Κάθε Δευτέρα ένα νέο πρόσωπο μάς δίνει αφορμές για να (ξανα)αγαπήσουμε την Αθήνα
, "ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που φτιάξαμε με μερικούς καλούς φίλους πριν 2.5 χρόνια περίπου". Στο ενδιάμεσο πίνει καφέδες κι ακούει μουσική. "Ενίοτε παριστάνω και τον DJ. Αγαπώ το μπάσκετ, το ροζμπίφ και το Μπράιτον".
Όνομα: Παναγιώτης
Ιδιότητα: Δημοσιογράφος / Ραδιοφωνικός Παραγωγός
Τι αγαπάς στην πόλη: Το φως της. Τον καιρό της (αυτό την κάνει ακαταμάχητη). Το ότι Δευτέρα βράδυ αν θες να πιεις στις 3 η ώρα το βράδυ, κάτι θα βρεις. Το ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ του Νικηφόρου στα σύνορα Αιγάλεω-Αγίας Βαρβάρας. Τις οδούς Ακάμαντος στο Θησείο κι Εμπεδοκλέους στο Παγκράτι. Το σβήσιμο τις Κυριακές στο Nixon. Τις απογευματινές συνάξεις στο Galaxy. Τα ανοιξιάτικα μεσημέρια στη Λόλα στα Κάτω Πετράλωνα. Το Key bar. Τη Ριμπάουντ, αλλά να είμαι λίγο μεθυσμένος. Τα κορίτσια της. Την ομάδα της.
Και τι δεν αντέχεις: Τους Αθηναίους όταν βρέχει. Είναι επικίνδυνοι είτε κρατάνε τιμόνι, είτε απλά την ομπρέλα τους. Και είναι (είμαστε) πολύ εκνευρισμένοι.
Δεν θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς: Τους φίλους μου, τους δικούς μου ανθρώπους. Υπάρχουν πολλές ομορφότερες και πιο ενδιαφέρουσες πόλεις από την Αθήνα, αλλά χωρίς αυτούς..
Αγαπημένη συνήθεια στην πόλη: Να αράζω στο καφεζυθεστιατόριον Ολύμπιον της οδού Αναπαύσεως στο Μετς, χαζεύοντας την πλάσμα που παίζει κάποιο ματς και κρυφακούγοντας τις μυθικές ατάκες των καφενόβιων γέρων που δίπλα παίζουν τάβλι. Να πηγαίνω για φαγητό στη Γλυφάδα και μετά να περπατάω κάνοντας ανθρωπολογική παρατήρηση στο σπάνιο είδος των ατάραχων locals.
Ένας αστικός μύθος που πιστεύεις: Ότι όλοι οι Αθηναίοι έχουν κάποιον που ξέρει τα πράγματα «από μέσα» και μπορεί να σου πει (πάντα εμπιστευτικά και «μεταξύ μας») από τι ειπώθηκε σε ένα υπουργικό συμβούλιο μέχρι ποιο ματς ήταν στημένο την Κυριακή. Κι επίσης ότι όλοι οι Αθηναίοι έχουν κάποιο γνωστό σε νοσοκομείο που τους μεταφέρει με κάθε λεπτομέρεια τα σεξουαλικά ατυχήματα των σελέμπριτιζ.
Στην Αθήνα για 24 ώρες. Τι θα πρότεινες σε κάποιον να κάνει: Να πιει τούρκικο καφέ (και να τον ζητήσει ως ελληνικό). Να φάει πιτσίνια και παπουτσάκια. Να κατέβει σε διαδήλωση. Να παζαρέψει κλεμμένο iPhone στο Μοναστηράκι (και να μην το αγοράσει). Να μπει σε ταξί στην πιάτσα της Ερμού (και να πληρώσει με 50ρικο). Να τον γνωρίσει μια Αθηναία (ή ένας Αθηναίος) στη μαμά του. Να του χαρίσουν τον πρώτο δίσκο των Terror X Crew. Να αγοράσει κάτι από την Ηφαίστου και να του κάνουν καλύτερη τιμή χωρίς να του κόψουν απόδειξη. Να φάει σουβλάκι από τον Κώστα στην οδό Πεντέλης. Να πάει σε μέρος που Αθηναίοι μερακλώνουν με ελληνική μουσική. Να το ζήσει στα στενά.
Η τελευταία φωτογραφία που τράβηξες με το κινητό σου: Βαρβάκειος, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Δεν είναι η τελευταία κανονικά, είναι η τελευταία που αποκαλύπτει απόλυτα το γνήσιο φωτογραφικό μου ταλέντο.
Αν γινόσουν αυτόπτης μάρτυρας σε κάτι, τι θα ήθελες να ήταν αυτό: Στο Τριήμερο Ανεξάρτητου Ροκ στο Σπόρτιγκ τον Φεβρουάριο του 1981 ή στον τελικό του Ευρωμπάσκετ το 1987 ή στη μεταμεσονύχτια πορεία των ravers κόντρα στο Νόμο Παπαθεμελή στα 90s.
Το soundtrack της ζωής σου τώρα: Ε, εδώ και 10 μέρες για τους ευνόητους δυσάρεστους λόγους ακούω εμμονοληπτικά David Bowie. Το σβήνω με Roxy Music, με τους οποίους ποτέ δεν είχα κόλλημα και μάλλον αποκτώ τώρα.
Για ένα ρομαντικό δείπνο θα επέλεγες: Είναι ψυχαναγκαστικά τα ρομαντικά δείπνα εκτός. Σπίτι μου.
Comfort food στην Αθήνα: «Τα Καραμανλίδικα του Φάνη», Σωκράτους κι Ευρυπίδου και στον «Κρητικό» στην Κάνιγγος. Δεν είναι προφανώς τα δύο καλύτερα, αλλά είναι τα δύο πρώτα που θα πήγαινα τον Τόνι Μπουρντέν αν γύριζε επεισόδιο στην Αθήνα.
Μία πρόσφατη ανακάλυψη για την οποία νιώθεις περήφανος: Το καφενείο της Βιολέτας στην πλατεία Κυψέλης.
Ένα μυστικό για την πόλη: 9 στους 10 Αθηναίους γράφουν το lose, εννοώντας «χάνω», με δύο –o. Δε θα γίνουμε ποτέ το νέο Βερολίνο.
