Η ομορφιά που θέλουμε να βλέπουμε
, και ένα ολόκληρο έθνος ξύπνησε μουδιασμένο, προσπαθώντας να βρει το κουράγιο και τη δύναμη για την επόμενη μέρα.
Μετά την τρομοκρατική επίθεση, το διαδίκτυο γέμισε με ερασιτεχνικά video και φωτογραφίες τραβηγμένες με smartphones από αυτόπτες μάρτυρες. “Θέλουμε να το δούμε με τα ίδια μας τα μάτια, να σοκαριστούμε και να πιστέψουμε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα” εξηγεί μεταξύ άλλων στο madamefigaro.fr η ψυχοθεραπεύτρια Violaine-Patricia Galbert. Ναι, η φρίκη είναι μια πραγματικότητα, όπως επίσης και ο φόβος. Πραγματικότητα όμως είναι και το φιλί, στην Place de la République, του Σύριου ζωγράφου Hamid Sulaiman και της Γαλλίδας κωμικού Aurelie Ruby σε μία φωτογραφία του Jérémie Lortic που κάνει τον γύρο του διαδικτύου, για να περάσει το μήνυμα: Η αγάπη θα κερδίζει πάντα.
“Ως γαλλο-συριακό ζευγάρι, πληρώνουμε καθημερινά το τίμημα της τρομοκρατίας, του φανατισμού, του ρατσισμού, των συνόρων, των όπλων... κτλ. Αντε γ@@@τε. Η αγάπη θα κερδίζει πάντα” γράφει το χαρτόνι που κρατάει το ζευγάρι, μαζί με τα διαβατήριά τους, ενώ φιλιέται. “Χρειάζεται να ζήσουμε συλλογικά για να προχωρήσουμε, να γίνουμε μάρτυρες, να προσευχηθούμε. Πρέπει να τολμήσουμε και να πούμε 'φοβάμαι'. Ο απολογισμός είναι ένα πολύ δυνατό μέσο επούλωσης. Εκφράζω με λέξεις τα συναισθήματά μου, λέω αυτό που αισθάνομαι, το μοιράζομαι για να διαλύσω τους φόβους μου. Έτσι, ο φόβος δεν μας δεσμεύει” συμβουλεύει η Galbert.
Όλοι μας φοβόμαστε για την επόμενη ημέρα. Νομίζω αυτός είναι άλλωστε και ένας από τους στόχους των τρομοκρατών. Να σπείρουν τον φόβο, να καλλιεργήσουν εχθρικά συναισθήματα και να δημιουργήσουν χάος. Δεν είναι παράλογο να φοβάσαι. Είναι παράλογο όμως να συνηθίσεις στη φρίκη και να σε τρομάζει η ομορφιά, έχει πει ο Χατζιδάκις. “Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε”. Η φωτογραφία του Σύριου και της Γαλλίδας είναι η ομορφιά που θέλουμε να βλέπουμε. Όπως επίσης, ομορφιά είναι και οι χαμογελαστοί άνθρωποι στους δρόμους, οι σικ Παριζιάνοι που κάνουν ποδήλατο με ένα τσιγάρο στο χέρι, τα κτίρια με την υπέροχη αρχιτεκτονική τους, οι περιπλανώμενοι μουσικοί, οι φούρνοι με τα θεσπέσια κρουασάν, τα Μουσεία, οι βόλτες στο Πομπιντού, η ίδια η ζωή που συνεχίζεται και σε εκπλήσσει άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε δυσάρεστα. Η αγάπη για τη ζωή. Η αγάπη που θα κερδίζει πάντα (αν της δώσουμε χώρο).
@howtobeparisian
Υ.Γ. Ο καθένας είναι ελεύθερος να προσευχηθεί, αν αυτό θέλει. Αλλά ας το κάνει για την ειρήνη σε όλο τον κόσμο, χωρίς φυλετικές διακρίσεις και διχασμούς.
