Το brand της Δανάης Γκριμοπούλου έχει γερές βάσεις στην κυκλαδίτικη λαϊκή τέχνη και την ελληνική παράδοση, προωθεί την γυναικεία δεξιοτεχνία και ακολουθεί slow fashion φιλοσοφία.
Η Δανάη Γκριμοπούλου είναι από τις περιπτώσεις Ελληνίδων σχεδιαστών που συνδυάζει στο νεοσύστατο brand της, Begrims, όσα έχει ανάγκη η μόδα τώρα. Βιωσιμότητα και αργή μόδα, διατήρηση της πολιτιστικής συνέχειας με στοιχεία της ελληνικής λαϊκής τέχνης και παράδοσης, όχι απλά να στεκόνται ως η κύρια έμπνευσή της, αλλά να ενδυναμώνουν και τον γυναικείο πληθισμό τεχνητριών που διατηρούν τις τεχνικές αυτές ζωντανές και ευέλικτες, άνετες γραμμές που δεν καταπιέζουν το σώμα.
Πολυπολιτισμικές αναφορές και κυκλαδίτικη λαϊκή τέχνη
Αυτή τη στιγμή η Δανάη μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Νότια Γαλλία. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε Fashion Design στο Polimoda της Φλωρεντίας και απέκτησε εμπειρία δουλεύοντας με διάφορα fashion brands σε Ευρώπη, Ηνωμένο Βασίλειο και Αφρική. Η σχεδιαστική της υπογραφή επηρεάζεται έντονα από τις πολιτισμικές ρίζες της. Ο παππούς της διατηρούσε κατάστημα με αθλητικά είδη και υφάσματα στην Ακτή Ελεφαντοστού, ενώ από την πλευρά του πατέρα της, οι αναμνήσεις από τα εργόχειρα της γιαγιάς της και οι αφηγήσεις για την Αθήνα των ’60s διαμόρφωσαν την αισθητική της.
Το 2024 λάνσαρε επίσημα το brand Begrims με τη συλλογή Homecoming, αφιερωμένη στις ρίζες της και στη χαμένη υφαντουργική κληρονομιά της Ελλάδας. Αυτό το καλοκαίρι επιστρέφει με τη συλλογή "The Fate" και για αυτή, όπως και για τη διαδρομή της μέχρι σήμερα, αλλά και για τη σημασία των κυκλαδίτικων κλωστοϋφαντουργικών τεχνικών, τα σύμβολα και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα μιλά στο madamefigaro.gr. Όλα τα κομμάτια των συλλογών της παράγονται σε μικρές ποσότητες στις Κυκλάδες, σε συνεργασία με τοπικές τεχνίτριες.
Γνώρισε τη Δανάη Γκριμοπούλου και το Begrims
Η συλλογή "The Fate” είναι ένας ύμνος στη μνήμη και στον μύθο. Τι ήταν αυτό που σε ενέπνευσε να αφηγηθείς ιστορίες μέσα από ρούχα;
Η δουλειά μου γενικότερα βασίζεται σε ιστορίες και συμβολισμούς. Με συναρπάζει η έρευνα και η σύνδεση του μύθου με την ύλη — πώς ένας θρύλος, μια τελετουργία ή μια λέξη μπορεί να μεταφραστεί σε ρούχο που μιλά στη σύγχρονη γυναίκα. Όχι ως αναπαράσταση του παρελθόντος, αλλά ως φυσική του συνέχεια στο παρόν. Με εμπνέει ο ελληνικός τρόπος ζωής και όλα όσα νιώθω πως σβήνουν σιγά σιγά: οι αφηγήσεις, τα έθιμα, οι παραδοσιακές τεχνικές, που κάποτε περνούσαν από στόμα σε στόμα. Αλλά και κάτι πιο άυλο, σχεδόν μαγικό, που είναι βαθιά ριζωμένο στην ελληνική κουλτούρα: οι προλήψεις, η πίστη, οι άγραφοι κανόνες του ενστίκτου. Εκείνα τα πράγματα που δεν βλέπουμε, αλλά νιώθουμε.
Ακριβώς γι’ αυτό ονόμασα τη συλλογή The Fate — Η Μοίρα. Μια δύναμη ανεξήγητη, υπόγεια, που σε καθορίζει χωρίς απαραίτητα να την έχεις επιλέξει. Αυτή τη σιωπηλή, σχεδόν μυστικιστική ενέργεια θέλησα να αποδώσω μέσα από τα ρούχα και τις τεχνικές που χρησιμοποίησα — κάτι που δεν φοριέται απλώς για την εικόνα, αλλά για το συναίσθημα και τη μνήμη που μεταφέρουν.
Το patchwork, τα τάματα, το κέντημα – η συλλογή ορίζεται από μία πλειάδα "χειροποίητων στοιχείων" συνυφασμένα με τη λαϊκή παράδοση. Τι συμβολισμούς κουβαλούν αυτά τα στοιχεία για σένα;
Η τεχνική του patchwork λειτουργεί για μένα σχεδόν τελετουργικά, σαν την δική μου μορφή διαλογισμού. Για ένα παντελόνι, ζωγράφισα και έκοψα στο χέρι πάνω από 400 μικρά λέπια, τα οποία έραψα ένα-ένα για να δημιουργήσω το τρισδιάστατο εφέ που είχα φανταστεί. Μόνο το ύφασμα αυτό μου πήρε περίπου 60 ώρες για να ολοκληρωθεί — κι αυτή η αφοσίωση και η αγάπη, νομίζω, είναι που δίνει στα ρούχα μου ενέργεια και ψυχή. Τα τάματα για μένα είναι προσωπικά σύμβολα δύναμης και προστασίας. Με συγκινεί η ιδέα ότι μπορείς να φοράς κάτι που σε ενισχύει, που λειτουργεί σχεδόν σαν αόρατη ασπίδα. Και όταν αυτά δημιουργούνται με πρόθεση, αποκτούν ένα είδος "μαγνητισμού".
Το κέντημα, με τη λεπτότητα και την υπομονή που απαιτεί, είναι μια ήσυχη μορφή αφήγησης. Κάθε μοτίβο αφηγείται μια ιστορία ή αποτυπώνει ένα αίσθημα. Δεν είναι κάτι στιγμιαίο ή αναλώσιμο. Χρειάζεται χρόνο, επιμονή και σεβασμό — και αυτό το κάνει πολύτιμο. Αυτά τα στοιχεία, για μένα, είναι τρόποι να συνδεθώ με το παρελθόν, να μεταφέρω κάτι βαθιά ελληνικό στο σήμερα. Τους δίνω νέα μορφή, νέο πλαίσιο, κρατώντας πάντα τον σεβασμό στην προέλευσή τους. Και φυσικά, όλα αυτά εκφράζονται με έναν προσωπικό, ανεπιτήδευτο τρόπο: με χιούμορ, έντονο χρώμα και τη ζωντάνια που θα ήθελα να έχουν τα ρούχα που φοράω κι εγώ.
Μεγάλωσες στην Αθήνα αλλά σπούδασες στο Polimoda και εργάστηκες σε διάφορες χώρες. Ποιο από αυτά τα περιβάλλοντα πιστεύεις ότι σε "έχτισε" περισσότερο σαν δημιουργό;
Νομίζω πως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήξερα ότι θέλω να ακολουθήσω έναν δημιουργικό δρόμο. Είχα πάντα την αίσθηση πως, αν δεν ασχοληθώ με αυτό που αγαπώ πραγματικά, δεν θα μπορέσω να υπάρξω αλλιώς. Κάθε τόπος και εμπειρία που έχω ζήσει μέχρι σήμερα έχουν παίξει ρόλο στο να κατανοήσω πιο βαθιά τον εαυτό μου — και μέσα από αυτό, να διαμορφώσω τη δική μου οπτική στη μόδα.
Η φοίτησή μου στο Polimoda, στη Φλωρεντία, ήταν ένα κομβικό σημείο. Πήγα αμέσως μετά το λύκειο, με πλήρη επίγνωση πως αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά απελευθερωμένη δημιουργικά — απέκτησα τα εργαλεία και τη γνώση που χρειαζόμουν. Δεν ήξερα ούτε να ράβω, ούτε να κάνω πατρόν, και όμως έμαθα τα πάντα από το μηδέν, με πάθος, ενέργεια και δίψα να εξελιχθώ.
Ιδιαίτερη σημασία είχε και το πιο πρόσφατο κεφάλαιο της ζωής μου: σχεδόν πέντε χρόνια μοιρασμένα ανάμεσα στο Παρίσι και το Grand-Bassam, ένα παραθαλάσσιο χωριό στην Ακτή Ελεφαντοστού, κοντά στο μέρος όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα μου. Ήταν ένα βαθιά προσωπικό όνειρο να δουλέψω εκεί — σε έναν τόπο που κουβαλά οικογενειακές μνήμες και συναισθηματικό φορτίο. Συνεργάστηκα με τοπικούς τεχνίτες, μυήθηκα σε παραδοσιακές τεχνικές όπως το batik (η τέχνη του σταμπωτού υφάσματος με κερί) και πειραματίστηκα με φυτικές βαφές. Δούλεψα με χειροποίητα υφάσματα, όπως το baoulé, και με τοπικά υλικά, όπως η raffia. Αυτές οι εμπειρίες με έφεραν ακόμα πιο κοντά σε μια δημιουργία που τιμά τη φύση, την πολιτισμική κληρονομιά και τη δύναμη του ανθρώπινου χεριού.
Η γιαγιά, ο παππούς, η Αφρική, η Ελλάδα, οι Κυκλάδες: ποια οικογενειακή μνήμη έγινε αφετηρία για το brand Begrims;
Όλες οι οικογενειακές μου μνήμες αποτέλεσαν το θεμέλιο για τη δημιουργία του Begrims. Το όνομα του brand δεν είναι τυχαίο: προέρχεται από το επίθετό μου, Γκριμόπουλου, αλλά και από το ρήμα "γίνομαι" — σαν ένα κάλεσμα για συμμετοχή σε μια προσωπική αφήγηση που σταδιακά γίνεται συλλογική.
Από τη μεριά της μητέρας μου, κουβαλώ τις αφηγήσεις της Αφρικής — εκεί όπου μετανάστευσε ο παππούς μου, ασχολούμενος με το εμπόριο υφασμάτων από το Παρίσι και διατηρώντας ένα κατάστημα με αθλητικά είδη στο Bouaké. Η μητέρα μου έζησε στην Ακτή Ελεφαντοστού μέχρι τα 22 της. Μέσα από τις ιστορίες της γνώρισα έναν κόσμο γεμάτο χρώμα, φύση και ένταση — έναν κόσμο που με επηρέασε βαθιά, ακόμα κι αν αρχικά τον γνώρισα μόνο μέσα από τα λόγια.
Από την πλευρά του πατέρα μου, οι εικόνες είχαν άλλο τόνο: η παλιά Αθήνα, αυθεντική και απλή. Θυμάμαι τη γιαγιά μου να ράβει στη ραπτομηχανή, φτιάχνοντας λευκά τραπεζομάντιλα με την τεχνική του κοφτού. Ήταν πάντα κοκέτα σαν γυναίκα. Στο σπίτι μας κρατάμε ακόμα χειροποίητα κομμάτια της — μικροί φορείς μνήμης, φροντίδας και ιστορίας. Και φυσικά, οι Κυκλάδες: παραθερισμός στην Πάρο. Εκεί έμαθα τη δύναμη της απλότητας. Το λευκό, το φως και την ηρεμία — εκεί γεννήθηκε η σύνδεσή μου με την ομορφιά που κρύβει η καθαρότητα και η λιτότητα. Το Begrims είναι, λοιπόν, ένα νήμα που ενώνει όλα αυτά τα προσωπικά μου κομμάτια, με βασικό σκοπό τη διατήρηση και την εξέλιξη των παραδοσιακών ελληνικών τεχνικών. Είναι κάτι παραπάνω από ρούχα — είναι ρίζες, ενέργεια και ιστορίες που συνεχίζονται.
Πώς επιλέγεις τις παραδοσιακές τεχνικές που θέλεις να ενσωματώσεις σε κάθε συλλογή; Τι ρόλο παίζουν οι συνεργασίες με τις γυναίκες τεχνίτριες στη Νάξο και αλλού;
Σε κάθε συλλογή, είτε ξεκινώ από μια αφήγηση — μια εικόνα, ένα συναίσθημα, ένα προσωπικό ή συλλογικό σύμβολο — είτε από μια τεχνική που με ενδιαφέρει να εξερευνήσω. Δεν επιλέγω απλώς μια παραδοσιακή μέθοδο για την αισθητική της αξία, αλλά για τη δύναμή της να κουβαλήσει και να μεταδώσει νόημα. Κάθε τεχνική γίνεται εργαλείο αφήγησης.
Στη συλλογή The Fate, όλες οι τεχνικές που χρησιμοποίησα είναι άρρηκτα δεμένες με την ιστορία που ήθελα να αφηγηθώ. Οι ασημένιες χάντρες παραπέμπουν στα παλιά πελοποννησιακά τάματα. Οι πούλιες, ραμμένες μία προς μία στο χέρι, αντανακλούν το φως όπως το φεγγάρι στην επιφάνεια του νερού. Τα patchwork υφάσματα δημιουργούν την αίσθηση δέρματος — σαν αυτό ενός ψαριού ή μιας γοργόνας. Η μεταξωτή οργάντζα, διακοσμημένη με πολύχρωμα αποκόμματα, θυμίζει σχοινιά καραβιού, που έχουν μαζέψει χρώματα από ταξίδια. Και η τεχνική του σταυρωτού — με τις κάθετες και οριζόντιες ρίγες — δημιουργεί ένα μοτίβο σχεδόν σαν πλέγμα μοίρας. Οι συνεργασίες μου με τις γυναίκες του Απεραθίτικου Συνεταιρισμού στη Νάξο είναι θεμελιώδεις. Εδώ και δύο χρόνια χτίζουμε μια βαθιά, ειλικρινή σχέση. Διαθέτουν ανεξάντλητη γνώση στις παραδοσιακές τεχνικές και τα τοπικά μοτίβα. Συχνά ανατρέχουμε μαζί σε παλιά σχέδια, τα οποία μπορεί να ενσωματώνω στη δουλειά μου, με μια σύγχρονη οπτική.
Αυτό που με συγκινεί ιδιαίτερα είναι η αίσθηση του χρώματος που έχουν. Οι συνδυασμοί τους είναι τολμηροί, ζωντανοί, νεανικοί — και τις εμπιστεύομαι. Άλλες φορές ζητώ κάτι απολύτως συγκεκριμένο για να υπηρετήσει μια αφήγηση· άλλες φορές αφήνομαι στις δικές τους ιδέες, και η συνεργασία παίρνει μια εντελώς νέα πορεία. Μέσα απ’ αυτή τη συνύπαρξη, έχω μάθει τι σημαίνει υπομονή, επιμονή, όριο. Είναι γυναίκες δυναμικές και γλυκές, βαθιά αυθεντικές. Μιλούν με ντοπιολαλιά, είναι πολιτικοποιημένες, με έντονη αίσθηση κοινότητας — στοιχεία που θεωρώ εξαιρετικά πολύτιμα στη σημερινή εποχή.
Αυτή την περίοδο συνεργάζομαι και με ένα ατελιέ χειροποίητων παπουτσιών. Είναι μια νέα, συναρπαστική εμπειρία για μένα, που πιστεύω θα εμπλουτίσει το έργο μου ακόμη περισσότερο. Ο στόχος μου είναι να συνεχίσω να χτίζω τέτοιες συνεργασίες με τεχνίτες και συνεταιρισμούς σε όλη την Ελλάδα — εκεί όπου η παράδοση δεν είναι απλώς κάτι παλιό, αλλά ένα ζωντανό παρόν και ένα δυναμικό μέλλον.
Μπορείς να μας μιλήσεις περισσότερο για την κρεβαταριά και την τεχνική του σταυρωτού;
Στην Ελλάδα, η υφαντική ήταν — και παραμένει — μία από τις πιο σημαντικές παραδοσιακές τεχνικές, βαθιά ριζωμένη στην ιστορία και την καθημερινότητά μας. Ο αργαλειός, γνωστός και ως κρεβαταριά, υπήρξε αναπόσπαστο στοιχείο κάθε σπιτιού. Δεν αντιπροσώπευε μόνο τον οικιακό βίο, αλλά και τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην τάξη, το χάος και το θείο. Η υφαντική δεν ήταν απλώς μια πρακτική δεξιότητα — ήταν μια συμβολική πράξη, ένας τρόπος να αφηγηθεί κανείς, να θυμηθεί και να δημιουργήσει.
Στη μυθολογία, οι Μοίρες παρουσιάζονται ως υφάντρες της ζωής, ελέγχοντας τις τύχες θεών και ανθρώπων. Η μεταφορά αυτή, του "νήματος της ζωής", δείχνει πόσο βαθιά είναι χαραγμένο το υφαντό στη συλλογική ελληνική συνείδηση. Από την Πηνελόπη, που ύφαινε και ξήλωνε το σάβανο για να αποφύγει τους μνηστήρες, μέχρι τον μίτο της Αριάδνης που οδήγησε τον Θησέα έξω από τον Λαβύρινθο, η υφαντική ήταν σύμβολο πίστης, μνήμης, καθοδήγησης και μοίρας.
Οι κρεβαταριές της Απεράθου είναι πολύ παλιές, χειροποίητες, παραδοσιακές κατασκευές με μικρό φάρδος. Αυτό σημαίνει ότι, για να δημιουργήσω μεγαλύτερες επιφάνειες υφάσματος, είναι απαραίτητη η τεχνική του patchwork — σαν ένα παζλ μνήμης και ύλης, που ενώνει κομμάτια διαφορετικά σε ένα νέο, ενιαίο δημιούργημα.
Η τεχνική του σταυρωτού είναι ένας απλός αλλά εξαιρετικά δημιουργικός τρόπος ύφανσης, όπου το μοτίβο προκύπτει από κάθετες και οριζόντιες ρίγες που τέμνονται μεταξύ τους, σχηματίζοντας σταυρούς — εξ ου και το όνομά της. Πρόκειται για ένα γεωμετρικό πλέγμα, ένα μοτίβο σταθερότητας αλλά και κίνησης. Το σταυρωτό είναι διπλό: χρησιμοποιούνται τέσσερα μυτάρια (τα μέρη του αργαλειού που κινούν τα νήματα του στημονιού) και δύο κλωστές σε κάθε δόδι (το πέρασμα του υφαδιού). Το αποτέλεσμα είναι ένα ύφασμα πιο πυκνό, σταθερό, με έντονο ρυθμό και υπέροχο στην υφή.
Η ανάγκη για βιωσιμότητα στη μόδα είναι πλέον πιο επιτακτική από ποτέ εξαιτίας της κλιματικής κρίσης. Ποια είναι η στάση σου απέναντι στη βιώσιμη μόδα σε προσωπικό επίπεδο αλλά και πώς αυτή ενσωματώνεται στο Begrims;
Σε προσωπικό επίπεδο, προσπαθώ να ζω με σεβασμό προς το περιβάλλον και να κάνω επιλογές με συνείδηση — από το τι θα φάω και τι θα φορέσω, μέχρι τη διάθεση και την ενέργεια που φέρνω στις ανθρώπινες σχέσεις και τις συνεργασίες μου. Αυτή η στάση περνά αβίαστα και στο BeGrims. Χρησιμοποιώ φυσικά υφάσματα όπως λινό και βαμβάκι, είτε οργανικής προέλευσης είτε μέσα από upcycled πρακτικές. Είμαι άνθρωπος που αγαπά το παλιό, τις αντίκες, και συχνά συλλέγω υπέροχα, παλαιά υφάσματα που ξαναζωντανεύουν μέσα από τις συλλογές μου.
Για μένα, το χειροποίητο δεν είναι απλώς μια αισθητική επιλογή — είναι στάση ζωής. Σημαίνει σεβασμό στον χρόνο, αφοσίωση, υπομονή και δημιουργία με μεράκι και αγάπη. Αυτό που για κάποιους θεωρείται "εμπόδιο" — ο αργός ρυθμός, η πολυπλοκότητα, η μοναδικότητα — για μένα είναι προτέρημα και ουσία.
Το Begrims δεν στοχεύει στη γρήγορη κατανάλωση, αλλά στη δημιουργία κομματιών που θα αγαπηθούν, θα κρατήσουν στον χρόνο, θα μεταφέρουν μνήμη και θα ξανασυνδέσουν τον άνθρωπο με την ουσία της ένδυσης. Γι' αυτό και πολλά κομμάτια θα είναι made to order — γιατί δεν θέλω να δουλεύω με στοκ, αλλά και γιατί κάθε κομμάτι απαιτεί φροντίδα, σκέψη και πολύ χρόνο για να ολοκληρωθεί. Ο καταναλωτής, πιστεύω, χρειάζεται να μορφωθεί ξανά γύρω από αυτή την προσέγγιση. Έχουμε συνηθίσει να τα παίρνουμε όλα έτοιμα και άμεσα — αλλά η αληθινή αξία βρίσκεται στη διαδικασία, στο χέρι, στην αναμονή, στη σύνδεση.
Ποια είναι η σχέση σου με τη μόδα;
Η μόδα είναι το βασικό εργαλείο έκφρασης της δημιουργικότητάς μου. Γι’ αυτό και η σχέση μου μαζί της είναι μια σχέση αγάπης και παιχνιδιού.
Τι είναι για σένα το προσωπικό στιλ;
Στιλ, για μένα, είναι μια μορφή μη λεκτικής επικοινωνίας της προσωπικότητάς μας με τον κόσμο γύρω μας. Εκφράζει τη διάθεσή μας, τις αξίες μας, όσα αγαπάμε και υποστηρίζουμε. Είναι βαθιά προσωπικό και άρρηκτα συνδεδεμένο με τον τρόπο που ζούμε — και με το πόσο αγαπάμε τη φύση. Το προσωπικό μου στυλ είναι ένας συνδυασμός κομψότητας με μια ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη διάθεση. Ένας αρμονικός διάλογος ανάμεσα σε αναπάντεχους χρωματικούς συνδυασμούς και διαφορετικές υφές. Αντιπροσωπεύει μια μοντέρνα, funky απόδοση της παράδοσης.
Υπάρχει κάτι ή κάποιος που να μην έχει σχέση με τον τομέα της μόδας, αλλά να αποτελεί από τις μεγαλύτερες επιρροές σου;
Σίγουρα οι γυναίκες αποτελούν για μένα μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Χαίρομαι που είμαι γυναίκα — ακόμη και με όλες τις δυσκολίες που αυτό συνεπάγεται — γιατί το βιώνω ως κάτι τιμητικό. Αγαπώ πολύ τις γυναίκες, με εμπνέουν καθημερινά, σε κάθε ηλικία και μορφή: με τη δύναμή τους, τη φαντασία, την αντοχή και την ευαισθησία τους.
Ποιον διάσημο σχεδιαστή (είτε εν ζωή, είτε όχι) θα προσκαλούσες σε δείπνο και πού θα τον πήγαινες;
Θα επέλεγα να καλέσω τον Jonathan Anderson και να τον φιλοξενήσω στη βεράντα του σπιτιού μου στην Πάρο. Θα δειπνούσαμε με σπιτικό φαγητό μαγειρεμένο από τη μητέρα μου, απολαμβάνοντας τη θέα και μια συζήτηση για πιθανές μελλοντικές συνεργασίες
Αν θα έπρεπε να περιγράψεις το DNA του brand με τρεις λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;
Το DNA του brand μου συνοψίζεται στην εξής φράση "Contemporary Romantics" / "Σύγχρονοι Ρομαντικοί".
Που μπορούμε να βρούμε το Begrims;
Οι συλλογές μου θα είναι διαθέσιμες στο e-shop μου προσεχώς.
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γιαννακάκης, Project Coordination: Κοραλλία Γρημοπούλου & Ελένη Περπερίδου, Models: Ντιμ Κοπς, Αγγελική Τζώλα
