Η εκδότρια της Madame Figaro μοιράζεται μαζί μας αυτά που καθορίζουν τη διάθεσή της τον Απρίλιο
"Aν θες να γεράσεις, σταμάτα να αλλάζεις". Μου το είπε πριν από λίγο καιρό σε ένα συνέδριο για την επανάσταση στο digital publishing ένας γκουρού παλαίμαχος των αλλαγών που κυριολεκτικά φαίνεται 20 χρόνια μικρότερος από την ηλικία του. Σε μια εποχή που το botox και το down aging αποθεώνουν την αιώνια νεότητα, η σκέψη του Πίτερ Κρέισκι, όσο οξύμωρη κι αν ακούγεται, είναι ταυτόχρονα και μια μεγάλη αλήθεια.
Με πιο lifestyle όρους το έχει πει και η Μπριζίτ Μπαρντό: «Τι θα ήμουν χωρίς τις ρυτίδες μου; Ένα φαντασμένο κοριτσάκι που γλείφει ακόμη παγωτό στο Σεν Τροπέ; Quelle horreur!». Τι φρίκη, δηλαδή.
Ό,τι κι αν σε κρατάει ξύπνια τις νύχτες (Είναι η υπαρκτή ή η ανύπαρκτη σχέση σου; Είναι το αν θα έχεις αύριο δουλειά; Και τι δουλειά; Είναι το πού «πας» γενικά;), θα σου έλεγα ότι έχεις την τύχη –ή την ατυχία, εσύ θα επιλέξεις– να ζεις σε ένα εντελώς αεικίνητο, τρομερά ευμετάβλητο και απρόβλεπτο παρόν. Όπου το θέμα σου σίγουρα δεν είναι το αν τα πας καλά με τις αλλαγές. Προαπαιτούμενο. Το θέμα σου από δω και στο εξής είναι το πόσο γρήγορα, πόσο δημιουργικά, πόσο out of the box πιάνεις τις αλλαγές και, κυρίως, πόσο inside the box τις εφαρμόζεις. Αλλαγή και εξέλιξη, έννοιες ευθέως ανάλογες.
Όλα αυτά ακούγονται πολύ θεωρητικά – και μάλλον είναι. Και σίγουρα είναι και πολύ υποκειμενικά. Αυτό που είναι πολύ ρεαλιστικό ωστόσο είναι η ανάγκη να κάτσεις να τα σκεφτείς λίγο παραπάνω. Να κάτσεις μόνη, χαλαρή στο σπίτι και κοιτώντας το ταβάνι να βάλεις τα αρχεία του μυαλού σου σε μια σειρά. Το ξέρω ότι το να μείνεις μόνη με τις σκέψεις σου μπορεί να σε φρικάρει – έρευνες στο Χάρβαρντ έδειξαν ότι αυτό είναι εξαιρετικά επώδυνο για πολλούς. Όμως εσύ δεν ανήκεις στο 83% που θα προτιμούσε ένα ηλεκτροσόκ προκειμένου να γλιτώσει από τη διαδικασία της σκέψης! (Απίστευτο, ε;) Είμαι σίγουρη ότι ανήκεις στο 17% που δεν έχει θέμα να κάνει κουβέντα με τον εαυτό του για κάτι τόσο σημαντικό όσο το να ανέβει στο επόμενο level. Με κάθε βεβαιότητα, ο εχθρός του καλού σου εαυτού είναι απλά η καλύτερή του βερσιόν.
Η Κική Δημουλά κατάφερε να πει όλα αυτά που ίσως διάβασες και ελπίζω ότι σε αφορούν χωρίς πολλά λόγια, αλλά με μεγάλη δόση αισιοδοξίας, όπως θα ήθελα βαθιά μέσα μου να τα έχω πει εγώ: «Κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια». Έτσι απλά, χωρίς αστερίσκους και χωρίς εξαιρέσεις. Ευτυχώς.
