πρόβες ταυτόχρονα. Στη συνέχεια η αναγνωρισιμότητα έφερε μαζί της και την υποχρέωση να βρίσκομαι σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις.
Όλα αυτά για μένα ήταν τελείως φυσιολογικά. Έχω μάθει να είμαι στρατιώτης αυτού του επαγγέλματος. Πλέον, όμως, πιστεύω ότι το σημαντικότερο στη ζωή είναι να εκφράζεσαι τη στιγμή που θέλεις, με τον τρόπο που θέλεις. Και, αν χρειαστεί, να μπορείς να απέχεις, να μείνεις στο σπίτι σου, να μοιράζεσαι πράγματα με τον άνθρωπό σου, να έχεις τον χρόνο να απολαύσεις τη στιγμή και να οραματιστείς το μέλλον σου.
Την επιτυχία, την αναγνωρισιμότητα, την κυνήγησες ή ήρθε τυχαία;
Γενικά ποτέ δεν περιμένω απλά να μου συμβούν πράγματα, τα κυνηγάω και τα διεκδικώ. Πιστεύω ότι τα πάντα είναι θέμα επιλογών και οι επιλογές είναι ξεκάθαρα δικές μας. Κάποιες φορές μπορεί να με επιλέξει ένας σκηνοθέτης, όμως άλλες θα τον επιλέξω εγώ. Όχι γιατί είμαι κάποιος σπουδαίος, αλλά επειδή πιστεύω ότι είναι πιο υγιές να μην περιμένεις να σε διαλέξουν, αλλά να είσαι μέσα στα πράγματα, να επιλέγεις, να διεκδικείς.
Αυτό προϋποθέτει αρκετή αυτοπεποίθηση και να είσαι έτοιμος να δεχτείς και την απόρριψη. Αυτήν πώς τη διαχειρίζεσαι;
Είναι πολύ βαρύ πράγμα η απόρριψη. Η αλήθεια όμως είναι ότι στο θέατρο δεν έχω απορριφθεί σκληρά. Στο ΚΘΒΕ έχω παίξει σε περισσότερες από είκοσι παραστάσεις. Από όλες αυτές σε μία έτυχε να μην είμαι ευχαριστημένος και αυτή η μία ήταν και η αιτία που έφυγα από τη Θεσσαλονίκη. Μόνος μου διεκδίκησα να βρω μια επαφή και να έρθω στην Αθήνα.
Θέλω να σταθούμε λίγο στη συμμετοχή σου στη σειρά Maestro. Τι σου έμαθε ο ρόλος του Αντώνη; Πότε συνειδητοποίησες ότι αυτός ο ρόλος είναι και μια δυνατή φωνή κατά των προκαταλήψεων και του κοινωνικού ρατσισμού;
Αυτό το αντιλήφθηκα ακαριαία και σε εντελώς ανθρώπινο επίπεδο, γιατί άρχισα να λαμβάνω πάρα πολλά μηνύματα. Ένιωσα ότι κάνω κάτι που με υπερβαίνει. Ο Αντώνης είμαι εγώ, γιατί εγώ του έδωσα ζωή. Τα μάτια του, τα μαλλιά του, το πρόσωπό του... είμαι εγώ. Και σίγουρα μου έμαθε πολλά, αλλά του έμαθα κι εγώ. Μην ξεχνάς πως, όταν ανέλαβα τον ρόλο, ήμουν ήδη 30 χρονών και ας έπαιζα έναν εικοσάχρονο. Υπήρχαν ήδη αυτές οι αξίες μέσα μου, οι αξίες του ανθρώπου που παλεύει γι’ αυτό που αγαπάει. Κι εγώ έτσι πορεύομαι στη ζωή μου, σαν τον Αντώνη.
Υποστηρίζω πολύ αυτό που κάνω, αγαπώ τους ανθρώπους μου, είμαι εκεί για οποιονδήποτε φίλο μου όταν θα με χρειαστεί. Θέλω να εκφράζομαι και να μην κρατάω πράγματα μέσα μου. Αυτό που συνέβη με το Maestro δεν έχει ξαναγίνει στην ελληνική τηλεόραση. Ξαφνικά όλο αυτό έγινε κοινωνικό μήνυμα, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για κάτι τόσο απλό και όμορφο: δύο άνθρωποι οι οποίοι είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους, απλώς τυγχάνει να είναι του ίδιου φύλου. Τελικά, η ελληνική πραγματικότητα το είχε ανάγκη και εκ των υστέρων συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό είναι αυτό που έγινε.
Γιατί πιστεύεις ότι εξακολουθούμε ως κοινωνία να αντιμετωπίζουμε με τόση καχυποψία θέματα που αφορούν τη διαφορετικότητα;
Έχει να κάνει με τον βαθύ συντηρητισμό και την πατριαρχία. Μόνο λίγα χρόνια πριν η επανάσταση της γυναίκας ήταν να πατήσει το πόδι του γαμπρού στην εκκλησία, παραμένοντας όμως "δούλα και κυρά". Μπορεί πλέον αυτό να είναι κατακριτέο και οι γυναίκες να κρατούν απολύτως τα ηνία της ζωής τους, αλλά και πάλι φοβούνται να κυκλοφορήσουν μόνες τους τα βράδια και πάλι απειλούνται καθημερινά.
Έχεις υπάρξει ποτέ θύμα οποιασδήποτε μορφής βίας στον εργασιακό σου χώρο;
Ναι, έχω υπάρξει. Ως νέος ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος μαζί με άλλους συναδέλφους μου έχουμε υπάρξει ξεκάθαρα στόχος εργασιακού εκφοβισμού και τρομοκρατίας. Τότε ένιωσα ένα πολύ μεγάλο βάρος στο στήθος – και όχι μόνο για τον εαυτό μου, για όλους. Ενώ ήμασταν ταγμένοι στο θέατρο και το μόνο που θέλαμε ήταν να κάνουμε κάτι καλό, ξαφνικά βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα μιας διαμάχης εξουσίας.
Λένε για σένα ότι είσαι "η χαρά της ζωής". Στη δική σου ζωή τι είναι αυτό που σου δίνει χαρά, πέρα από τη δουλειά σου;
Η μουσική, ο έρωτας, οι φίλοι. Είμαι ανοιχτός στους ανθρώπους, μου αρέσει να συνδιαλέγομαι με κόσμο, να κάνουμε πλάκα, να συζητάμε... Στο στενό μου περιβάλλον όμως υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι. Μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Όταν αναπολείς την παιδική σου ηλικία στην Πυλαία, τι είναι αυτό που διαπιστώνεις ότι σου λείπει περισσότερο σήμερα;
Η ανεμελιά. Κάθε Σάββατο έπαιρνα την μπάλα και πήγαινα να παίξω ποδόσφαιρο με τους συμμαθητές και τους φίλους μου. Παίζαμε η μια γειτονιά εναντίον της άλλης και ξεχνιόμασταν, ακούραστοι και χαρούμενοι όλη μέρα. Τα πάντα ήταν ένα παιχνίδι.
Και στο σχολείο;
Δεν μπορώ να πω ότι λάτρευα το σχολείο, γενικά το θεωρούσα πάντα λίγο μια μικρή φυλακή. Ξεκάθαρα έμαθα πολύ περισσότερα τόσο για τον κόσμο όσο και για τον ίδιο μου τον εαυτό στη θεατρική ομάδα όπου συμμετείχα παρά στο σχολείο. Πιστεύω ότι η θεατρική παιδεία ωφελεί κάθε άνθρωπο και σε κάθε πτυχή της ζωής του– και δεν είναι απαραίτητο να θέλει κάποιος να γίνει ηθοποιός για να τη λάβει. Σε μαθαίνει να επικοινωνείς, να ακούς, να αγαπάς, να βλέπεις, να αντιλαμβάνεσαι τι υπάρχει πίσω από τις λέξεις.
Η επιτυχία μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο;
Δεν ξέρω, ανάλογα. Έχω δει μπροστά στα μάτια μου ανθρώπους να παίρνουν θέσεις εξουσίας και να αλλάζουν ριζικά, να μεταμορφώνονται τελείως. Σ’ εμένα το μόνο που άλλαξε είναι ότι πλέον μπορώ να επιλέγω λίγο πιο συνειδητά τις δουλειές μου, να μη με επιλέγουν μόνο. Αυτό όμως θεωρώ πως είναι μια καλή αλλαγή. Τώρα για κάποιους που έκαναν μια ξαφνική τηλεοπτική επιτυχία και άλλαξαν συμπεριφορά από τη μια μέρα στην άλλη δε φταίει η επιτυχία, μάλλον το σπίτι τους φταίει.
Πιστεύεις ότι έχεις τυχερό αστέρι;
Ναι, το πιστεύω. Το βαφτίζω "τύχη" αναγνωρίζοντας ότι κάτι στο σύμπαν κινείται σε σχέση μ’ εμένα και προσπαθώ κι εγώ με τον τρόπο μου να το τροφοδοτώ.
Ευχαριστούμε θερμά την Αίγλη Ζαππείου (aiglizappeiou.gr) για τη φιλοξενία.
