Meet me in Athens: Θεοδόσης Μίχος

Όνομα: Θεοδόσης
Επώνυμο: Μίχος
Ιδιότητα: Δημοσιογράφος / Αρχισυντάκτης Popaganda.gr

Τι αγαπάς στην πόλη: Το φουαγιέ του Gagarin 205, τους Last Drive, το μαξιλάρι στη μπάρα του Galaxy, τα σκαλοπάτια του AN Club που πάντα γλιστράνε, τον γάτο που κάθεται πάνω μου κάθε φορά που πάω για ποτό στο λόκαλ μου, τις συναυλίες των Arte Fiasco, την οδό Σεμιτέλου, τον Άλκη Παναγιωτίδη στο Φίλιον, τον κύριο Βασίλη με τα κουλούρια Θεσσαλονίκης στη γωνία της Καλαμιώτου με την Ευαγγελιστρίας που πάντα λέει «ευχαριστώ πολύ πολύ» όταν τον πληρώνεις, το Rhythm Records. Όχι κατ’ ανάγκη με αυτή τη σειρά.

Και τι δεν αντέχεις: Αρκετούς από τους πολίτες της. Τους «Άλλους», που λέει ο Λένος Χρηστίδης. Αντιγράφω από το Λοστρέ: «Είναι οι τσαμπουκάδες βαρύμαγκες που σε περίπτωση κινδύνου εξαφανίζονται ως δια μαγείας, οι «Κρατάτε με, μη τον σκίσω», είναι οι παιχταράδες με τα μπεγλέρια και τα κομπολόγια και τον φραπέ και το τάβλι, που αν τους αφαιρέσεις τα μπεγλέρια, τα κομπολόγια, τον φραπέ, το τάβλι, δε θα μείνει τίποτα, «πουφ» αέρας, θα εξαφανιστούν σαν να μην υπήρξαν ποτέ και καθόλου. (...) Αυτοί που δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους ούτε για ένα λεπτό, «οι άνθρωποι του πλήθους», που δεν έχουν να πουν τίποτα στον εαυτό τους, που δεν περνάνε καλά μαζί του, που δεν τον αντέχουν, που χρειάζονται πάντα κάποιον, κάποιαν ή κάποιους γύρω τους για να υπάρχουν.» Αλλά τι να κάνεις, αυτά (και αυτούς) έχει η ζωή στην πρωτεύουσα της ομορφότερης χώρας του πλανήτη.

Δεν θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς: τα βιβλία του Βακαλόπουλου, τη βέσπα μου, μερικά τσιγάρα και το μυστικό προϊόν για τα μαλλιά μου.

Αγαπημένη συνήθεια στην πόλη: Η πρωινή βόλτα με τον σκύλο μου στου Φιλοπάππου, αν και κάθε μέρα αναγκάζομαι να χαιρετάω τον κουτσό παππού επί της οδού Τρώων που κάθεται σε μια ψάθινη καρέκλα με το πόδι του ακουμπισμένο σε ένα κολωνάκι, σαν να βαράει ένα ράθυμο σκοπέτο, και με τον οποίο λέμε πάντα τα ίδια πράγματα, λέξη προς λέξη. Είναι λίγο άβολο. Νομίζω ότι δεν πάει πουθενά αυτή η σχέση.

Ένας αστικός μύθος που πιστεύεις: τα βράδια στη Λιοσίων, αν κάνεις ησυχία, θα ακούσεις το Gagarin να αναπνέει.

Στην Αθήνα για 24 ώρες. Τι θα πρότεινες σε κάποιον να κάνει: Όπως έχει πει και ο Tony Bourdain, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις στο παρθενικό σου ταξίδι σε μια ξένη πόλη, είναι να επισκεφτείς την κεντρική αγορά. Εν προκειμένω τη Βαρβάκειο, το «μαλακό υπογάστριο» της Αθήνας. Από εκεί και πέρα, αυτό που συνηθίζω να κάνω εγώ στα ταξίδια μου στο εξωτερικό είναι να «χάνομαι» στο κέντρο της όποιας πόλης, άσκοπο περπάτημα, στροφές κατά βούληση όπου μυρίσω κάτι ωραίο, και πάει λέγοντας. Αυτό προσπαθώ, αλλά δυστυχώς δεν καταφέρνω να κάνω όσο θα ήθελα εδώ. Οπότε μόνο αυτό μπορώ να προτείνω. Η Αθήνα είναι το κέντρο της. Όποιος έρθει δεν χρειάζεται (για να μην πω δεν πρέπει) να βγει έξω από την (ολίγον τι ασαφή, το ομολογώ, αλλά δεν είμαι χαρτογράφος) περίμετρο που στο δικό μου μυαλό ορίζουν ο λόφος του Φιλοπάππου, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ο λόφος του Στρέφη, το Σύνταγμα, η Αθηνάς, η Ερμού και η Ομόνοια. Κάθε μέρα. Όλη μέρα.

Η τελευταία φωτογραφία που τράβηξες με το κινητό σου: Είναι από πρόσφατο ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Στο instagram την ανέβασα με την εξής λεζάντα:Το όνομα "Καπάνι" προέρχεται από την Τούρκικη φράση Ουν-Καπάν, που σημαίνει αγορά αλεύρων. (Wikipedia) Προτιμώ την εκδοχή ενός παππού που έχει περάσει όλη του τη ζωή εκεί μέσα, σε ένα από τα πιο παλιά μαγαζιά της αγοράς, κάποτε καρπουζάδικο, πλέον παντοπωλείο του σπορτ μπίλι, λίγο πιο πέρα από αυτό το καταπληκτικό ουζερί: "παλιά που δεν έπεφτε καρφίτσα από τον κόσμο, όλοι οι εμπόροι άνοιγαν τα καπάνια τους και φώναζαν για να τραβήξουν τον κόσμο. Από εκεί βγήκε". #popagandagr #skg #salonika#kapani

Αν γινόσουν αυτόπτης μάρτυρας σε κάτι, τι θα ήθελες να ήταν αυτό: Σε μία συνάντηση των Κωνσταντίνου Τζούμα, Χρήστου Βαλαβανίδη, Τάκη Σπυριδάκη, Άλκη Παναγιωτίδη και Τάκη Μόσχου, κάπου στα υψίπεδα του Κολωνακίου. Για να δω αν όντως τα αγαπημένα μου κουρέλια τραγουδάνε ακόμα.

Το soundtrack της ζωής σου τώρα: Όλο το καλοκαίρι άκουγα «μόνο» Ξύλινα Σπαθιά και Nils Frahm. Ακόμη καλοκαίρι δεν έχουμε;

Για ένα ρομαντικό δείπνο θα επέλεγες: Αυτή την εποχή, το Vezene.

Comfort food στην Αθήνα: Το κεμπάπ του Νέζου στο Γκάζι, τα σουβλάκια του Κώστα στο κέντρο (προσοχή, της οδού Πεντέλης), το απάκι του Μπάμπουρα στο Θησείο (ή μήπως Άνω Πετράλωνα;), τα κεφτεδάκια στην Αυλή στου Ψυρρή, οι μελιτζάνες παπουτσάκια που φτιάχνω εγώ συνήθως τις Κυριακές.

Μία πρόσφατη ανακάλυψη για την οποία νιώθεις περήφανος: H Αθήνα δεν είναι σαν τη Νέα Υόρκη των early 80s. Απίστευτο, ε;!

Ένα μυστικό για την πόλη: Μόνο ένα; Ένα σωρό μυστικά για την Αθήνα και όχι μόνο στο popaganda.gr. Έχουμε την κακιά συνήθεια να μην κρατάμε πολλά για τον εαυτό μας.


Σχετικά άρθρα: