Πρεμιέρες, πολιτικά μηνύματα και το σίκουελ του Trainspotting 20 χρόνια μετά
Το 67ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου ξεκίνησε με μουσική. Τσιγγάνικη: Το Django, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Γάλλου παραγωγού Ετιέν Κομάρ (Ενώπιον Θεών κι Ανθρώπων), με πρωταγωνιστές τον Γαλλοαλγερινό ηθοποιό Ρεντά Κατέμπ (Προφήτης) και τη Σεσίλ ντε Φρανς (The Young Pope), έχει επίκεντρο την εποχή που ο θρυλικός τσιγγάνος μουσικός Τζάνγκο Ράινχαρτ βρισκόταν στο, κατεχόμενο από τους Ναζί, Παρίσι, πριν καταφέρει τελικά να σωθεί – σε αντίθεση με τους περισσότερους ομογενείς του –, περνώντας τα σύνορα για την Ελβετία, χάρη στη βοήθεια της Γαλλίδας ερωμένης του.
Μια μάλλον άτσαλη – ως αποτυχημένη – βιογραφία, όμως με πολύ έντονες μουσικές σεκάνς, και, αν μη τι άλλο, ήταν η πλέον κατάλληλη ταινία έναρξης σ' ένα ανέκαθεν πολιτικοποιημένο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Κάτι που οι δύο πρωταγωνιστές φρόντισαν να τονίσουν, τόσο στη συνέντευξη Τύπου, όσο και στις κατ' ιδίαν συνεντεύξεις που είχαμε μαζί τους (περισσότερα, όταν κυκλοφορήσει η ταινία στην Ελλάδα, από το φθινόπωρο του 2017). Σημείωση: Ο ρόλος της – γλυκύτατης - Σεσίλ ντε Φρανς, σαν μιας γυναίκας με ελεύθερο πνεύμα, που ζούσε τη ζωή της έτσι ακριβώς όπως ήθελε (και, τελικά, πλήρωσε γι' αυτό), βασίστηκε τόσο στη Λι Μίλερ, στην ηγερία των υπερρεαλιστών, όσο και στη Λορίν Μπακόλ (εμφανισιακά).
Δεν ήταν βέβαια μόνο οι παραπάνω σταρ που "φωτογράφισαν” τις πρακτικές Τραμπ. Τόσο η Μάγκι Γκίλενχαλ, μέλος της φετινής κριτικής επιτροπής, με πρόεδρο τον Πολ Βερχόφεν, όσο και ο Ρίτσαρντ Γκιρ που βρέθηκε εδώ για την τελευταία ταινία του, κατονόμασαν ευθέως τον Αμερικανό πρόεδρο. Γενικά, η κατάσταση στη σημερινή Αμερική μονοπωλεί τα πηγαδάκια στη Berlinale. Άλλωστε, το σαθρό έδαφος που υπάρχει κάτω από τις επιφανειακά "άγιες” αξίες της WASP οικογένειας - αλλά και το ευαίσθητο θέμα της διανοητικής διαταραχής - είναι και το θέμα της ταινίας του Διαγωνιστικού προγράμματος The Dinner/Το Δείπνο, του Όρεν Μόβερμαν (Στα Όρια), με εξαιρετικό καστ (Ρίτσαρντ Γκιρ, Λόρα Λίνεϊ, Στιβ Κούγκαν και Ρεμπέκα Χολ), που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χέρμαν Κοχ. Διπλασιάστε την ένταση των σκηνών από το "Θεό της Σφαγής” του Ρομάν Πολάνσκι κι έχετε πάρει μια ιδέα για το τι συμβαίνει σ' ένα από τα πιο φορτισμένα – και με την καλή και με την κακή έννοια - θρίλερ "δωματίου” που έχουμε δει εδώ και καιρό.
Υπέροχη φωτογραφία, πνευματώδεις διάλογοι, πειστική αναπαράσταση της παρισινής ατμόσφαιρας των 60'ς: Το Final Portrait, επίσης στο Διαγωνιστικό, είναι μια κινηματογραφική βιογραφία από τον Στάνλεϊ Τούτσι (που σκηνοθετεί πάλι μετά από μια δεκαετία) και η οποία αναφέρεται σε δυο εβδομάδες από τη ζωή του γλύπτη/ζωγράφου κ.ο.κ. Αλμπέρτο Τζακομέτι (τον υποδύεται ο Τζόφρι Ρας, ο οποίος μάλιστα βραβεύτηκε με την Berlinale Camera για το σύνολο του έργου του), όταν εκείνος δημιουργούσε, στο απόγειο της δόξας του, σ' ένα θεοσκότεινο, βρόμικο στούντιο στο Παρίσι και προσπαθούσε να τελειώσει -χωρίς μεγάλη επιτυχία - το πορτρέτο του φίλου του και κριτικού τέχνης Τζέιμς Λορντ (Άρμι Χάμερ).
Η πόρνη Καρολίν (Κλεμάνς Ποεζί), η νέα μούσα του καλλιτέχνη, η γυναίκα του (Σιλβί Τεστό), η ασθενική πρώην μούσα του κι αναμφισβήτητα το μοντέλο για τα πασίγνωστα αγάλματα του, καθώς και ο αδερφός του (Τόνι Σάλουμπ) συμπληρώνουν το στενό περίγυρο του ιδιοσυγκρασιακού, πολυσχιδούς καλλιτέχνη, που υπήρξε και κολλητός φίλος του Σάμιουελ Μπέκετ, με τον οποίο μοιράζονταν το ίδιο, κατάμαυρο, χιούμορ. Η ίδια η ταινία βρίθει χιουμοριστικών σκηνών και διαλόγων ("Γιατί καταχωνιάζεις τα χρήματά σου όπου να 'ναι;” "Γιατί δεν εμπιστεύομαι τις τράπεζες.” "Μα, είσαι Ελβετός!” και "Σκέφτεσαι ποτέ τον θάνατο;” "Βέβαια, καθημερινά. Πρέπει να είναι τρομερά συναρπαστική εμπειρία”). Όσο για τον Άρμι Χάμερ, εξελίσσεται στον πλέον ανερχόμενο νέο ηθοποιό, ο οποίος μάλιστα έχει εδώ και δεύτερη ταινία, ένα από τα hits του φετινού φεστιβάλ του Σάντανς, το Call me by your Name του Λούκα Γκουαντανίνο (Είμαι ο Έρωτας), με προγραμματισμένη προβολή στο παράλληλο Τμήμα Panorama, στα μισά της Berlinale.
Εννοείται, το μεγάλο γεγονός των πρώτων ημερών του φεστιβάλ - τουλάχιστον για τους σημερινούς σαραντάρηδες + -, ήταν η προβολή του T2 Trainspotting, της συνέχειας, είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά, του Trainspotting, της ιστορίας της "τριπαρισμένης” παρέας των Ρέντον (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ), του Σπαντ (Γιούαν Μπρέμνερ), του Sick Boy/Σάιμον (Τζόνι Λι Μίλερ) και του Μπέγκμπι (Ρόμπερτ Καρλάιλ), που έκανε διεθνή σταρ τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, τον Ντάνι Μπόιλ περιζήτητο σκηνοθέτη κι εμάς κολλημένους με το σάουντρακ για δεκαετ..εχμ, αρκετά χρόνια μετά.
Μπορεί και να μην χρειαζόταν το σίκουελ. Αλλά το να ξαναβλέπεις τους ίδιους χαρακτήρες μαζί στη μεγάλη οθόνη (και να μην ξεχνάμε και την Κέλι ΜακΝτόναλντ/Νταϊάν) είναι άκρως συγκινητικό κι ένα είναι σίγουρο, πως το "Choose Life” εδώ, με διαφορετικούς στίχους, έχει την ίδια δύναμη μ' εκείνο της πρωτότυπης ταινίας, ακόμα κι αν εκείνοι που ήταν τότε νέοι, είναι πια μεσήλικες – ή, μάλλον, ακριβώς γι' αυτό.
