Η εκδότρια της Madame Figaro, Ελένη Στασινοπούλου, βρέθηκε πάνελ με θέμα: "Το αύριο της μόδας: Χτίζοντας τις νέες γενιές σχεδιαστών" στο 1ο Greek Fashion Festival και γράφει για αυτό στο Publisher's Note του τεύχους Οκτωβρίου.
Πειραιώς 260, 1st Greek Fashion Festival. Δεύτερη μέρα μετά την παράσταση-θεατρικό ντεφιλέ Dramodé, μια πρωτότυπη σύμπραξη της μόδας με το θέατρο, τη μουσική και τον χορό. Παρακολουθούμε ένα πάνελ με θέμα: "Το αύριο της μόδας: Χτίζοντας τις νέες γενιές σχεδιαστών". Πολύ επίκαιρο αν σκεφτεί κανείς ότι την ίδια περίοδο τρέχει και η σεζόν των μεγάλων ντεμπούτο στους διεθνείς οίκους. Όλες οι αμετανόητες fashionistas του γραφείου αφιερώνουμε συζητήσεις για τα πολυαναμενόμενα σόου, ενώ στα Instagram και TikTok οργιάζουν green screen μονόλογοι από πάσης φύσεως σχολιαστές.
Διαβάστε Επίσης
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει παρουσιαστεί μόνο το ξεκίνημα του Demna στον Gucci – υπέροχο στο μάτι και με αριστοτεχνικό μάρκετινγκ, αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω με λίγες λέξεις. Πίσω στο πάνελ: Τέσσερις δημοσιογράφοι με θητεία στη μόδα –ανάμεσά τους κι εγώ– και η σχεδιάστρια μόδας και πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Σχεδιαστών Μόδας Ορσαλία Παρθένη συζητάμε για το μέλλον! Να τι είπαμε και τι δεν προλάβαμε να πούμε:
Διαβάστε Επίσης
Η μόδα, όπως πάντα, καθρεφτίζει την εποχή της και σήμερα βρίσκεται ξανά σε μετάβαση. Η ψηφιακή δεκαετία δίνει τη σκυτάλη στην εποχή του AI, η ταχύτητα επιβάλλει νέους κανόνες και ο "θόρυβος" των social "ξεμπροστιάζει" τα πάντα. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον επιστρέφουμε, σχεδόν νομοτελειακά, στην ουσία: την ποιότητα της κατασκευής, το "γιατί" πίσω από το "wow". Η βιωσιμότητα γίνεται προϋπόθεση σχεδιασμού, διαφάνειας και διάρκειας. Οι νέοι δημιουργοί καλούνται να σταθούν όρθιοι ανάμεσα σε μια βιομηχανία που ζητά virality και σε ένα κοινό που, παράλληλα, διψά για αλήθεια, τεχνική και συνέπεια. Μεγάλη πρόκληση. Απαραίτητο ένα οικοσύστημα από σχολές, εργαστήρια, τεχνίτες, marketeers, πωλητές, digital experts.
Την ίδια στιγμή η κατανάλωση αλλάζει. Από τη μία, το "less but better" φτιάχνει γκαρνταρόμπες ευέλικτες, με κομμάτια που δουλεύουν σιωπηλά και πολλαπλασιάζουν χρήσεις. Από την άλλη, resale και rental γίνονται κανονικότητα, ενώ ένα νέο collectors’ luxury αναδύεται με αντικείμενα σχεδόν "αρχειακά", με αφήγηση και αξία που ξεπερνά την εποχή τους. Επιπλέον, ο σχεδιαστής του αύριο παύει να φτιάχνει μόνο ρούχα και αρχίζει να χτίζει σύμπαντα ενσωματώνοντας εμπειρίες. Και η Ελλάδα; Έχει ύφανση, χειροτεχνία, φως.
Το ζήτημα είναι να φύγουμε από το φολκλόρ και να δουλέψουμε το DNA μας σαν γλώσσα, όχι σαν καρτ ποστάλ: σύγχρονη γραμμή, καθαρό branding, τοπικές πρώτες ύλες με διεθνή προσέγγιση, πραγματικές σχέσεις με αγορές και media. Γιατί η βιομηχανία κινείται όταν συνεργάζεται: οι σχεδιαστές χρειάζονται τα περιοδικά –ένα μέσο που δεν παύει να αποδεικνύει τη διαχρονική και πάντα περιζήτητη γοητεία του– όσο και τα περιοδικά τους σχεδιαστές με το μοναδικό τους δημιουργικό χάρισμα.
