Η "ατυπική" ομορφιά είναι το μέλλον.
Πάντα αγαπούσα τις ατέλειες στους ανθρώπους. Το χαριτωμένο κενό
μπροστά στα δόντια, τα πεταχτά αφτάκια, μια ουλή στο πρόσωπο, τα πυκνά φρύδια, την έντονη μύτη. Για μένα οι ατέλειες κάνουν έναν άνθρωπο ενδιαφέροντα, γίνονται το σήμα κατατεθέν του και εντέλει το branding του. Αν δεν υπήρχε η διαφορετικότητα, οι μικρές και οι μεγάλες εκείνες λεπτομέρειες, πώς αλλιώς θα ξεχώριζε ο καθένας από εμάς ως μοναδικός στο πλήθος; Και τι ακριβώς τελικά θα όριζε την ατομική ταυτότητα και την ψυχοσύνθεσή μας αν όχι, πρώτα απ’ όλα, η ίδια μας η εμφάνιση;
Δεν ξέρω πώς έχει προκύψει αυτή η αγάπη μου για τις ατέλειες. Μάλλον επειδή ανήκω και εγώ σ’ αυτή την κατηγορία. Στην κατηγορία των ανθρώπων που έχουν μεγαλώσει, επινοήσει ή θωρακίσει τον εαυτό τους γύρω από ένα "ψεγάδι". Ναι, χρειάστηκαν πάρα πολλά χρόνια για να αποδεχτώ τη μεγάλη μου μύτη και τώρα πια, μετά από 43 χρόνια εσωτερικών συγκρούσεων και την κατάκτηση μιας υποτυπώδους και αναγκαίας για την ηλικία μου ωριμότητας, μπορώ να πω πως έχουμε αγαπηθεί κιόλας.
Βλέποντάς με να ταλαιπωρούμαι, στα 17 μου περίπου η μαμά μου προσπάθησε να βοηθήσει: "Αν σε πειράζει τόσο πολύ η μύτη σου, γιατί δεν κάνουμε μια πλαστική;". Αντί να ανακουφίσει την εφηβική μου ανασφάλεια, στη σκέψη ότι θα την αποχωριστώ ένιωσα ακόμα μεγαλύτερο τρόμο, ένα ιδιότυπο πένθος, όπως σε κάθε σημαντική απώλεια. Όχι επειδή την αγαπούσα, αλλά επειδή χωρίς τη μεγάλη μου ελληνική μύτη δε θα μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Δε θα ήμουν εγώ.
Στο θέμα "Ομορφιά: Χρειάζεται να είναι ωραία;" που θα βρεις στη Madame Figaro Ιουνίου που κυκλοφορεί ο Παναγιώτης Κούστας αναλύει πώς η βιομηχανία της μόδας ανατρέπει τα στερεότυπα που η ίδια έχτισε και μέσα από εξεζητημένες επιλογές προσώπων ή εκκεντρικές εικόνες προωθεί το αίτημα της συμπερίληψης και της αποδοχής της διαφορετικότητας – στη μόδα άλλωστε πάντα άρεσαν οι υπερβολές. Αν πρέπει να μιλήσουμε με τους κανόνες της αγοράς, όσο περισσότερους ανθρώπους "αγκαλιάζεις", τόσο περισσότερα target groups έχεις να στοχεύσεις.
Αν πρέπει όμως να μιλήσουμε με όρους κοινωνιολογίας, είναι σπουδαίο πράγμα οι άνθρωποι να βλέπουν κανονικές εικόνες με τις οποίες μπορούν να ταυτιστούν. Τους ενεργοποιεί, τους τονώνει, τους απελευθερώνει. Αν το μέλλον είναι η "ατυπική ομορφιά" και όχι τα αντίτυπα της Barbie, χαίρομαι πολύ για τις επόμενες γενιές. Η κόρη μου θα έχει ακόμα λιγότερους λόγους από μένα για να μη νιώθει "αταίριαστη", η οποία, by the way, δεν έχει πάρει τη μύτη μου.
