Παντρεύτηκε, έγινε πατέρας, βγάζει καινούργιο δίσκο, κι ωστόσο είναι πάντα ο Νίνο: Το αγόρι από τη Ρόδο που τρελαίνεται με τη μουσική, αγαπάει, μισεί, θυμώνει με ένταση και θέλει μόνο να λιώνει και να καίγεται πάνω σε μια σκηνή. Μία φορά ροκ, για πάντα ροκ.
Aπό μια πρώτη εντύπωση, όχι, ο Νίνο δεν μοιάζει με το όνομά του
– αυτή τη διπλή επανάληψη, του αυτάρεσκου, καμαρωτού «νι» και του «όμικρον», που είναι σαν στόμα στρογγυλεμένο σε βογγητό. Ο 32χρονος Νίνο, in person θυμίζει περισσότερο ένα λιγνό λάμδα: είναι ένα όμορφο ψηλό αγόρι, που περπατάει σφυρίζοντας με το κεφάλι σκυμμένο και τα χέρια στις τσέπες. Φοράει φθαρμένο τζιν, Τ-shirt με στάμπα, ένα τζόκεϊ καπελάκι με το logo «LOVE», κι όταν σου τείνει – κάπως αμήχανα– το χέρι, νομίζεις πως θα κοκκινίσει. Αλλά όχι, δεν το κάνει.
Αυτή η παιδικότητα, όπως και αν μεταφράζεται στη δική του περίπτωση –είτε ως αθωότητα, διαρκής χαρά, διάθεση για παιχνίδι και ανακάλυψη, είτε ως δημιουργική ματιά στο μέλλον– είναι ίσως το πιο γοητευτικό χαρακτηριστικό του. «Ναι, αισθάνομαι πάντα παιδί. Μα δεν νομίζω πως δεν υπάρχει άντρας που να μην αισθάνεται έτσι, παιδί, αιώνιος έφηβος. Ακόμα και όταν δείχνει σοβαρός και συγκρατημένος, μέσα του ο άντρας θέλει να πετάξει το κοστούμι και να κάνει ένα σωρό βλακείες με τους κολλητούς του. Απλά, όσο μεγαλώνουμε, αλλάζουν τα παιχνίδια μας…».
Το δικό του καινούργιο «παιχνίδι» είναι ο γιός του, ο μικρός Γιώργος, που στις 7 Φεβρουαρίου θα γίνει ενός έτους . Η φωνή του κατεβαίνει, βουλιάζει στην τρυφερότητα όταν μιλάει για κείνον, όταν περιγράφει πώς τον κρατάει ή τον κοιμίζει, ή εάν του βάζει μουσική. «Ναι, του βάζω να ακούσει και δικά μου τραγούδια. Δεν ξέρω να σου πω σε ποιον μοιάζει, σε αυτή τη φάση, κάθε μέρα αλλάζει κάτι. Είναι μαγικό. Εντάξει, πάντως είναι ωραίος τύπος, σοβαρός σαν μικρός άνθρωπος, αλλά και χαρούμενος πολύ. Γελάει όλη μέρα, δεν γκρινιάζει καθόλου…»
Λέει πως ο ερχομός του μικρού τον έκανε «φυσικά πιο υπεύθυνο» «Εκεί, που πριν σκεφτόμουνα και έκανα σχέδια για δέκα χρόνια μπροστά, τώρα, κάνω το ίδιο πράγμα επί δέκα». Το συνήθιζε από παλιά αυτό; Να φαντάζεται το μέλλον; «Ναι, πάντα. Δεν φαντάζομαι πώς θα 'μαι, αλλά μου αρέσει να σχεδιάζω μακρινούς στόχους. Κατά βάση, είμαι πολύ οργανωμένος. Αυτό που εσένα θα σου φανεί περίεργο ή εκκεντρικό, όταν το δεις σε μένα, στο μυαλό μου μέσα δικαιολογείται απολύτως – ακόμα και όταν ενεργώ παρορμητικά. Στα 15 μου, ας πούμε, σκεφτόμουν πώς θα 'μουνα στα 30…».
Είναι όμως ένα pop teen idol, «καταδικασμένο», σε μια αιώνια νεανικότητα. Παντρεύτηκε, έγινε πατέρας. Δεν τον τρομάζει το ότι μεγαλώνει; «Όχι, Ο χρόνος δεν υπάρχει για μένα. Με τρομάζει λίγο αν θες η διάρκεια, η πορεία. Όχι, ας πούμε το να είσαι 80 χρονών, αλλά το πώς φτάνεις ώς εκεί. Όταν εγώ γίνω 80, πίστεψέ με, θα είμαι πολύ χαρούμενος.(γέλιο) Ευτυχώς, κανένας δεν με λέει “κύριο” ακόμα.. ».
Συνέχεια στη σελίδα 2
Το περίεργο, δικό του deal με τον χρόνο είναι πιθανόν και ο λόγος πουεξακολουθεί να μην κοιμάται τα βράδια. «Δεν το κάνω επίτηδες. Τονχρειάζομαι τον ύπνο, τον θέλω, και μακάρι να έρθει κάποτε. Φαίνεται όμωςότι κάπου μέσα μου βαθιά, στο υποσυνείδητό μου, τον θεωρώ περιττό.Έπειτα είναι κι αυτή η φωνή που σωπαίνει όλη μέρα, αλλά μόλις πάειμεσάνυχτα αρχίζει να ψιθυρίζει μες στο κεφάλι μου «Μην κοιμηθείς,σκέψου, σκέψου, σκέψου». Ε, κι εγώ σκέφτομαι, κοιτάω το ταβάνι, γράφωένα τραγούδι, παίρνω ένα τηλέφωνο, τριγυρίζω στο σπίτι να δω αν είναιόλοι καλά…».
Αυτό είναι ένα ακόμα από τα πιο «παράξενα» πράγματα πουμπορεί να πει ο οποιοσδήποτε, αλλά που –πράγμα επίσης παράξενο–, όταν τοξεστομίζει εκείνος, ακούγεται σχεδόν φυσιολογικό. Όπως κι όταν δηλώνειδημόσια ότι διαβάζει την Αγία Γραφή γιατί τον ηρεμεί. «Αυτό που ξέρω εγώείναι πως όλοι –ή έστω οι περισσότεροι– πιστεύουν. Μπορεί όταν κάποιοςδιαβάσει τυπωμένη σε ένα περιοδικό τη φράση «πιστεύω στο Χριστό» να τουφανεί περίεργη, αλλά αυτός ο ίδιος άνθρωπος πριν πέσει να κοιμηθεί θαπει την προσευχή του. Ή όταν του συμβεί κάτι κακό, θα ζητήσει τη βοήθειατου Θεού. Έτσι γίνεται συνήθως, η πίστη περνάει μέσα τον φόβοΧΧΧΧ. Γι'αυτό το να πιστεύεις στον Χριστό και να το δηλώνεις ελεύθερα, δημιουργείκαχυποψία…».
Το εκκλησιαστικό τυπικό άραγε το κρατάει; Νηστεύει; Κι αν τον χτυπήσει κάποιος, θα γυρίσει και το άλλο μάγουλο;«Νήστευα, αλλά επειδή μου δημιουργεί μεγάλο οργανικό πρόβλημα το να μηνφάω κρέας, γάλα κ.λπ. για σαράντα μέρες, δεν το κάνω πλέον. Το σημαντικόείναι, νομίζω, να είσαι καλός, στο μυαλό και στην ψυχή σου. Αννηστεύεις και εσωτερικά είσαι «ακάθαρτος», τι νόημα έχει; Όσο για το ανγυρίζω και το άλλο μάγουλο, θα το ήθελα, αλλά δεν το ΄χω καταφέρειακόμα. Άνθρωπος είμαι, δεν είμαι άγιος. Αν μου ρίξουν χαστούκι, θα τοεπιστρέψω. Συγχωρώ τους πάντες, ακόμα και τους εχθρούς μου, αλλά δενξεχνάω ποτέ. Τίποτα. Ούτε ένα δευτερόλεπτο από όσα πέρασαν από τα 5 μουμέχρι τα 32 μου χρόνια. Τα θυμάμαι όλα».
Ακόμα όμως κι όταν τονβάζεις να ανατρέξει στο τρομακτικό αρχείο εικόνων μες στο κεφάλι του,δυσκολεύεται να θυμηθεί ποιο ήταν το ιστορικό του «χαμηλό». Η χειρότερηστιγμή του. «Η περίοδος μετά τους πυροβολισμούς ήταν σίγουρα μες στοtop-3». Kαι η καλύτερη; Αυτό που ζει σήμερα; «Δεν ξέρω. Καθετί καλό πουσυμβαίνει σήμερα –το ότι γράφεις, π.χ., ένα ωραίο τραγούδι, έχεις μιαεπιτυχία, είσαι ευτυχισμένος στην προσωπική σου ζωή– το καταλαβαίνειςκαι το αξιολογείς πολύ αργότερα. Τότε λες, «τι ωραία που ήταν τότε»…»
Στηνπραγματικότητα, το «τότε» στο οποίο αναφέρεται δεν είναι και πολύμακρινό – από το 2003 που έκανε τη θορυβώδη είσοδό του στην ελληνικήδισκογραφία μέχρι σήμερα, έχουν περάσει μόνο 10 χρόνια, πέντε άλμπουμ,ισάριθμα περίπου singles. Κι αμέτρητα εξώφυλλα που έπαιζαν με τον τίτλο«Ελ Νίνο» ή τον βάφτιζαν «κακό παιδί» - επειδή πάντα θα έκανε κάτιιντριγκαδόρικο, θα θύμωνε π.χ. και θα κλωτσούσε μια κάμερα, ή θα πόζαρεσε κάποιο βιντεοκλίπ του σαν Εσταυρωμένος. «Δεν νομίζω πως ήμουνπραγματικά κακός, μια ετικέτα ήταν περισσότερο, που “κόλλησε” λόγω καιτου τραγουδιού. Δεν είμαι πολύ διαφορετικός από τον άνθρωπο που ήμουνπριν από 5 ή 8 χρόνια. Και τώρα μπορεί να θυμώσω πολύ, απλά έχει αλλάξειο τρόπος που αντιδράω, το πώς το «διαχειρίζομαι». Παλιά νευρίαζα παντούκαι για τα πάντα, στον δρόμο, στο αυτοκίνητο, στη δουλειά, παντού. Τώραέχω μάθει να μην δίνω σημασία στα ανούσια πράγματα…».
Οιpaparazzi φωτογραφίες από τον «κλειστό» γάμο του με τη ΧρυσήΒαρδινογιάννη δεν ανήκουν σ’ αυτή την τελευταία κατηγορία. Όταν τιςείδε, θύμωσε πολύ. «Όταν με ενοχλεί κάτι, αντιδρώ γρήγορα – μπορεί ναφωνάζω, να εκνευρίζομαι και σε ένα δευτερόλεπτο να μου έχει φύγει. Τοαν με ενόχλησε κάτι πριν από ένα μήνα, ή ένα πρωτοσέλιδο πριν από έξιμήνες, δεν σημαίνει πως θα μείνω αιωνίως νευριασμένος. Έγινε τότε, το'πα, πάει, τέλειωσε…»
Κατά βάθος το γνωρίζει το παιχνίδι των media– ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνει πάντα ή δεν του αρέσει. Τα socialmedia είναι μια άλλη ιστορία. «Παλιότερα, που δεν υπήρχε facebook ήTwitter το κουτσομπολιό έμενε στο χωριό, στην πόλη, στο γραφείο, στοκομμωτήριο, στην πολυκατοικία, δεν έβγαινε παραέξω. Τώρα είναι μαζικό,είναι εύκολο, είναι ανώνυμο. Και σου αλλάζει και τον χαρακτήρα – το ότιμπορείς να γράψεις μια κακία ανώνυμα και να την δουν πολλοί, και να σουκάνουν like, σε βάζει στη διαδικασία να το κάνεις συνέχεια. Eίναικρίμα. Συν ότι στο φινάλε δημιουργεί πάρα πολλή μοναξιά όλο αυτό. Είσαιστο σπίτι, μόνος σου, στο κρεβάτι και το μόνο φως που ανάβει στο δωμάτιοείναι η οθόνη του κινητού ή του tablet. Στέλνεις «καλησπέρα παιδιά, τικάνετε;» Και περιμένεις. Μετά κάποιος σου απαντάει «καλησπέρα φίλεμου», και νομίζεις πως δεν είσαι μόνος, αν και στην ουσία, μιλάς στοάγνωστο, στο κενό. Σήκω ρε άνθρωπε, άσε το τηλέφωνο και πήγαινε να βρειςέναν άλλο άνθρωπο, να μιλήσετε…».
Συνέχεια στη σελίδα 3
Οι δικοί του φίλοι, υποστηρίζει,δεν έχουν facebook, Τwitter, Ιnstagram. «Για να είμαι ειλικρινής, δενείμαι καν σίγουρος αν έχουν πάει ποτέ στα μπουζούκια – μπορεί να πήγανκάποτε, πριν από χρόνια, για καμιά δυό ώρες μια Πρωτοχρονιά και ναφύγανε….».
Δεν κάνει εύκολα φίλους πια, αν και συνεχίζει να έχει καλήπροαίρεση και να εμπιστεύεται τους ανθρώπους που γνωρίζει για πρώτηφορά. Του στοιχίζει η προδοσία; «Στα 13, 14, 15 μου, ναι, μου στοίχιζε.Πολύ. Μπορεί να περνούσαν μέρες, μήνες, χρόνια κι εγώ να το σκεφτόμουνακόμα. Τώρα πια όχι, τώρα γυρνάω πάρα πολύ γρήγορα σελίδα, στοδευτερόλεπτο. Και δεν το ξανασκέφτομαι. Άσε που ερωτικά είμαιολοκληρωτικά παραδομένος, αυτό το κομμάτι έχει τελειώσει μες στην καρδιάμου. Ερωτεύτηκα για πάντα και η προδοσία δεν υπάρχει σ’ αυτό που ζώτώρα. Είμαι 100% σίγουρος».
Αλήθεια όμως, πώς μπορεί να είναι σίγουρος; Πώς υπογράφει ένας άντρας στα 32 του ένα «για πάντα» ερωτικό συμβόλαιο;
«Μετο βλέμμα. Στον έρωτα το πρώτο πράγμα που συμβαίνει ανάμεσα σε δυόανθρώπους είναι το βλέμμα. Αυτό βλέπεις πρώτα και μετά όλα τα άλλα. Τοβλέμμα πάντα σου λέει την αλήθεια. Ακόμα και αν δεν σου τη λέει, αλλάαπλώς σε μαγεύει και σε κάνει να ερωτεύεσαι, όταν φύγει ο έρωτας, καικοιτάξεις προς τα πίσω, θα θυμηθείς εκείνη τη στιγμή του πρώτουβλέμματος. Και θα θυμηθείς γιατί δεν έπρεπε να το πιστέψεις. Το βλέμμααυτό, στη δική μου περίπτωση, όσα χρόνια το κοιτάζω, δεν άλλαξε ούτε έναδευτερόλεπτο…».
Η κλισέ ερώτηση «λυπήθηκαν οι θαυμάστριές σου,όταν παντρεύτηκες, έλαβες θυμωμένα γράμματα, σκισμένες αφίσες;»,ακούγεται σχεδόν παράταιρη ύστερα απ’αυτή την ηφαιστειώδη δήλωση αγάπης –ποιος στο καλό νοιάζεται για τρείς σκισμένες αφίσες; Ο Νίνο νοιάζεται. «Όχι,δεν λυπήθηκαν. Το αντίθετο. Έλαβα πολλά γράμματα από ανθρώπους,κορίτσια, αγόρια κ.λπ. που μου έλεγαν πόσο χάρηκαν και μου έδιναν«συγχαρητήρια». Γιατί μ’ αγαπάνε στ’ αλήθεια. Στ’ αλήθεια. Γιατί αυτόπου αγαπάνε είναι ο Νίνο που βλέπουν, αλλά και το κομμάτι το δικό μουπου υπάρχει στον στίχο και στη μουσική…».
Να που στο φινάλε, ηκουβέντα, γυρίζει εκεί που του αρέσει. Η μουσική είναι το πάθος, ηεμμονή του, η ρίζα κάθε δημιουργικής του τρέλας. Μόνο οι πολύ δικοί τουάνθρωποι ξέρουν πόσες –αμέτρητες– ώρες περνάει στο στούντιο, ή αγκαλιάμε μια κιθάρα ψάχνοντας μελωδίες. Ή το ότι γράφει στιχάκια μέρα- νύχτα,ακόμα και όταν τρώει ή οδηγεί. Ή το ότι μπορεί να σε πάρει τηλέφωνο στις3.30 τη νύχτα για να σε βάλει να ακούσεις ένα τραγούδι. Ή το πόσοχαρούμενος είναι για το CD, που θα κυκλοφορήσει από την Cobalt, τη νέατου δισκογραφική εταιρεία. «Είχα να κάνω δίσκο πέντε - έξι χρόνια, απότο 2008 ! Όσο ήμουν στη Spicy δεν έκανα δίσκο, βγάζαμε μόνο singles,είτε στο ίδιο είτε σε διαφορετικό ύφος. Μου έχει λείψει πάρα πολύ ηδιαδικασία του δίσκου, η προετοιμασία, το να ψάχνεις κομμάτια, η στιγμήπου μπαίνεις στο στούντιο, όλα. Eίναι φανταστικό!»
Το διαζύγιο απότη Spicy, υποστηρίζει, ήταν «βελούδινο» και ήρθε κοινή συναινέσει.«Μπορεί και να ξαναβρεθούμε, δεν αποκλείεται. Άλλωστε ανάμεσα σε μένακαι στον Φοίβο υπάρχει, νομίζω, αμοιβαία εκτίμηση. Είμαστε αδέλφια…».
Θαήθελα να τον ρωτήσω κι άλλα, ίσως για το νέο του βιντεοκλίπ, τοΣμπαράλια, με την περίεργη garage αισθητική, κάτι για τα τατουάζ του(«Δεν έχω κάνει ακόμα τον γιό μου. Θα τον κάνω όμως…») ή για τα σχέδιάτου από δω και πέρα, αλλά χτυπάει το τηλέφωνο, και είναι «το βλέμμα».Κάτι λένε, και μετά, συγγνώμη, πρέπει να φύγει, αποζητάει το σπίτι του,ως κανονικός άντρας – λέξη που έχει μέσα δυο καμαρωτά «νι», και δυo«όμικρον». Του το λέω και βάζει τα γέλια.
«Κανονικός; Αποκλείεται! Είναι τρομερά βαρετό να είσαι κανονικός. Μην το ξαναβάλεις ποτέ αυτό στο μυαλό σου για μένα…».
Σχετικά θέματα:
Μιχάλης Χατζηγιάννης: Η δύναμη της εξέλιξης
MF Πρόσωπο: Φαίη Ξυλά
Μάρα Ζαχαρέα: Η Επιστροφή
