Η Madame Maman κοιτάζει φωτογραφίες με τον δικό της τρόπο, ως συνήθως
Θυμήθηκα τις δύο πρώτες μου φωτο με τα παιδιά μου. Και στις δύο φορούσα, εκτός από το πρήξιμο της ταλαιπώριας, κι εκείνο το φούξια της Shiseido
Μετά, είδα την ομοιότητα σε αυτές τις δύο φατσούλες με τα κλειστά ματάκια, στο μαιευτήριο (αριστερά ο Σταύρος, δεξιά το Κατερινάκι).
Η συνέχεια στη σελίδα ΙΙ
Αλλά οι δύο φωτογραφίες που μου τα έφεραν όλα αυτά στο μυαλό, είναι αυτές οι δύο.
Πάνω στην ίδια μπερζέρα του Βαράγκη, πρώτα εγώ και μετά ο Σταύρος, με το ίδιο βενετσιάνικο τραπεζάκι στο πλάι, με τριάντα και βάλε χρόνια διαφορά να χωρίζει τα δύο ενσταντανέ. Και η φωτογραφία του Σταύρου, σημειωτέον, δεν τραβήχτηκε επί τούτου. Όταν την είδαμε με τη Σταυρούλα, τη μητέρα μου, θυμηθήκαμε ότι υπήρχε και δική μου αντίστοιχη φωτογραφία. Η μπερζέρα στο μεταξύ είχε αλλάξει ύφασμα, το βενετσιάνικο τραπεζάκι δεν ήταν πια άδειο, και κατά μία εντελώς τραγική σύμπτωση μόλις προχτές η μπερζέρα αυτή, μαζί με μια δεύτερη ίδια, έφτασαν στο σπίτι μας με μια μεταφορική. Οι πρώτες γιορτές με την Κατερίνα έρχονται. Η Σταυρούλα πάλι θα (μας) λείπει.
xxxM.
Κι άλλη Madame Maman:
Εδώ, πάμε με baby feet και baby steps να ξανασηκωθούμε!
Εδώ, λίγα λόγια για το shaming του θηλασμού (ναι, ναι, υπάρχει τέτοιο πράγμα)
Και εδώ: Αν ξανακούσω να μου πουν «καλέ, ομόρφυνες εσύ!», θα εκνευριστώ, σας το λέω
xxxM.
Κι άλλη Madame Maman:
Εδώ, πάμε με baby feet και baby steps να ξανασηκωθούμε!
Εδώ, λίγα λόγια για το shaming του θηλασμού (ναι, ναι, υπάρχει τέτοιο πράγμα)
Και εδώ: Αν ξανακούσω να μου πουν «καλέ, ομόρφυνες εσύ!», θα εκνευριστώ, σας το λέω
