Αόρατα Νήματα: Μία έκθεση που δεν πρέπει να χάσεις!

” Tool box II “, μικτη τεχνικη, 50Χ50

Αυτά τα «Αόρατα Νήματα» του τίτλου, στην έκθεση είναι εντελώς ορατά. Και είναι οι πρωταγωνιστές της «ζωγραφικής» της αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έτσι, τις εικαστικές της συνθέσεις που εκτίθενται στους τοίχους της γκαλερί, μαγνητίζοντας το βλέμμα, παραμένοντας ανοιχτά σε ερμηνείες, εκπέμποντας ταυτόχρονα και ένα μυστικό κώδικα. Αυτόν που περνάει πρώτα από την ερώτηση «πως φτάνει ένας καλλιτέχνης μέχρι εκεί;». Και ίσως αυτά ακριβώς τα νήματα να οδηγούν και στην απάντηση που διατύπωσε η Στέλλα Μελετοπούλου: «σιγά σιγά, απέχοντας, ψάχνοντας, βρίσκοντας».

Στην πραγματικότητα, η παρούσα έκθεση είναι μια αρχή αλλά και ο επίλογος των προηγούμενων ατομικών της. «Στην πρώτη μου έκθεση, πριν πέντε χρόνια » εξηγεί η ίδια, «παρουσίασα μια σειρά από μινιμαλιστικά, αφαιρετικά τοπία. Ο πατέρας μου είναι αρχιτέκτων και ίσως αυτά τα έργα μου να είχαν μια αρχιτεκτονική χροιά. Διέθεταν ένα πλούσιο περιεχόμενο με θάλασσες και χρώματα, δεν ήταν και σκέτα προοπτικά. Αλλά τους έλειπε ο άνθρωπος και η παρουσία του. Αυτό μου δημιούργησε ακόμη και τύψεις και ένοχες μπορώ να πω, αναρωτήθηκα πως μπόρεσα να κάνω κάτι τόσο άψυχο. Προφανώς και η φύση δεν είναι άψυχη αλλά αυτή η ανθρώπινη απουσία με έβαλε σε σκέψεις». Έτσι η δεύτερη ατομική της έκθεση ήταν εντελώς ανθρωποκεντρική εξ ου και ο τίτλος: «Ανθρωπογεωγραφίες». «Σ’ εκείνη την έκθεση δεν υπήρχε καμβάς χωρίς άνθρωπο» επιβεβαιώνει η καλλιτέχνης, συνεχίζοντας και το νήμα της αφήγησης: «και από τότε, οι φίλοι και οι δικοί μου, μου έλεγαν ότι τα πορτρέτα ήταν το δυνατό μου σημείο. Εγώ όμως ήθελα να συνεχίζω την δουλειά μου με κάτι άλλο. Με κάτι που να εκφράζει εμένα και μόνο εμένα. Για ένα διάστημα σταμάτησα να ζωγραφίζω, για τέσσερα χρόνια απομονώθηκα, αποκόπηκα από τις απαιτήσεις του χώρου και της αγοράς. Και άρχισα να δουλεύω σιγά σιγά, αρχικά στον καμβά και με μικρά προσχέδια και μετά, όσο το ψάξιμο συνεχίζονταν, να οργανώνω την πρώτη μου ύλη, δισδιάστατα και τρισδιάστατα, τα έργα άρχισαν πια να βγαίνουν μπροστά». 

Η Στέλλα Μελετοπούλου δεν μπορεί να καθορίσει επ ακριβώς την αιτία αυτής της «εξόδου» από την επιφάνεια, «ξέρω μόνο πως όλη αυτή η δουλειά βγήκε από μέσα μου, ήταν αποτέλεσμα μια βύθισης στον εσώτερό μου εαυτό. Και σ αυτόν θα ήθελα να αφιερώσω την έκθεση αυτή επειδή όλα τα έργου του ανήκουν, είναι δικά του. Και πέρα από την ικανοποίηση της δημιουργίας είναι και αυτή η αίσθηση ότι μπόρεσα να κάνω αυτό ακριβώς που θέλω, μακριά από «σειρήνες», μόδες και δουλειές εκ του ασφαλούς». Η δημιουργία των έργων που εκθέτονται στη γκαλερί Σκουφά, διαθέτει την δική της ιστορία, αφού η πρώτη τους ύλη δεν είναι το χρώμα αλλά τα νήματα: «Έψαξα επιστάμενα για να βρω τα νέα υλικά μου. Οι πετονιές που χρησιμοποίησα αλλοιώνονταν, τα ψηλά σύρματα, ήταν σταθερά αλλά πολύ σκληρά στην εμφάνιση και το αποτέλεσμα, δοκίμασα τα μάλλινα νήματα αλλά δεν μου έκαναν, τελικά κατέληξα στις κλώστες από κερί». Ήταν μια νέα εμπειρία αυτά τα νήματα, και «το υλικό της ζωγραφικής σε εμπνέει, και σου δίνει ώθηση, κάθε νέα ύλη σου προσφέρει νέες προοπτικές» αποφαίνεται. Αυτή η επιστροφή στο εργαστήριο της, «ήταν μια στροφή προς τα έσω, προς τον εαυτό μου, και ήταν λυτρωτική. Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται απ το χάος, οφείλουμε να επιστρέφουμε στον εαυτό μας» επισημαίνει «να βρούμε τις συντεταγμένες μας που εγώ τις έχω αποτυπώσει και στο έργο μου».

” Αορατα νηματα”, μικτη τεχνικη, 80χ1,20

Με σπουδές στην γραφιστική και την εικονογράφηση στο Παρίσι, με σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών μετά, η Στέλλα Μελετοπούλου έχει δουλέψει σε διάφορες εκφάνσεις της εικαστικής δημιουργίας, ανάμεσά τους και στο κολάζ. Κάνοντας κάποια πορτρέτα πριν από μερικά χρόνια, κρεμασμένα πάντα στο εργαστήριο της, τα είδε ξαφνικά να παρατηρούν την νέα της δουλειά. Έτσι και φιλοξένησε μερικά από αυτά, στα «Αόρατα Νήματα» πάντα σαν παρατηρητές. Μένει τώρα ο επόμενος παρατηρητής που είναι ο θεατής, το βλέμμα που θα διατρέξει για πρώτη φορά αυτά τα έργα και, για καθέναν ξεχωριστά, θα αναπτύξει τον δικό του, προσωπικό διάλογο..