Η Αγγελική Πασπαλιάτη μιλάει στη Madame Figaro για τη νέα της παράσταση αλλά και την πορεία της στην υποκριτική που όταν ήταν μικρή ήθελε να τη συνδυάσει με ιδιότητες όπως αυτή της μοναχής ή του ψαρά.
Στην προσωπική της ζωή η Αγγελική Πασπαλιάρη έχει ανέβει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πολλές κορυφές. Από το Μάτσου Πίτσου όπου βρέθηκε σε ένα από τα πολλά ταξίδια της μέχρι τους καθημερινούς αγώνες που χρειάζεται να δώσει για να βιοπαροριστεί. Φέτος, την συναντάμε σε μία άλλη κορυφή, αυτή της παράστασης που υπογράφει η Ειρήνη Φαναριώτη και ανεβαίνει στο θέατρο Αργώ. Ο τίτλος της είναι "Στην κορυφή του κόσμου, εκεί να με πας" και έχει ήδη καταφέρει να κερδίσει το κοινό που συμμετέχει στη δράση του έργου με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Λίγο μετά την πρεμιέρα, η Αγγελική Πασπαλιάτη μιλάει στη Madame Figaro για την ιδιαίτερη ηρωίδα της αλλά και την πορεία της στην υποκριτική που όταν ήταν μικρή ήθελε να τη συνδυάσει με ιδιότητες όπως αυτή της μοναχής ή του ψαρά. Επίσης, εξηγεί γιατί θεωρεί πως ένας καλλιτέχνης έχει υποχρέωση να παίρνει θέση σε κοινωνικά ζητήματα.
Ήξερες όντως από τριών ετών ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;
Η πικρή αλήθεια είναι πως η ιστορία μου είναι πιο γραφική κι από την Πλάκα και είναι μια πολύ κοινή ιστορία μεταξύ των συναδέλφων μου. Όντως ήθελα να γίνω ηθοποιός από τριών ετών χωρίς καλά καλά να έχω καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει. Κατά καιρούς συνδύαζα την πρώτη αυτή, και τελική καθώς φάνηκε, επαγγελματική επιλογή με άλλα επαγγέλματα. Ηθοποιός – κειμηλιοθήρας, ηθοποιός – αρχιτέκτονας, ηθοποιός – ψαράς, ηθοποιός – ιστορικός και ηθοποιός – μοναχή.
Μετακινήθηκε καθόλου αυτή η επιθυμία σου μέσα στα χρόνια;
Η επιθυμία έγινε ανάγκη όσο μεγάλωνα. Η ανάγκη δεν είναι διαπραγματεύσιμη, δεν μετακινείται. Ή μάλλον μετακινείται μονάχα με σκοπό να επαληθευτεί, να βρει τρόπο να εκπληρωθεί. Πολύ συχνά όμως αναμετριέμαι με αυτή την ανάγκη, κρίνω αν συνεχίζει να υπάρχει ως ανάγκη ή αν έχει μεταβληθεί σε κάτι άλλο, κάτι λιγότερο, που δεν της επιτρέπει να υπάρξει ως κινητήριος δύναμη.
Χρειάστηκε να κάνεις θυσίες για να είσαι σήμερα ηθοποιός;
Μα είναι ένα ξεκάθαρα ταξικό επάγγελμα, όπως όλα τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα σε αυτή τη χώρα με τη μηδενική πολιτιστική πολιτική. Αν δεν προέρχεσαι από ένα εύρωστο οικονομικά περιβάλλον θα κληθείς να κάνεις μόνο θυσίες για να επιβιώσεις. Θα θυσιάσεις ψυχική αντοχή και ξεκούραση για να μπορέσεις να κάνεις δύο και τρεις δουλειές, πολλές φορές άσχετες με το αντικείμενο σου. Θα χρειαστεί να θυσιάσεις την ηρεμία σου που θα ψάχνεις 2-4 φορές το έτος για δουλειά. Θα πρέπει πολλές να αναχαιτίσεις τον καλλιτέχνη εαυτό σου προκειμένου να βιοποριστείς. Εγώ προέρχομαι από την εργατική τάξη και εκεί παραμένω. Μόνο θυσίες έχει χρειαστεί να κάνω. Τίποτα και ποτέ δεν ήρθε εύκολα.
Για τις γυναίκες, είναι πιο δύσκολα τα πράγματα στον χώρο ή θεωρείς ότι για τις νέες γενιές απολαμβάνουν τις αλλαγές που ίσως έφερε το MeToo;
Σε κάθε χώρο είναι πιο δύσκολά τα πράγματα για τις γυναίκες. Αυτό γίνεται πια ολοφάνερο. Φυσικά και το MeToo έφερε αλλαγές που όλες οι γενιές μπορούμε να απολαύσουμε αλλά υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος μπροστά μας και δυστυχώς μοιάζει να γίνεται όλο και πιο δύσβατος, όλο και πιο μακρύς. Μιλούμε στην εποχή που ανακινείται το ζήτημα των αμβλώσεων λες και μπήκαμε σε χρονομηχανή και μεταφερθήκαμε 50 χρόνια πίσω. Μιλούμε ως πολίτες μιας χώρας που δεν αναγνωρίζει νομικά τη γυναικοκτονία. Μιλούμε ενώ ακόμα οι έδρες και οι εισαγγελείς στα δικαστήρια ρωτούν τις επιζήσασες βιασμού τι φορούσαν τη στιγμή του βιασμού.
Θεωρείς "υποχρέωση" για έναν καλλιτέχνη να παίρνει θέση σε κοινωνικά ζητήματα;
Προσωπικά, θεωρώ υποχρέωση όλων μας να είμαστε ενεργοί πολίτες και να παίρνουμε θέση. Αλλιώς στα μάτια μου λογιζόμαστε ως άχθος αρούρης, βάρος της γης. Επομένως, για εμένα η τέχνη είναι ταυτόσημη με την πολιτική ενέργεια. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον όντως καλλιτέχνη που να μην παίρνει θέση σε κοινωνικά ζητήματα.
Ονειρεύεσαι ρόλους ή συνεργασίες;
Ονειρεύομαι, φυσικά. Μα πιο πολύ ονειρεύομαι να ξυπνήσω μια μέρα και να έχουν συντελεστεί τόσο ριζικές αλλαγές στη χώρα που ζω ώστε να λογαριάζει εμένα και τους συναδέλφους μου εξίσου εργαζόμενους με υποχρεώσεις και δικαιώματα όπως οι υδραυλικοί και οι γιατροί και οι μανάβηδες. Ονειρεύομαι να ξυπνήσω σε μια χώρα που θα επενδύει στον πολιτισμό της και οι ιθύνοντες της θα αναλογίζονται πως αν για κάτι μένουν στην Ιστορία τα κράτη αυτό μάλλον είναι πολύ περισσότερο ο πολιτισμός παρά οι ξενοδοχειακές μονάδες.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Ειρήνη Φαναριώτη;
Όπως θα ήταν ωραίο να προκύπτουν όλες οι συνεργασίες. Η Ειρήνη κάλεσε σε ανοιχτή ακρόαση ηθοποιούς όλων των φύλων και των ηλικιών. Είχα δει προηγούμενες δουλειές της και είχα ενθουσιαστεί οπότε πήγα στην ακρόασή της με την ελπίδα να μπορέσουμε να συνεργαστούμε.
Τι σε συγκινεί περισσότερο στο κείμενο της παράστασης;
Θα μπορούσα να μιλώ ώρες για το κείμενο της παράστασης. Τίποτα δεν με συγκινεί περισσότερο από το ρίσκο που φανερώνει αυτό το κείμενο. Από το γεγονός ότι τίποτα δεν μπορείς να προβλέψεις που και πως θα καταλήξει. Η γενναιότητα και τη γενναιοδωρία του κειμένου με συγκινούν και με εκπλήσσουν ακόμα το ίδιο, όπως την πρώτη ημέρα που το διάβασα.
Ποιο είναι το πιο ωραίο σχόλιο που έχεις δεχθεί για την ηρωίδα σου;
Ότι είναι ανυπόφορη και αντιπαθητική αλλά τελικά σκέφτεται πολύ σωστά.
