(Off the Record) Living la dolce vita

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα την τύχη να ταξιδέψω μέχρι την Ρώμη και να βιώσω για πρώτη φορά και εγώ το Ιταλιάνικο Dolce Vita. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία, κυρίως γιατί γνώρισα μια πόλη κυριολεκτικά αθάνατη που εάν βάλεις λίγη φαντασία μπορείς να την δεις έτσι όπως την έβλεπαν και την ζούσαν οι άνθρωπο πριν από 2.500 χιλιάδες χρόνια! Αν αυτό δεν είναι μαγικό τότε αλήθεια δεν ξέρω τι είναι. Είναι θα μου πεις και οι μακαρονάδες, οι ιταλιάνικες πίτσες, τα gelato, το κρασί και οι ατέλειωτες πιατέλες με τα εκλεκτά τυριά και αλλαντικά (όλα αυτά, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να τα απαθανατίσω για χάρη του blog, όμως κάθε φορά που έφθαναν μπροστά μου, το ξεχνούσα καθώς έδινα προτεραιότητα στο να πέσω με τα μούτρα επάνω τους με αποτέλεσμα να μην καταφέρω ποτέ να μεταφέρω την γευστική μου εμπειρία από την πόλη αυτή). 

Κατά τ᾽αλλα παρακάτω θα σου κάνω μια μικρή περιήγηση της Ιταλικής πρωτεύουσας, έτσι όπως την έζησα και την είδα μέσα από τα δικά μου μάτια. 

 

Το κολοσσιαίο Κολοσσαίο.

(Εγώ με φόρεμα και παπούτσια Zara, Σακάκι Milk & Honey και tσάντα & Other Stories)

-το σακάκι και η τσάντα δεν είναι η μόνη φορά που θα τα δεις εδώ-

H μεγαλοπρεπής Basilica Parrocchiale Santa Maria del Popolo.

Εγώ και παλι με πουλόβερ Zara, Γούνινο γιλέκο Liu Jo και σκουλαρίκια Elena Kougianou.

Περπατώντας τα δρομάκια της Ιταλίας, συνάντησα μπροστά μου πολλές μπουγάδες, η θέα των οποίων, μου έφερε στον νου κάτι από Fellini και παλιό Ιταλιάνικο κινηματογράφο. (Η κυρία στην προκειμένη, απλώς έβαλε ένα πλύντήριο τα λευκά, τίποτα παραπάνω). 

Ύστερα από μία απολαυστική, γευστική εμπειρία στο L'Osteria di Memmo κάπου πίσω από το Campo de Fiore.

 View from the top (Κάπου πιο πάνω από την Piazza di Spagna). 

Το καλύτερο πράγμα απ΄όλα βέβαια στην Ιταλιάνικη κουλτούρα, είναι το prosecco. Είναι σχεδόν αυτονόητο πως το μεσημεριανό τους διάλειμμα θα περιλαμβάνει ένα ποτήρι κρασί κάπου σε κάποια osteria της πόλης. 

Όσο για την μόδα, η μαγική αυτή πόλη φροντίζει πάντα να κρατάει ενήμερους τους πιστούς ακόλουθους της, με τις μαγευτικές βιτρίνες της Via Condotti.  

Κάπου λίγο πιο δίπλα από την Piazza del Popolo, δεσπόζει στην Via Della Penna το Hotel Locarno. 

Αξίζει όσο τίποτα ένας πρωινός καφές στον ήσυχο κήπο του, αλλά και μία βόλτα στην υπέροχη ταράτσα του. Εκεί μπορείς να απολαύσεις κυριολεκτικά την πόλη από ψηλά. 

(Εδώ, στον κήπο -όχι του Hotel Locarno- αλλά της Villa Borghese) 

Και μιλώντας για ξενοδοχεία, δεν γίνεται να μην αναφέρω το επιβλητικό Grand Plaza Hotel στην Via del Corso. 

Εάν ποτέ περνάς απ' έξω, μπες μέσα για να απολαύσεις ιδίοις όμμασι το rococo σκηνικό του καθιστικού του με τους πολυελαίους, τις τοιχογραφίες και την cinematic αίσθηση που σου αφήνει.

Φόρεμα Zara, Γούνινο Γιλέκο Liu Jo, Over the knee μπότες Stuart Weitzman

Σε έναν από τους ατελείωτους περιπάτους μου στην πόλη αυτή, έπεσα επάνω σε μία μπουτίκ με τσάντες. Δεν ήταν τόσο εκείνες που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον, όσο η ευλάβεια με την οποία ο κύριος αυτός καθόταν μέσα στο κατάστημα και κεντούσε τα χειροποίητα αξεσουάρ που κρεμόντουσαν σε ένα εντυπωσιακό installation στην βιτρίνα του. Αποφάσισα λοιπόν να μπω μέσα και να του μιλήσω. Εκεί ανακάλυψα πως πρόκειται για το brand της Ileana Licari, μίας σχεδιάστριας ελληνικής καταγωγής που δραστηριοποιείται παρέα με τον σύζυγο της στην Ιταλία. 

Οι εν λόγω couture bags αποτελούν σήμα κατατεθέν της.

Το οδοιπορικό αυτό θα το κλείσω όχι με τραγούδι ως συνήθως, αλλά με μία σκηνή. Την σκηνή από την ταινία La Dolce Vita (1960), του Federico Fellini, όπου η αείμνηστη Anita Ekberg βουτάει στην Fontana di Trevi, αποπλανώντας τον Marcello Mastroianni. Μία σκηνή- φόρος τιμής στο ιστορικό συντριβάνι, που δεν κατάφερα ποτέ να ρίξω εκείνο το κέρμα που ετοίμασα, καθώς το βρήκα άδειο από νερό και περιφραγμένο λόγω έργων συντήρησης που πραγματοποιούνταν εδώ και πολύ καιρό. (Το οξύμωρο βέβαια είναι πως μία ημέρα αφότου πήρα το αεροπλάνο της επιστροφής, η Fontana di Trevi άνοιξε, και ήταν πιο εντυπωσιακή από ποτέ!).  

Τα λέμε στο επόμενο post. Arrivederla!