«Ένα απρόοπτο περιμένουμε ζώντας. Και περιμένουμε προπάντων αυτό το περίφημο “αύριο”»
Με τη φυσικότητα της ποιήτριας και την απλή σοφία των 80 της χρόνων, η Κική Δημουλά διατύπωσε ό,τι πιο αισιόδοξο έχω διαβάσει εδώ και καιρό. Μέσα στη δίνη της πανομοιότυπης εναλλαγής ημερών, που πολλοί ορίζουν ως ασφαλές πέρασμα ζωής, έρχεται η επαναστάτρια του πνεύματος και σου λέει ότι αυτό που ζεις αποκτά νόημα μόνο όταν εκτρέπεται από την προκαθορισμένη πορεία. Σου υπενθυμίζει επίσης ότι, αν θα έχεις κάτι να διηγηθείς από την προσωπική σου πορεία μέσα στο χρόνο, αυτό θα είναι το απρόσμενο γεγονός.
Τότε που ταξίδεψες στην άλλη άκρη της γης για να ξεχαστείς, αλλά εκεί βρήκες κάποιον που αγάπησες πολύ. Αλλά κι εκείνη τη στιγμή που έμαθες ότι θα γίνεις μητέρα, όταν πολλοί ήταν εκείνοι οι επιστήμονες που σε είχαν διαβεβαιώσει για το αντίθετο. Κι εκείνη που –πώς να την ξεχάσεις;– σε ένα βρόμικο σταθμό μετρό του Παρισιού έπιασες κουβέντα με τον άνθρωπο που θα έδινε νόημα σε αυτό που θεωρούσες δουλειά μέχρι τότε.
Δε χρειάζεται πολλή σκέψη.
Και όλοι αυτοί είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ανέπνεαν μέσα στη ζωή τους. Δεν έμοιαζαν με τους άλλους, είναι αλήθεια, ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Αλλά με το χρόνο έμαθαν να μη στενοχωριούνται γι’ αυτό. Η κανονικότητα, δείχνουν οι καιροί, είναι υπερεκτιμημένο πράγμα. Τόσο, μα τόσο γοητευτική. Και τόσο, μα τόσο αδιάφορα βαρετή.
Σχετικά άρθρα:
The Editor's Blog
