Η Βάσω Παπαγιαννακοπούλου υπογράφει το editorial της Madame Figaro Σεπτεμβρίου.
Το τεύχος Σεπτεμβρίου είναι για τα περιοδικά ορόσημο, όπως ακριβώς για τα σχολεία. Σηματοδοτεί την έναρξη όχι μόνο της νέας σεζόν, αλλά και ολόκληρης της χρονιάς. Πριν καλά καλά αποτινάξουμε την άμμο από τα πόδια μας, η ομάδα συγκεντρώνει τις τάσεις του χειμώνα, στο fashion closet του περιοδικού κρέμονται μάλλινα και γούνες (faux εννοείται!), τα κραγιόν σκουραίνουν και το μέικαπ γίνεται βαρύ και dramatic, όπως αρμόζει στα beauty trends του χειμώνα, ενώ τα θέματα "Πώς να είμαι όμορφη και τολμηρή με τη μάσκα που ένας-Θεός-ξέρει-πότε-θα-βγάλουμε" ξαναπέφτουν στο τραπέζι των συσκέψεων.
Για μένα ο Σεπτέμβρης σηματοδοτεί και τον κύκλο μου στη Madame Figaro. Σεπτέμβρης του 2006 ήταν όταν ήρθα σ’ αυτά τα γραφεία –ακριβώς πριν από 15 χρόνια–, Σεπτέμβρης ήρθε και πάλι, και να τώρα που κάθομαι να γράψω αυτές τις γραμμές του τελευταίου μου και ίσως πιο δύσκολου editorial. Γράφω και ξαναγράφω, το ένα μου φαίνεται πολύ μελό, το άλλο πολύ αποστασιοποιημένο, η συναισθηματική φόρτιση δε μου επιτρέπει να αποχαιρετήσω την οικογένειά μου στη Madame Figaro όπως θα ήθελα ή όπως αρμόζει σε όλα αυτά που ζήσαμε μαζί ως ομάδα αυτή τη μιάμιση δεκαετία. Η απλότητα, φαντάζομαι, είναι μονόδρομος σε τέτοιες περιπτώσεις.
Θα ήθελα λοιπόν να ευχαριστήσω θερμά τη Στέλλα Ράπτη για την πρόκληση να βουτήξω στο σύμπαν της Madame Figaro και για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε στη δημιουργική εξέλιξή της από την αρχή ως το τέλος της συνεργασίας μας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Θεοχάρη Φιλιππόπουλο, που μου εμπιστεύτηκε τη διεύθυνση της Madame Figaro και που η κάθε μας συνάντηση συνέβαλε στην επαγγελματική μου ωρίμανση. Κυρίως όμως οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στην ομάδα της Madame Figaro, –σ’ αυτούς που παραμένουν αλλά και σ’ αυτούς που έχουν αποχωρήσει– για την υπέροχη συνεργασία, για την υποστήριξη αλλά και για τις αναμνήσεις που έχουμε χτίσει μαζί, εδώ σ’ αυτά τα γραφεία, τεύχος με το τεύχος, σελίδα με τη σελίδα. Νέλλη, Χρήστο, Ντιάνα, Θάλεια, Αμαλία, Γωγώ, Χρύσα, Αντώνη, Γιώτα, Μπέττυ, Μάνο, Ελένη, Μαρία, Νίκο, Λευτέρη, Δήμητρα, δε θα ξεχάσω ποτέ τα ξενύχτια των κλεισιμάτων μας, τα γέλια στους διαδρόμους, τα πειράγματα και κανένα νευράκι πού και πού για να αποφορτιστεί η πίεση των deadlines, θα είστε για πάντα στην καρδιά μου, σ’ εκείνο το σημείο που έχει χαραγμένη με neon τη λέξη "οικογένεια". Ευτυχία, Νάνσυ, Ελένη, Ζωή, Δημήτρη, Σταυρούλα, Ιωάννα, Αιμίλιε, ήταν μεγάλη χαρά και τιμή να δουλέψουμε μαζί, keep up the good work.
Δε θα πω "αντίο", γιατί αφενός είναι δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί και αφετέρου η Αθήνα, η Ελλάδα μη σου πω, είναι ένα μικρό χωριό τελικά και όλοι αργά ή γρήγορα ξανασυναντιούνται. Όσο για μένα, νιώθω σήμερα περισσότερο περιπετειώδης από όσο ίσως επιτρέπει η εποχή, σαν τη 18χρονη που αποχαιρετά την οικογένειά της για να πάει πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο. Πού ξέρεις, ίσως τελικά να τελειώσω εκείνο το Μάστερ που το άφησα στη μέση και το ’χω απωθημένο.
