Στον δικό του μικρόκοσμο στην πόλη

Τον Ηλία θα τον συναντήσεις πίσω από το μπαρ του Holy Garden - Mama Fuga. Αν αποφασίσεις να ξεφύγεις από το comfort zone σου και να τον εμπιστευτείς στην επιλογή του ποτού, θα φύγεις λίγο πιο χαρούμενος και πιθανότατα έχοντας μάθει κάτι καινούργιο - όπως ότι το Dry Martini με λεμόνι αποτελεί μία φανταστική διαφορετική εκδοχή του κλασικού.

Έξω από το μπαρ, ο Ηλίας θα μπορούσε να γράφει ένα βιβλίο, να διαβάζει ποίηση, να προσπαθεί να βάλει σε τάξη χαοτικές σκέψεις και να αναζητά λίγο ρομάντζο σε μία πόλη που μοιάζει να το έχει χάσει εδώ και καιρό. 

​Who is who

​Γεννήθηκα τον Αύγουστο στην Αθήνα το 1986. Αγαπώ τα καλοκαίρια. Τα περισσότερα από αυτά, από εκείνα τα καλοκαίρια που διαρκούσαν μήνες ολόκληρους και όχι 14 ή 21 ημέρες όπως συνειδητοποίησα σταδιακά μεγαλώνοντας. Εκείνα τα καλοκαίρια που είναι γεμάτα με τα πλέον έντονα και επιδραστικά συμβάντα που έγιναν τώρα αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου, τα έχω περάσει στη Φολέγανδρο, από την οποία και κατάγομαι.
Φυσιολογικά, λοιπόν, αγαπώ τη θάλασσα.

Ασχολούμαι με το μπαρ, εργάζομαι ως bartender τα τελευταία περίπου 9 χρόνια (Bar Guru Bar, Baba Au Rum,42, Holy Garden-Mama Fuga/present). Προηγήθηκαν σπουδές στη δημοσιογραφία, η οποία εκφράστηκε σε ένα πολύ μικρό βαθμό μετέπειτα όταν διατηρούσα μία στήλη γράφοντας κάποια λόγια για το Bar στο τότε νεοσύστατο site Food and Leisure Guide, ένας κερδισμένος διαγωνισμός - τον ελληνικό τελικό του World Class του 2010 -σεμινάρια, μερικά ταξίδια, ό,τι δηλαδή κάνει ένας μπαρτέντερ τη σήμερον ημέρα τελοσπάντων.

Τι μου αρέσει στη δουλειά μου; Αν θεωρήσουμε ότι ο μπαρτέντερ μπορεί με τον τρόπο που κάνει τη δουλειά του να προκαλέσει έλξη σε κάποιο συναίσθημα διεγείροντας το νου στον άνθρωπο που έχει απέναντί του, τότε ίσως σε ένα πολύ μικρό βαθμό μπορεί να θεωρηθεί Τέχνη η δουλειά του.
Το μπαρ παίρνει τη θέση της σκηνής, καλεί τους μπαρτέντερς του να δείχνουν κάθε βράδυ σε συχνά ίδιο ή διαφορετικό κοινό τον πιο ειλικρινή εαυτό τους, με το δικό τους ακροατήριο να ξεκινά από τα σκαμπό που βρίσκονται στο μπαρ, τον κόσμο που στέκεται όρθιος στα πέριξ αυτών, μέχρι τα τελευταία τραπέζια στον πίσω χώρο. Κινούνται περίτεχνα στο χώρο, χρησιμοποιούν υλικά περίεργα, φαινομενικά πολλές φορές ασύνδετα μεταξύ τους, με τρόπο και χάρη που ένας ηθοποιός χειρίζεται τις λέξεις και τις στίξεις εκφέροντας ένα μπεκετικό μονόλογο. Η "παράσταση" στοχεύει το ακροατήριο και όχι τον ίδιο. 
 

Η γειτονιά μου

Μένω στο Κουκάκι. Σου δίνει απλόχερα ό,τι ζητήσεις χωρίς να το ζητήσεις. Ησυχία όταν τη χρειαστείς, ανθρώπους που δείχνουν να διαχειρίζονται πετυχημένα τα επίπεδα άγχους τους, πάθηση με έξαρση τα τελευταία χρόνια, θα ακούσεις την καλημέρα από τους μικροεμπόρους της γειτονιάς που περνώντας από μπροστά τους εσύ τους έχεις ήδη παραβλέψει όντας χαμένος στις δικές σου σκέψεις και μην έχοντας σκεφτεί καν να την πεις εσύ πρώτος. 

Λατρεύω το ότι είσαι τόσο κοντά στο κέντρο της πόλης αλλά και τόσο μακριά από όλα αυτά που θα σε εκνεύριζαν σε αυτό, το ότι σε αγκαλιάζει ο λόφος του Φιλοπάππου ο οποίος σε ενώνει με την Πλάκα, το Μουσείο της Ακρόπολης, το Θησείο, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης είναι στα πόδια σου, το ότι "συλλέγει" όμορφους στην ψυχή ανθρώπους που θα δέσουν αρμονικά με τους παλαιότερους κατοίκους της περιοχής, οι βαμμένες σε έντονα χρώματα πόρτες, ειδικά στα στενά κάθετα και παράλληλα στον περιφερειακό δρόμο του Φιλοπάππου, της οδού Γαληνού προσωπικό αγαπημένο.

Το σπίτι μου

Αγαπημένο σημείο στο σπίτι μου η αιώρα που βρίσκεται μόνιμα στο μπαλκόνι μου ανεξαρτήτου εποχής, για να θυμίζει πάντα ότι το κάθε καλοκαίρι είναι κοντά. Αγαπημένο αντικείμενο η Ascaso espreso μηχανή που έχω στο σπίτι. Θα είναι πάντα εκεί για μένα.

Όταν έχω χρόνο -τα πρωινά συνήθως,από τα ωραία του να εργάζεσαι τη νύχτα - θα βολτάρω στο Φιλοπάππου, θα κάνω λίγο ποδήλατο, θα διαβάσω, θα προσπαθήσω να κάνω κατακόρυφα, θα πίνω μαύρη μπύρα σε κάποιο μπαρ τα βράδια που δεν θα βρίσκομαι πίσω από αυτό, θα πάω λιγότερο θέατρο και περισσότερο σινεμά.

 Το στυλ μου

Λέων με ωροσκόπο ζυγό. Δεν αποχωρίζομαι το δερμάτινο τζάκετ, τα 511 levis μαύρα jeans, τα cherry red dr martens παπούτσια μου και με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι σχεδόν πάντα θα έχω ένα backpack στους ώμους.
 

Around Town

​
Αγαπημένα πράγματα ή συνήθειες: σινεμά στο Άστορ στην Κοραή μία Δευτέρα ή Τρίτη βράδυ, σουβλάκια στο όρθιο στον Αχιλλέα στη Σπινθάρου στο Ν.Κόσμο, να παίρνω εσπρέσο για το σπίτι από τη ΜΟΚΚΑ στην Αθηνάς, να τρώω στη μπάρα του Μακάλο στη Νίκης, να περνάω από τις Παράξενες Ύλες στην Αθηνάς να παρασύρω το Βασίλη για μισή ώρα ,να αλητέψουμε κάπου στην Πρωτογένους.

Ξεχωρίζω σε αυτή την πόλη τους ανθρώπους της, όχι όλους αλλά αυτούς που προσπαθούν καθημερινά να βγάλουν ένα μέρος του ποιοι είναι προς τα έξω, κάνοντας αυτό που αγαπάνε, συμβάλλοντας στην εξέλιξή τους και κατά προέκταση στην εξέλιξη των γύρων τους με οποιοδήποτε κόστος, υλικό ή μη. Άλλωστε οι πόλεις είναι οι άνθρωποι που την αποτελούν, οι οποίοι άνθρωποι είναι τα γρανάζια της και όπως όλα τα γρανάζια σε ένα μηχανισμό, αποτελούν τον λόγο που η κίνηση θα είναι αδιάλειπτη.
Είναι αυτοί που την κρατάνε ζωντανή.

Το χάος στους δρόμους, ειδικά στο κέντρο τις Δευτέρες, ειδικά τις γιορτές, τον Αγενή,τον Μίζερο, τον Γκρινιάρη, τον-όλα του φταίνε- άνθρωπο,τη γιγάντωση του Airbnb,που ενώ δικαιολογώ στο απόλυτο την άνθησή του με ενοχλεί το πόσο δύσκολη έχει γίνει ήδη η ανεύρεση σπιτιού, με ενοχλούν τα τουριστικά λεωφορεία, με ενοχλεί η τρύπια σε βαθμό μή ύπαρξης της πλέον τέντα του γείτονα απέναντί μου. Με ενοχλεί περισσότερο όμως που σε λίγο καιρό δεν θα με ενοχλεί γιατί θα την έχω συνηθίσει.
 

Κεντρική Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή