Δόμνα Μιχαηλίδου: "Όταν κάτι το πιστεύεις, βρίσκεις τρόπο να το πραγματοποιήσεις"

Πώς είναι να είσαι γυναίκα και να εργάζεσαι σε έναν από τους πιο ανδροκρατούμενους χώρους; Πώς επηρεάζεται η ψυχολογία ενός ανθρώπου όταν είναι επικεφαλής της κυβερνητικής ομάδας που χειρίζεται μερικά από τα πιο ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα; Πώς αποφασίζει μια νέα κοπέλα να ασχοληθεί με την πολιτική; Πώς είναι η καθημερινότητα μιας πολιτικού, όταν κλείνει πίσω της την πόρτα του γραφείου της; Και ποιες οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει όταν το επόμενο πρωί βρεθεί ξανά εκεί; Η Δόμνα Μιχαηλίδου, Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και Υποψήφια Βουλευτής Α’ Πειραιώς και Νήσων έχει τις απαντήσεις... Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: 

Ποια είναι πιο έντονα ευχάριστη ανάμνηση της παιδικής σας ηλικίας;

ΔΟΜΝΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ: Οι καλοκαιρινές μου διακοπές στις Σπέτσες! Είναι το νησί των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Κάθε καλοκαίρι, η μητέρα, εγώ κι έξι αγαπημένες συμμαθήτριές μου περνούσαμε στο σπίτι της θείας μου στο Πηγάδι του Σταυρού, ένα γεμάτο 10ήμερο. Μπάνια, παιχνίδι μέχρι τέλους, ατέλειωτες βόλτες με παγωτά και ποδηλατάδες.

Και μετά η εφηβεία με τους καφέδες, ακόμα και τα πρώτα κρυφά ποτά! Τότε ήταν που ανακαλύψαμε και την αξία της κουβέντας. Ατελείωτες συζητήσεις, διαφωνίες και γέλια. Πολλά γέλια. Αυτή η κυρίαρχη αίσθηση ανεμελιάς είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι τα καλοκαίρια μου στις Σπέτσες. Και, φυσικά, δεν υπάρχει καλοκαίρι χωρίς τις Σπέτσες.

Πότε νιώσατε για πρώτη φορά ότι θέλετε να ασχοληθείτε με την πολιτική και πώς πήρατε την τελική απόφαση;

Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι στο οποίο η πολιτική βρισκόταν στην ημερήσια ατζέντα. Και οι δύο γονείς μου, κυρίως όμως ο πατέρας μου, ήταν βαθιά πολιτικοποιημένοι και εξέφραζαν ένα γνήσιο ενδιαφέρον για τα δημόσια πράγματα. Μοιραία λοιπόν, η σχέση μου με την πολιτική άρχισε να οικοδομείται από πολύ νωρίς.

Το 2016 αποδέχθηκα την τιμητική πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη να με συμπεριλάβει στους συμβούλους του για θέματα μεταρρυθμίσεων. Από τότε ξεκίνησε και η ενεργός εμπλοκή μου με την πολιτική. Όμως, η πρώτη φορά που ένιωσα ότι θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική ως πολιτικός και να εκτεθώ στην λαϊκή ψήφο, ήρθε πολύ αργότερα, κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο Υπουργείο Εργασίας. Η δουλειά στο υπουργείο ήταν για μένα ένα μεγάλο σχολείο. Διαπίστωσα στην πράξη ότι η πολιτική όταν ασκείται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, γίνεται εργαλείο επίλυσης κοινωνικών προβλημάτων και αποκατάστασης αδικιών. Ήρθα αντιμέτωπη με εκκωφαντικά κενά δεκαετιών και δέχθηκα προσωπικές επιθέσεις. Πείσμωσα. Για μένα, αυτά που καταφέραμε αποδεικνύουν ότι όταν κάτι το πιστεύεις, τότε βρίσκεις τον τρόπο να το πραγματοποιήσεις.

Πόσο σάς άλλαξε η ενασχόληση με την πολιτική;

Με έκανε πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο. Νιώθω και είμαι πολύ πιο ευαίσθητη και ενεργή απ' όταν ανέλαβα το Υφυπουργείο. Η δουλειά μου μού έχει δώσει ένα μέτρο. Στον πόνο, στη δυσκολία. Με βοήθησε να διαχειριστώ την αρρώστια και τελικά την απώλεια του πατέρα μου στα 69 του χρόνια από καρκίνο. Με έκανε να τη δω, όσο αβάσταχτη κι αν είναι, με ένα μέτρο. Όταν βλέπεις καθημερινά τόσο πόνο σταθμίζεις διαφορετικά τα πράγματα.

Νιώθετε ότι ως γυναίκα πολιτικός η κριτική που σας ασκείται είναι διαφορετική από αυτήν που ασκείται σε άνδρες συναδέλφους σας, κι αν ναι πού διαφέρει;

Το νιώθω και το γνωρίζω. Δεν είναι μόνος ο χώρος της πολιτικής. Δραστηριοποιούμαι σε ανδροκρατούμενα περιβάλλοντα από την πρώτη στιγμή της επαγγελματικής μου πορείας. Είναι αλήθεια πως οι γυναίκες καλούμαστε συχνά να αποδώσουμε δέκα φορές καλύτερα από έναν άνδρα για να δικαιολογήσουμε τη θέση μας. Ερχόμαστε, σχεδόν, καθημερινά αντιμέτωπες με σεξιστικά σχόλια και είμαστε υποχρεωμένες να εξηγούμε ξανά και ξανά τα αυτονόητα. Έχουμε δρόμο μπροστά μας μέχρι να ξεπεράσουμε αυτού του είδους τις αναχρονιστικές ιδέες, με τις οποίες πολλές φορές κι εγώ η ίδια έχω έρθει αντιμέτωπη. Από τον άνθρωπο που μου έδειξε τις θέσεις των γραμματέων όταν πήγα πρώτη μέρα στο Υπουργείο μέχρι τον κάμεραμαν που δυσκολεύτηκε να πιστέψει ότι είμαι στη θέση αυτή και με ρώτησε αν έρχεται η Υφυπουργός στην αίθουσα. Και είναι ακόμα πιο λυπηρό γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν το έκαναν με κακή πρόθεση, δεν κατάλαβαν ότι τα λόγια τους είναι σεξιστικά. Δεν νομίζω να γίνεται συζήτηση για το αν ένας άντρας συνάδελφός μου φοράει πουκάμισο ή ζιβάγκο. Αντιθέτως, έχουν σταθεί ουκ ολίγες φορές στο ντύσιμό μου κι όχι στο έργο μου στο Υπουργείο. Θα συνεχίσω να υψώνω τη φωνή μου με αφοβία. Και το ίδιο καλώ όλες τις γυναίκες να κάνουν. Μέχρι τη στιγμή που καμία δεν θα αποτελεί μειοψηφία στον χώρο εργασίας που επιλέγει.

Έχουν αλλάξει πράγματα στον τρόπο που διασκεδάζετε, φλερτάρετε και εκφράζεστε κοινωνικά από τότε που αναλάβατε καθήκοντα υφυπουργού;

Δεν θα το έλεγα. Τα καθήκοντά μου στο Υπουργείο δεν μου υπαγορεύουν μια άλλη συμπεριφορά. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος, είμαι η Πειραιώτισσα μαχητική Δόμνα, είτε δουλεύω σκληρά, είτε διασκεδάζω, είτε εκφράζομαι κοινωνικά και συναισθηματικά.

Τι αναζητάτε ως απαραίτητο στοιχείο σε έναν φίλο και τι σε έναν σύντροφο;

Στις διαπροσωπικές σχέσεις υπάρχει μια "μαγική" λέξη που τις κάνει στέρεες και διαχρονικές. Η λέξη αυτή είναι η αλήθεια. Η φιλία και η συντροφικότητα πρέπει να είναι και οι δύο σχέσεις που βασίζονται στην αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι κάποιες φορές. Ως γνήσια Πειραιώτισσα, είμαι πολύ ντόμπρα. Με τα καλά και τα κακά του. Μόνο λέγοντας την αλήθεια χτίζεις ειλικρινείς σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο/τραγούδι/ταινία/φαγητό;

Αγαπημένη μου ταινία είναι "Η παιδική ηλικία του Ιησού" (the Childhood of Jesus) του Νοτιοαφρικανού John Maxwell Coetzee. Διηγείται το αλληγορικό ταξίδι ενός άνδρα και ενός αγοριού σε μια δυστοπική χώρα με αποστολή την αναζήτηση της μητέρας του, που από μόνη της δίνει νόημα στην κατά τα άλλα τυχαία συνάντηση των δύο.

Αγαπημένο τραγούδι το Sinner Man της Nina Simone που συνδυάζει από την αγάπη της Simone για την ενορχήστρωση μέχρι τη μοναδική της ικανότητα να αναδεικνύει κοινωνικά προβλήματα.

"Τα παιδιά της χορωδίας" (Les Choristes), είναι μια αγαπημένη ταινία, πολύ συγκινητική και με υπέροχη μουσική, από τον Γάλλο σκηνοθέτη, Κριστόφ Μπαρατιέ. Η πλοκή εκτυλίσσεται σε ένα ορφανοτροφείο, με τον ταλαντούχο δάσκαλο μουσικής να δίνει στα παιδιά ξανά ζωή, μέσω της μουσικής, με την αγάπη, την επιμονή και το νοιάξιμό του. Όσο για το φαγητό, τρελαίνομαι για ντολμαδάκια και λατρεύω το κόκκινο και το λευκό κρασί. 

Ποιο είναι το σημαντικότερο στοίχημα που βάλατε ως υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων με ειδίκευση τα θέματα Πρόνοιας; Το κερδίσατε;

Στην Πρόνοια δεν υπάρχουν σημαντικά και ασήμαντα. Όταν έχεις απέναντί σου ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη, όλα είναι σημαντικά. Ωστόσο, όλες οι πολιτικές παρεμβάσεις και μεταρρυθμίσεις που δρομολογήθηκαν τα τέσσερα αυτά χρόνια εξέφρασαν την πολιτική απόφαση της κυβέρνησής μας και προσωπικά του Πρωθυπουργού να δοθεί έμφαση σε ενεργητικές πολιτικές, δηλαδή σε πολιτικές που διασφαλίζουν τα δικαιώματα των ευάλωτων συμπολιτών μας και αποσκοπούν στην κοινωνική ένταξη και επανένταξή τους.

Διότι η κοινωνική πολιτική δεν εξαντλείται στα επιδόματα. Τα επιδόματα είναι αναγκαία και πρέπει να δίνονται. Παράλληλα όμως το κράτος οφείλει να δημιουργεί τους όρους και τις προϋποθέσεις ώστε οι ευάλωτοι πολίτες να μπορούν να ζήσουν μια κανονική ζωή σύμφωνα με τις επιθυμίες τους. Για ‘μένα αυτό ήταν και το μεγάλο στοίχημα. Να στρέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση το τιμόνι της κοινωνικής πολιτικής και θεωρώ ότι το έχουμε κερδίσει. Η αποϊδρυματοποίηση των παιδιών, για την οποία δουλέψαμε σκληρά, η αποϊδρυματοποίηση των ατόμων με αναπηρία και το δικαίωμά τους στην ανεξάρτητη διαβίωση, η καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, είναι οι βασικοί πολιτικοί άξονες πάνω στους οποίους σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν οι πολιτικές μας. Έχουμε καταφέρει πολλά. Αναφέρω μόνο τρία αντιπροσωπευτικά παραδείγματα: 1200 παιδιά βγήκαν από τα ιδρύματα, ξεκίνησε η υπηρεσία του Προσωπικού Βοηθού για τα άτομα με αναπηρία, 800 ευάλωτοι συμπολίτες μας σε 43 δήμους της χώρας μπορούν να ενταχθούν στο πρόγραμμα "Στέγαση και Εργασία" και να διασφαλίσουν στέγη και εργασία. Ωστόσο χρειάζεται να γίνουν πολλά ακόμη και υπό αυτήν την έννοια το στοίχημα είναι διαρκές: να βγάλουμε όλα τα παιδιά από τα ιδρύματα, να κάνουμε ορατή την αναπηρία, να βλέπουμε τα άτομα με αναπηρία να συμμετέχουν στον δημόσιο χώρο, να διασφαλίσουμε αξιοπρεπή στέγη για όλους. Υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει. Και θα γίνει.

Τι σας συγκίνησε περισσότερο ως άνθρωπο από καταστάσεις που διαχειριστήκατε ούσα υφυπουργός;

Δεν θα ξεχάσω τα χεράκια ενός 8χρονου παιδιού σε μια δομή παιδικής προστασίας. Ήταν γεμάτα χαρακιές. Είχε αυτοτραυματιστεί όταν έμαθε ότι η οικογένεια στην οποία θα πήγαινε, τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη. Την προηγούμενη φορά που το είχα συναντήσει μου έδειχνε όλο χαρά τη ζωγραφιά που είχε κάνει. Μέσα σε ένα αεροπλάνο μαζί με τους θετούς γονείς του κι έναν σκύλο ταξίδευαν για να πάνε στο σπίτι τους. Αυτά τα λυπημένα μάτια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Μέσα στην αθωότητά του, το 8χρονο παιδί υπέδειξε στην Πολιτεία το χρέος της. Να βγάλουμε τα παιδιά από τα ιδρύματα. Και το κάναμε. Μέσα σε 4 χρόνια, βρήκαμε οικογένεια (θετή ή ανάδοχη) σε πάνω από 1.200 παιδιά (τα μισά από όσα ζούσαν σε ιδρύματα). Ο φυσικός χώρος για να μεγαλώνει ένα παιδί είναι η οικογένεια και αυτό είναι κάτι που τα παιδιά το νιώθουν. Στόχος μας μέχρι το 2027 να μην υπάρχει κανένα παιδί στα ιδρύματα.

Για ποιο επίτευγμα αισθάνεστε περισσότερο υπερήφανη από τότε που κατεβήκατε στον πολιτικό στίβο;

Το πιο σημαντικό μου επίτευγμα κι αυτό που με κάνει υπερήφανη είναι η ομάδα των συνεργατών μου. Και για να είμαι ειλικρινής κανένας και καμία τους δεν είναι κομματικό στέλεχος. Όλοι τεχνοκράτες, άνθρωποι της αγοράς και με υψηλότερους μισθούς στις προηγούμενες δουλειές τους. Άνθρωποι όμως που διακρίνονται για το πείσμα τους ότι θα τα καταφέρουμε. Κι αυτά τα τέσσερα χρόνια, όλες και όλοι μαζί, καταφέραμε πολλά. Χάρη στους συνεργάτες μου, στις άκοπες προσπάθειές τους και στις γνώσεις τους, ο απολογισμός του κυβερνητικού έργου στον τομέα της πρόνοιας είναι ο πιο πλούσιος των τελευταίων δεκαετιών. Συναντήσαμε δυσκολίες που έδειχναν ανυπέρβλητες, υπήρξαν εντάσεις, στεναχώριες και απογοητεύσεις, πάντα όμως καταφέρναμε να φτάνουμε στον στόχο μας.

Τι σας ξεκουράζει περισσότερο στο τέλος μιας κοπιαστικής ημέρας;

Ένα δείπνο ή μια καλή ταινία χαλαρά στον καναπέ, με ένα ποτήρι κρασί και καλή παρέα. Αποφόρτιση μέχρι το επόμενο πρωινό ξύπνημα και την επιστροφή στη σκληρή δουλειά.

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για Mόδα, Ομορφιά, Συγχρονη Ζωή, Πολιτισμό, Design και Γαστρονομία στο madamefigaro.gr