Το λες και "ομοιότητα" αυτό το απίθανο ρούχο<br />
Το λες και "ομοιότητα" αυτό το απίθανο ρούχο
Κάθε φθινόπωρο, η προσοχή μου στρέφεται στο t-shirt. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, βέβαια, όλες τις εποχές, αλλά ειδικά τώρα μου αρέσουν, με βολεύουν, με ζεσταίνουν όσο ακριβώς χρειάζεται... Και επίσης, συνειδητοποιώ, αποτελούν το ρούχο στο οποίο "συμπίπτω" με τον Σταυρούκο μου.
Άλλη βασική κατηγορία, το t-shirt-σουβενίρ. Θυμάμαι σε ένα απαίσιο ταξίδι στην Κοπεγχάγη, αυτός ο teddy bear-Βίκινγκ που βρήκα του Σταυρούκου μου στο αεροδρόμιο ήταν το μόνο πράγμα που με έκανε να νιώσω καλά. Στη μαγευτική Νέα Υόρκη, από την άλλη, βρήκα την ιδανική παραλλαγή του κλασικού Ι <3 ΝΥ, με μια πινελιά από Mickey Mouse, στο Disney Store στην 5η λεωφόρο.
Και μετά υπάρχει το t-shirt-δώρο, και μάλιστα από πρόσωπο ιδιαίτερα αγαπημένο. Το ίδιο αυτό (υ)ψηλό πρόσωπο χάρισε στη μαμά αυτό το πολύ παράξενο κι αγαπημένο t-shirt-bandanna και στον Σταύρο ένα από τα πιο ωραία ταξιδιωτικά t-shirts που έχω δει: Από το Σαν Φρανσίσκο και συγκεκριμένα το φοβερό και τρομερό Αλκατράζ, παιδικό t-shirtάκι πάνω στο οποίο, με μια κόκκινη στάμπα-σφραγίδα, ο φέρων το μπλουζάκι απορρίπτεται με την αιτιολογία: "too cute"!
Συνέχεια στη σελίδα 2
Υπάρχει και μια ακόμη υπέροχη κατηγορία, το αγαπημένο μου t-shirt, που έλεγε κι εκείνο το αλησμόνητο σλόγκαν της πρώην κρατικής τηλεόρασης, το οποίο ήτο απ' τη ζωή βγαλμένο.
Για τον Σταύρο, σίγουρα είναι ο Bart Simpson. Όταν βρίσκεται στα άπλυτα ή στα αστέγνωτα / ασιδέρωτα, ενοχλείται πολύ. Για τη μαμά, αγαπημένο σίγουρα είναι αυτό το punk-rock t-shirt-λογοπαίγνιο Holiday In(n) Cambodia των Dead Kennedys (το οποίο έχει υποστεί και αμείλικτο customizing με το ψαλίδι - άλλος ένας λόγος να λατρεύει κανείς τα t-shirts).
Και δυστυχώς, ειδικά για τον Σταύρο και τους συνομίληκούς του, υπάρχει η κατηγορία "το t-shirt που δεν μου κάνει πια". θα μου λείψει πολύ σύντομα αυτό το t-shirt της Vivienne Westwood με την (πολιτικοποιημένη, όπως το συνηθίζει η dame) στάμπα "I'm not a terrorist / please don't arrest me", στο οποίο έκανα και μια ψαλιδιά στη λαιμόκοψη ώστε να του "μπαίνει" και φέτος. Τι ωραία που θα ήταν αν μερικά ρούχα μεγάλωναν κι αυτά μαζί μας...
