Οι μεγάλες πρωταγωνίστριες της χρονιάς σε μία απολαυστική συνάντηση.
Ένα απόγευμα Σαββάτου του Νοεμβρίου στο Luckman Club του Soho House στο Δυτικό Χόλιγουντ συναντήθηκαν κάποιες από τις αγαπημένες μας πρωταγωνίστριες που θα γίνουν και το επίκεντρο της εποχής των βραβείων. Οι Angelina Jolie, Zoe Saldaña, Mikey Madison, Demi Moore, Tilda Swinton και Zendaya διεκδικούν βραβεία -κάποιες απέσπασαν ήδη στα Golden Globes- για τις ερμηνείες τους στα Maria, Emilia Pérez, Anora, The Substance, The Room Next Door, Dune: Part Two και Challengers αντίστοιχα. Λίγο πριν από την αντίστροφή μέτρηση για τα Όσκαρ βρέθηκαν γύρω από το ίδιο τραπέζι για το The Hollywood Reporter και έκαναν μία απολαυστική συζήτηση. Μαζί τους ήταν και τρία χαριτωμένα σκυλιά: μίνι μαύρο σνάουζερ της Zendaya, Noon, το μικροτσίχουα της Moore, Pilaf, και το κουτάβι τσιουάουα της Madison, Jam.
Κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους, την οποία συντόνισε η Rebecca Keegan, μίλησαν σχετικά με την επιβίωση και την ευημερία στο σύγχρονο Χόλιγουντ. "Πολλές γυναίκες στο παρελθόν δεν είχαν αυτό το τραπέζι", επισήμανε η Angelina Jolie για την ενίοτε μοναχική ζωή του να είσαι γυναίκα στις τέχνες. "Δεν είχαν κοινότητα με αυτόν τον τρόπο".
"Κάποιος στη ζωή μου είπε ότι δεν μπορούσα να τραγουδήσω. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ με είχε μπλοκάρει αυτό. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο δεν ήξερα τη φωνή μου. Δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ η ζωή αλλάζει τη φωνή σου, είτε πρόκειται για τη γέννα, είτε για το θάνατο, είτε για κάποιον που αγαπάς, είτε για την ασθένεια, είτε για οτιδήποτε άλλο. Αλλά κρατάμε πράγματα στο σώμα μας. Αλλάζουμε τον τρόπο που είμαστε. Και κάπου στην πορεία - είμαι 49 ετών - έχασα τη φωνή μου. Ήταν λοιπόν μεγάλο δώρο να έχω αυτούς τους επτά μήνες [εκπαίδευσης], να έχω κάποιον να μου κρατάει το χέρι και να με βοηθάει να πάρω μια βαθιά ανάσα και να προσπαθήσω να βγάλω ξανά ήχο" περιγράφει η Angelina Jolie για το πόσα έμαθε για τον εαυτό της μέσα από την ερμηνεία της Μαρίας Κάλλας.
"Αν δεν έχετε δοκιμάσει να τραγουδήσετε όπερα, το συνιστώ σε όλους, γιατί είναι το μόνο πράγμα που έχω κάνει ποτέ όπου χρησιμοποιείς όλο σου το σώμα, όλη σου τη φωνή και όλο σου το συναίσθημα. Και εμείς, ειδικά ως γυναίκες, πολύ σπάνια μας επιτρέπεται, μας ζητείται, μας ενθαρρύνεται να δίνουμε με όλη μας τη δύναμη. Προσαρμοζόμαστε στο δωμάτιο, στα παιδιά μας, στην κοινωνία. Κάτι στην πορεία μας διαμορφώνει, και δεν ξεσπάμε με τα πάντα. Η Μαρία Κάλλας είναι μια από εμάς. Ήταν γυναίκα και πέρασε πολύ χρόνο στη διαδικασία της μόνη της. Γι' αυτό και είναι τόσο ωραίο να κάθομαι εδώ, να τη σκέφτομαι και να συνειδητοποιώ ότι δεν είχε αυτό το τραπέζι. Πολλές γυναίκες στο παρελθόν δεν είχαν αυτό το τραπέζι. Δεν υπήρχαν τόσες πολλές γυναίκες που έκαναν ορισμένα πράγματα και δεν είχαν κοινότητα με αυτόν τον τρόπο. Ξαφνιάστηκα όταν ήρθα εδώ σήμερα. Τόσες πολλές από εμάς γνωρίζαμε η μία την άλλη. Δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ. Είναι αρκετά περίεργο" συνέχισε.
"Δεν έχουμε πολλές ευκαιρίες να συνδεθούμε με τη μορφή της κοινότητας και να προβληματιστούμε ως καλλιτέχνες. Μπορεί να είναι λίγο απομονωτική εμπειρία" συμπλήρωσε η Moore.
"Σας ενθαρρύνουν να είστε απομονωμένοι, σωστά; Συνήθιζε να υπάρχει αυτή η αντίληψη ότι έπρεπε πάντα να μένεις υπερ-εστιασμένος στο ταξίδι σου και να μην αναζητάς υποστήριξη. Ή να μην προσφέρεις υποστήριξη" δήλωσε η Saldana.
Και πρόσθεσε η Swinton: "Είναι μια τέτοια οφθαλμαπάτη, γιατί δεν είναι πραγματική. Θέλω να πω, όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικές είναι οι φίλες μας για εμάς. Είναι τα πάντα. Οι άνδρες δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχουν το ίδιο είδος συλλογικής συναίσθησης μαζί. Αυτό είναι δική τους υπόθεση. Και πρέπει να το καταλάβουν, αν είναι αλήθεια. Πιθανότατα δεν είναι αλήθεια, αλλά υπάρχει ένα περίεργο είδος μύθου γύρω από αυτό. Αλλά αυτό είναι ένα όμορφο τραπέζι, η αίγλη σε αυτό το τραπέζι - εκτός από εμένα. Αλλά αυτό πρέπει να ενθαρρύνεται, να ρίχνουμε απλά το αεράκι ως γυναίκες. Και επίσης όλη αυτή η ιδέα ότι οι γυναίκες δεν κάνουν ταινίες. Θέλω να πω, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι γυναίκες κάνουν ταινίες ως σκηνοθέτριες από την αρχή του κινηματογράφου. Η Lois Weber ήταν η πρώτη σκηνοθέτης το 1904 ή κάτι τέτοιο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αλλά υπάρχει ένα περίεργο είδος υπνωτισμού γύρω από αυτό. Υποτίθεται ότι όλοι πρέπει να το ξεχάσουμε. Και επίσης, υποτίθεται ότι πρέπει να είμαστε όλοι αντιμέτωποι μεταξύ μας".
"Αυτό είναι το θέμα - δεν πρόκειται για διαγωνισμό. Αυτή ήταν η ψευδαίσθηση, ότι όταν ένας ανεβαίνει, ανεβαίνουμε όλοι. Και ότι όταν περπατάμε στο μονοπάτι, όχι μόνοι μας, επεκτεινόμαστε επίσης εκθετικά" είπε η Moore στη συνέχεια.
"Η όλη ιδέα ότι υπάρχει χώρος μόνο για έναν μπορεί να ταιριάζει καλύτερα στους άνδρες ή στην κοινωνία των ανδρών, αλλά δεν νομίζω ότι ταιριάζει στις γυναίκες. Νομίζω ότι ξέρουμε πώς να το κάνουμε αυτό. Αυτό κάνουμε. Ναι. Ξέρετε, καθόμαστε γύρω από τα τραπέζια και συζητάμε και στηρίζουμε η μία την άλλη και γινόμαστε μάρτυρες η μία της άλλης" κατέληξε η Swinton.
Στη συνέχεια της συζήτησης η Zendaya αναφέρεται στο πόσο διαφορετικό είναι να παίζει πλέον ενήλικες γυναίκες. "Εργάζομαι από τότε που ήμουν παιδί και σκεφτόμουν: 'Περίμενε, ποια είμαι όταν δεν εργάζομαι; Έχω ζωή; Τι μου αρέσει να κάνω; Ποια είναι τα χόμπι μου; Ποια είναι η Zendaya εκτός από αυτό;'" αναρωτιέται.
"Είναι επίσης το ζήτημα της ταυτότητας. Όπως, 'Ποια είμαι χωρίς εμένα;' Επειδή αυτό που κάνουμε δεν είναι αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα. Αλλά αυτό χρειάζεται χρόνο για να το βρεις μέσα σου. Στην αρχή της ζωής, προσπαθείς να δεις τι μπορείς να κάνεις. Αν το βρεις αρκετά, τότε είναι που πρέπει να διαχωρίσεις και να ζήσεις και να έχεις μεγαλύτερη ισορροπία στην ύπαρξή σου. Και όταν έχεις ζήσει αρκετό καιρό, έχεις κάνει κάποια λάθη. Έχεις κάνει κάποιες αποτυχίες και έχεις επιβιώσει από αυτές. Αυτό είναι το πιο καταπληκτικό εργαλείο διδασκαλίας. Επιβίωση. Και μετά γίνεται όλο και καλύτερο και καλύτερο, όπως ξέρουμε" συμπληρώνει η Moore.
