Ο Νίκος Κοντομήτρος ξεχωρίζει όσα είδε, δοκίμασε, άκουσε και ευχαριστήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε.
Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Τη νέα συλλογή της Ioanna Kourbela σε ένα show άκρως πολιτιστικό. Ανέκαθεν, πίστευα ότι η τέχνη είναι ικανή να συμπεριλάβει στο – αποδομημένο ή μη – σώμα της πολλές διαφορετικές εκφάνσεις. Δεν είναι μία. Δεν αποκωδικοποιείται ως μία και ενιαία. Δεν δομείται ως κάτι που μόνο ο ρεαλισμός μπορεί να συνθέσει – η φαντασία είναι το καύσιμο της δημιουργίας. Η τέχνη είναι παντού. Από τα εικαστικά και τις εκθέσεις σπουδαίων δημιουργών διεθνούς βεληνεκούς έως χορογραφίες εμπνευσμένες από τις κινήσεις και τα ένστικτα του ανθρώπου και φορέσιμα έργα, η τέχνη εντοπίζεται σε πολλούς τομείς χωρίς να διασπάται η ουσία της.
Μία τέτοια σπουδαία σύζευξη χορού και μόδας είχα την ευτυχία – όχι απλά τύχη – να παρακολουθήσω το βράδυ της Δευτέρας στο Metaphor Athens, εκεί που η Ιωάννα Κουρμπέλα παρουσίασε, στο πλαίσιο της 34ης Athens Fashion Week, τη νέα της συλλογή για τη φετινή άνοιξη και το καλοκαίρι, του οποίου το κύμα κάπως έφτασε στην ακτή και τη ζωή μας σχετικά νωρίς. Οι δημιουργίες της είναι απελευθερωτικές – όπως ακριβώς οι κινήσεις των χορευτριών που επί ανοιχτής σκηνής συμπαρασύρουν στη δόνησή τους τις ενδυμασίες που η ταλαντούχα κυρία Κουρμπέλα οραματίστηκε και εν τέλει συνέθεσε. Έχουν χρώμα – η εποχή και η ίδια το ζωή το επιτάσσει και η ψυχολογία το επιθυμεί. Είναι ανάλαφρες, όπως η ταξιδιάρικη ανθρώπινη ύπαρξη του θέρους – ένας μικρός έρως.
Εμβληματικές χορεύτριες της χώρας φορούν τα signature ενδύματα της "The time is now" - ο τίτλος της συλλογής - και χορεύουν στους ρυθμούς live μουσικής με τη χορευτική καθοδήγηση του Andi Xhuma. Σύγχρονη τέχνη. Η παρουσίαση ολοκληρώνεται και το ραντεβού δίνεται λίγα μόλις βήματα μακριά. Σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, τα αρχειακά χειροποίητα ρούχα του οίκου μόδας που συνέθεταν το White Collection Installation ξετυλίγουν την προσωπικότητά τους μπροστά στα μάτια μας. Το installation της νυφικής συλλογής θυμίζει ένα αέναο και ριζοσπαστικό ταξίδι στις αποχρώσεις του λευκού. Άλλωστε, η αγνότητα είναι στοιχείο πολιτισμού.
Δοκιμάσαμε:
Το ελληνικό μενού της δεκάχρονης Cookoovaya. Υπάρχουν ορισμένες συνθήκες στη ζωή, για τις οποίες έχεις μία ανεξήγητα θετική προδιάθεση, μία διαίσθηση ότι μόλις συναντηθείτε όλα θα κυλήσουν γαλήνια και απολαυστικά. Αυτό ακριβώς το good feeling, όπως αρκετοί νέοι συνάδελφοι θα έγραφαν σε κείμενό τους, είχα καλλιεργήσει για την Cookoovaya. Το εστιατόριο, το οποίο με ευφυείς κινήσεις, αλλαγές και αναθεωρήσεις παραδίδει μαθήματα σύγχρονης ελληνικής κουζίνας εδώ και δέκα πλέον – πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός; - χρόνια.
Το πρώτο κοκτέιλ – welcome drink σε ένα dinner με αληθινούς φίλους – πλησιάζει το τραπέζι και τις αισθήσεις μου. Αφετηρία του το μπαρ που διακριτικά, μα τόσο φανερά φιλοξενείται σε μόνιμη βάση στον πυρήνα του εστιατορίου. Απέναντι από μία κουζίνα εξαιρετικά ανοιχτή. Μπορείς να παρατηρήσεις κάθε κίνηση, να αντιληφθείς το ταξίδι των πρώτων υλών – ο σεφ και μοναδικός ιδιοκτήτης πλέον του εμβληματικού εστιατορίου, Περικλής Κοσκινάς δεν διαπραγματεύεται την ποιότητα και την φρεσκάδα τους – σε κάθε του σταθμό: από την απόκτηση, τη διαχείριση μέχρι την τελική τοποθέτηση εντός πιάτων που θυμίζουν αφαιρετικά έργα τέχνης.
Η αλήθεια είναι ότι στο νέο πρόσωπο – γιορτάζω, μα λίγο με πειράζω για να αλλάξω, το δόγμα – της Cookoovaya η αφαίρεση λειτουργεί επιπρόσθετα στην ολιστική εμπειρία που προσφέρει σε όσους και όσες πιστά την επιλέγουν. Ο χώρος έχει ελαφρύνει. Επιλέγοντας να διατηρήσει όσα έκρινε ο Περικλής και οι συνεργάτες του – η ομάδα επί της κουζίνας διατηρείται σχεδόν αναλλοίωτη ως προς τη σύνθεσή της εδώ και αρκετά χρόνια λεπτομέρεια που φανερώνει αρκετά, πως χρειάζεται να παραμείνουν, το designάτο προφίλ του εστιατορίου παραμένει επιβλητικό, άρτιο, με μία όμως προσιτή και φιλόξενη αύρα. Αδιαμφισβήτητα εύγευστη, όπως τα πιάτα που αριστοτεχνικά σερβίρονται μπροστά ή δίπλα σου.
Από την τσιπούρα carpaccio με γύρη άγριου μάραθου, yuzu και λεμόνι – αναζωογονητική και ισορροπημένα όξινη επιλογή σε κάθε κύτταρο του DNA της, έως την μπερδεμένη σε χτένι μα ξεκάθαρη ως προς το κράμα γεύσης που απελευθερώνει γαρίδα κοιλάδος, τα ωμά πιάτα της Cookoovaya έχουν τη δική τους ιστορία. Και τη διηγούνται χωρίς φανφάρες, χωρίς διαξιφισμούς. Με πραότητα και σοφία. Η ελληνική σαλάτα (εσω)κλείει στη σύνθεσή της βιολογικές ντομάτες, ξινομυζήθρα, ελαιόλαδο, ελιές αλμάδες και κρίταμο σε ένα πολυχρωματικό μείγμα, με την Αθηναϊκή επιλογή να φέρει στην επιφάνεια ναξιώτικη πατατένια γεύση.
Μία μπουκιά – εντάξει, μπορεί και περισσότερες – από το εθιστικό χταπόδι του μενού, το οποίο στην πρώτη του γνωριμία με τον επισκέπτη συστήνει ένα σύντομο πρόσωπο αποτυπωμένο στην επιφάνεια ψωμιού, φάβας και τριμμένης ντομάτας. Φωτογραφίσιμες σε βαθμό που κάθε Παρθένος θα λάτρευε, οι αγκινάρες αποτελούν ένα εκ των χαρακτηριστικότερων πιάτων του μενού. Με τα κυρίως να διακρίνονται για την πλήρη γεύση τους, το ψάρι ημέρας θα παραμένει για πάντα η αγαπημένη μου επιλογή σε wise cuisines. Ενδελεχώς καθαρισμένο, με τη συνοδεία τρυφερής πατάτας και ενός κρασιού από την πλούσια λίστα – πρέπει να δεις το σημείο που βρίσκεται η κάβα, παραπάνω δεν αποκαλύπτω – και στην Υγειά μας.
Επίλογος με τη χαρακτηριστική μπουγάτσα και μία αναποδογυρισμένη τάρτα αχλάδι με καραμέλα βουτύρου και παγωτό βανίλια. Φινάλε με ένα ειλικρινές εις το επανιδείν. Γιατί, όσους σε κερδίζουν με την παντοδυναμία της απλότητάς τους δεν τους αφήνεις να απομακρυνθούν από τη ζωή σου.
Ξεχωρίσαμε:
Τη νέα Greek Limited Edition της Breitling. Τη δεκαετία του 1960, το νέο – τότε – άθλημα της αυτόνομης κατάδυσης ήταν στη μόδα. Με βασικό ζητούμενο το συγχρονισμό και την παράλληλη – ανθρώπινη και υλικοτεχνική – επιβίωση εντός νερών ορμητικών, η Breitling αποφάσισε να δημιουργήσει ένα ρολόι με καθαρές γραμμές, ογκώδεις φωτεινούς δείκτες και μια στεφάνη υψηλής αντίθεσης για λόγους εξ' αρχής πρακτικούς.
60 και κάτι χρόνια μετά, διατηρώντας τον κορμό της σχεδιαστικής βάσης, το brand υψηλής ωρολογοποιίας που δεν διαπραγματεύεται την αισθητική του παρουσιάζει το καινούριο Superocean Automatic 44, μία ξεκάθαρα limited edition – η κυκλοφορία του περιορίζεται αποκλειστικά σε 250 επιλογές – εμπνευσμένη από την ενέργεια του ελληνικού καλοκαιριού. Στις σύγχρονες προσθήκες, περιλαμβάνεται η στεφάνη με κεραμική επένδυση και κάλυψη των δεικτών με Super-LumiNova® που επιτρέπει ακόμα πιο εύκολη αναγνωσιμότητα κάτω από το νερό.
Το Πάσχα στην Grecotel. Υπάρχουν ορισμένα ξενοδοχεία – πεντάστερα, κλασικά ή resort – που σου δημιουργούν μία αίσθηση φιλοξενίας από τη στιγμή που αφήνεις τα στοιχεία σου στη reception. Οι επιλογές της Grecotel διαθέτουν αυτό το χαρακτηριστικό. Με προσεγμένη αρχιτεκτονική, καλοκουρδισμένη κουζίνα στα εστιατόριά της – δεν είναι εύκολο, ούτε αυτονόητο για ένα ξενοδοχείο, καλοδεχούμενο savoir vivre και σεβασμό στην παράδοση, η Grecotel φροντίζει τις φετινές πασχαλινές μας διακοπές σε κάθε σημείο της επικράτειας. Προσωπικά, προτείνω το Corfu Imperial και το Eva Palace για Κερκυραϊκό ταμπεραμέντο και προσωποποιημένες εμπειρίες για μικρούς και μεγάλους ή μία βόλτα μέχρι το ανανεωμένο Cape Sounio. Χρόνια Πολλά!
Τα δέκατα γενέθλια του The Glass Of Brixton. Ενδυματολογικά, έχω τις αδυναμίες. Σε έναν ιδεατό κόσμο, ίσως και να μην μπορούσα στιγμή να σταματήσω να επιλέγω παπούτσια και γυαλιά ηλίου. Σε αυτό το σύμπαν, το ελληνικότατο – στηρίζουμε όσους δημιουργούν με όραμα και προοδευτική διάθεση – The Glass Of Brixton συνιστά ένα από τα brand που θα δεις να ντύνουν τα μάτια μου. Στο πλαίσιο της κολεξιόν Άνοιξη/Καλοκαίρι ‘24, το The Glass Of Brixton, ταξιδεύει στο Λονδίνο και παρουσιάζει την καμπάνια "Crate digging", έναν ύμνο στα θρυλικά δισκάδικα και στην "αναζήτηση των διαμαντιών", όπως αποκαλείται η αναζήτηση συλλεκτικών βινυλίων. Γυαλί, μουσική και φύγαμε για ένα καλοκαίρι μελωδικό με την creative υπογραφή του Νίκου Ράκκα.
Το νέο τραγούδι της Τάμτα. Αν με διαβάζεις συχνά – το ελπίζω – τότε θα έχεις συνειδητοποιήσει ότι το show που η Τάμτα παρουσιάζει στο Smut είναι ίσως το αγαπημένο μου στην post-covid εποχή. Σήμερα το πρωί, ως δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του (sic), βρήκα στη New Music Friday playlist του Spotify το νέο της single. Χορευτικό σε κάθε του νότα, αρμονικό ως προς τη φωνητική του υπόσταση, πλήρες ως προς την τελική σύνθεση. Α, και λιγότερο δυστοπικό σε σύγκριση με τον τίτλο του. Enjoy it!
