Όταν ο δεύτερος γάμος δεν είναι δικός σου, αλλά δικός του. Όταν το προσκλητήριο σου πέφτει από τα χέρια, γιατί εκείνος εγκαινιάζει μια νέα ζωή, αλλά εσύ διαπιστώνεις πως δεν τον έχεις ξεπεράσει ακόμα. <br />
Μια φορά και ένα καιρό, οι άνθρωποι παντρεύονταν. Και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Στα «happily ever after» των παραμυθιών και του σινεμά δεν υπάρχουν διαζύγια. Στην αληθινή ζωή όμως τα πράγματα είναι λίγο πιο hardcore, ειδικά όταν ένα ρομαντικό κορίτσι (εσύ, που πιστεύεις στο για πάντα) συναντήσει έναν serial husband. Εσύ που πιστεύεις πως με το χωρισμό σας η ζωή σου τελείωσε, κι εκείνος που πιστεύει πως με το χωρισμό σας η ζωή του μόλις ξαναρχίζει. Στο μυαλό σου τόσο ταιριαστοί, στην πραγματικότητα τόσο αταίριαστοι. Χωρίζετε κι εσύ χάνεις τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια σου. Χωρίζετε κι εκείνος βρίσκεται να σερφάρει πάνω στο πιο ψηλό κύμα. Αυτός ξαναπαντρεύεται. Εσύ φαρμακώνεσαι.
Your girl is lovely, Hubbell
Υπάρχουν βέβαια και γυναίκες (ευτυχώς, πολλές!) που είναι πάρα πολύ καλά όταν ο πρώην τους ξαναπαντρεύεται. Σουηδία. Σχεδόν φτιάχνουν στρούντελ και πάνε επίσκεψη να ευχηθούν τα δέοντα. (Τι, δεν είναι σουηδικό το στρούντελ;) Όπως και να 'χει, δεν είναι αυτή η περίπτωσή μας. Η περίπτωσή μας είναι η μεσογειακή drama queen, με λίγο από Μάρθα Καραγιάννη σε μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Και κυρίως, με μπόλικη Σοφία Λόρεν στο Χτες, Σήμερα, Αύριο. Η περίπτωσή μας είναι αυτή που ταλαντεύεται ανάμεσα στο να στείλει μήνυμα «Your girl is lovely, Hubbell» (βλ. Mπάρμπρα Στρέιζαντ στα Καλύτερά μας Χρόνια) και «Πήγες και παντρεύτηκες και νομίζεις ότι τελειώσαμε; Ας γελάσω. Χα!». Με άλλα λόγια η περίπτωσή μας είναι το παράλογο πάθος, το μεσογειακό ταμπεραμέντο μπολιασμένο με τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό, άντε και μία δόση χολιγουντιανού κλισέ, γιατί, πώς να γίνει, είμαστε οι ταινίες που μας αρέσουν. Θυμάσαι την Τζέιν Φόντα στο Ξυπόλυτη στο Πάρκο να λέει «Ας μη χωρίσουμε, ας σκοτώσουμε ο ένας τον άλλο»; Ε, αυτό, με μία δόση από τον τρόπο που το «χοντραίνει» ο Τσιτσάνης: «Σίγουρα θα πάμε/ μια και φτάσαμε ως εκεί/ εσύ στο χώμα, κι εγώ στη φυλακή». Δίκαιο.
Γαμπροί της συμφοράς
Πώς φτάσατε ως εδώ; Αυτός δεν ήταν που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εσένα; Που θα έμενε για πάντα μόνος, αφού απέτυχε να διαρκέσει αυτός ο μεγάλος έρωτας, αυτή η ατέλειωτη αγάπη; Αυτός δεν ήταν που δεν είχε μείνει πάνω από εξάμηνο σε σχέση; Και πήγε και παντρεύτηκε; Τα σωθικά σου είναι ένα καζάνι που βράζει. Και πριν πεταχτεί από αυτό η Κάρι Μπράντσο (σε εκείνη τη σκηνή που βλέπει για πρώτη φορά τον Mr Big με τη Νατάσα, τη model like αρραβωνιαστικιά), την κάνει στην άκρη με μια αγκωνιά και βγαίνει από μέσα σου ο Σέρλοκ Χολμς. Παίρνει φωτιά το facebook (πας μέχρι έναν χρόνο πίσω σε φωτογραφίες και posts, ξεσκονίζονται τοίχοι, αποδομούνται likes, comments μπαίνουν στο μικροσκόπιο), ξετινάζονται twitter accounts (κανένα αμένσιοτο δεν θα πέσει κάτω, κανένα mention δεν θεωρείται τυχαίο), γονατίζεις το google και όλα τα αποτελέσματα που βγάζει. Αν υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις, θα το μάθεις. Αν υπάρχει κάτι που δεν θέλεις να ξέρεις, θα το μάθεις –και δυστυχώς με πολλές, ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Ποια είναι, πού μένει, πού τη γνώρισε, τι δουλειά κάνει, από πού κι ως πού. Είναι πιο νέα, πιο όμορφη, πιο αδύνατη, πιο έξυπνη, πιο εντάξει από σένα; Στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη, αισθάνεσαι ξαφνικά πολύ χάλια, τα μαλλιά σου έχουν το λάθος μήκος, τα ρούχα σου είναι προπέρσινα, έχεις να αγοράσεις κάτι ωραίο από τον Νοέμβριο του 2011. Έχουμε 2013. Τι φταίει; Εσύ; Αφού είχατε χωρίσει (ΧΩ-ΡΙ-ΣΕΙ!) με χαρτιά και συμβολαιογράφο και απ’ όλα. Και τι περίμενες δηλαδή, ότι δεν θα ξαναπαντρευτεί; Ότι έπειτα από σένα έκλεισε ο κύκλος του στον έρωτα; Όχι, εντάξει, άκυρο το τελευταίο, αφού μάθαινες συχνά ότι βγαίνει με άλλες, τον έβλεπαν σε μπαρ, σε παραλίες, σε νησιά και χιονοδρομικά καταφύγια. Αλλά για την εκκλησία δεν τον είχες ξανά ικανό. Αυτό ήταν το δικό σου προνόμιο, εσύ ήσουν η πρώην σύζυγος, η μία και μοναδική, αυτή για χάρη της οποίας πήγε κόντρα στον ρέμπελο, εργένη εαυτό του. Πρώην βέβαια, αλλά σύζυγος - δεν τον μοιραζόσουν με καμία άλλη αυτόν τον τίτλο. Και ξαφνικά έχεις βρεθεί στη θέση που δεν περίμενες ποτέ να βρεθείς: Να θέλεις τον άντρα μιας άλλης γυναίκας. Να θέλεις έναν παντρεμένο άντρα μιας άλλης.
Συνέχεια στη σελίδα 2
Σεξπιρική ηρωίδα (not!)
Κάποια στιγμή, σε έναν μήνα, δύο μήνες, δέκα μήνες (ελπίζεις να μην κρατήσει χρόνια αυτή η εμμονή) το παίρνεις απόφαση. Λες «εντάξει, να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά». Και προσπαθείς να το χωνέψεις. Και να οχυρωθείς από τα νέα που ως δια μαγείας μαθαίνεις για την κοινή τους ζωή. Μαθαίνεις για τις εξόδους τους, τα πάρτι τους, τις δουλειές τους. Εκείνο το βράδυ που έλαμπαν, το άλλο που δεν έλαμπαν και τόσο, ένα τρίτο που δεν την κρατούσε καθόλου αγκαλιά, ένα επόμενο που δεν ήταν εκεί μαζί της, ήταν δηλαδή, αλλά όχι στ’ αλήθεια. Μετά κάποιος τους βλέπει στοΝ δρόμο να περπατάνε χέρι χέρι (φαρμακώνεσαι). Κάποιος τους άκουσε να καβγαδίζουν δημοσίως (χαίρεσαι). Αρχίζεις να μετράς αντίστροφα. Πόσο θα αντέξουν; Πόσο μέχρι να ανακαλύψει κι εκείνη τις σκοτεινές πτυχές του χαρακτήρα του; Πόσες μέχρι να συνειδητοποιήσει εκείνος ότι αυτή, η Νο 2, δεν είσαι εσύ, ότι ποτέ δεν θα γίνει εσύ, ότι εσύ είσαι η αναντικατάστατη, η ανεπανάληπτη, η μία;
Μπορεί να περάσουν χρόνια κι εσύ ακόμη να κάνεις ερωτήσεις. Στον εαυτό σου και στους άλλους. Μπορεί να περάσουν χρόνια κι εσύ να βασανίζεσαι από τα φαντάσματα που έχουν στοιχειώσει το σπίτι σου, αλλά και να στοιχειώνεις κι εσύ με τη σκέψη σου ένα άλλο σπίτι, που καλώς ή κακώς δεν είναι πια δικό σου. Οι φίλοι θα σε συμβουλέψουν να γυρίσεις σελίδα, να ανοίξεις νέο κεφάλαιο στη ζωή σου, να το πενθήσεις ως θάνατο, να βάλεις ταφόπλακα. Αλλά δεν ξέρουν με ποια έχουν να κάνουν. Εσύ ταυτίζεται με την εμμονική ρομαντική ηρωίδα της ταινίας Αγάπα με αν τολμάς. Είσαι έτοιμη να κατέβεις στην οικοδομή κρατώντας πεισματικά στα χέρια το παιδικό παιχνίδι που σας επιτρέπει να καταστρέφετε ο ένας τη ζωή του άλλου («κι αν είναι τρέλα, έχει τη μέθοδό της») και να αφήσεις να κυλήσει πάνω σας το ρευστό μπετόν. Κι ίσως αυτό να είναι που χρειάζεσαι τελικά: Να παγώσεις τις σκέψεις σου στο μπετόν, να σταματήσεις το χρόνο, να βρεις το κουμπί του restart. Ο γάμος του πρώην σου μπορεί να γίνει ένας μεγάλος μεγεθυντικός καθρέφτης μέσα στον οποίο θα αντικρίσεις κατάματα τον εαυτό σου. Θα είσαι η μικρούλα που κλαίει στη γωνία ή θα βγεις αποφασιστικά μπροστά ως άλλη Σκαρλετ Ο’Χάρα να μονολογείς «Αύριο είναι μία καινούργια μέρα»; Θα καταφέρεις να το πιστέψεις ή μόνο θα το λες;
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη ζεις σαν Οφήλια - και η Οφηλία, μεταξύ μας, είναι ένα πολύ κακό role model. H μόνη στιγμή μεγαλείου που της έγραψε ο Σαίξπηρ είναι όταν επιστρέφει τα δώρα του στον πρίγκιπα Άμλετ, κυριολεκτικά του τα πετάει στα μούτρα: «Κύριε μου, έχω αναμνηστικά από εσάς, που από καιρό λαχταρώ να σας τα δώσω πίσω. Σας παρακαλώ, δεχτείτε τα». Ως εκεί θα την ακολουθήσεις την Οφηλία. Κι εκεί θα την αφήσεις. Μετά θα γίνεις μία άλλη ηρωίδα, όχι απαραίτητα σαιξπηρική. «Πάντα ήταν οι άντρες άπιστοι και πλάνοι», λέει ο βάρδος. Άσε τον δικό σου πρώην, έχει μία άλλη να βασανίζει τώρα. Κι εσύ βούτα χωρίς φόβο στα κρύα νερά μιας άγνωστης νέας ζωής. Γιατί όσο και να μην το πιστεύεις, αληθεύει: Κολυμπώντας έρχεται η όρεξη.
Σχετικά θέματα:
Η ειλικρίνεια δεν είναι πάντα η καλύτερη οδός
Ασκήσεις ζεν στον έρωτα
The undivorced: Χωρισμένοι, αλλά μαζί
