Μπορεί ένας λογαριασμός στο Instagram να σε ωθήσει στο διάβασμα;

Υπάρχει ένας λογαριασμός στο Instagram που λειτουργεί σαν ένα book club για μυημένους βιβλιοφάγους αλλά και όλους όσοι θέλουν να βάλουν το διάβασμα στην καθημερινότητά τους. Για το @intellectual_thighs (ή αλλιώς μπούτια και διανόηση), τα βιβλία δεν έχουν θέση μόνο στις καλοκαιρινές διακοπές αλλά στη ζωή γενικότερα.

Αν δεν έχεις ακολουθήσει ακόμα το account, ετοιμάσου να μυηθείς σε ένα σύμπαν όπου ο κόσμος διαβάζει, ανταλλάζει απόψεις για τίτλους βιβλίων και συγγραφείς και υπάρχει αρκετό χιούμορ και ενίοτε καυστικός κοινωνικός σχολιασμός. Απαραίτητη προϋπόθεση για να "γίνεις μέλος" είναι να φωτογραφήσεις το βιβλίο που διαβάζεις τώρα πάνω στα μπούτια σου.

​Πώς και πότε ξεκίνησες τον λογαριασμό στο Instagram; Και από πού προκύπτει το όνομα;

Ο λογαριασμός ξεκίνησε πέρυσι τον Σεπτέμβριο με πολύ μικρότερα captions και με φοβερό δισταγμό στην έκφραση, γιατί δεν ήξερα αν θα υπήρχε ενδιαφέρον σε ένα μέσο που κυριαρχεί η εικόνα για το κατεβατό που έχει φτάσει τώρα να είναι το συνοδευτικό κείμενο και για το ύφος μου. Το όνομα δηλώνει αυτό ακριβώς που είναι το account. Βιβλία φωτογραφημένα πάνω στο πόδι. Μόνο που επέλεξα τη λέξη μπούτι και όχι πόδι ή μηρός, μια λέξη πιο προκλητικά φορτισμένη, για να δηλώσω και το ύφος με το οποίο επιλέγω να μιλήσω για τα βιβλία.

Πόσα βιβλία έχεις διαβάσει τον τελευταίο χρόνο και ποιο είναι το Top 5 σου;

Από την αρχή του χρόνου έχω διαβάσει περίπου 70 βιβλία και νομίζω ότι το instagram έπαιξε μεγάλο ρόλο σ' αυτόν τον αναγνωστικό οίστρο. Αυτά που ξεχώρισα φέτος, είναι η Πατρίδα του Φερνάντο Αραμπούρου, ο Ταμιευτήρας 13 του Τζον ΜακΓκρέγκορ, το Ο Σκύλος μου ο Ηλίθιος του Φάντε, το Αυτόχειρες Παρθένοι του Ευγενίδη και το Ιδού Εγώ του Φοερ.

Διάβασμα εν μέσω πανδημίας. Πόσο σε βοήθησε και ποιο είναι το feedback από τους followers σου;

Όλα εν μέσω πανδημίας είναι διαφορετικά και αποκτούν και μια άλλη όψη. Το διάβασμα για εμένα δεν είναι πάντα μια κατάσταση "ευχάριστη", εννοώ ότι τα αληθινά αγαπημένα μου βιβλία τυχαίνει να έχουν μαζί τους και ένα βάρος που σου το ακουμπάνε ύπουλα στο θώρακα, οπότε σε μια τέτοια περίοδο, που προσωπικά τη βιώνω πολύ πιεστικά, προσπαθώ να είμαι και κομματάκι προσεκτική με αυτά που επιλέγω να διαβάσω.

 

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αυτό το βιβλίο, είναι μαλλί της γριάς σε παστέλ απόχρωση. Το τρως ευχάριστα, ανέμελα, μπουκώνεις με γλύκα μέχρι να βγει απ'τα αυτιά σου, μα όλη την ώρα που εσύ πλατάγιαζες τη γλώσσα στο ζαχαρένιο σύννεφο, εκείνο πυροβολούσε τα δόντια σου σκορπώντας παντού τα κοκάλινα μυαλά τους. Τα κορίτσια αυτοκτόνησαν. Όλα. Δεν έχασαν τον χρόνο τους με τη ζωή. Τα αγόρια, αιώνια στοιχειωμένοι θεματοφύλακες, καταραμένοι να μείνουν πίσω και να λένε την ιστορία τους. Και τη λένε χορωδιακά, με μια φωνή, χορός αρχαίας τραγωδίας, γιατί περί τραγωδίας πρόκειται, αυτοκτόνησαν όλες, ΟΛΕΣ, μα πώς γίνεται η ιστορία να είναι σούδινκ, είναι η νοσταλγία που την κάνει γλυκιά (;), πώς γίνεται ενώ από τις τρεις πρώτες γραμμές γνωρίζω ότι αυτοκτόνησαν όλες, ΟΛΕΣ, να διαβάζω το βιβλίο και να με βυθίζει, να με μεταφέρει σε μια μικροαστική χαλαρωτική νιρβάνα, όπου οι άνθρωποι θα αυτοκτονούσαν για να έχουν κάτι να κάνουν; Τα αγόρια είναι πια μεσόκοποι, με κοιλιές και αραίωση και βάζουν απέναντι τους μάρτυρες της ιστορίας, παραθέτουν πειστήρια, μας εξιστορούν πώς έγιναν όλα, είναι η φωνή μιας ολόκληρης κοινότητας που αδυνατεί να διαχειριστεί το δυσάρεστο, είναι άνεμος που μπαίνει σε όλα τα σπίτια και βλέπει τα πάντα, θα μπορούσα να βυθίζομαι σ αυτή την αφηγητική μαστούρα για πάντα. Και όλο αυτό είναι αλλόκοτο. Είναι αλλόκοτο και θέλεις να φωνάξεις ΤΙ ΚΆΝΕΤΕ ΜΩΡΈ, ΣΤΑΜΑΤΉΣΤΕ ΤΟ ΚΆΡΒΟΥΝΟ, μιλάμε για αυτοκτονίες εφήβων, δεν θα έπρεπε να το απολαμβάνουμε, αλλά είναι τόσο καλή η πρόζα του, τόσο ύπουλο το μαύρο χιούμορ και ο κυνισμός του, που αφήνεσαι να σε παρασύρει αυτή η αλλοκοτιά, συνεσταλμένα, αλλά αφήνεσαι. Οι πέντε αδερφές της βαθιά προβληματικής οικογένειας Λίσμπον αυτοκτόνησαν μέσα σ έναν χρόνο, κάτι πήγε λάθος, η αρχή του κουβαριού δεν θα βρεθεί όσο κι αν ψάξουν τα αγόρια, όσους κι αν ανακρίνουν, όσες λεπτομέρειες κι αν θυμηθούν. Αυτοκτόνησαν όλες, ΟΛΕΣ και το μαθαίνεις απ τις τρεις πρώτες γραμμές, γνωρίζεις τους δράστες, ηρεμείς, γνωρίζεις τα θύματα, χαλαρώνεις και ανυποψίαστο σε ρουφάει η ένοχη απόλαυση μιας υποδειγματικής αφήγησης. Κι όταν αναδυθείς απ'την ιστορία και κοιτάξεις πίσω, σαν απότομο ξύπνημα, θα δεις ότι δεν ήταν ποτέ παστέλ. Τόση ώρα ήσουν μια (γυνή) πλέουσα σε μαύρα νερά Οφηλία.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Μπούτια και Διανόηση (@intellectual_thighs) στις 16 Αύγ, 2020 στις 11:28 μμ PDT

Έτσι, δεν μπορώ να απαντήσω αν το διάβασμα με βοήθησε στ' αλήθεια αυτόν τον καιρό, γιατί με την ίδια ευκολία θα μπορούσε να με κάνει και χειρότερα. Αλλά ακούω ότι ένα βιβλίο σε ταξιδεύει, οπότε υποθέτω καλό θα ήταν και ένα τέτοιου είδους ταξίδι όταν δεν μπορείς να το κάνεις κυριολεκτικά. Νομίζω ότι η κλεισούρα έφερε και πολλές ηλεκτρονικές παραγγελίες βιβλίων στα σπίτια αυτών που παρακολουθώ στο Insta και έτσι αυτοί που έμειναν μέσα, διάβασαν περισσότερο και το μοιράστηκαν περισσότερο, τουλάχιστον μαζί μου!

Αγαπημένος συγγραφέας και γιατί;

Ρέιμοντ Κάρβερ δαγκωτό, έχω ξεκινήσει κίνημα #μέικ_Κάρβερ_γκρέιτ_αγκέν. Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς το γιατί, ξέρω όμως ότι από την πρώτη επαφή ένιωσα ότι διαβάζω κάτι πολύ σημαντικό για εμένα. Αισθάνομαι ότι όταν διαβάζω μια πρόταση του Κάρβερ, έχει ήδη "διαβαστεί" και μια άλλη που έγραψε χωρίς μελάνι, μια αόρατη που μπαίνει μέσα σου και σε προετοιμάζει να δεχτείς τη γραπτή που θα σου φανερωθεί σε περισσότερες διαστάσεις. Με συγκλονίζει και με συγκινεί η απόλυτη ειλικρίνεια, εντιμότητα και ευαισθησία του, που τη μεταδίδει αβίαστα, χωρίς να φαίνεται καν να προσπαθεί. Να γιατί. Μάλλον.

Από πού θα πρότεινες να ξεκινήσει ένας αρχάριος στο διάβασμα;

Να ξεκινήσει από οπουδήποτε, απ' ό,τι πέσει στα χέρια του και στην πορεία θα καταλήξει να διαβάζει αυτά που ο ίδιος είναι. Ο καθένας διαβάζει διαφορετικά, για διαφορετικούς λόγους, κάθε βιβλίο προσφέρει διαφορετικές απολαύσεις, αλλά από την άλλη και ο καθένας μας ζει και τη ζωή του διαφορετικά, με διαφορετικές απαιτήσεις από τις σχέσεις του και τον εαυτό του, τα βιβλία που επιλέγουμε είναι ενδεικτικά της αισθητικής μας περί ζωής. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Ας ξεκινήσει. Και όπου είναι να πάει, θα πάει.

 

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η εβραϊκότητα κουβαλά ένα φοβερά μεγάλο βάρος, γιατί σετάρει με την πεποίθηση ότι ποτέ δεν θα φανείς αντάξιος των προγόνων σου, που εκδιώχθηκαν, βασανίστηκαν, θανατώθηκαν. Αλλά σκέψου το έξτρα βάρος ενός άθεου Αμερικανοεβραίου με την αίσθηση ότι δεν είναι αντάξιος ούτε αυτών που θα τον ακολουθήσουν και που στο ερώτημα "να ζει κανείς ή να μη ζει" είναι η τρίτη επιλογή που δεν δόθηκε ποτέ απ'τον Σέξπιρ "να ζει κανείς χωρίς να ζει". Ένας μακροχρόνιος γάμος που συνοδεύεται από παιδιά, έχει βάρη που κανείς δεν σου έχει πει, ότι δηλαδή οι "οικογενειακές στιγμές" είναι κατά κύριο λόγο διεκπεραίωση υποχρεώσεων, το "καθάρισμα" που πρέπει να κάνεις μετά από οτιδήποτε, η εκπλήρωση όχι με την έννοια της πληρότητας, αλλά η εκπλήρωση των καθηκόντων. Σκέψου το έξτρα βάρος ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που αγαπάει περισσότερο τα παιδιά του απ ότι ο ένας τον άλλον, και που γνωρίζονται πλέον τόσο καλά που είναι δύσκολο να υποκριθούν ότι ορίζουν με τον ίδιο τρόπο την ευτυχία και την εμπιστοσύνη. Η παιδική ηλικία, έχει βάρη που όλοι κουβαλήσαμε, τις αλλαγές καθώς διαμορφώνεται η ενήλικη εκδοχή μας, αυτά που αντιλαμβάνεσαι κι αυτά που υποθέτεις, η ανάγκη να ξεφύγεις απ'την πραγματικότητα και να βρίσκεσαι κάπου που είσαι αποδεκτός. Σκέψου τώρα το επιπλέον βάρος της ευφυίας, ευαισθησίας, αντίληψης ιδιαίτερων παιδιών που βλέπουν τους γονείς τους να απομακρύνονται. Η οικογένεια Μπλοχ κουβαλάει τα βάρη της, μυστικά και εμπόδια που πρέπει να αντιμετωπίσει την ίδια στιγμή που στο Ισραήλ ξεσπάει μια άνευ προηγουμένου κρίση. Πίστη στην οικογένεια, πίστη στους προγόνους, πίστη στον εαυτό μας παρόλα τα βάρη, τόσα βάρη και τόσα προβλήματα, είναι όμως το μεγαλύτερο πρόβλημά μας το ότι μας λείπουν τα αληθινά προβλήματα, είναι εντέλει η τόση ανάλυση μια πολυτέλεια που μας δίνει η εν-τάξει ζωή; Η ζωή είναι πολύτιμη και ζούμε στον κόσμο. Έτσι είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Τι να κάνουμε. Μόνο αυτόν έχουμε. Το βιβλίο αυτό είναι εξαιρετικό, τα μέτωπα που ανοίγει είναι τόσα όσα σου ανοίγει και η ζωή τις πιο ακατάλληλες στιγμές και ο Φόερ τα καταγράφει με φοβερή ευαισθησία και ανεπιτήδευτο χιούμορ, δίνοντάς μας ένα βαθιά ανθρώπινο και ειλικρινές μυθιστόρημα. ΚΑΙ ΜΠΡΆΒΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΩΠΑ ΤΟΥ.-

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Μπούτια και Διανόηση (@intellectual_thighs) στις 14 Ιούλ, 2020 στις 11:14 μμ PDT

Είναι το intellectual thighs ένα είδους book club που ανθίζει στα social media;

Ένα βασικό κομμάτι του account είναι η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους που είναι μέρος του. Οι φωτογραφίες που μοιραζόμαστε σε stories με τα βιβλία που διαβάζουμε εκείνη τη στιγμή στα πόδια μας, δείχνει και την τάση που επικρατεί στο βιβλίο κάθε περίοδο. Ο ένας επηρεάζει τον άλλον, ρωτάμε γνώμες, μαθαίνουμε καινούρια βιβλία. Με χιούμορ. Χωρίς ντροπές. Χωρίς απολυτότητες.