Γνωρίζοντας τον καλλιτέχνη μέσα από μία ιδιαίτερη έκθεση κεραμικής
Στον απόηχο της έκθεσης "ΚΕΡΑΜΙΚΗ", που φιλοξενήθηκε στην Eleftheria Tseliou Gallery , είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Δαυίδ Σαμπεθάι, τον καλλιτέχνη που παρουσίασε ένα έργο τέχνης με 130 κεραμικά πλακάκια, ζωγραφισμένα στο χέρι. Ένα αντίστοιχο έργο, με λιγότερο "μουσειακό" χαρακτήρα, κοσμεί και τον τοίχο του Santarosa του νέου μπαρ που βρίσκεται εδώ και λίγους μήνες στην οδό Ασκληπιού στα Εξάρχεια.
Λίγα λόγια για την έκθεση
Η έκθεση ‘Κεραμική’ παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της σειράς εκθέσεων που έχει ξεκινήσει η γκαλερί το 2017 με την έκθεση βιβλίων καλλιτεχνών ‘The Library Show’ έχοντας ως στόχο την εξερεύνηση διαφορετικών μέσων των εικαστικών τεχνών.
Η κεραμική αποτελεί ένα πολύ σημαντικό μέρος της ιστορίας της τέχνης, με έντονη παρουσία και στο σύγχρονο εικαστικό γίγνεσθαι. Η ιστορία της κεραμικής, συχνά και με χρηστικά ή διακοσμητικά αντικείμενα, είναι γεμάτη αριστουργήματα σε όλες τις εποχές, όλων των πολιτισμών. Από τον 19ο αιώνα, δε, αναπτύχθηκε στην Ευρώπη με έναν τρόπο συναρπαστικό.
Στην έκθεση αυτή που προσπαθεί να καταγράψει ενδεικτικά, μεταξύ άλλων τη σπουδαία παραγωγή κεραμικής της σύγχρονης Ελλάδας, από τον 19ο αιώνα μέχρι και σήμερα, παρουσιάζονται έργα – σε περιπτώσεις και με την βοήθεια ιδιωτικών συλλογών- των Αντωνάκη, Ελένης Βερναρδάκη, Χρύσας Βουδούρογλου, Βασίλη Γεροδήμου, Μαρίας Ευσταθίου, Βασίλη Ζωγράφου, Διονύση Καβαλλιεράτου, Κωνσταντίνου Κακανιά, Απόστολου Καραστεργίου, Ζωής Κεραμέα, Ηλία Κοέν, Γιάννη Μόραλη, Μαργαρίτας Μυρογιάννη, Νίκου Νικολάου, Δαυίδ Σαμπεθάι, Αλεξάνδρας Σολομού, Θεοδώρας Χωραφά, εργαστηρίου Λεμπέση (Σίφνος), εργαστηρίου Λεμονή (Σίφνος), εργαστηρίου Κουρτζή (Λέσβος), Τσανάκ Καλέ.
Γνωρίζοντας τον Δαυίδ Σαμπεθάι
Στο μυαλό του Δαυίδ συμβαίνουν εξαιρετικά σενάρια: Το λάθος γίνεται αναπάντεχο στοιχείο, η εμμονή μετατρέπεται σε δημιουργική έκφραση, η παράνοια υποβόσκει, ο κίνδυνος αντιμετωπίζεται με χιούμορ και τα ζώα κουβαλούν τα δικά τους μυστικά σαν σιωπηλοί μάρτυρες. Ένα μέρος αυτών των σκέψεων αποτυπώνεται με έναν ιδιόμορφο και αφηγηματικό τρόπο σε 130 πλακάκια που αποτελεί και την πρώτη κεραμική δουλειά του νεαρού καλλιτέχνη.
Ο Δαυίδ είναι ένας απολαυστικός τύπος που σου θυμίζει πόσο προσωπική και ταυτόχρονα χαοτική μπορεί να είναι η τέχνη. Η δουλειά του σου δίνει το περιθώριο να σκεφτείς και να πλάσεις ιστορίες αλλά και να ταυτιστείς με γεγονότα. Άνθρωποι αντιμετωπίζουν φωτιές, ο Michael Jackson στο Moonwalk κρατάει όπλο, μία σκιά που παραμονεύει, χαρακτήρες που μοιάζουν να ξεπήδησαν από σκηνές του Broadway είναι μερικές από τις εικόνες που θα δεις ζωγραφισμένες στα κεραμικά πλακάκια, και θα προσπαθήσεις να τις συνδέσεις σαν ένα παζλ.
"Το έργο έγινε από σπόντα. Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος, που έχει το Santarosa, έχει εμμονή με τα πορτογαλικά πλακάκια και όταν έστηνε το μαγαζί ξεκίνησε να μου στέλνει υλικό από ταινίες ‘70s. Του είπα ότι θα κάνω πλακάκια στο δικό μου στυλ, και μου άρεσε πολύ η όλη χημεία των κεραμικών, το απρόβλεπτο, το πώς μπαίνει στο φούρνο και βγαίνει το τελικό αποτέλεσμα. Έτσι, ξεκίνησα και είδα ότι κάποια κομμάτια έβγαιναν πιο μουσειακά, από ότι θα ταίριαζαν σε ένα μπαρ, οπότε έβαλα stand by τη Santarosa, και συνέχισα να δουλεύω σε αυτό το έργο το οποίο είδα να εξελίσσεται σε ένα μεγάλο παζ. Το έργο που βρίσκεται στον τοίχο του μπαρ βγήκε σε μία εβδομάδα με πολύ experimental τεχνικές. Ξεκίνησα για κάτι άλλο κι έτσι μου βγήκε αυτό το έργο. Αυτό που μου αρέσει στην κεραμική είναι το πώς διαχειρίζομαι το στοιχείο του λάθους".
"Το λάθος παύει να είναι λάθος, είναι το αναπάντεχο στην ουσία. Αυτό είναι και το στοιχείο που μου αρέσει πολύ. Και στην κεραμική μπορείς να σβήσεις κάτι, να κάνεις μία ζωγραφιά πιο χαοτική. Μου ταιριάζει στο ζωγραφικό μου ένστικτο γι’ αυτό και θα το συνεχίσω. Είμαι εμμονικός οπότε στο χαρτί με πιάνει ο φόβος του λευκού, στην κεραμική δεν υπάρχει αυτό. Έχεις πιο πολύ το απρόβλεπτο - αν νιώθω ότι έχω υπερβολικά τον έλεγχο σταματά και η ελεύθερη φαντασία και να έχω συνειρμούς".
Το έργο
"Το έργο αποτελείται από μικρά έργα που έχουν ένα διάλογο μεταξύ τους και έπρεπε να δω αυτό το παζλ πώς θα μου μιλούσε όταν τα έβαζα τα πλακάκια μαζί. Είχα κάποια έργα σαν σημεία αναφοράς, οπότε χρησιμοποιώντας αυτά σαν πυλώνες, γύρω από τα οποία θα είχα άλλα έργα, σαν δορυφόρους τους, άρχισα να φτιάχνω ενότητες και μετά να βλέπω τις δυναμικές τους και πώς ταίριαζαν χρωματικά. Είχα στο μυαλό μου κάπως και τα επιτραπέζια παιχνίδια, τα παζλ, πώς έχεις όλα αυτά τα interactive κομμάτια μεταξύ τους, αυτό με βοήθησε".
"Έπρεπε να είναι κάπως διασκεδαστική η διαδικασία όπως θα τα έβαζα όλα αυτά μαζί. Άρχισα να το χτίζω από έξω προς τα μέσα δίνοντας περισσότερη ένταση προς τα μέσα. Μετά άρχισαν να βγαίνουν και διάφορα themes. Έχει μία αίσθηση κυνηγητού και παράνοιας. Επίσης, ένα άλλο θέμα που μου έχει βγει τα τελευταία χρόνια είναι να ζωγραφίζω πάπιες. Μου αρέσει η ιδέα των ζώων ως σιωπηλών μαρτύρων που είναι λίγο χιτσκοκικό. Το έργο έχει ένα τελετουργικό vibe σαν να έχεις βρεθεί στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή που και αυτό υπάρχει πολύ στη δουλειά μου. Έχει να κάνει και με το χιούμορ επιβίωσης σε άσχημες καταστάσεις".
"Μου αρέσει να έχω την αντιστάθμιση από τη μουσική και τον κινηματογράφο. Επίσης, με ξεκουράζει το trash καθώς μου αρέσει να έχω πρόσβαση σε ανθρώπους και καταστάσεις. Νομίζω ότι είναι πιο πρακτικό το θέμα. Επειδή είμαι πολλές ώρες μόνος μου και κάνω αρκετή αυτοανάλυση, η trash τηλεόραση, οι σειρές και τα reality, μου δίνουν πρόσβαση σε πολλά είδη ανθρώπων χωρίς να καταναλώνω ενέργεια. Επίσης, έχω τον έλεγχο να ορίσω εγώ πόσο θα δω, μπορεί για παράδειγμα να δω Jersey Shore και μετά ένα ντοκιμαντέρ, γιατί και τα δύο ικανοποιούν την ίδια ανάγκη με άλλο τρόπο".
"Υπάρχει μια συνέχεια σε αυτό το έργο. Είναι πιο πολύ ζωγραφική παρά κεραμική. Υπάρχει το κομμάτι της τύχης λόγω της κεραμικής. Ήταν μία πολύ ενθουσιώδης διαδικασία και επειδή είχα και το έργο για τη Santarosa, απελευθερώθηκα. Ήξερα ότι μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα κομμάτια είτε στο ένα έργο είτε στο άλλο".
"Ο τρόπος που βλέπω εγώ την τέχνη είναι η συνύπαρξη του ανώνυμου με τον επώνυμο, του επαγγελματία με τον πιο ερασιτέχνη. Όλα αυτά τα έφτιαξαν άνθρωποι και τα έργα τους σού δίνουν πρόσβαση στο πώς σκέφτεται κάποιος και αυτό έχει αξία για μένα. Θέλω να συνεχίσω να κάνω τέτοιου είδους έργα. Μου αρέσει το δεύτερο κομμάτι, το παζλ που πρέπει να ενώσεις πράγματα γιατί είναι μία φιλοσοφία που χαρακτηρίζει όλη μου τη δουλειά, η αποσπασματική διήγηση. Φέτος, θέλω πολύ να κάνω animations, με ζωγραφική ή και short films".
Η πόλη
"Η Αθήνα είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις που μπορεί να ζει κανείς. Τη σνόμπαρα όταν ζούσα στο εξωτερικό αλλά τελικά το χάος που επικρατεί, για μένα, δεν το βρίσκεις εύκολα στην Ευρώπη και το δυτικό κόσμο γενικότερα. Αν δεν υπήρχαν πολλά από τα προβλήματα δεν θα υπήρχε και η ελευθερία που έχουμε.
Τα τελευταία χρόνια, πολλοί άνθρωποι μπήκαν στη διαδικασία να βγάλουν κάτι από το τίποτα, που σε άλλα μέρη συνέβαινε ήδη. Είναι και θέματα καθημερινότητας, όπως να βγεις για έναν περίπατο να καθαρίσει το μυαλό σου, που όταν ζεις ας πούμε στην Αγγλία ή τη Σκωτία δεν είναι δεδομένο όταν βρέχει κάθε μέρα ή έχεις seasonal depression. Η Αθήνα είναι μία πόλη ζωντανή, σαν ταινία. Ζώντας σε οποιαδήποτε γειτονιά, έχεις ανθρώπους από όλο τον κόσμο, που συνυπάρχουν, την περίεργη αισθητική της πόλης που είναι ένα κράμα κακογουστιάς και λεπτομερειών παντού και που αλλάζει κάθε μέρα.
Αγαπημένη μου συνήθεια είναι να βγάζω βόλτα τον σκύλο μου στο Πεδίον του Άρεως που είναι και η αγαπημένη μου μικρο-κοινωνία της Αθήνας. Όλοι εδώ συνεχίζουν να βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους και δεν παράτησαν ποτέ το πάρκο ανεξαρτήτων των παθών του".
Διάβασε επίσης
Meet the artist: Μέσα στη γκαλερί (και το μυαλό) της Ελευθερίας Τσέλιου
