Το Τραβόλτα στο Περιστέρι δεν παραμένει τυχαία επίκαιρο όταν μιλάμε για κορυφαία εμπειρία ψαροφαγίας στην Αθήνα εδώ και σχεδόν 10 χρόνια.
Μία δεκαετία είναι μεγάλο χρονικό διάστημα, ιδίως όταν μιλάμε για φαγητό. Κι όμως υπάρχουν μαγαζιά που όσο τα χρόνια περνούν, όχι απλώς δεν γίνονται παρωχημένα, αλλά κατορθώνουν να παραμένουν πάντα επίκαιρα και τελικά εξελίσσονται σε διαχρονικές αξίες. Το Τραβόλτα στο Περιστέρι θα κλείσει ακριβώς μία δεκαετία το Φεβρουάριο του ’22, και όμως είναι πάντα μεταξύ των πρώτων -αν όχι το πρώτο- μαγαζί που θα σου έρθει στο μυαλό, όταν αναζητάς να απολαύσεις καλό ψάρι και θαλασσινά, σε όποια γωνιά της πόλης και αν μένεις. Εάν αυτό δεν είναι επιτυχία, τότε τι είναι;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μάλλον θα έχεις ακούσει την υπέροχη ιστορία της γέννησης του Τραβόλτα, οπότε θα είμαι πολύ σύντομη για όποιον δεν έχει τύχει να τη γνωρίζει. Ένας ιδιαίτερος τύπος, ονόματι Τάκης Λαμπρόπουλος, ο οποίος ήταν δεινός χορευτής και όργωνε στις πίστες στα ‘80s και τα "90s (εξ ου και το ψευδώνυμο Τραβόλτα), είχε ανοίξει στο Περιστέρι μία "χαμοκέλα" (όπως τη χαρακτήρισε ο Σπύρος ή ο Βαγγέλης Λιάκος, συγνώμη αλλά δεν θυμάμαι ποιος εκ των δύο), η οποία σέρβιρε ένα πολύ basic αλλά πεντανόστιμο μενού με εξαιρετικό τηγάνι και ολόφρεσκο ψάρι, και το οποίο για πολλά χρόνια αποτέλεσε κυριολεκτικά το "hot-spot” για ψάρι και ούζο στην Αθήνα, καθώς οι πάντες είχαν περάσει και ξαναπεράσει από τα τραπέζια του. Δίπλα στο Λάκη, από τόσο δα παιδάκι, βρισκόταν ο "γιος" του Ανέστης Λαζάι, ο οποίος είχε μυηθεί σε όλα τα μυστικά της τέχνης του "μαέστρου" από πρώτο χέρι. Όταν λοιπόν πέθανε ο Λάκης, ο Ανέστης ένωσε τις δυνάμεις του με τους αδελφούς Λιάκου, με τους οποίους γνωρίζεται χρόνια ως πελάτες στο μαγαζί, και μαζί θα φτιάξουν το Τραβόλτα, όπως το ξέρουμε σήμερα. The rest is history! Ένα πράγμα θέλω να σου πω για το Τραβόλτα, που αν δεν έχει τύχει μέχρι σήμερα να επισκεφθείς, πρέπει οπωσδήποτε να το βάλεις στο πρόγραμμα και μετά είναι σίγουρο πως θα πας και θα ξαναπάς. Αυτό το ένα πράγμα λοιπόν που θέλω να σου πω, είναι πως πολύ σπάνια σε μαγαζί μου συμβαίνει -εμένα τουλάχιστον- να μην μπορώ να διαλέξω τι μου άρεσε περισσότερο. Δηλαδή πάντα βγαίνοντας από την πόρτα έχω μία σαφή εικόνα στο μυαλό μου ποια θα είναι η παραγγελία μου την επόμενη φορά που θα επιστρέψω. Ε εδώ δεν έχω, δεν μπορώ να πω, γιατί πραγματικά ό,τι δοκίμασα ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο. Και δοκίμασα πολλά, μα πάρα πολλά. Η πρώτη ύλη είναι κορυφαία και άκρως ψαγμένη (όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλα τα μαγαζιά όπου έχουν βάλει το χεράκι τους οι αφοί Λιάκοι), το τηγάνι είναι μαγικό, δεν έχω άλλη λέξη να χαρακτηρίσω ένα τηγάνισμα που δεν αφήνει στάλα λάδι αλλά μόνο γεύση σε κάθε σου μπουκιά, η σχάρα είναι κορυφαία και οι ιδέες άκρως πρωτότυπες και βαθιά δημιουργικές (με την ουσιαστική έννοια του όρου, όχι με κινήσεις άκαρπου εντυπωσιασμού) όπου χρειάζεται και συγκλονιστικά απλές όπου επίσης χρειάζεται.
Για να μη σε κουράζω λοιπόν άλλο, θα σου αναφέρω τα πιάτα που έχουν στοιχειώσει τον ουρανίσκο μου και σίγουρα θα υπάρχουν στην παραγγελία μου την επόμενη φορά που θα βρεθώ στα όμορφα λευκά τραπέζια κάτω από τις μουριές (πολύ σύντομα!). Πρώτο και καλύτερο θα θέσω τον παράγοντα "ωμά". Μαγικό σασίμι με ψάρι ημέρας και καθαρά μεσογειακό ταπεραμέντο, το οποίο "πειράζεται" μόνο από ένα μικρό touch wasabi που όμως τόσο πολύ του πάει, φανταστικό καρπάτσιο χταπόδι με μία συγκλονιστική φάβα (για την οποία θα ξαναμιλήσουμε λίγο πιο κάτω εκτενώς) και
Ταρτάρ μπαρμπούνι σε zero-waste λογική, αφού το ψαροκόκαλο και το κεφάλι έχει "ψηθεί" σε ξύδι και αλάτι και "ρουφιέται" μέχρι τέλους.
Κάπου εδώ θέλω να μιλήσουμε για την ταραμοσαλάτα. Και κάπου εδώ πρέπει να σου πω πως εμένα δεν μου αρέσει η ταραμοσαλάτα. Αυτή η αληθινή ταραμοσαλάτα, όπως μου τη χαρακτήρισαν, ήταν ένα ποίημα, που μαζί με το χειροποίητο ζεστό ψωμί της κουζίνας θα μείνει χαραγμένη στη γευστική μου μνήμη για πολύ καιρό.
Επιχείρημα ικανό να με φέρει από μόνο του ξανά εδώ (και να σου θυμίσω μένω πολύ μακριά!) ήταν το καπνιστό χέλι, τυλιγμένο σε λαρδί από ελληνικό μαύρο χοίρο, με φάβα Σχοινούσας. Ό,τι και να σου πω για αυτό το πιάτο, για τη γεμάτη και μεστή του γεύση, για την τέλεια υφή του, για το πως σε γέμιζε Ελλάδα, θα είναι λίγο. Αν υπάρχει ελληνικό κόμφορτ, είναι αυτό.
Εδώ στον Τραβόλτα λοιπόν έγινε "trend" και το θαλασσινό κοντοσούβλι, που σιγά σιγά το συναντήσαμε και σε άλλα μενού της πόλης. Το ψήσιμο γίνεται σε μικρές σουβλίτσες με τη λογική του ψησίματος του κεμπάπ (σε άλλα σημεία τραγανό και σε άλλα πιο μαλακό, ανάλογα με τη γειτνίαση στη φωτιά) και είναι πεντανόστιμο. Δοκιμάσαμε το (εικονιζόμενο) signature Κοντοσούβλι Καλαμάρι και ένα ακόμη με φιλεταρισμένα μπαρμπούνια και γόπες. Και τα δύο χαρακτηρίζονταν από το αριστοτεχνικό τους ψήσιμο και τη ζουμερή τέλεια υφή τους. Και τα δύο κάθε μέρα να τα έτρωγα, ποτέ δεν θα τα βαριόμουν.
Επίσης δυνατό χαρτί, μαζί με τη σχάρα στο ίδιο level ακριβώς, είναι και το τηγάνι του Τραβόλτα (το τηγάνισμε λέει γίνεται σε μαντεμένιο τηγάνι παλιάς κοπής και λογικής). Και εδώ που τα λέμε είναι δύσκολο πράγμα το τηγάνι, γιατί αν είναι βαρύ σε χαλάει, αν είναι πάλι πολύ ελαφρύ πάλι σε χαλάει. Εδώ λοιπόν σαν άλλη "χρυσομαλλούσα" που αναζητά τη χρυσή τομή, βρήκα το τέλειο τηγάνι. Τόσο ανάλαφρο που δεν αφήνει ίχνος λάδι ούτε καν στο χέρι σου (ναι ναι το πήρα με το χέρι!) σαν υποψία και τόσο μαγικό που έχει όλη τη νοστιμιά του τηγανητού χωρίς το βάρος του. Τηγανητή η Τσιπούρα με το θεατράλε στήσιμο (φωτό στο άνοιγμα), τηγανητή και η σαρδέλα με τη σος από παντζάρι που βλέπεις πιο πάνω. Το ένα πιο νόστιμο από το άλλο, μην με βάλεις να διαλέξω πραγματικά αδυνατώ.
Πολύ νόστιμη και η φρέσκια σουπιά με κριθαράκι και νιώτικη γραβιέρα, που ανακάτευες όσο ακόμη ήταν καυτό και μαγειρευόταν μαζί με το τυρί, δίνοντας ένα τέλεια δεμένο μείγμα νοστιμιάς και γεύσης.
Για το τέλος κράτησα τον υπέροχο μουσακά με γαρίδα, καλαμάρι, χταπόδι, μελιτζάνα, πατάτα, τα μπαχάρια του μουσακά και μία συγκλονιστική μπεσαμέλ με βουβαλίσιο γάλα και βούτυρο. Αν αντέξεις να φτάσεις και στα γλυκά, πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσεις το χειροποίητο Κιουνεφέ με βουβαλίσια μοτσαρέλα και καϊμάκι από βουβαλίσιο γάλα με καβουρδισμένο φιστίκι Αιγίνης και το Εκμέκ, ένα σιροπιασμένο τσουρέκι με κρέμα λευκής σοκολάτας, φιστίκι Αιγίνης και γλυκό του κουταλιού βύσσινο.
Info: Αρκαδίας & Αγίου Παύλου 33, Περιστέρι, τηλ. 2105719222
Για περισσότερα tidbits και γευστικές ανταποκρίσεις τη στιγμή που συμβαίνουν ακολουθήστε το @kounelly στο Instagram.
* Tidbit : a small piece of food
: a small piece of news or interesting information
